ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Το καλοκαίρι η Ζέτα Μακρυπούλια θα κλείσει τα σαράντα και όπως λέει, τώρα είναι η ώρα να αναλάβει τις ευθύνες της.
Και να μιλήσει για πολλά: Για την ομορφιά (της) και τη ζήλια, το θέατρο και την αμφισβήτηση, τον Γιώργο Καπουτζίδη και την τηλεοπτική της καριέρα, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τη δημοσιότητα, τις ταμπέλες και το «χαζή ξανθιά» -λίγο πριν από την πρεμιέρα στον ΑΝΤ1, με το Sunday Live.
- Κυρία Μακρυπούλια, ξεκινήσατε πολύ μικρή στον χώρο του θεάματος. Πώς προέκυψε;
«Δεν είχα κλείσει τα δεκατέσσερα όταν ξεκίνησα. Ημουν ένα κλειστό παιδί και η δουλειά με βοήθησε πολύ. Η απόφαση δεν ήταν 100% δική μου. Κάπου άκουσε η μητέρα μου τότε ότι ψάχουν κορίτσια για μια διαφήμιση, και με πήγε…
Δεν ξέρω ακριβώς πώς το σκέφτηκε. Και ήταν πάντα μαζί μου. Εγώ μόνη μου δεν θα πήγαινα ποτέ και πουθενά».
- Σας έκανε καλό;
«Ηταν ένα μεγάλο δώρο αυτό που μου έκανε η μητέρα μου που το καταλαβαίνω τώρα. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξή μου αν δεν είχα επιλέξει αυτόν τον δρόμο. Ημουν φοβερά κλειστό και ντροπαλό παιδί. Κι όλο αυτό με άνοιξε, κι ακόμα με ανοίγει. Είχε μια δυσκολία στην καθημερινότητά του: Σχολείο, διάβασμα και παράλληλα διαφημίσεις και μόδα. Το πρόγραμμά μου ήταν πιεσμένο. Αλλά εγώ πάντα το αντιλαμβανόμουν σαν παιχνίδι».
- Πώς επιλέξατε το θέατρο;
«Μεγαλώνοντας και μέσα από τις ασχολίες που είχα με την τηλεόραση, κάποιες εκπομπές στην ΕΡΤ, πέρασα από το θέατρο και κατάλαβα ότι αυτό μου δημιουργεί κάποιο συναίσθημα. Ολο το άλλο ήταν ένας διαφορετικός κόσμος, όπου περνούσα καλά κι όποτε ένοιωθα να καταπιέζομαι, έφευγα. Δεν είχα το ψώνιο. Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό που θέλω είναι το θέατρο. Κι ίσως, αν δεν είχαν προηγηθεί τα άλλα, να μην το είχα τολμήσει. Αμέσως μετά το σχολείο πήγα στη δραματική σχολή».
- Μικρή πώς σας αντιμετώπιζαν οι συμμαθητές σας στο σχολείο;
«Στο σχολείο δεν έλεγα ούτε τι έκανα ούτε που ήμουν. Ντρεπόμουν. Καμιά φορά οι φίλες μου με έβλεπαν στα περιοδικά και με ρωτούσαν. Στο σχολείο ήμουν μόνο μαθήτρια. Μετά, πήγαινα στα τηλεοπτικά μου, όπως κάποιο άλλο παιδί πήγαινε στο μπαλέτο. Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ και μέχρι να ενηλικιωθώ η μητέρα μου ήταν πάντα μαζί μου. Το καλό είναι ότι ποτέ δεν μου είπαν να κάνω το ένα ή το άλλο, με άφηναν να κάνω ό,τι αισθάνομαι. Ούτε ήταν μάνατζερ η μαμά μου. Μάνατζερ δεν είχα ποτέ. Προχωρούσα ενστικτωδώς. Η μητέρα μου ήταν ο φύλακας άγγελός μου, ο οδηγός μου, αλλά δεν ήταν ποτέ από εκείνες τις μανάδες με την ισχυρή προσωπικότητα που μπαίνουν μπροστά. Ηξερα όμως ότι ότι ήταν εκεί για μένα».
- Τι κάνατε με τα χρήματα που βγάζατε;
«Δεν ήμασταν πάντα μια ευκατάστατη οικογένεια. Τα πρώτα χρήματα που έβγαζα τα διέθετα στο σπίτι, για τα φροντιστήριά μου _δεν ήταν και πολλά. Μεγάλωσα στον Κεραμεικό. Εχω δύο αδέλφια, δύο αγόρια. Εγώ είμαι στη μέση. Σχολείο πήγα στον Βοτανικό _ήμουν μαθήτρια του 17. Σοβαρή και λίγο αντιδραστική, χωρίς να φαίνεται».
- Η ομορφιά σας σάς καθόρισε;
«Δεν ζω τη ζωή μου ως όμορφη. Οι φίλοι και οι συνεργάτες μου, μου το λένε χρόνια: Αχ και να΄ μουν στη θέση σου, τι θα είχα κάνει. Δεν συμπεριφέρομαι ως όμορφη. Αντιλαμβάνομαι ότι έχω μια καλή εμφάνιση, αλλά ξέρω ότι σ΄αυτόν τον χώρο αν δεν ξέρεις να το χειριστείς ή αν έχεις ως βάση μόνο αυτό, δεν θα σου βγει σε καλό».
