Όλα άρχισαν με το σιωπηλό πραξικόπημα κατά της Ιρλανδίας
Το 2010, η Ιρλανδία θα βίωνε τον πολιτικό εκβιασμό της Φρανκφούρτης. Στις 18 Νοεμβρίου, διεξάγονταν το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ. Ο διν/της της Ιρλανδικής κεντρικής τράπεζας, που παρευρίσκονταν στο συμβούλιο, τηλεφώνησε στο "Morning Ireland", τη σημαντικότερη ραδιοφωνική εκπομπή στην Ιρλανδία, ισχυριζόμενος ότι η χώρα θα χρειαζόταν ένα δάνειο. Δεν προειδοποίησε σχετικά την κυβέρνηση και δημιουργήθηκε πανικός.
Την επόμενη μέρα στάλθηκε μια επιστολή από τον τότε πρόεδρο της ΕΚΤ, Jean-Claude Trichet, προς τον τότε υπουργό οικονομικών της Ιρλανδίας, Brian Lenihan. Η επιστολή έλεγε ότι αν ο υπουργός δεν ζητούσε πρόγραμμα διάσωσης, με το άνοιγμα των αγορών την ερχόμενη Δευτέρα, η ΕΚΤ θα σταματούσε την πρόσβαση στον ELA (τον γνωστό μας πια μηχανισμό επείγουσας παροχής ρευστότητας), κάτι το οποίο προφανώς θα οδηγούσε το Ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα σε κατάρρευση.
Η ΕΚΤ χρησιμοποίησε το όπλο της ρευστότητας για να επιβάλλει τους όρους της στην κυβέρνηση της Ιρλανδίας: λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Η ΕΚΤ επιβάλλει δημοσιονομική πολιτική, κάτι που δεν είναι δουλειά της κεντρικής τράπεζας. Και το κάνει ελέγχοντας απόλυτα τη ροή χρήματος προς την εκβιαζόμενη χώρα. Έτσι, ανέλαβε ουσιαστικά τη διακυβέρνηση της Ιρλανδίας, αναγκάζοντας το κράτος να σώσει τις τράπεζες με τεράστιο κόστος για τον Ιρλανδικό λαό.
Έτσι λοιπόν, με την αρχή της κρίσης την Ευρώπη, που ήρθε σαν ωστικό κύμα από τις ΗΠΑ, η ΕΚΤ δοκίμασε τη δύναμή της επάνω σε ένα κράτος-μέλος της ευρωζώνης, μέσα από αυτό το σιωπηλό πραξικόπημα.
Ένα χρόνο αργότερα, ήταν η σειρά της Ιταλίας να βιώσει τη δικτατορία της ευρωζώνης. Λόγω του μεγέθους της όμως, δεν θα ήταν τόσο εύκολο αυτή τη φορά. Ακόμα και το δίδυμο Μέρκελ/Σαρκοζί επιστρατεύτηκε προκειμένου να ανατραπεί ουσιαστικά ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος (για λόγους δημοφιλίας ασφαλώς) δεν ήθελε να εφαρμόσει το μοντέλο της λιτότητας. Η δύναμη των αγορών έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο στο πραξικόπημα αυτό. Ο Ρομάνο Πρόντι ήξερε καλά το βρόμικο παιχνίδι που παιζόταν στο παρασκήνιο: είχε πει στον Μάριο Μόντι ότι ‘όταν τα Ιταλικά σπρεντ φτάσουν τις 300 μονάδες, θα κληθείς να κυβερνήσεις'.
Παρόλα αυτά, η όλη διαδικασία ήταν κάπως άτσαλη και επικίνδυνη. Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν ο Ιταλικός λαός μάθαινε ότι ξένοι ηγέτες, αλλά και η Ιταλική οικονομική ελίτ, είχαν άμεση ανάμειξη στην ανατροπή ενός δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού. Μια πιο κομψή, εξελιγμένη, μόνιμη και ευρέως αποδεκτή μέθοδος έπρεπε να 'ανακαλυφθεί', με την ταμπέλα ενός 'μηχανισμού σταθερότητας' για την ασφάλεια της ευρωζώνης. Ο μηχανισμός αυτός θα παρουσιάζονταν ως καθαρά τεχνοκρατικός που εφαρμόζεται εξίσου σε όλα τα κράτη-μέλη, ώστε να μη φαίνεται η τεράστια πολιτική επιρροή και οι παρελκόμενοι εκβιασμοί.
Και ο Μάριο Ντράγκι τη βρήκε. Ένα χρόνο αργότερα, το 2012, έκανε μια κίνηση που θα μετέτρεπε τη ευρωζώνη, επίσημα, οριστικά και αμετάκλητα, σε μια χρηματοπιστωτική δικτατορία, με την ΕΚΤ ως τον κεντρικό μηχανισμό της. Η ΕΚΤ ανακοίνωσε την απεριόριστη αγορά 'προβληματικών' κρατικών ομολόγων.
Από την πρώτη στιγμή το blog είχε επισημάνει τον πραγματικό ρόλο του σχεδίου Ντράγκι. Όπως είχαμε αναφέρει τότε, “η ΕΚΤ μετατρέπεται σε μια ανάλογη Fed επί Ευρωπαϊκού εδάφους, καθώς, θα ‘εξυπηρετεί’ τις προβληματικές οικονομίες που είναι αποκλεισμένες από τις αγορές ομολόγων, με το τύπωμα νέου χρήματος. Έτσι οι προβληματικές οικονομίες θα φορτώνονται με όλο και μεγαλύτερο χρέος το οποίο θα περνάει στα χέρια της ΕΚΤ, δηλαδή των μεγαλύτερων ιδιωτικών Ευρωπαϊκών τραπεζών που την ελέγχουν. [...] Τα κράτη που είναι αποκλεισμένα από τις αγορές, εγκλωβίζονται τώρα μέσα στην νεοφιλελεύθερη οικονομική αυτοκρατορία της ευρωζώνης και θα αναγκάζονται κάθε φορά να ακολουθούν νέα σκληρά μέτρα λιτότητας προκειμένου η ΕΚΤ να αγοράζει τα ομόλογά τους.”
