Το εσωτερικό μας φώς (η λογική, οι εμπειρίες και η συνείδηση μας), παραχωρεί πάντοτε σε όποιον το εμπιστεύεται μία απάντηση, με κριτήριο την αλήθεια και τη δικαιοσύνη - όπως στο θέμα της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας, όπου απαντάει αρνητικά. Εάν ένας άνθρωπος τώρα, μέλος ενός κόμματος, είναι απόλυτα αποφασισμένος να εμπιστεύεται όσον αφορά όλες του τις
σκέψεις και αποφάσεις το εσωτερικό του φως, τότε δεν μπορεί να γνωστοποιήσει αυτήν του την πεποίθηση στο κόμμα - οπότε είναι υποχρεωμένος να ψεύδεται απέναντι του. Πρόκειται δε για μία κατάσταση που γίνεται αποδεκτή από το συγκεκριμένο άνθρωπο, εξαιτίας της ανάγκης του να συμμετέχει σε ένα κόμμα - αφού διαφορετικά δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα δημόσια πράγματα και κατηγορείται πως είναι μόνο λόγια και όχι πράξεις.
Στα πλαίσια αυτά αναγκάζεται πολύ συχνά, επειδή είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τη γραμμή του κόμματος, να πει ψέματα στο κοινό - στο οποίο όμως κάθε υποψήφιος και κάθε εκλεγμένος οφείλει να λέει την αλήθεια, έτσι όπως αυτή του υπαγορεύεται από το εσωτερικό του φως. Εάν δε προετοιμάζεται να πει κάτι διαφορετικό που εκτιμάει πως αντιβαίνει στη δικαιοσύνη και στην αλήθεια του, εν ονόματι του κόμματος του, τότε θα έπρεπε να το γνωστοποιήσει προηγουμένως - διαφορετικά θα έλεγε ψέματα. Συνολικά τώρα, από τις τρεις μορφές ψέματος (στο κόμμα, στο κοινό και στον εαυτό μας), η πιο ανώδυνη είναι μακράν αυτή απέναντι στο κόμμα - η οποία αιτιολογείται απόλυτα, επειδή διαφορετικά δεν μπορεί κανείς να δραστηριοποιηθεί πολιτικά.
Τα τρία βασικά χαρακτηριστικά τώρα των κομμάτων είναι τα εξής: (α) αποτελούν μία μηχανή κατασκευής συλλογικού πάθους, αφού πρόκειται για οργανισμούς που έχουν κατασκευαστεί για να ασκούν συλλογική πίεση στις σκέψεις κάθε ανθρώπου που είναι μέλος τους - οπότε είναι απολυταρχικοί μηχανισμοί εκ φύσεως και εκ προθέσεως, (β) ο βασικός σκοπός τους, εάν όχι ο μοναδικός, είναι η ενδυνάμωση τους, χωρίς κανένα όριο και (γ) το συλλογικό κυριαρχεί στα σκεπτόμενα υποκείμενα, ενώ όλοι υπηρετούν δουλικά και αναδεικνύουν τον αρχηγό του κόμματος, ακόμη και αν είναι ανεπαρκής, δειλός ή γελοίος.
Συμπερασματικά λοιπόν τα κόμματα είναι οργανισμοί σχηματισμένοι δημόσια και επίσημα, με έναν τρόπο που να σκοτώνουν μέσα στη ψυχή των ανθρώπων την έννοια της αλήθειας και της δικαιοσύνης - ενώ η συλλογική πίεση ασκείται στο μεγάλο κοινό τους μέσω της προπαγάνδας, ο στόχος της οποίας είναι να πείσει και όχι να φωτίσει. Όλα δε τα κόμματα ασκούν προπαγάνδα - αφού εκείνο που δεν θα ασκούσε θα εξαφανιζόταν, επειδή ασκούν όλα τα υπόλοιπα. Ως εκ τούτου, η μοναδική λύση είναι η κατάργηση των κομμάτων ως έχουν μέσω της υιοθέτησης συστημάτων, με τα οποία οι νόμοι ψηφίζονται απ' ευθείας από τους Πολίτες - με τα κόμματα να έχουν τότε μόνο συμβουλευτικό και εκτελεστικό χαρακτήρα. Διαφορετικά θα συνεχίσουν να κυβερνούν απολυταρχικά η διαφθορά, η ιδιοτέλεια, ο καιροσκοπισμός, η προδοσία και η ανικανότητα - όσο και αν διαμαρτυρόμαστε.
