Ο πλανήτης δεν χρειάζεται νέες εστίες πυρκαγιάς και σε καμία περίπτωση έναν παγκόσμιο πόλεμο, το έδαφος για τον οποίο φαίνεται να «προλειαίνει» οικονομικά η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας – οπότε είναι καλύτερα να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
”Όταν ο κόσμος υποφέρει από ένα πολύ χαμηλό επίπεδο αποταμιεύσεων, οι οποίες χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν τις απαιτούμενες επενδύσεις, οι πολιτικές που ενθαρρύνουν την αύξηση των αποταμιεύσεων είναι θετικές, όσον αφορά τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.Εάν λοιπόν συμβαίνει κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή οι αποταμιεύσεις παγκοσμίως είναι πολύ χαμηλές, τότε οι οικονομίες με πλεονάζουσες αποταμιεύσεις, δημιουργούν ανάπτυξη στο εξωτερικό – εξάγοντας το πλεόνασμα αυτό όπου είναι αναγκαίο.Στην παραπάνω περίπτωση η υιοθέτηση πολιτικών, από την πλευρά της προσφοράς, οι οποίες εστιάζουν στους τρόπους δημιουργίας πρόσθετων αποταμιεύσεων, μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, καθώς επίσης τη διάχυση του πλούτου προς τα κάτω (trickle-down wealth expansion).Όμως, όταν οι παγκόσμιες αποταμιεύσεις είναι αρκετά υψηλές, όπως συμβαίνει σήμερα, καθώς επίσης πολύ εύκολο να διακινηθούν ελεύθερα, έτσι ώστε η ισορροπία να μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αύξηση της ανεργίας, ο κόσμος δεν χρειάζεται περισσότερες αποταμιεύσεις – οι οποίες τότε είναι μάλλον καταστροφικές.Δεν είναι απαραίτητες δηλαδή οι επιπρόσθετες αποταμιεύσεις, για να χρηματοδοτήσουν περισσότερες παραγωγικές επενδύσεις – όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της θεωρίας της προσφοράς. Αντίθετα, ο κόσμος χρειάζεται μεγαλύτερη ζήτηση, όπως σωστά επιμένουν οι υποστηρικτές της «αντίπαλης» θεωρίας (του Keynes).Η περισσότερη βιώσιμη ζήτηση, με τη μορφή των αναγκαίων υποδομών του δημοσίου ή της υψηλότερης κατανάλωσης των πλουσιότερων εργαζομένων (αυξήσεις μισθών), οδηγεί τότε σε περισσότερες παραγωγικές επενδύσεις – με την εκμετάλλευση των «μη χρησιμοποιουμένων πόρων» (ανεκμετάλλευτη παραγωγική δυναμικότητα μίας οικονομίας), συμπεριλαμβανομένων των ανέργων.Εάν υπάρχει λοιπόν κάτι που θα χαρακτηριζόταν ως μία παγκόσμια «μηχανή ανάπτυξης», τότε θα ήταν εκείνη η χώρα, η οποία θα ήταν σε θέση (ή θα αναγκαζόταν) να εισάγει το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιευμένων κεφαλαίων, καθώς επίσης να εξάγει το μεγαλύτερο μέρος της ζήτησης – δηλαδή, να έχει το μεγαλύτερο εμπορικό έλλειμμα.Από εδώ συμπεραίνεται ότι, οι χώρες με τα μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, οι οποίες πρέπει να εξάγουν τις υπερβολικά μεγάλες αποταμιεύσεις τους, όπως η Γερμανία και η Κίνα, δεν προκαλούν ανάπτυξη στο εξωτερικό. Επίσης πως εκείνα τα κράτη με τα μεγαλύτερα εμπορικά ελλείμματα, όπως είναι σήμερα οι Η.Π.Α., αποτελούν τις πραγματικές μηχανές ανάπτυξης του πλανήτη – αρκεί φυσικά να μην τους τελειώσουν τα «καύσιμα»» (M. Pettis με παρεμβάσεις).
.
Εισαγωγή
Πριν ασχοληθεί κανείς με τους τρόπους μείωσης του χρέους (επί μέρους διαγραφές, πάγωμα, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μηδενικά επιτόκια κλπ.), οφείλει να επικεντρωθεί στη βιώσιμη σταθεροποίηση του – στο να μην αυξάνεται δηλαδή, χωρίς όμως να δημιουργεί παράπλευρα προβλήματα (εξαθλίωση του πληθυσμού, ανεργία, χρεοκοπίες επιχειρήσεων κοκ.).