Με μια απόλυτα διεφθαρμένη παλιά πολιτική τάξη στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης, πλήρως ελεγχόμενη από τους λομπίστες και έχοντας πλήρως ασπαστεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα, η ΕΚΤ είχε τώρα τον απόλυτο έλεγχο πάνω στα κράτη-μέλη και κανείς δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την αυταρχική της λειτουργία.
Φαινόταν το τέλειο έγκλημα. Μια σιωπηλή και ιδιόμορφη δικτατορία, επιβαλλόμενη κάτω από τη μύτη των Ευρωπαίων πολιτών και βασιζόμενη στη δύναμη πυρός της ΕΚΤ. Οι περισσότερες κυβερνήσεις στην ευρωζώνη, μοιραία θα αναγκάζονταν να εφαρμόζουν μόνιμη λιτότητα και σκληρό νεοφιλελευθερισμό κάτω από την απειλή του αποκλεισμού από τις αγορές. Και αν κάποιος τολμούσε ένα διαφορετικό δρόμο, οι οίκοι αξιολόγησης θα ξεκινούσαν ολοκληρωτική επίθεση, τα σπρεντ θα εκτοξεύονταν και η χώρα θα έμενε με μια και μοναδική επιλογή: την παγίδα της ΕΚΤ. Μόνο που η ρευστότητα θα έρχονταν υπό ακόμα πιο σκληρούς όρους, δηλαδή περισσότερη λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, δημοσιονομική πειθαρχία, καταστροφή του κοινωνικού κράτους. Με άλλα λόγια: περισσότερος σκληρός και ανελέητος νεοφιλελευθερισμός.
Όπως ήταν φυσικό, όλα τα τραπεζοκρατούμενα ΜΜΕ και η διεφθαρμένη πολιτική τάξη εξύμνησαν τον Ντράγκι και τον παρουσίασαν ως τον σωτήρα της ευρωζώνης.
Ωστόσο, η Ελληνική πολιτική καταιγίδα ήρθε το 2015 για να καταστρέψει την απατηλή βιτρίνα της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας και να χαλάσει τα όνειρα των οικονομικών ελίτ που πίστευαν ότι η συγκαλυμμένη δικτατορία τους θα κρατούσε για πάντα χωρίς προβλήματα. Με την κατάρρευση του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η ΕΚΤ αναγκάστηκε να προβεί σε ένα ανοιχτό, αυτή τη φορά, οικονομικό πραξικόπημα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα για τα νέα καταστροφικά μέτρα που ήθελαν να επιβάλλουν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν. Οι Έλληνες απάντησαν ξεκάθαρα στο δημοψήφισμα ενάντια στα μέτρα, παρά την τρομοκρατική προπαγάνδα εντός και εκτός Ελλάδας. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε τελικά σε άτακτη υποχώρηση μετά την άμεση απειλή του Μάριο Ντράγκι και της ΕΚΤ να κλείσουν εντελώς τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να βυθίσουν στο απόλυτο χάος την Ελληνική οικονομία.
Ήταν το τελευταίο που θα ήθελαν οι ευρωκράτες, απλά επειδή η αυταρχική φύση της χρηματοπιστωτικής τους ένωσης αποκαλύφθηκε πλήρως. Μετά την Ελλάδα, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Οι ελπίδες τους ότι θα μπορούσαν να επιβάλλουν σκληρό νεοφιλελευθερισμό σε όλη την Ευρώπη χωρίς καμία απολύτως αντίσταση και σε συνθήκες απόλυτης πειθαρχίας και ηρεμίας, χάθηκαν για πάντα. Και έτσι, η Ιταλία ήρθε πάλι στο προσκήνιο με τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού και ο πανικός τους άρχισε και πάλι να γίνεται ορατός.
Αυτό που βλέπουμε τώρα στην Ιταλία είναι μια ιστορία που εξελίσσεται με παρόμοιο τρόπο, όπως στην Ελλάδα, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα. Η παλιά πολιτική τάξη, απόλυτα πιστή και χωρίς καμία διάθεση αμφισβήτησης και κριτικής απέναντι στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το πολιτικό τοπίο. Μέσα στον πανικό τους, οι ευρωκράτες συνεχίζουν ανόητα τις ίδιες τακτικές, εκβιάζοντας ανοιχτά και προσβάλλοντας ένα ολόκληρο έθνος, υποδεικνύοντας στους πολίτες ποιους πρέπει να ψηφίζουν. Και αυτή η βλακώδη τακτική το μόνο που κάνει είναι να πυροδοτεί περισσότερη οργή ενάντια στην αυταρχική τους Ένωση.
Ε λοιπόν ξέρετε τι λένε και τι μας έχει ουσιαστικά διδάξει η ιστορία: οι αυτοκρατορίες συνήθως πέφτουν λόγω της υπέρμετρης αλαζονείας και της διαφθοράς αυτών που τις διοικούν.
https://failedevolution.blogspot.com/2018/06/blog-post_8.html