- Σας δημιούργησε προβλήματα;
«Δεν αρέσει σε όλους τους ανθρώπους η ομορφιά. Αλλοι τη ζηλεύουν, άλλοι θεωρούν ότι αν είσαι όμορφος δεν έχεις δικαίωμα να είσαι τίποτε άλλο. Αποφάσισα να μην ποντάρω εκεί. Παλιότερα είχα περάσει δύσκολα. Δεν είναι το καλύτερο πράγμα να πηγαίνες σε μια οντισιόν και να σου λένε “τι θέλεις εσύ εδώ, εσύ είσαι μοντέλο”. Δεν είναι εύκολο, όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι που ονειρεύεσαι, να εξελιχθείς, να γνωρίσεις ανθρώπους και να συνεργαστείς μαζί τους, να βλέπεις ότι υπάρχουν στεγανά, ότι υπάρχουν τείχη γύρω σου, και τα εμπόδια να είναι ότι έχεις κάνει τηλεόραση, ότι είσαι όμορφη, ότι έχεις σχέση με έναν γνωστό άνθρωπο».
- Με ποιον τρόπο το αντιμετωπίζετε;
«Κάποια στιγμή συνειδητοποίσα ότι είχα πάρα πολλές φοβίες και άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου, να σκέφτομαι τι θα πουν... Μεγάλωσα με τον φόβο του τι θα πει ο άλλος για μένα και αποφάσισα να το πετάξω από πάνω μου, να μην το αφήσω να με ορίζει. Οταν άκουγα σχόλια που είχαν κακεντρέχεια, στεναχωριόμουν, θύμωνα. Αλλά γενικά τα ξεχνάω εύκολα, για να μπορώ να προχωρώ. Ο καθένας ζει τη ζωή του, με αυτά που πιστεύει και τον γεμίζουν. Κι αυτό προσπαθώ».
- Δίνετε την αίσθηση ενός επιφυλακτικού ανθρώπου...
«Είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος. Το επέλεξα, ήρθε, δεν ξέρω. Εχω μάθει να ζω έτσι. Δεν το βλέπω στενάχωρο. Αυτή είναι η βάση μου, παρ΄όλο που είμαι πάντα με φίλους κι έχω μακροχρόνιες σχέσεις. Αν και έχω το προφίλ της σοβαρής, στις ιδιωτικές μου στιγμές, εκεί που νοιώθω άνετα και ασφαλής, είμαι λίγο καραγκιόζης. Με ενοχλούν όμως αφάνταστα οι ταμπέλες. Κι είναι οι ταμπέλες που με έχουν εμποδίσει να κάνω κάποια πράγματα που θέλω. Στόχος μου είναι να τις καταρρίψω όλες. Δεν με αφορά αυτό. Ευτυχώς ζούμε σε μια εποχή που η τράπουλα ανακατεύεται».
- Οπως η ταμπέλα «χαζή ξανθιά»;
«Το χαζή ξανθιά δεν το έχω νοιώσει, ευθέως τουλάχιστον. Το να μην με εκτιμούν, το έχω νοιώσει. Δεν αγαπώ την έννοια της εκδίκησης, γιατί πιστεύω ότι είναι μια αρνητική ενέργεια που γυρίζει πίσω σε σένα και δεν τη θέλω καθόλου. Πιστεύω στον χρόνο που βάζει τα πράγματα στη θέση τους _μου έχει συμβεί αυτό. Προτιμώ να δουλεύω τον εαυτό μου και να συναντώ ανθρώπους που έχουν κάτι να μουν πουν, από τους άλλους, που δεν έχουν καλό λόγο, δεν με αφορούν πια. Παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται στη ζωή και σε κάθε τι που αναλαμβάνω δουλεύω πάρα πολύ».
- Τι ήταν για εσάς το «Παρά Πέντε»;
«Η ζωή μου χωρίζεται στο προ Παρά Πέντε και μετά Παρά Πέντε. Μου άλλαξε όλη τη ζωή μου. Δεν μου άνοιξε όλες τις πόρτες στο θέατρο, αλλά μου έφερε αμέσως μετά δουλειά στο θέατρο. Στη συνέχεια ήθελε μια διαχείριση από μένα και προσοχή. Και κυρίως να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα».
- Ο Γιώργος Καπουτζίδης έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Πιστεύετε στις συναντήσεις;
«Βέβαια και πιστεύω. Εκτός από τον Γιώργο Καπουτζίδη συνάντησα τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον Σταμάτη Φασουλή. Ο Σταμάτης είναι ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει πολύ στο θέατρο, με έχει πιστέψει και μάλιστα σε μια εποχή που δεν με πίστευε κανείς. Κι αυτό έχει σημασία. Αυτό που έχει ο Σταμάτης το έχουν άνθρωποι που δεν τους αφορά η ταμπέλα _μαζί με μια διορατικότητα. Στο "Ηρθες και θα μείνεις", που κάναμε με τον Γρηγόρη, συνέβη κάτι ξεχωριστό. Μου ξεκλείδωσε πολλά κουτάκια μαζί. Ηταν τόσο γενναιόδωρος. Για πρώτη φορά κάποιος με άφησε να εκφραστώ χωρίς να μου δημιουργεί άγχος».
