Καποτε σε μια μικρη πολιτεια ζουσε μια γυναικα που ολοι την σεβονταν και την αγαπουσαν.
Ο αρχοντας της πολης που ηταν ενας εξυπνος ηγετης το παρατηρησε αυτο και θεώρησε ορθο να την καλεσει να ζησει κοντα του ως μια απο τους παιδαγωγους του μονακριβου γιου του…
Της ζητησε να κανει συντροφια στο παιδι του στις ελευθερες ωρες του και να του διδαξει χωρις τον καταναγκασμο της υποχρεωτικης μαθησης αυτα που οι αλλοι δασκαλοι δεν μπορουσαν…
Της ειπε επι λεξη ‘στα μαθηματικα εχω τον καλυτερο δασκαλο …το ιδιο και στην ιστορια και στην λογοτεχνια εσυ θα μαθεις στο παιδι μου ομως να το αγαπουν να το εκτιμουν και να το σεβονται οι αλλοι .. ολοκληρη η πολιτεια, ακομη και οι εχθροι του να το αγαπούν και να το σέβονται οπως εσενα …ετσι κι εγινε…
Ο μικρος αρχοντας στις ελευθερες ωρες του ειχε συντροφια αυτη την απλη γυναικα την σοφη δασκαλα κατα τους αλλους …δεν καταλαβαινε ομως για πιο λογο ο πατερας του του εβαλε διπλα του εναν ανθρωπο και μαλιστα γυναικα που ουσιαστικα δεν του διδασκε καμία συγκεκριμενη γνωση γι αυτο και καθε μερα την προσβαλε με οποιους τροπους μπορουσε…εκεινη απλα σε καθε προσβολη που της εκανε διατηρουσε την γαληνη της και ηρεμα του ελεγε να κοιταξει μεσα του βαθεια και να αναρωτηθει για πιο λογο ενεργει ετσι… κι οσο πιο πολλες προσβολες δεχοταν τοσο πιο ευγενικη και τρυφερη γινοταν με τον μικρο αρχοντα αλλα και με ολους τους αλλους…
Ο αρχοντας της πολης παρατηρουσε ολη αυτη την διαδικασια αλλα δεν επενεβαινε γιατι κι ο ιδιος προσπαθουσε να εννοησει πως τα καταφερνε αυτη η απλη υπαρξη να διατηρει την ηρεμια της, την χαρα της, την ευγενεια της, την αγαπη της για την ζωη, την φυση, τον ανθρωπο…
Καποια μερα δεν αντεξε την καλεσε και την ρωτησε ευθεως πως μπορει και διαχειριζεται ολες αυτες τις επιθεσεις και τα ψευδη του γιου του με τοση ανεση….για να την κλωνισει δε, της ειπε οτι ισως να εχει κατι υπουλο στο μυαλο της και οτι θα ηθελε στο τελος της χρονιας να φυγει απο κοντα τους….
Η σεμνη γυναικα του απαντησε ‘οτι οταν θα εφευγε θα του ελεγε το μεγαλο μυστικο της αυτοσυγκρατησης και της γαληνης της’…
Έφτασε επιτελους εκεινη η ημερα κι ο αρχοντας καλεσε ολους τους δασκαλους, τους φιλοσοφους και τους διανοουμενους της πολης του, για να συμμετέχουν στην γνωση που θα τους αποκαλυπτε η δασκαλα…
Εκεινη ζητησε απο τον αρχοντα να της φερουν:
ενα κουτι με πετρες
ενα κουτι με κουρελιασμενα στενα λερωμενα ρουχα
ενα κουτι με κοπρια
Ο αρχοντας ολος περιεργεια ικανοποιησε το αιτημα της και περιμενε υπομονετικά …εκεινη του προσφερε τότε μια χουφτα πετρες…αλλα ο αρχοντας τις αρνηθηκε λεγοντας οτι δεν εβλεπε τον λογο για να τις δεχτει.
Εκεινη αμιλητη τις εβαλε στην τσεπη της.... κι ολοι γελασαν !!!!! με την ανοητη ενεργεια της γιατι κοντεψαν να της σκιστουν τα ρουχα…
Μετα προσφερε στον αρχοντα μια αγκαλια απο κουρελιασμενα ρουχα…ο αρχοντας παλι δεν τα δεχτηκε λεγοντας οτι αυτα ειναι εντελως ακαταλληλα για εκεινον και το επιπεδο του…
Τοτε ξανα εκεινη σιωπηλα παραγεμισε τις τσεπες της και φορεσε οπως μπορουσε ολα αυτα τα κουρελια…
Ολοι παλι γελασαν μαζι της για το μεγεθος της ανοησια της… στην συνεχεια εχωσε τα χερια της μεσα στην βρωμερη κοπρια και την προσφερε παλι στον αρχοντα.
Ο αρχοντας φυσικα αρνηθηκε να την αγγιξει λεγοντας και χασκογελωντας ειρωνικα δεν θα παρω κρατησε την εσυ.
κι ολοι γελασαν γιατι της εμεινε η κοπρια στα χερια και την παροτρυναν να την βαλει και αυτη στις τσεπες της.
Τοτε η σοφη γυναικα μιλησε και του απαντησε μεσα στην γαληνη… «αρχοντα μου δεν ταραζομαι και δεν χαλω την διαθεση μου γιατι, οταν καποιος με προσβαλει με ανοητα λογια λεω σιωπηλα στον εαυτον μου …δεν βλεπω τον λογο να δεχτω αυτα τα λογια και να ανταπαντησω κι ετσι αυτα μενουν στην δικη του γλωσσα»…
«οταν καποιος με προσεγγιζει με μικροτητες υπερβολες κοτσομπολια και ανοησιες λεω παλι στον εαυτον μου αυτα ειναι ακαταλληλα για μενα δεν συμμετεχω με το να τα υιοθετησω κι ετσι εκεινα μενουν σε αυτον».
Οταν δε καποιος μου επιτιθεται με ψευδη συκοφαντιες και βρωμιες λεω παλι στον εαυτον μου δεν θα παρω τον θυμο σου τον πονο σου και τους φοβους σου που κρυβεις κατω απο την επιθεση σου ευχαριστω κρατησε τα εσυ…
Elena