σκέψεις και αποφάσεις το εσωτερικό του φως, τότε δεν μπορεί να γνωστοποιήσει αυτήν του την πεποίθηση στο κόμμα - οπότε είναι υποχρεωμένος να ψεύδεται απέναντι του. Πρόκειται δε για μία κατάσταση που γίνεται αποδεκτή από το συγκεκριμένο άνθρωπο, εξαιτίας της ανάγκης του να συμμετέχει σε ένα κόμμα - αφού διαφορετικά δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα δημόσια πράγματα και κατηγορείται πως είναι μόνο λόγια και όχι πράξεις.
Στα πλαίσια αυτά αναγκάζεται πολύ συχνά, επειδή είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τη γραμμή του κόμματος, να πει ψέματα στο κοινό - στο οποίο όμως κάθε υποψήφιος και κάθε εκλεγμένος οφείλει να λέει την αλήθεια, έτσι όπως αυτή του υπαγορεύεται από το εσωτερικό του φως. Εάν δε προετοιμάζεται να πει κάτι διαφορετικό που εκτιμάει πως αντιβαίνει στη δικαιοσύνη και στην αλήθεια του, εν ονόματι του κόμματος του, τότε θα έπρεπε να το γνωστοποιήσει προηγουμένως - διαφορετικά θα έλεγε ψέματα. Συνολικά τώρα, από τις τρεις μορφές ψέματος (στο κόμμα, στο κοινό και στον εαυτό μας), η πιο ανώδυνη είναι μακράν αυτή απέναντι στο κόμμα - η οποία αιτιολογείται απόλυτα, επειδή διαφορετικά δεν μπορεί κανείς να δραστηριοποιηθεί πολιτικά.
Τα τρία βασικά χαρακτηριστικά τώρα των κομμάτων είναι τα εξής: (α) αποτελούν μία μηχανή κατασκευής συλλογικού πάθους, αφού πρόκειται για οργανισμούς που έχουν κατασκευαστεί για να ασκούν συλλογική πίεση στις σκέψεις κάθε ανθρώπου που είναι μέλος τους - οπότε είναι απολυταρχικοί μηχανισμοί εκ φύσεως και εκ προθέσεως, (β) ο βασικός σκοπός τους, εάν όχι ο μοναδικός, είναι η ενδυνάμωση τους, χωρίς κανένα όριο και (γ) το συλλογικό κυριαρχεί στα σκεπτόμενα υποκείμενα, ενώ όλοι υπηρετούν δουλικά και αναδεικνύουν τον αρχηγό του κόμματος, ακόμη και αν είναι ανεπαρκής, δειλός ή γελοίος.
Συμπερασματικά λοιπόν τα κόμματα είναι οργανισμοί σχηματισμένοι δημόσια και επίσημα, με έναν τρόπο που να σκοτώνουν μέσα στη ψυχή των ανθρώπων την έννοια της αλήθειας και της δικαιοσύνης - ενώ η συλλογική πίεση ασκείται στο μεγάλο κοινό τους μέσω της προπαγάνδας, ο στόχος της οποίας είναι να πείσει και όχι να φωτίσει. Όλα δε τα κόμματα ασκούν προπαγάνδα - αφού εκείνο που δεν θα ασκούσε θα εξαφανιζόταν, επειδή ασκούν όλα τα υπόλοιπα. Ως εκ τούτου, η μοναδική λύση είναι η κατάργηση των κομμάτων ως έχουν μέσω της υιοθέτησης συστημάτων, με τα οποία οι νόμοι ψηφίζονται απ' ευθείας από τους Πολίτες - με τα κόμματα να έχουν τότε μόνο συμβουλευτικό και εκτελεστικό χαρακτήρα. Διαφορετικά θα συνεχίσουν να κυβερνούν απολυταρχικά η διαφθορά, η ιδιοτέλεια, ο καιροσκοπισμός, η προδοσία και η ανικανότητα - όσο και αν διαμαρτυρόμαστε.