- Σας έχουν αμφισβητήσει όμως πολύ... Όπως τότε που ο Χρήστος Λούλης είχε πει ότι δεν σας θεωρεί συνάδελφό του.
«Με στεναχωρούσε η αμφισβήτηση, τώρα πια τα βάζω όλα στο πίσω μέρος. Εχω μεγαλώσει, δεν είμαι δέκα τριών. Αυτό που έγινε τότε με τον Χρήστο Λούλη, άνοιξε τον ασκό... Πιστεύω ότι το είχε κάνει άθελά του. Δεν έδωσα τόση σημασία, γιατί δεν τον ήξερα προσωπικά. Κοινοί γνωστοί μου έλεγαν ότι μπορεί καμιά φορά να παρεξηγηθεί ο τρόπος που λέει κάτι... Επίσης έκανε και ο ίδιος μια κίνηση την οποία εκτίμησα πολύ _και δεν θέλω να πω δημόσια, κι έτσι για μένα το θέμα έληξε».
- Ωστόσο παραδέχεστε ότι είναι διαφορετικές οι διαδρομές σας στο θέατρο...
«Οντως, εκείνη την περίοδο δεν κάναμε το ίδιο θέατρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ένας είναι ηθοποιός και ο άλλος δεν είναι. Γιατί έχω δει στο λεγόμενο ποιοτικό θέατρο και κάκιστους ηθοποιούς όπως έχω δει και καλούς στο εμπορικό. Αν ήθελε να πει ότι εγώ κάνω ένα άλλου είδους θέατρο κι αν δεχθούμε ότι υπάρχουν ταμπέλες, ναι, τότε είχε δίκιο. Κάναμε διαφορετικό θεάτρο. Αλλά αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ ήταν το μετά: Είχα τον φόβο και τον τρόμο γιατί σε κάθε δημόσια εμφάνισή μου, όπου υπήρχε κάμερα, γινόταν η ίδια ερώτηση».
- Όπως και για τα προσωπικά σας. Πολύ περισσότερο που είστε ζευγάρι με κάποιον επώνυμο...
«Μα αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Δεν ελέγχουμε ούτε το συναίσθημα ούτε τον έρωτα. Ακόμα και τώρα το τι λέγεται και το τι γράφεται δεν μπορεί κανείς να το φανταστεί. Μια περίοδο το θέμα ήταν αν και πότε θα παντρευτώ, μετά πότε θα γίνω μάνα. Επειτα αν είμαι ή όχι καλή ηθοποιός κι ακόμα αν αξίζω να είμαι σ΄αυτόν τον χώρο. Ολο αυτό, όσο κι αν εγώ μπορεί να κάνω κόπο για να το βάλω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, σε φθείρει, σε τρώει, σε κλείνει».
- Ποιες ήταν, ποιες είναι οι άμυνές σας;
«Εγώ όταν έρχομαι σε δύσκολη θέση, παγώνω. Οπότε επειδή έπρεπε να κάνω παράλληλα και τη δουλειά μου, δεν απαντούσα ούτε σε ερωτήσει. Ξέρετε, όταν διαβάζεις συνέχεια ανακρίβειες, θέλεις να βγεις να μιλήσεις, να φωνάξεις, να βρίσεις, να θυμώσεις... Θέλει πολύ κόπο και πολλή δουλειά _ευτυχώς ξεκίνησα νωρίς την ψυχανάλυση, για να καταλάβεις ότι αυτό δεν αφορά εσένα αλλά τους άλλους. Κι επειδή κατάλαβα τι θέλει το σύστημα, συνειδητοποίησα ότι θέλουν αυτό ακριβώς: Να βγεις, να μιλήσεις και τελικά να δώσεις την εκκίνηση για έναν ακόμη κύκλο».
- Πώς βιώσατε την τελευταία περίοδο με τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο σύντροφός σας, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης;
«Είναι ένα θέμα που αφορά τον Μιχάλη αυτό. Θα σας πω όμως. Οι σχέσεις, έτσι κι αλλιώς δοκιμάζονται από τις δυσκολίες και τη διάρκεια στον χρόνο. Σ΄εμάς έτυχε να συμβεί αυτό. Περάσαμε δύο-τρία χρόνια με πολύ δύσκολες στιγμές. Δεν το αφήσαμε να βγει προς τα έξω, αλλά ούτε όλα είναι ρόδινα και στρωμένα με ροδοπέταλα. Μας περιόρισε πάρα πολύ, μας έκλεισε... Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που αφήνω στα δύσκολα τον άλλον. Ισα-ισα, δώστε μου δύσκολα... Ηταν μια πολύ δύσκολη περίοδος που δεν ξέρω αν μας δυνάμωσε, αλλά σίγουρα μας ένωσε πολύ. Συχνά οι σχέσεις θέλουν χρόνο για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη, να μπορέσουν να αφεθούν οι άνθρωποι. Εμείς, από αυτό, νομίζω ότι κερδίσαμε χρόνο και ξέρουμε ότι ο ένας είναι στήριγμα του άλλου».
