Η αμετανόητη πρωσική κυβέρνηση ευρίσκεται πια πολύ κοντά στη δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά – εφαρμόζοντας την πολιτική του μερκαντιλισμού από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης, με πρώτα μεγάλα θύματα τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
«Είναι ολοφάνερο πως η ευρωπαϊκή κρίση χρέους προκλήθηκε από τη Γερμανία, με την έννοια πως ο μεγάλος ασθενής, όπως αναμφίβολα ήταν η χώρα πριν το 2005, θεραπεύθηκε πίνοντας το αίμα των εταίρων του – οι οποίοι ουσιαστικά πλήρωσαν σαν ανόητοι το υπέρογκο κόστος της ένωσης των δύο Γερμανιών.Δεν έφτανε δηλαδή η διαγραφή του 50% των χρεών της Γερμανίας το 1953 από τους υπολοίπους παρά το ότι αιματοκύλισε τον πλανήτη δύο φορές, ούτε η βοήθεια των Η.Π.Α. να επαναπατρισθούν τα κλεμμένα των ναζί, ούτε η άρνηση της να εξοφλήσει τις πολεμικές επανορθώσεις ως όφειλε μετά την ένωση της – αφού κατάφερε επί πλέον με ύπουλο τρόπο να πληρώσουν όλοι οι εταίροι της το κόστος της ένωσης της«.
.
Ανάλυση
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ (πηγή),
η συνολική αξία των ελληνικών εισαγωγών το 2017 ανήλθε στο ποσόν των
50,258 δις € έναντι 44,187 δις € το 2016 – έχοντας αυξηθεί κατά 13,7%.
Το ίδιο έτος η συνολική αξία των εξαγωγών ήταν 28,832 δις € έναντι
25,463 δις € το 2016, έχοντας αυξηθεί κατά 13,3% (χωρίς τα πετρελαιοειδή 7,1%). Ως εκ τούτου, το
έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου το 2017 εκτινάχθηκε στα 21,426 δις €
από 18,723 δις € το 2016, παρουσιάζοντας ποσοστιαία αύξηση ύψους 14,4%
– γεγονός που σημαίνει ότι, το 2017 εισάγαμε εμπορεύματα αξίας 21,4 δις
€ περισσότερα από όσα εξάγαμε, ή σχεδόν 3 δις € πιο πολλά από το 2016 (οπότε η αποψίλωση του παραγωγικού μας ιστού συνεχίσθηκε).
Εκείνο που βέβαια εύλογα δεν κατανοούν όσοι δεν ασχολούνται με τα οικονομικά είναι το ότι, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο μία χώρα μετατρέπεται σταδιακά σε αποικία – οπότε ακόμη και αν η Ελλάδα δεν ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές της (Τρόικα), καθώς επίσης απελπιστικά χρεοκοπημένη, εκεί θα κατέληγε, αφού το έλλειμμα των 21,4 δις € υποδηλώνει αύξηση του εξωτερικού χρέους κατά το αντίστοιχο ποσόν.
Μπορεί δε τα έσοδα από τον τουρισμό (περί τα 14 δις €), καθώς επίσης από τη ναυτιλία (καθαρά 3,36 δις € το 2016 – μεγάλη μείωση τα τελευταία χρόνια λόγω των ελέγχων κεφαλαίων, όπως φαίνεται από το γράφημα, πηγή), να καλύπτουν ένα μέρος του ελλείμματος αυτού, αλλά το πρόβλημα παραμένει – ενώ θα επιδεινώνεται συνεχώς όσο δεν διενεργούνται επενδύσεις στον τομέα της μεταποίησης, χρεοκοπούν ή μεταναστεύουν οι επιχειρήσεις λόγω των υπερβολικών φόρων κοκ. Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις,
όχι μόνο δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα, αλλά θα το εντείνουν, ακόμη και
αν δεν διενεργούνταν σε εξευτελιστικές τιμές – αφού οι αγοραστές είναι
ξένοι, οπότε τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό εις βάρος του ισοζυγίου
της χώρας.
