Η στρατηγική της κίτρινης δύναμης είναι η αποφυγή μίας γεωπολιτικής σύγκρουσης με τις Η.Π.Α. στη Μ. Ανατολή, η διεύρυνση των σχέσεων της με τον ισλαμικό κόσμο και η χερσαία πρόσβαση της στη Μεσόγειο – ενώ για να το επιτύχει απαιτείται η συνεργασία της με τη Ρωσία στο στρατιωτικό τομέα.
.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
«Οι εξελίξεις με επίκεντρο την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι ραγδαίες – ενώ τα πλούσια ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας και της Κύπρου, σε συνδυασμό με τη γεωπολιτική τους θέση όσον αφορά τους ενεργειακούς αγωγούς
με στόχο την τροφοδοσία της Ευρώπης, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία.Στα πλαίσια αυτά η χώρα μας, οι κυβερνήσεις της οποίας δεν έχουν εκχωρήσει δυστυχώς μόνο τα περιουσιακά της στοιχεία αλλά, επίσης, τον υπόγειο πλούτο της, μετατρέποντας την σε μία «φτωχοποιημένη» αποικία χρέους, οφείλει να είναι πάρα πολύ προσεκτική – αντιλαμβανόμενη τα σημαντικότατα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα, τα οποία θα μπορούσαν να επιλύσουν άμεσα όλα τα οικονομικά της προβλήματα.Ευχόμαστε και ελπίζουμε να είναι σε θέση η σημερινή κυβέρνηση να διαχειριστεί σωστά τη «νέα τάξη πραγμάτων» που διαμορφώνεται, αφού η ευκαιρία που μας δίνεται είναι μεν πολύ μεγάλη, αλλά πιθανότατα επικίνδυνη – ενώ δεν ξέρουμε εάν είναι ευχή ή κατάρα η ύπαρξη ενεργειακών αποθεμάτων στις μικρές χώρες που δεν διαθέτουν ισχυρή στρατιωτική δύναμη για να προστατευθούν. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα των Σκοπίων είναι πολύ σημαντικό – οπότε δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, σαν να πρόκειται για κάτι που έχει σχέση μόνο με την ονομασία (πηγή).
.
Ανάλυση
Η σύγκρουση της Κίνας με τις Η.Π.Α. κλιμακώνεται, με την υπερδύναμη να δηλώνει ότι, ήταν λάθος της η υποστήριξη της εισόδου της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001 – κάτι που ουσιαστικά επιβαλλόταν σε όλες τις χώρες από το ΔΝΤ, όταν αναγκάζονταν να ζητήσουν τη χρηματοδότηση τους από τον αμερικανικό οργανισμό, έτσι ώστε να διευκολύνεται η μετέπειτα άλωση τους μέσω της απελευθέρωσης των κεφαλαιακών ροών.
Φαίνεται λοιπόν πως στην περίπτωση της Κίνας οι Η.Π.Α. δεν τα κατάφεραν – δεν μπόρεσαν δηλαδή να την ελέγξουν ή/και να την λεηλατήσουν, αναφέροντας παραπλανητικά ότι, οι κανόνες του ΠΟΕ αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί όσον αφορά την υιοθέτηση ενός εμπορικού καθεστώτος, προσανατολισμένου στην ελεύθερη αγορά (πηγή).
Ως εκ τούτου η κυβέρνηση Trump προγραμματίζει μία σειρά ενεργειών εναντίον της Κίνας, κατηγορώντας την μεταξύ άλλων για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας – προφανώς επειδή το εμπορικό έλλειμμα των Η.Π.Α. με τη χώρα έφτασε στα 275 δις $ το 2017 (γράφημα), τεκμηριώνοντας τη βιομηχανική ισχύ της Κίνας, καθώς επίσης την αντίστοιχη μεγάλη αδυναμία της υπερδύναμης.
Η Κίνα βέβαια απάντησε πως το πρόβλημα για το παγκόσμιο εμπόριο δεν είναι η ίδια, αλλά η υπερδύναμη – κάτι που μάλλον είναι σωστό, αφού στις Η.Π.Α. κυριαρχεί ο χρηματοπιστωτικός κλάδος που απομυζεί ολόκληρο τον πλανήτη, με τη βοήθεια του συστήματος του χρέους και του δολαρίου.
Το γεγονός όμως ότι, Η Κίνα αποτελεί μαζί με την Ιαπωνία έναν από τους δύο κορυφαίους δανειστές της υπερδύναμης, μειώνοντας όμως σταδιακά τις αγορές αμερικανικών ομολόγων (γράφημα), αποδεικνύει πως προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί όλο και περισσότερο – ενώ οι Η.Π.Α. δεν είναι σε θέση να της επιβάλλουν κυρώσεις όπως στη Ρωσία ή στο Ιράν, όχι μόνο επειδή της οφείλουν τεράστια ποσά αλλά κυρίως λόγω του ότι, τυχόν σταμάτημα των εισαγωγών τους από την Κίνα θα εκτόξευε τον πληθωρισμό τους στα ύψη.