- Σας φοβίζει η ηλικία, ο χρόνος;
«Ναι, με φοβίζει ο χρόνος, δεν θα πω ψέμματα. Το καλοκαίρι θα κλείσω τα σαράντα. Νομίζω ότι είναι μια κομβική ηλικία τα σαράντα. Παίζει έναν ρόλο στις φοβίες μου. Τα χρόνια είναι όντως ένα νούμερο. Αλλά όταν πας να τα κλείσεις, σε απασχολεί. Μετά το ξεχνάς. Μέσα μου δεν ξέρω αν έχω διαφορά από τα είκοσι οκτώ μου. Κι ό,τι διαφορά έχω, μ΄αρέσει. Δεν φοβάμαι τις ρυτίδες. Αυτή η ηλικία με κάνει να πατάω καλύτερα στα πόδια μου. Στα είκοσι πέντε είχα ένα πολύ πιο χαοτικό μυαλό. Τώρα δεν έχω τα ίδια περιθώρια χάους. Τώρα είναι η ώρα για να αναλάβω κάποιες ευθύνες. Και η ηλικία βοηθάει πολύ. Εχω ενεργοποιηθεί ενόψει των σαράντα...»
-Το τέλος σάς απασχολεί;
«Μα η ηλικία δεν μας απασχολεί και σε σχέση με τον θάνατο; Αλλά ακόμη τον φόβο του θανάτου δεν τον έχω ξεκάθαρο μέσα μου. Οταν ήμουν πιο μικρή είχα μια έννοια για τον θάνατο σε σχέση με τους άλλους, τους δικούς μου. Τώρα το βλέπω πιο ώριμα. Επίσης κάποια πράγματα τα παίρνω όπως με συμφέρουν. Να μια ωραία συμβουλή. Γίνομαι θεατής του εαυτού μου και σκέφτομαι αν με συμφέρουν κάποιες σκέψεις, αν με εξυπηρετούν. Δεν είναι εύκολο, θέλει κόπο. Αλλά το προσπαθώ. Κι έτσι πετάω πολλά στα σκουπίδια, τα βάζω στην άκρη. Με συμφέρει να σκέφτομαι ότι υπάρχει κι άλλη ζωή. Δεν τελειώνουν όλα εδώ. Θυμάμαι ένας φιλόλογος στο σχολείο μας είχε πει πως μετά τον θάνατο είναι το απόλυτο σκοτάδι. Και είχα τρομάξει πολύ».
- Πιστεύετε;
«Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Για κάποιο λόγο ερχόμαστε, κάτι κατακτάμε εδώ, κάπου αλλού θα πάμε».
- Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
«Κάπου καρφώνονται οι στόχοι στο κεφάλι μου και κάπως μου τα φέρνει η ζωή. Ο στόχος μου μέσα από το θέατρο δεν είναι να κάνω ρόλους που μου ταιριάζουν. Εχω πολύ περισσότερες ανησυχίες απ΄ό,τι φαίνεται κι από ό,τι αφήνω να φανούν».
- Κατέβηκε νωρίς η παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσατε φέτος, οι «Ιδιωτικές ζωές». Σας έμεινε το αίσθημα της αποτυχίας;
«Με πίκρανε ο τρόπος που κατέβηκε. Δεν προλάβαμε ούτε εγώ ούτε ο θίασος να ζήσουμε μια αποτυχημένη παράσταση. Δεν λέω ότι έσπαγε ταμεία... Αλλά πιο πολύ με πίκρανε το γεγονός ότι μάλλον έχουν εισβάλει στο θέατρο άνθρωποι που δεν το αγαπούν, που αγαπούν την τσέπη τους. Αυτό που έγινε ήταν βιασμός. Ηταν όμως κι ένα ωραίο μάθημα για μένα, μια εμπειρία και δεν το μετανιώνω καθόλου. Αλλωστε διανύουμε μια εποχή ανακατάξης και πανικού».
«Sunday live» στον AΝΤ1
«Αυτό που ετοιμάζουμε στον ΑΝΤ1, ένα τρίωρο ζωντανό show, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο τρόπος που θα γίνει θα φέρει κάτι καινούργιο και πιο φρέσκο. Ενα πιο μοντέρνο show-βαριετέ. Με κλειδί την ταχύτητα.
»Με τον Νίκο Μουτσινά έχουμε κάνει θέατρο, αλλά συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Πάνω απ΄όλα όμως είμαστε φίλοι με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Μου δίνει ασφάλεια ότι θα το κάνουμε μαζί. Εχουμε μια χημεία, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι δύο φίλοι στη ζωή θα δέσουν και στην τηλεόραση _ποτέ δεν ξέρεις. Αφήνουμε ο ένας χώρο στον άλλον και δουλεύουμε πολύ σκληρά.
»Εχω άγχος. Οταν πας να κάνεις κάτι καινούργιο το πρώτο συναίσθημα είναι ο φόβος. Μετά απόφασίζεις ότι θες να κάνεις αυτή τη βουτιά. Εμένα μ΄αρέσει να κάνω τη βουτιά, γιατί μόνον έτσι εξελίσσομαι και πάω παραπέρα».
Το Sunday Live κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στον ΑΝΤ1. Η Ζέτα Μακρυπούλια παρουσιάζει επίσης, καθημερινά, το τηλεπαιχνίδι «Ρουκ-Ζουκ».
