Δευτέρα, Φεβρουαρίου 5

Όπως τότε. Πριν 50 χρόνια, στην κηδεία του Γέρου


Του Γιώργου Κράλογλου
Οι διαφορές. Τότε είχαμε χούντα. Σήμερα "δημοκρατία". Οι ομοιότητες. Ο λαός αγανακτισμένος. Οι Αμερικανοί "αγκαλιά" με την ελληνική κυβέρνηση.
Πόσο μίκρυναν την Ελλάδα. Την Παρασκευή ο Νίμιτς με αμερικανική θρασύτητα καθησύχαζε τους Σκοπιανούς. "...Δεν έχω ακούσει τίποτε από την ελληνική πλευρά, που θα σήμαινε την άρνηση της ταυτότητας του λαού εδώ". Και λίγα έκανε... αφού βρήκε το έδαφος να τα κάνει...
Ο ελληνικός λαός στο περιθώριο. Ένα 48ωρο (τυχαίο;) πριν ξεσπάσει η οργή του. Οργή βγαλμένη από την αγανάκτηση απέναντι στη χρήσιμη, (μόνο σε Αμερικανούς και δανειστές) ελληνική κυβέρνηση των "αριστερών" και ακροδεξιών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 
Δεν τα κατάφεραν όμως. Δεν έπνιξαν τη λαϊκή φωνή. Την παλλαϊκή εξέγερση. Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας με την παρέα του και τους (κατά περίπτωση) αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οι Αμερικανοί.
Αυτοί και αν τα έκαναν μαντάρα. Απέτυχαν να κρύψουν (όπως και στην -προ 50ετίας- περίοδο Κίσινγκερ) τις παρεμβάσεις στην ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική. 
Τότε (1967-68) με επίκεντρο τις αμερικάνικές βάσεις. Σήμερα (2015-2018) για γεωπολιτικούς Βαλκανικούς λόγους, με πρόσχημα, τη "σταυροφορία" τους... για ρύθμιση του ελληνικού χρέους και κινητοποίηση των ελληνοαμερικανών... (υπό τον συντονισμό του υπουργού Οικονομίας) για επενδύσεις στην Ελλάδα... 
Δεν πρόλαβαν όμως τον λαό. Ξέσπασε όπως τότε. Πριν 50 χρόνια. Το 1968, στην αλησμόνητη (για όλους εμάς που την ζήσαμε) λαϊκή εξέγερση κατά την κηδεία του Γέρου της Δημοκρατίας. 
Ήταν και πάλι Κυριακή. Στις 3 Νοεμβρίου 1968. Μετά από 18 μήνες δικτατορίας και ένα μήνα, από τις 29 Σεπτεμβρίου 1968, που η χούντα υπέκλεψε, με νοθεία, το "ΝΑΙ" του λαού στην αλλαγή του Συντάγματος. 
Πριν δύο ημέρες, στον Ευαγγελισμό, στις 2.20΄ το πρωί της Παρασκευής της 1ης Νοεμβρίου, μετά από δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, ο Γεώργιος Παπανδρέου άφηνε την τελευταία του πνοή σκεπάζοντας την Ελλάδα με εθνική θλίψη.
Ήταν άμεσες οι απειλές της χούντας. Και έμμεσες, με διαρροές από τα φερέφωνα της, για συλλήψεις και αίμα στην κηδεία (σας θυμίζει κάτι αυτό;). Ο λαός τους αγνόησε και τότε. 
Κάπου 500.000 (300.000 κατά παραδοχή και από τη χούντα) ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ακολούθησαν το φέρετρο του Γεωργίου Παπανδρέου στην πορεία προς το Α’ Νεκροταφείο. 
Ο πόνος και το κλάμα γοερό και αυθόρμητο, αντί για στεφάνια στον Γέρο της Δημοκρατίας. Κλάμα για τον χαμό του μαζί με βογγητά οργής για το καθεστώς, που μετρίαζε μόνο η ελπίδα (αθεμελίωτη βέβαια) πως ίσως κάτι αλλάξει. 
Εάν δεν είχα ζήσει (και δημοσιογραφικά) το μοναδικό ξημέρωμα, στη σκοτεινιά της δικτατορίας, δεν θα τολμούσα να κάνω τη σύγκριση με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα. Μετά από 50 χρόνια και καταμεσής της "δημοκρατίας", όπου η αριστερά του 4%, του Αλέξη Τσίπρα  δεν κρύβει τη λατρεία της στο φασιστικό καθεστώς της Βενεζουέλας και τον Νικολάς Μαδούρο. 
Στέκομαι στο σημείο αυτό γιατί (κατά την προσωπική μου γνώμη) ο χθεσινός λαϊκός ξεσηκωμός (ανεξάρτητα από την αφορμή) είχε και άλλα κίνητρα. Εμφανέστατα μάλιστα. 
Στις εκατοντάδες χιλιάδες λαού της χθεσινής εξέγερσης ήταν ευδιάκριτο το στοιχείο της απελπισίας από την φτώχεια που τον βύθισε η (χωρίς συζήτηση και ισχυρή διαπραγμάτευση) αποδοχή του τρίτου (αριστερού) μνημονίου-καρμανιόλα. 
Του μνημονίου που μέχρι και οι δανειστές εξέφρασαν έκπληξη για τον υπερβάλλοντα κυβερνητικό ζήλο με χίλια κομπλιμέντα (Ντάισελμπλουμ και Βίζερ) προσωπικά προς τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτοί, δηλαδή, που ο Τσίπρας θα τους έπαιζε ζουρνά και θα χορεύανε...
Σύμφωνοι. Να μην παρομοιάσω τον δικό μας ξεσηκωμό με παραδείγματα από τις λαϊκές εξεγέρσεις της Βενεζουέλας. Να χαρακτηρίσω και απλή σύμπτωση... το νοθευμένο ΝΑΙ του λαού, (στο χουντικό δημοψήφισμα του 1968) με το ψευτοδημοψήφισμα και το ΝΑΙ του 2015.
Όσο όμως και να πασπαλίσεις, με λόγια συναινετικού χρωματισμού, τη "ζωγραφική" του λαϊκού ξεσηκωμού (με κορυφαίο κίνητρο βεβαίως το Σκοπιανό) δεν αποχρωματίζεται η δυστυχία και η αγανάκτηση στα πρόσωπα εκείνων που (επιτέλους) άφησαν τον καναπέ και βροντοφώναξαν το "μέχρις εδώ". Του λαού που αψήφησε απειλές της αναρχικής αλητείας για αίμα... όπως έκαναν και στη χούντα, τα δημοσιογραφικά της φερέφωνα, νομίζοντας πως θα κλονίσουν τη (σεισμική για περίοδο δικτατορίας) λαϊκή εξέγερση στην κηδεία του Γέρου της Δημοκρατίας.