Την ίδια στιγμή η Κίνα, στα πλαίσια της πρωτοβουλίας του δρόμου του μεταξιού και της στρατηγικής «Go West», έχει στόχο τη σύνδεση της δυτικής πλευράς της με τη Μεσόγειο – υπενθυμίζοντας πως το συγκεκριμένο φιλόδοξο εγχείρημα (Belt and Road, γράφημα) συμπεριλαμβάνει έξι βασικούς διαδρόμους, οι οποίοι συνδέουν την Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική από τη Μ. Ανατολή και την Ευρώπη.
Το τεράστιο αυτό οικονομικό πρόγραμμα υπερβαίνει την απλή εξαγωγή της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας της Κίνας – αφού σχεδιάζεται επί πλέον η κατασκευή επιλεγμένων βιομηχανικών βάσεων στις χώρες της ΜΕΝΑ (Middle East, Nord Africa), με τη χρήση τις δικής της τεχνικής και παραγωγικής εμπειρίας. Στα έργα που θα γίνουν συμπεριλαμβάνεται το σιδηροδρομικό «Red Med» με πολλές ευκαιρίες για την ίδια, το Ισραήλ και τη Μέση Ανατολή (η Ελλάδα πούλησε ολόκληρο το σιδηροδρομικό της δίκτυο για 40 εκ. € στους Ιταλούς!), η επέκταση λιμένων όπως του Ομάν, καθώς επίσης σημαντικές επενδύσεις στην Τουρκία. Τα προβλήματα βέβαια της Τουρκίας, η οποία έκανε το μοιραίο λάθος να εισβάλλει στη Συρία χωρίς τη στήριξη των μεγάλων δυνάμεων, ίσως αλλάξουν τα σχέδια της Κίνας – κάτι που θα κόστιζε ακριβά στη γείτονα χώρα.
Περαιτέρω, το 2010 ο εμπορικός τζίρος της Κίνας με την Αραβία ανερχόταν στα 145 δις $ – ενώ το 2014 έφτασε στα 250 δις $, συνεχίζοντας να αυξάνεται ραγδαία. Σήμερα η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας σε πολλά κράτη της ΜΕΝΑ (χάρτης) – ενώ το 40% των εισαγωγών της σε πετρέλαιο προέρχεται από τις χώρες της ΜΕΝΑ. Ουσιαστικά λοιπόν αγοράζει ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας που χρειάζεται, έναντι των προϊόντων που παράγει – ενώ σε ένα επόμενο στάδιο σχεδιάζεται ένα πολύπλοκο σύστημα μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (NLG), ενεργειακών αγωγών, ηλεκτρικών δικτύων, σταθμών παραγωγής ηλεκτρισμού και πράσινης ενέργειας, γύρω και κατά μήκος των νέων διαδρόμων του δρόμου του μεταξιού.
Τα έργα αυτά, σύμφωνα με την Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης, θα μπορούσαν να κοστίσουν περί τα 26 τρις $ τα επόμενα δεκαπέντε έτη, συν 8 τρις $ κάποια άλλα παράπλευρα – ένα αστρονομικό ποσόν, μεγαλύτερο από το ετήσιο ΑΕΠ των Η.Π.Α. (18,6 τρις $ το 2016). Καθοριστικός παράγοντας δε για τη διαδικασία θα είναι η διεθνοποίηση του κινεζικού νομίσματος (ειδικά εάν καταφέρει να δημιουργήσει η Κίνα το πετρογουάν, εκτοπίζοντας το πετροδολάριο με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας), καθώς επίσης ο ρόλος της Ασιατικής Επενδυτικής Τράπεζας Υποδομών (AIIB).
Εν προκειμένω είναι εμφανής η ωφέλεια πολλών χωρών στις περιοχές διέλευσης του δρόμου του μεταξιού – όσον αφορά τις επενδύσεις, τη δημιουργία θέσεων εργασίας ή τις συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Εν τούτοις θα υπάρξουν μεγάλοι γεωπολιτικοί κίνδυνοι εκ μέρους των κρατών που είτε δεν θα ωφεληθούν, είτε θα χάσουν – κυρίως των Η.Π.Α. που είναι αδύνατον να προσφέρουν κάτι ανάλογο, ενώ οι απειλές για το δολάριο, οπότε για το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα και την ίδια την οικονομία τους είναι τεράστιες.
Με δεδομένη δε την πρόθεση της Κίνας να στηρίξει τους παραγωγούς πετρελαίου, όπως τη Σαουδική Αραβία και τα υπόλοιπα κράτη του κόλπου, έτσι ώστε να αναπτύξουν την οικονομία τους παύοντας να εξαρτώνται από το ακατέργαστο πετρέλαιο (στα πλαίσια μίας δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης), είναι βέβαιο πως θα κυριαρχήσει στην περιοχή εκτοπίζοντας τις Η.Π.Α. εντελώς – ενώ η χώρα θέλει επίσης να δραστηριοποιηθεί στην ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής Συρίας, την οποία σχεδίαζαν βέβαια οι Η.Π.Α. όπως παλαιότερα του Ιράκ, αφού προηγουμένως το κατέστρεψαν ολοσχερώς.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
Σελίδα 1 από Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)ΕΔΩ !2https://analyst.gr/2018/01/23/i-geopolitiki-epelasi-tis-kinas/