Φωτογραφίες: iefimerida.gr/Πάνος Μάλλιαρης
Και να μιλήσει για πολλά: Για την ομορφιά (της) και τη ζήλια, το θέατρο και την αμφισβήτηση, τον Γιώργο Καπουτζίδη και την τηλεοπτική της καριέρα, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τη δημοσιότητα, τις ταμπέλες και το «χαζή ξανθιά» -λίγο πριν από την πρεμιέρα στον ΑΝΤ1, με το Sunday Live.
- Κυρία Μακρυπούλια, ξεκινήσατε πολύ μικρή στον χώρο του θεάματος. Πώς προέκυψε;
«Δεν είχα κλείσει τα δεκατέσσερα όταν ξεκίνησα. Ημουν ένα κλειστό παιδί και η δουλειά με βοήθησε πολύ. Η απόφαση δεν ήταν 100% δική μου. Κάπου άκουσε η μητέρα μου τότε ότι ψάχουν κορίτσια για μια διαφήμιση, και με πήγε…
Δεν ξέρω ακριβώς πώς το σκέφτηκε. Και ήταν πάντα μαζί μου. Εγώ μόνη μου δεν θα πήγαινα ποτέ και πουθενά».
- Σας έκανε καλό;
«Ηταν ένα μεγάλο δώρο αυτό που μου έκανε η μητέρα μου που το καταλαβαίνω τώρα. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξή μου αν δεν είχα επιλέξει αυτόν τον δρόμο. Ημουν φοβερά κλειστό και ντροπαλό παιδί. Κι όλο αυτό με άνοιξε, κι ακόμα με ανοίγει. Είχε μια δυσκολία στην καθημερινότητά του: Σχολείο, διάβασμα και παράλληλα διαφημίσεις και μόδα. Το πρόγραμμά μου ήταν πιεσμένο. Αλλά εγώ πάντα το αντιλαμβανόμουν σαν παιχνίδι».
- Πώς επιλέξατε το θέατρο;
«Μεγαλώνοντας και μέσα από τις ασχολίες που είχα με την τηλεόραση, κάποιες εκπομπές στην ΕΡΤ, πέρασα από το θέατρο και κατάλαβα ότι αυτό μου δημιουργεί κάποιο συναίσθημα. Ολο το άλλο ήταν ένας διαφορετικός κόσμος, όπου περνούσα καλά κι όποτε ένοιωθα να καταπιέζομαι, έφευγα. Δεν είχα το ψώνιο. Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό που θέλω είναι το θέατρο. Κι ίσως, αν δεν είχαν προηγηθεί τα άλλα, να μην το είχα τολμήσει. Αμέσως μετά το σχολείο πήγα στη δραματική σχολή».
- Μικρή πώς σας αντιμετώπιζαν οι συμμαθητές σας στο σχολείο;
«Στο σχολείο δεν έλεγα ούτε τι έκανα ούτε που ήμουν. Ντρεπόμουν. Καμιά φορά οι φίλες μου με έβλεπαν στα περιοδικά και με ρωτούσαν. Στο σχολείο ήμουν μόνο μαθήτρια. Μετά, πήγαινα στα τηλεοπτικά μου, όπως κάποιο άλλο παιδί πήγαινε στο μπαλέτο. Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ και μέχρι να ενηλικιωθώ η μητέρα μου ήταν πάντα μαζί μου. Το καλό είναι ότι ποτέ δεν μου είπαν να κάνω το ένα ή το άλλο, με άφηναν να κάνω ό,τι αισθάνομαι. Ούτε ήταν μάνατζερ η μαμά μου. Μάνατζερ δεν είχα ποτέ. Προχωρούσα ενστικτωδώς. Η μητέρα μου ήταν ο φύλακας άγγελός μου, ο οδηγός μου, αλλά δεν ήταν ποτέ από εκείνες τις μανάδες με την ισχυρή προσωπικότητα που μπαίνουν μπροστά. Ηξερα όμως ότι ότι ήταν εκεί για μένα».
- Τι κάνατε με τα χρήματα που βγάζατε;
«Δεν ήμασταν πάντα μια ευκατάστατη οικογένεια. Τα πρώτα χρήματα που έβγαζα τα διέθετα στο σπίτι, για τα φροντιστήριά μου _δεν ήταν και πολλά. Μεγάλωσα στον Κεραμεικό. Εχω δύο αδέλφια, δύο αγόρια. Εγώ είμαι στη μέση. Σχολείο πήγα στον Βοτανικό _ήμουν μαθήτρια του 17. Σοβαρή και λίγο αντιδραστική, χωρίς να φαίνεται».
- Η ομορφιά σας σάς καθόρισε;
«Δεν ζω τη ζωή μου ως όμορφη. Οι φίλοι και οι συνεργάτες μου, μου το λένε χρόνια: Αχ και να΄ μουν στη θέση σου, τι θα είχα κάνει. Δεν συμπεριφέρομαι ως όμορφη. Αντιλαμβάνομαι ότι έχω μια καλή εμφάνιση, αλλά ξέρω ότι σ΄αυτόν τον χώρο αν δεν ξέρεις να το χειριστείς ή αν έχεις ως βάση μόνο αυτό, δεν θα σου βγει σε καλό».