Αυτό αφορά την Ελλάδα, την Ευρωζώνη και τον υπόλοιπο πλανήτη – αφού το τέρας της υπερχρέωσης ζει και βασιλεύει, ενώ οι ενέργειες των κεντρικών τραπεζών συνεχίζουν να το εκτρέφουν.
Ένας από τους σημαντικότερους τρόπους είναι η καταπολέμηση του μερκαντιλισμού, τον οποίο έχουν υιοθετήσει οι πλεονασματικές χώρες, εις βάρος αφενός μεν των Πολιτών τους, αφετέρου ολόκληρου του πλανήτη. Αυτός είναι ουσιαστικά ο στόχος της ανάλυσης μας, από την οποία φαίνονται τόσο οι τεράστιες ζημίες που προκαλεί, όσο και οι κίνδυνοι για την ασφάλεια και την ειρήνη – στην οποία συμπεριλαμβάνουμε τις απειλές εμφυλίων πολέμων.
.
Ανάλυση
Μπορεί κανείς να παραθέσει μία σειρά αρνητικών γεγονότων, επικρίνοντας τεκμηριωμένα τις Η.Π.Α. – ειδικά μετά την υιοθέτηση του «ληστρικού» νεοφιλελευθερισμού εκ μέρους τους (1980, Friedman), την αλλαγή στάσης του ΔΝΤ μετά τη μονομερή καταγγελία του κανόνα του χρυσού το 1971 (σοκ του Νίξον), όπου το ταμείο έπαψε να υπηρετεί τη συμφωνία του Bretton Woods, την απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού τέρατος από τα δεσμά του, τη διεξαγωγή επεκτατικών πολέμων παγκοσμίως, την υπόγεια αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων, με στόχο τη διευκόλυνση της ληστείας πολλών χωρών κοκ.
Εν τούτοις, υπάρχει και η καλή πλευρά της υπερδύναμης, αφού κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως η προστασία του πλανήτη από κάθε είδους εγκληματικές «συμμορίες» δεν είναι απαραίτητη ή δεν κοστίζει πανάκριβα – καθώς επίσης πως η χώρα δεν συνεχίζει να είναι η μεγαλύτερη «ατμομηχανή ανάπτυξης» του πλανήτη, όπως συμπεραίνεται εύκολα από την εισαγωγή μας.
Επειδή όμως ο δικός μας γνωστικός τομέας δεν είναι η γεωπολιτική, αλλά η οικονομία, δεν θα αναφερθούμε καθόλου στη συμβολή της υπερδύναμης στην ειρήνη, καθώς επίσης στην ασφάλεια του πλανήτη – ούτε στην εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου η επιβίωση της Ευρώπης, πόσο μάλλον η ευημερία της, θα ήταν σχεδόν αδύνατη, εάν δεν χρηματοδοτούταν η διαγραφή/διακανονισμός των χρεών (ειδικά της Γερμανίας), κυρίως εκ μέρους των Η.Π.Α., σε συνδυασμό με το σχέδιο Marshall.
Όλα αυτά αποτελούν άλλωστε παρελθόν – ενώ οι όποιες «καλές πράξεις» του παρελθόντος, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τυχόν εγκλήματα του μέλλοντος. Θα αναφερθούμε λοιπόν στο παρόν, εξετάζοντας μόνο την οικονομική του πλευρά – ειδικά το εάν οι δύο μεγαλύτερες πλεονασματικές οικονομίες σήμερα, η Γερμανία και η Κίνα, οι οποίες θεωρούνται ως «οι ατμομηχανές» της παγκόσμιας οικονομίας (της Ευρωζώνης η πρώτη), δικαιολογούν τον «τίτλο» τους, χρησιμοποιώντας ως πηγή ένα πρόσφατο άρθρο (F&W).
Οφείλουμε βέβαια να τονίσουμε προκαταβολικά πως η ατμομηχανή ενός τραίνου, η οποία σέρνει τα βαγόνια πίσω της, δεν αυξάνει το βάρος τους – όπως συμβαίνει με την ανάπτυξη της Κίνας ή της Γερμανίας, η οποία δεν ενισχύει καθόλου την ανάπτυξη των υπολοίπων χωρών του πλανήτη, την οποία βοηθούσαν σίγουρα οι Η.Π.Α. Ειδικότερα τα εξής:
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)ΕΔΩhttps://analyst.gr/2014/10/05/merkantilismos/
Σελίδα 1 από 3