Η καταστροφή που προκάλεσε στην Ελλάδα η Τρόικα είναι ανυπολόγιστη, δημιουργώντας τη βεβαιότητα πως ο στόχος της ήταν και είναι η πτώση των τιμών των περιουσιακών της στοιχείων, για να υφαρπαχθούν – καθώς επίσης για να μετατραπούν οι Πολίτες της σε φθηνούς σκλάβους χρέους.
«Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάποιος που στην αρχή της υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ τασσόταν υπέρ των μνημονίων – μη γνωρίζοντας τι έχει συμβεί σε άλλα κράτη που οδηγήθηκαν στο παρελθόν στην ίδια παγίδα.Σήμερα όμως, μετά την εμπειρία οκτώ ολόκληρων ετών, καθώς επίσης μετά τις δεκάδες αναλύσεις που έχουν αποδείξει ότι, επρόκειτο ξεκάθαρα για ένα εκ προμελέτης έγκλημα, μόνο ένας ηλίθιος θα συνέχιζε να πιστεύει στα μνημόνια«.
.
Ανάλυση
Μετά από οκτώ χρόνια κρίσης και αφού έχουν αποδοθεί στα χαρτιά (=σε γραπτά κείμενα) οι ευθύνες των «πολιτικών», είμαστε σίγουροι πως
όλοι όσοι διαθέτουμε κοινή λογική, χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερες
οικονομικές γνώσεις, έχουμε καταλάβει ακριβώς πού βρισκόμαστε – πριν από όλα πως το δημόσιο χρέος, το οποίο είναι πλέον εγγυημένο με ότι έχουμε και δεν έχουμε (PSI),
καθώς επίσης σε μη μετατρέψιμο ξένο νόμισμα (ευρώ) θα αποπληρωθεί (α)
από τη δημόσια περιουσία και (β) από την ιδιωτική περιουσία (εκτός αυτού πως η έξοδος από τα μνημόνια είναι ουτοπική, ενώ η αναδιάρθρωση του χρέους νομοτελειακή, αφού το αργότερο μετά το 2021 δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί).
Επομένως, το πραγματικό ύψος του θα πρέπει να τοποθετηθεί σε όρους δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας – όπου μόνο όσον αφορά τα ακίνητα και οικόπεδα, η μεν πρώτη είχε υπολογισθεί το 2010 από το ΔΝΤ στα 300 δις € (πηγή), ενώ η δεύτερη στο 1,16 τρις € από την Credit Suisse τo 2007 (πηγή). Η ίδια τράπεζα ανέφερε πρόσφατα πως το κόστος της κρίσης για την Ελλάδα ήταν «μόλις» 475 δις € (πηγή),
χωρίς να συμπεριλαμβάνει μία σειρά μεγεθών, όπως την πτώση των
χρηματιστηριακών τιμών κλπ. – κάτι που δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε
εδώ.
Στα πλαίσια αυτά, η ακίνητη περιουσία
του δημοσίου το 2010 ήταν περίπου ίση με το δημόσιο χρέος, άρα στο 100%
(299 δις € τότε) – ενώ η ιδιωτική περιουσία σχεδόν τετραπλάσια (στο 400%).
Σήμερα, με χρέος στα 330 δις €, η ακίνητη περιουσία του δημοσίου
υπολογίζεται κάτω από τα 50 δις € – άρα στο 15% του δημοσίου χρέους.
Όσον αφορά την ιδιωτική ακίνητη περιουσία, τοποθετήθηκε από την ελβετική
τράπεζα στα 678 δις € το 2014 – οπότε στο διπλάσιο του δημοσίου χρέους (200%), ενώ χάθηκαν 482 δις € έως το 2014.