- Σας δημιούργησε προβλήματα;
«Δεν αρέσει σε όλους τους ανθρώπους η ομορφιά. Αλλοι τη ζηλεύουν, άλλοι θεωρούν ότι αν είσαι όμορφος δεν έχεις δικαίωμα να είσαι τίποτε άλλο. Αποφάσισα να μην ποντάρω εκεί. Παλιότερα είχα περάσει δύσκολα. Δεν είναι το καλύτερο πράγμα να πηγαίνες σε μια οντισιόν και να σου λένε “τι θέλεις εσύ εδώ, εσύ είσαι μοντέλο”. Δεν είναι εύκολο, όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι που ονειρεύεσαι, να εξελιχθείς, να γνωρίσεις ανθρώπους και να συνεργαστείς μαζί τους, να βλέπεις ότι υπάρχουν στεγανά, ότι υπάρχουν τείχη γύρω σου, και τα εμπόδια να είναι ότι έχεις κάνει τηλεόραση, ότι είσαι όμορφη, ότι έχεις σχέση με έναν γνωστό άνθρωπο».
- Με ποιον τρόπο το αντιμετωπίζετε;
«Κάποια στιγμή συνειδητοποίσα ότι είχα πάρα πολλές φοβίες και άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου, να σκέφτομαι τι θα πουν... Μεγάλωσα με τον φόβο του τι θα πει ο άλλος για μένα και αποφάσισα να το πετάξω από πάνω μου, να μην το αφήσω να με ορίζει. Οταν άκουγα σχόλια που είχαν κακεντρέχεια, στεναχωριόμουν, θύμωνα. Αλλά γενικά τα ξεχνάω εύκολα, για να μπορώ να προχωρώ. Ο καθένας ζει τη ζωή του, με αυτά που πιστεύει και τον γεμίζουν. Κι αυτό προσπαθώ».
- Δίνετε την αίσθηση ενός επιφυλακτικού ανθρώπου...
«Είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος. Το επέλεξα, ήρθε, δεν ξέρω. Εχω μάθει να ζω έτσι. Δεν το βλέπω στενάχωρο. Αυτή είναι η βάση μου, παρ΄όλο που είμαι πάντα με φίλους κι έχω μακροχρόνιες σχέσεις. Αν και έχω το προφίλ της σοβαρής, στις ιδιωτικές μου στιγμές, εκεί που νοιώθω άνετα και ασφαλής, είμαι λίγο καραγκιόζης. Με ενοχλούν όμως αφάνταστα οι ταμπέλες. Κι είναι οι ταμπέλες που με έχουν εμποδίσει να κάνω κάποια πράγματα που θέλω. Στόχος μου είναι να τις καταρρίψω όλες. Δεν με αφορά αυτό. Ευτυχώς ζούμε σε μια εποχή που η τράπουλα ανακατεύεται».
- Οπως η ταμπέλα «χαζή ξανθιά»;
«Το χαζή ξανθιά δεν το έχω νοιώσει, ευθέως τουλάχιστον. Το να μην με εκτιμούν, το έχω νοιώσει. Δεν αγαπώ την έννοια της εκδίκησης, γιατί πιστεύω ότι είναι μια αρνητική ενέργεια που γυρίζει πίσω σε σένα και δεν τη θέλω καθόλου. Πιστεύω στον χρόνο που βάζει τα πράγματα στη θέση τους _μου έχει συμβεί αυτό. Προτιμώ να δουλεύω τον εαυτό μου και να συναντώ ανθρώπους που έχουν κάτι να μουν πουν, από τους άλλους, που δεν έχουν καλό λόγο, δεν με αφορούν πια. Παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται στη ζωή και σε κάθε τι που αναλαμβάνω δουλεύω πάρα πολύ».
- Τι ήταν για εσάς το «Παρά Πέντε»;
«Η ζωή μου χωρίζεται στο προ Παρά Πέντε και μετά Παρά Πέντε. Μου άλλαξε όλη τη ζωή μου. Δεν μου άνοιξε όλες τις πόρτες στο θέατρο, αλλά μου έφερε αμέσως μετά δουλειά στο θέατρο. Στη συνέχεια ήθελε μια διαχείριση από μένα και προσοχή. Και κυρίως να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα».
- Ο Γιώργος Καπουτζίδης έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Πιστεύετε στις συναντήσεις;
«Βέβαια και πιστεύω. Εκτός από τον Γιώργο Καπουτζίδη συνάντησα τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον Σταμάτη Φασουλή. Ο Σταμάτης είναι ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει πολύ στο θέατρο, με έχει πιστέψει και μάλιστα σε μια εποχή που δεν με πίστευε κανείς. Κι αυτό έχει σημασία. Αυτό που έχει ο Σταμάτης το έχουν άνθρωποι που δεν τους αφορά η ταμπέλα _μαζί με μια διορατικότητα. Στο "Ηρθες και θα μείνεις", που κάναμε με τον Γρηγόρη, συνέβη κάτι ξεχωριστό. Μου ξεκλείδωσε πολλά κουτάκια μαζί. Ηταν τόσο γενναιόδωρος. Για πρώτη φορά κάποιος με άφησε να εκφραστώ χωρίς να μου δημιουργεί άγχος».