Εν προκειμένω είναι εξαιρετικά σημαντικό
να καταλάβουν ακόμη και αυτοί που δεν έχουν καθόλου γνώση από
οικονομικά και κουράζονται από τα νούμερα, συμπεριλαμβανομένης της
κυβέρνησης ότι, όσο δεν διορθώνεται το συγκεκριμένο πρόβλημα, η κατάσταση της Ελλάδας θα χειροτερεύει διαρκώς
– ενώ αυτό που αποφεύγεται σαν το διάβολο στις δημόσιες συζητήσεις, οι
αριθμοί, είναι το σπουδαιότερο, αφού όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσια
λόγια. Εκτός αυτού πως ο τουρισμός δεν αποτελεί λύση,
α) αφενός μεν επειδή δεν είναι εύκολη η αύξηση της ανταγωνιστικότητας του, λόγω του ότι οι άνθρωποι δεν αντικαθίστανται από μηχανές – οπότε μόνο η μείωση των αμοιβών βοηθάει, η οποία όμως είναι καταστροφική για την οικονομία (περιορίζεται η κατανάλωση οπότε το ΑΕΠ, μειώνονται οι αποταμιεύσεις και άρα οι επενδύσεις κοκ. – ανάλυση),β) αφετέρου επειδή θα είναι ο πρώτος κλάδος που θα υποφέρει, όταν ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση – η οποία είναι νομοτελειακή.
Περαιτέρω, εκείνες οι χώρες που κατάλαβαν το θέμα, όπως η Μ. Βρετανία στο παρελθόν, καταπολεμώντας το με την υιοθέτηση της πολιτικής του μερκαντιλισμού, κυριολεκτικά μεγαλούργησαν – υπενθυμίζοντας εδώ τα λόγια του Sir Thomas Mun, διευθυντή τότε της εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών στο βιβλίο του «England’s Treasure by Foreign Trade» (1664), σύμφωνα με τον οποίο σε ελεύθερη μετάφραση τα εξής:
«Τα φυσιολογικά μέτρα για την αύξηση του βιοτικού μας επιπέδου και της περιουσίας μας έχουν σχέση με το εξωτερικό εμπόριο – όπου οφείλουμε να ακολουθούμε τον παρακάτω απλό κανόνα: πρέπει κάθε χρόνο να πουλάμε περισσότερα δικά μας εμπορεύματα σε άλλες χώρες, από όσα ξένα εμπορεύματα καταναλώνουμε«.
Ακριβώς αυτόν τον κανόνα ακολούθησε η
Γερμανία, ιδίως μετά την υιοθέτηση του ευρώ, όπου ήταν ήδη ο μεγάλος
ασθενής της Ευρώπης – κυρίως λόγω του τεράστιου κόστους της ένωσης της, το οποίο υπολογίζεται στα 150 δις € ετήσια για πάνω από δέκα χρόνια.
Η αντίληψη και η μέθοδος αυτή είναι βέβαια ύπουλη, όταν εφαρμόζεται εις
βάρος των εταίρων μίας νομισματικής ένωσης, αλλά είναι αποτελεσματική –
όπως φαίνεται από την εξέταση του γερμανικού εμπορίου με τις υπόλοιπες
χώρες της Ευρωζώνης, από τα στοιχεία που διατηρεί το ΔΝΤ (πηγή).
Η γερμανική μέθοδος
Συνεχίζοντας, για να μπορέσει κανείς να καταλάβει τι συνέβη, οφείλει να γνωρίζει πως το διμερές εμπορικό ισοζύγιο, είναι η διαφορά μεταξύ των εξαγωγών και εισαγωγών μίας χώρας x, με μία άλλη (d
για τη Γερμανία), σε μία χρονική στιγμή t – όπου για να δημιουργήσει
μία κλίμακα, η οποία να εμφανίζει σταθερά μεγέθη, πρέπει να συγκρίνει το
διμερές εμπορικό ισοζύγιο με τις συνολικές εμπορικές συναλλαγές των δύο
χωρών, όπως φαίνεται από την παρακάτω εξίσωση (πηγή: P. Kaczmarczyk).