Επομένως, ο Ισολογισμός του δημοσίου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνο την
ακίνητη περιουσία του, ήταν ο εξής το 2010 και είναι σήμερα:
Αντίστοιχα, ο Ισολογισμός του ιδιωτικού τομέα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνο την ακίνητη περιουσία του, καθώς επίσης τα χρέη του δημοσίου στο παθητικό του (όχι τα δικά του) αφού καλείται να τα πληρώσει, ήταν ο εξής το 2007 και είναι σήμερα:
Όπως διαπιστώνεται λοιπόν, το δημόσιο
έχασε 250 δις € και η καθαρή θέση του είναι πλέον αρνητική – του λείπουν
δηλαδή 280 δις € για την κάλυψη των χρεών του, ενώ το 2009 δεν του
έλειπε τίποτα. Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα, η καθαρή θέση του ως προς τις υποχρεώσεις του δημοσίου μειώθηκε από τα 861 δις € στα 379 δις € – καλύπτει δηλαδή μόλις κατά 164% το δημόσιο χρέος, από 400% προηγουμένως.
Συνολικά τώρα, οι τιμές της δημόσιας και
ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας ήταν 1,46 τρις € στο παρελθόν, ενώ σήμερα
είναι μόλις 728 δις € – άρα χάθηκαν 732 δις € μόνο από τα δύο αυτά μεγέθη,
έναντι δημοσίου χρέους τότε στα 299 δις € και σήμερα στα 330 δις €.
Επομένως, το δημόσιο χρέος σε όρους ακίνητης κρατικής και ιδιωτικής
περιουσίας ενώ καλυπτόταν κατά 4,88 φορές, σήμερα καλύπτεται μόλις κατά 2,43 φορές –
οπότε ουσιαστικά είναι διπλάσιο από αυτό που νομίζουμε, άρα πάνω από
660 δις €. Το ίδιο θα διαπιστώναμε εάν το μετρούσαμε σε όρους
εισοδημάτων των Πολιτών – γνωρίζοντας πως έχουν μειωθεί τουλάχιστον κατά
50% σε σχέση με το 2009.
Εύλογα λοιπόν θεωρούμε ότι, δεν είναι στο 188% του ΑΕΠ μας (330 δις € έναντι 175 δις € ΑΕΠ), αλλά στο 377% (660 ./. 175)
– είτε σε όρους τιμών της ακίνητης περιουσίας, είτε σε όρους
εισοδημάτων. Με δεδομένο δε το ότι, η Ελλάδα δεν φαίνεται να είναι σε
θέση να παράγει δημοσιονομικά πλεονάσματα (=μετά από τους τόκους) για να αποπληρώνει το χρέος της, η μείωση του θα επιδιωχθεί με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και με τη δήμευση της ιδιωτικής, μέσω υπερβολικών φόρων κλπ. – ενώ η εικόνα θα αλλάξει μόνο όταν το δημόσιο χρέος μειωθεί κάτω από το 130% του ΑΕΠ.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα από τα παραπάνω (τα νούμερα φυσικά κατά προσέγγιση), είναι το πόσο πολύ επιδεινώθηκε η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας μόνο και μόνο από τα μνημόνια – χωρίς να οφείλεται στους Έλληνες, αφού η ακίνητη περιουσία ήταν ακριβώς η ίδια πριν και σήμερα:
τα ίδια σπίτια, τα ίδια οικόπεδα κλπ. Εάν βέβαια συμπεριλάβει κανείς το
ότι δεν συντηρούνται τα ακίνητα όπως στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να
έχουν υποστεί ζημίες που θα φανούν δυστυχώς μαζικά και αργότερα, η
εικόνα θα γίνει ακόμη χειρότερη.
Κατά την άποψη μας πάντως, ένα δημόσιο χρέος αυτού του ύψους είναι αδύνατον ποτέ να εξυπηρετηθεί, χωρίς να καταστραφούν εντελώς οι Πολίτες της χώρας
– ενώ η αναδιάρθρωση του, η απλή επιμήκυνση δηλαδή του χρόνου
αποπληρωμής, δεν αποτελεί σήμερα λύση. Μόνο η ονομαστική διαγραφή του θα
είχε νόημα, ενώ όσο πιο πολύ αργεί, τόσο περισσότερο θα επιδεινώνεται η
οικονομική κατάσταση των ιθαγενών (η χώρα δεν αλλάζει, αφού συνεχίζει
να έχει τα ίδια περιουσιακά στοιχεία).