- Σας έχουν αμφισβητήσει όμως πολύ... Όπως τότε που ο Χρήστος Λούλης είχε πει ότι δεν σας θεωρεί συνάδελφό του.
«Με στεναχωρούσε η αμφισβήτηση, τώρα πια τα βάζω όλα στο πίσω μέρος. Εχω μεγαλώσει, δεν είμαι δέκα τριών. Αυτό που έγινε τότε με τον Χρήστο Λούλη, άνοιξε τον ασκό... Πιστεύω ότι το είχε κάνει άθελά του. Δεν έδωσα τόση σημασία, γιατί δεν τον ήξερα προσωπικά. Κοινοί γνωστοί μου έλεγαν ότι μπορεί καμιά φορά να παρεξηγηθεί ο τρόπος που λέει κάτι... Επίσης έκανε και ο ίδιος μια κίνηση την οποία εκτίμησα πολύ _και δεν θέλω να πω δημόσια, κι έτσι για μένα το θέμα έληξε».
- Ωστόσο παραδέχεστε ότι είναι διαφορετικές οι διαδρομές σας στο θέατρο...
«Οντως, εκείνη την περίοδο δεν κάναμε το ίδιο θέατρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ένας είναι ηθοποιός και ο άλλος δεν είναι. Γιατί έχω δει στο λεγόμενο ποιοτικό θέατρο και κάκιστους ηθοποιούς όπως έχω δει και καλούς στο εμπορικό. Αν ήθελε να πει ότι εγώ κάνω ένα άλλου είδους θέατρο κι αν δεχθούμε ότι υπάρχουν ταμπέλες, ναι, τότε είχε δίκιο. Κάναμε διαφορετικό θεάτρο. Αλλά αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ ήταν το μετά: Είχα τον φόβο και τον τρόμο γιατί σε κάθε δημόσια εμφάνισή μου, όπου υπήρχε κάμερα, γινόταν η ίδια ερώτηση».
- Όπως και για τα προσωπικά σας. Πολύ περισσότερο που είστε ζευγάρι με κάποιον επώνυμο...
«Μα αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Δεν ελέγχουμε ούτε το συναίσθημα ούτε τον έρωτα. Ακόμα και τώρα το τι λέγεται και το τι γράφεται δεν μπορεί κανείς να το φανταστεί. Μια περίοδο το θέμα ήταν αν και πότε θα παντρευτώ, μετά πότε θα γίνω μάνα. Επειτα αν είμαι ή όχι καλή ηθοποιός κι ακόμα αν αξίζω να είμαι σ΄αυτόν τον χώρο. Ολο αυτό, όσο κι αν εγώ μπορεί να κάνω κόπο για να το βάλω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, σε φθείρει, σε τρώει, σε κλείνει».
- Ποιες ήταν, ποιες είναι οι άμυνές σας;
«Εγώ όταν έρχομαι σε δύσκολη θέση, παγώνω. Οπότε επειδή έπρεπε να κάνω παράλληλα και τη δουλειά μου, δεν απαντούσα ούτε σε ερωτήσει. Ξέρετε, όταν διαβάζεις συνέχεια ανακρίβειες, θέλεις να βγεις να μιλήσεις, να φωνάξεις, να βρίσεις, να θυμώσεις... Θέλει πολύ κόπο και πολλή δουλειά _ευτυχώς ξεκίνησα νωρίς την ψυχανάλυση, για να καταλάβεις ότι αυτό δεν αφορά εσένα αλλά τους άλλους. Κι επειδή κατάλαβα τι θέλει το σύστημα, συνειδητοποίησα ότι θέλουν αυτό ακριβώς: Να βγεις, να μιλήσεις και τελικά να δώσεις την εκκίνηση για έναν ακόμη κύκλο».
- Πώς βιώσατε την τελευταία περίοδο με τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο σύντροφός σας, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης;
«Είναι ένα θέμα που αφορά τον Μιχάλη αυτό. Θα σας πω όμως. Οι σχέσεις, έτσι κι αλλιώς δοκιμάζονται από τις δυσκολίες και τη διάρκεια στον χρόνο. Σ΄εμάς έτυχε να συμβεί αυτό. Περάσαμε δύο-τρία χρόνια με πολύ δύσκολες στιγμές. Δεν το αφήσαμε να βγει προς τα έξω, αλλά ούτε όλα είναι ρόδινα και στρωμένα με ροδοπέταλα. Μας περιόρισε πάρα πολύ, μας έκλεισε... Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που αφήνω στα δύσκολα τον άλλον. Ισα-ισα, δώστε μου δύσκολα... Ηταν μια πολύ δύσκολη περίοδος που δεν ξέρω αν μας δυνάμωσε, αλλά σίγουρα μας ένωσε πολύ. Συχνά οι σχέσεις θέλουν χρόνο για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη, να μπορέσουν να αφεθούν οι άνθρωποι. Εμείς, από αυτό, νομίζω ότι κερδίσαμε χρόνο και ξέρουμε ότι ο ένας είναι στήριγμα του άλλου».