Εμπορικό Ισοζύγιο xdt = (Εξαγωγές xdt – Εισαγωγές xdt) ./. (Εξαγωγές xdt + Εισαγωγές xdt)
Με λόγια, το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t, είναι ίσο με τις (Εξαγωγές της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t πλην τις Εισαγωγές της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t), διαιρούμενες με το σύνολο των (Εξαγωγών της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t συν τις Εισαγωγές της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t).
Με τον τρόπο αυτό, ο οποίος είναι κουραστικός στην κατανόηση του, αλλά απαραίτητος, δημιουργείται μία κλίμακα από το -1 έως το +1.
Εν προκειμένω το -1 σημαίνει πως το συνολικό εμπόριο μίας χώρας με μία
άλλη αποτελείται μόνο από εισαγωγές, το +1 μόνο από εξαγωγές, ενώ το 0
σημαίνει πως το εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών είναι ισοσκελισμένο.
Για παράδειγμα, υποθετικά μία χώρα Χ
εξάγει στη Γερμανία εμπορεύματα και υπηρεσίες αξίας 5 δις €, ενώ η
Γερμανία εξάγει σε αυτήν τη χώρα Χ εμπορεύματα και υπηρεσίες αξίας 10
δις € – οπότε το διμερές εμπόριο μεταξύ τους είναι πλεονασματικό
για τη Γερμανία κατά 5 δις € και ελλειμματικό για τη χώρα Χ κατά το
ίδιο ποσόν (τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου). Στην κλίμακα τώρα που αναφέραμε η εύκολα κατανοητή εξίσωση είναι η εξής:
Εμπορικό ισοζύγιο xdt = (5-10) ./. (15) = -0,33
Εάν δημιουργήσει τώρα κανείς ένα γράφημα
με βάση τα παραπάνω, θα διαπιστώσει πως τα εμπορικά πλεονάσματα της
Γερμανίας με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εκτός ορισμένων εξαιρέσεων (Ιρλανδία λόγω των ξένων πολυεθνικών, Νορβηγία εξαιτίας του πετρελαίου και Ολλανδία κυρίως λόγω της φορολογικής της ιδιαιτερότητας), αυξάνονταν συνεχώς έως τα τέλη της δεκαετίας του 2000 – όπου πολύ σωστά λέγεται πως η εξυγίανση του μεγάλου ασθενή της Ευρώπης, προκάλεσε μία επιδημία γρίπης σε όλα τα υπόλοιπα κράτη.
Με δεδομένο δε το ότι, σύμφωνα με μία έρευνα (The Political Economy of European Welfare Capitalism) το μεγαλύτερο μέρος (2/3) των εξαγωγών των χωρών της Ευρώπης λαμβάνουν χώρα εντός της ηπείρου,
κατανοεί κανείς πόσο εκμεταλλεύθηκε η Γερμανία όλα τα ευρωπαϊκά κράτη –
για να εξυγιάνει την οικονομία της, καθώς επίσης για να αυξήσει τα
τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της.
Ως εκ τούτου, είναι ολοφάνερο πως η ευρωπαϊκή κρίση χρέους προκλήθηκε από τη Γερμανία –
με την έννοια πως ο μεγάλος ασθενής θεραπεύθηκε πίνοντας το αίμα των
εταίρων του, οι οποίοι ουσιαστικά πλήρωσαν σαν ανόητοι το υπέρογκο
κόστος της ένωσης των δύο Γερμανιών.
Δεν έφτανε δηλαδή η διαγραφή του 50% των
χρεών της Γερμανίας από τους υπολοίπους παρά το ότι αιματοκύλισε τον
πλανήτη δύο φορές, ούτε η βοήθεια των Η.Π.Α. να επαναπατρισθούν τα
κλεμμένα των ναζί (ανάλυση), ούτε η άρνηση της να εξοφλήσει τις πολεμικές επανορθώσεις ως όφειλε μετά την ένωση της – αφού κατάφερε επί πλέον με ύπουλο τρόπο να πληρώσουν όλοι οι εταίροι της το κόστος της ένωσης της.
Σελίδα 1 από 2