Περαιτέρω, παρά το ότι τα κόκκινα δάνεια αυξήθηκαν τρομακτικά, καθώς
επίσης οι κόκκινες οφειλές του συνολικού ιδιωτικού τομέα (επιχειρήσεις
και νοικοκυριά) απέναντι στο δημόσιο και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς (συνολικά πάνω από τα 230 δις € ή το 130% του ΑΕΠ από 10-20% προηγουμένως), τα χρέη των καταναλωτών μειώθηκαν κατακόρυφα (γράφημα) – μεταξύ άλλων επειδή δεν τους δανείζουν οι τράπεζες.
Μειώθηκαν επίσης σε σχέση με το ΑΕΠ, παρά τη ραγδαία πτώση του – αφού είχαν κορυφωθεί το 2014 (γράφημα), κυρίως εξαιτίας της κατάρρευσης του ΑΕΠ.
Ως εκ τούτου η εικόνα που παρουσιάζεται μόνο από τα κόκκινα δάνεια
είναι παραπλανητική – αφού δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Δυστυχώς όμως, ενώ διογκώνεται συνεχώς το πρόβλημα, με την Ελλάδα να
βιώνει μία καταστροφική ύφεση Ισολογισμών (ανάλυση),
δεν γίνεται τίποτα σωστό για την αντιμετώπιση του – θεωρώντας φυσικά
απαράδεκτη την πώληση τους στους ξένους κερδοσκόπους, εάν υποθέσουμε πως
δεν είναι κρυμμένες πίσω τους οι τράπεζες.
Εν προκειμένω, κατά την άποψη μας, αυτά
που οφείλονται στο δημόσιο και στους οργανισμούς του πρέπει να
διαφοροποιηθούν σε εισπράξιμα και μη εισπράξιμα, για να υπάρχει μία
καθαρή εικόνα – ενώ από τα εισπράξιμα οφείλουν να αφαιρεθούν οι προσαυξήσεις της εποχής των μνημονίων και οι υπερβολικοί τόκοι. Σε
σχέση δε με τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών, πρέπει να δημιουργηθεί μία
«κακή τράπεζα» που θα τα συμπεριλάβει όλα – δίνοντας τη δυνατότητα στους
οφειλέτες να τα πληρώσουν με έκπτωση τουλάχιστον ίση με την πτώση του
ΑΕΠ (30%).
Ειδικά για τα ενυπόθηκα, θα έπρεπε να δοθούν οι εξής εναλλακτικές δυνατότητες: (α) εξόφληση τους εντός δύο μηνών με έκπτωση 30% επί του κεφαλαίου, χωρίς τόκους και προσαυξήσεις
(β) επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής στο διπλάσιο, οπότε με τη μισή
δόση, με επιτόκιο ίσο με το Euribor+2% (γ) παραμονή με ενοίκιο, μέρος
του οποίου θα υπολογίζεται ως ποσόν εξυπηρέτησης του δανείου τους
(Leaseback) και (δ) παράδοση του σπιτιού, με το ταυτόχρονο σβήσιμο του
υπολοίπου χρέους.
Ολοκληρώνοντας, εάν δεν υπάρξει ονομαστική διαγραφή του χρέους, καθώς επίσης εάν δεν δοθεί λύση στο θέμα των κόκκινων δανείων, η κατάσταση στην Ελλάδα θα γίνει εκρηκτική – ειδικά όταν ξεσπάσει το επόμενο κραχ,
όπου δεν πιστεύουμε πως θα έχει προλάβει έως τότε η Ευρωζώνη να ενωθεί
δημοσιονομικά και τραπεζικά, εάν υποθέσουμε πως θα συμβεί κάτι τέτοιο.