- Σας φοβίζει η ηλικία, ο χρόνος;
«Ναι, με φοβίζει ο χρόνος, δεν θα πω ψέμματα. Το καλοκαίρι θα κλείσω τα σαράντα. Νομίζω ότι είναι μια κομβική ηλικία τα σαράντα. Παίζει έναν ρόλο στις φοβίες μου. Τα χρόνια είναι όντως ένα νούμερο. Αλλά όταν πας να τα κλείσεις, σε απασχολεί. Μετά το ξεχνάς. Μέσα μου δεν ξέρω αν έχω διαφορά από τα είκοσι οκτώ μου. Κι ό,τι διαφορά έχω, μ΄αρέσει. Δεν φοβάμαι τις ρυτίδες. Αυτή η ηλικία με κάνει να πατάω καλύτερα στα πόδια μου. Στα είκοσι πέντε είχα ένα πολύ πιο χαοτικό μυαλό. Τώρα δεν έχω τα ίδια περιθώρια χάους. Τώρα είναι η ώρα για να αναλάβω κάποιες ευθύνες. Και η ηλικία βοηθάει πολύ. Εχω ενεργοποιηθεί ενόψει των σαράντα...»
-Το τέλος σάς απασχολεί;
«Μα η ηλικία δεν μας απασχολεί και σε σχέση με τον θάνατο; Αλλά ακόμη τον φόβο του θανάτου δεν τον έχω ξεκάθαρο μέσα μου. Οταν ήμουν πιο μικρή είχα μια έννοια για τον θάνατο σε σχέση με τους άλλους, τους δικούς μου. Τώρα το βλέπω πιο ώριμα. Επίσης κάποια πράγματα τα παίρνω όπως με συμφέρουν. Να μια ωραία συμβουλή. Γίνομαι θεατής του εαυτού μου και σκέφτομαι αν με συμφέρουν κάποιες σκέψεις, αν με εξυπηρετούν. Δεν είναι εύκολο, θέλει κόπο. Αλλά το προσπαθώ. Κι έτσι πετάω πολλά στα σκουπίδια, τα βάζω στην άκρη. Με συμφέρει να σκέφτομαι ότι υπάρχει κι άλλη ζωή. Δεν τελειώνουν όλα εδώ. Θυμάμαι ένας φιλόλογος στο σχολείο μας είχε πει πως μετά τον θάνατο είναι το απόλυτο σκοτάδι. Και είχα τρομάξει πολύ».
- Πιστεύετε;
«Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Για κάποιο λόγο ερχόμαστε, κάτι κατακτάμε εδώ, κάπου αλλού θα πάμε».
- Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
«Κάπου καρφώνονται οι στόχοι στο κεφάλι μου και κάπως μου τα φέρνει η ζωή. Ο στόχος μου μέσα από το θέατρο δεν είναι να κάνω ρόλους που μου ταιριάζουν. Εχω πολύ περισσότερες ανησυχίες απ΄ό,τι φαίνεται κι από ό,τι αφήνω να φανούν».
- Κατέβηκε νωρίς η παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσατε φέτος, οι «Ιδιωτικές ζωές». Σας έμεινε το αίσθημα της αποτυχίας;
«Με πίκρανε ο τρόπος που κατέβηκε. Δεν προλάβαμε ούτε εγώ ούτε ο θίασος να ζήσουμε μια αποτυχημένη παράσταση. Δεν λέω ότι έσπαγε ταμεία... Αλλά πιο πολύ με πίκρανε το γεγονός ότι μάλλον έχουν εισβάλει στο θέατρο άνθρωποι που δεν το αγαπούν, που αγαπούν την τσέπη τους. Αυτό που έγινε ήταν βιασμός. Ηταν όμως κι ένα ωραίο μάθημα για μένα, μια εμπειρία και δεν το μετανιώνω καθόλου. Αλλωστε διανύουμε μια εποχή ανακατάξης και πανικού».
«Sunday live» στον AΝΤ1
«Αυτό που ετοιμάζουμε στον ΑΝΤ1, ένα τρίωρο ζωντανό show, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο τρόπος που θα γίνει θα φέρει κάτι καινούργιο και πιο φρέσκο. Ενα πιο μοντέρνο show-βαριετέ. Με κλειδί την ταχύτητα.
»Με τον Νίκο Μουτσινά έχουμε κάνει θέατρο, αλλά συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Πάνω απ΄όλα όμως είμαστε φίλοι με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Μου δίνει ασφάλεια ότι θα το κάνουμε μαζί. Εχουμε μια χημεία, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι δύο φίλοι στη ζωή θα δέσουν και στην τηλεόραση _ποτέ δεν ξέρεις. Αφήνουμε ο ένας χώρο στον άλλον και δουλεύουμε πολύ σκληρά.
»Εχω άγχος. Οταν πας να κάνεις κάτι καινούργιο το πρώτο συναίσθημα είναι ο φόβος. Μετά απόφασίζεις ότι θες να κάνεις αυτή τη βουτιά. Εμένα μ΄αρέσει να κάνω τη βουτιά, γιατί μόνον έτσι εξελίσσομαι και πάω παραπέρα».
Το Sunday Live κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στον ΑΝΤ1. Η Ζέτα Μακρυπούλια παρουσιάζει επίσης, καθημερινά, το τηλεπαιχνίδι «Ρουκ-Ζουκ».
Φωτογραφίες: iefimerida.gr/Πάνος Μάλλιαρης