Ανήμερα 28η Οκτώβριου, στο χωριό Βουλιαρατές της Βόρειας Ηπείρου, ένα μέρος διάσπαρτο με τα ξεχασμένα λείψανα των πεσόντων του 40’, άφησε την τελευταία του πνοή ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Αιμόφυρτος και πλέον αποτελώντας μηδενική απειλή για την αλβανική αστυνομία,
Κωνσταντίνος, ένας Έλληνας πολίτης, εκτελέστηκε εν ψυχρώ. Ο θάνατος του αποτελεί αναμφίβολα ένα τραγικό συμβάν, όπως και ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου, ωστόσο η δημόσια γνώμη απεδείχθη επιλεκτική στην μεταχείριση των δύο καταστάσεων.
Ο Κωστόπουλος έπεσε θύμα αυτοδικίας, με ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού να χαρακτηρίζει τους θύτες ως πρωτοπόρους της «φασιστικής» ιδεολογίας που έχει μολύνει τον πολιτικό μας κόσμο. Πολλοί μίλησαν για την τάξη των «νοικοκυραίων», για οικογενειάρχες με ακροδεξιό πρόσημο οι οποίοι δολοφόνησαν τον νεαρό Ζακ λόγο της διαφορετικότητας του. Ως Ελλάς μπήκαμε σε κατάσταση εθνικού πένθους, με τον Ζακ να γίνεται πολιτικός μαρτυράς και σύμβολο ενάντια της υποτιθέμενης δεξιίζουσας βίας των «νοικοκυραίων». Ο Τσίπρας αποκάλεσε το συμβάν «κοινωνικό κανιβαλισμό», και υποσχέθηκε δημοσίως να παλέψει για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Στην περίπτωση του Κωνστανίνου Κατσίφα, δεν υπήρξε ανάλογη δημόσια εγκαρδιότητα. Ζεστό ήταν ακόμα το αίμα του νεαρού στο σημείο της εκτέλεσης του, όταν η μνήμη του βομβαρδίστηκε με μύριους αρνητικούς χαρακτηρισμούς. «Φασίστας», «εθνίκι», «ψυχικά ασταθής» και «έμπορος ναρκωτικών» είναι οι ταμπέλες που του αποδόθηκαν σε μια προσπάθεια υπονόμευσης του θανάτου του. Όταν μαζεύτηκαν σύλλογοι Βορειοηπειρωτών απέξω από την Αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην άδικη δολοφονία του συμπατριώτη τους, η ευρύτερη γνώμη τους ονόμασε φασίστες, βάζοντας τους στο ίδιο ιδεολογικό καλάθι με τη Χρυσή Αυγή. Η αριστερή συνείδηση που μας κυβερνά σε πολιτισμικό επίπεδο σαν χώρα, έκρινε τον θάνατο του Κατσίφα ανάξιο οποιασδήποτε μορφής πένθους. Αντιθέτως, το εθνικιστικό του πρόσημο, και το πάθος του για την Ελλάδα, έκανε στα μάτια πολλών δικαιολογημένη την εκτέλεση του. Αντί για φλογέρες δηλώσεις από την κυβέρνηση Τσίπρα, είδαμε μόνο μετριοπάθεια, με μία ευρύτερη παράκληση προς την αποφυγή αυξημένων εντάσεων.
Σε τελική ανάλυση, και στις δύο περιπτώσεις έχουμε συμβάντα που κατέληξαν σε αδικαιολόγητη απώλεια ζωής. Ως κοινωνία όμως, δείχνουμε μεγάλο βαθμό μεροληψίας στην μεταχείριση των δύο καταστάσεων. Όπως πλήρωσε άδικα με την ζωή του ο Ζακ, για μια εγκληματική ενεργεία η οποία έτυχε χειρισμού μη συμβατού με μία δήθεν πολιτισμένη κοινωνία, έτσι και ο Κατσίφας πέθανε άδικα για μία πράξη πατριωτισμού που δεν αποτελούσε απειλή για κανέναν.
Το να υποβαθμίζεται το συμβάν επειδή δεν είναι ταιριαστό με την αριστερή προπαγάνδα που προωθεί η κυβέρνηση, μας μειώνει εξολοκλήρου σαν χώρα. Παράλληλα, μειώνει την καταπίεση των Βορειοηπειρωτών, που βρίσκονται στο έλεος μια εχθρικής και άδικης κυβέρνησης, και εδώ και στην Αλβανία. Η ανθρώπινη ζωή, η ζωή ενός συμπολίτη μας, έχει αξία πέρα από ετικέτες πολιτικού περιεχομένου, πράγμα που δεν θεωρείται αυτονόητο στην Ελλάδα.protothema.gr/