Πετρος Κασιματης
Ηταν σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νιρο. Που προχωρά αγέρωχος προς τις κάμερες, λέει τα λόγια κοφτά
Το όνομά του είναι Κασιμάτης. Πέτρος Κασιμάτης. Ονομα βαρύ στα MME. Aσήκωτο. Το αποδεικνύει με τον τρόπο που αποχαιρετά τον Θέμο. Ταξιδέψτε μαζί του:
Με σύστηνε παντού σαν τον υπαρχηγό του Τράγκα!
Θυμόταν λεπτομέρειες από αποστολές στο Αφγανιστάν και θέματα αιχμής που εγώ τα είχα ξεχάσει….Με πείραζε…Θυμόταν ο μπαγάσας τη συνεντευξη με τη μαμά-Λιάνη ,για τη σχέση της Δημήτρας με τον Ανδρέα και τον τίτλο «Τα παιδιά είναι ελεύθερα να αποφασίσουν»!!
Γράφει ο Πέτρος Κασιμάτης αποκλειστικά στο Κουρδιστό Πορτοκάλι
Θυμόταν την εισβολή με ιατρική μπλούζα σε νοσοκομείο με βαρύτατα ασθενή υπουργό -σκηνές που η δημοσιογραφική πένα σεβάστηκε, αλλά στην Κολομβια των Βαλκανίων ο ρεπόρτερ (η αφεντιά μου) μετείχε στο ιατρικό συμβούλιο (!!!) για την μέθοδο ίασης που θα ακολουθούσαμε -εμείς οι γιατροί-….
Γελούσε ακατάπαυστα. Σαν μικρό παιδί. Δεν του ξέφευγε τίποτα. Ηταν- πως να το γράψω- σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νιρο. Που προχωρά αγέρωχος προς τις κάμερες ,λέει τα λόγια κοφτά, υποδύεται ή οχι το ρόλο του και φεύγει ακαταμάχητος.
Ο Θεμος μας ηταν μια ψυχούλα. Μέσα σε εναν ωκεανό θύελλας.
Ανταμώσαμε πρώτη φορά εκείνος οικονομικός συντάκτης στη «Βραδυνή» του Τζωρτζη Αθανασιαδη, εγώ νεαρός ρεπόρτερ στην άλλη άκρη της μεγάλης αίθουσας.
Με παρέες φίλων δειπνούσαμε κάποια βραδιά στο παλιό σπιτι του Γιώργου Τράγκα στην οδό Τεμπών. Αστειρευτο χιούμορ-σε επανέφερε σε μια γλυκειά νιρβάνα- εγκρατής, λουσμένος απο καλοσύνη μα και με μια απροσδιόριστη λύπη που την έκρυβε το προσωπείο του ποιοτικού χαβαλέ.
Τοτε, είχε ενα Fiat 126 personal βαθύ μπλε. Κάποια νύχτα μετά την εφημεριδα μάθαμε πως κάτι έπαθε και το αυτοκινητάκι βρέθηκε στην άκρη ενός δρόμου. Με ενα παπάκι έφθασα πρώτος κοντά του. Η κούραση, η ένταση της δουλειάς, οι ευαισθησίες του….Είχε λιποθυμήσει. Ποτέ δεν είπαμε γι αυτο το περιστατικό. Το είχα ξεχάσει. Σήμερα, το θυμήθηκα.
Οπως θυμήθηκα την έμφυτη ευγένεια του. Σηκωνόταν να σε χαιρετίσει, σαν ευπατρίδης, έχοντας τους καλούς τρόπους μιας άλλης εποχής…Σε αποτελείωνε, μετά, με ριπές καλοσύνης!!
Τα τελευταία χρονια έπινε το κώνειο της πιο βασανιστικές βροχής, σχεδόν εξόριστος απ την Ελλάδα. Κι όμως ποτέ δεν σήκωσε άσπρη σημαία στη ζωή του.
Κι ας φοβόταν την παλιαρρώστια κι ας έκανε φόκους σε περιστατικά πότε με τον μακαριστό Χριστόδουλο, πότε με έναν ανώνυμο πατέρα που έβλεπε να αργοσβήνει ο γιος του…
Αυτός ηταν ο Θέμος.
Οντως ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε απ τη μέση τον πιο ισχυρό του αντίπαλο στα media οπως πιστεύει ακράδαντα ο Μπόνιος.
Ο Θέμος Αναστασιάδης ηταν ένας σταρ. Δεν ξέρω αν η ζωή του ήταν μια Αργοναυτική εκστρατεία.
Αυτο που γνωρίζω ,είναι , πως η θωριά του έμοιαζε με μια στιλπνή, καλογυαλισμένη Πορσε που πηγαίνει με 250 χιλιόμετρα στο αντίθετο ρεύμα της Εθνικής οδού!!…
Με σύστηνε παντού σαν τον υπαρχηγό του Τράγκα!
Θυμόταν λεπτομέρειες από αποστολές στο Αφγανιστάν και θέματα αιχμής που εγώ τα είχα ξεχάσει….Με πείραζε…Θυμόταν ο μπαγάσας τη συνεντευξη με τη μαμά-Λιάνη ,για τη σχέση της Δημήτρας με τον Ανδρέα και τον τίτλο «Τα παιδιά είναι ελεύθερα να αποφασίσουν»!!
Γράφει ο Πέτρος Κασιμάτης αποκλειστικά στο Κουρδιστό Πορτοκάλι
Θυμόταν την εισβολή με ιατρική μπλούζα σε νοσοκομείο με βαρύτατα ασθενή υπουργό -σκηνές που η δημοσιογραφική πένα σεβάστηκε, αλλά στην Κολομβια των Βαλκανίων ο ρεπόρτερ (η αφεντιά μου) μετείχε στο ιατρικό συμβούλιο (!!!) για την μέθοδο ίασης που θα ακολουθούσαμε -εμείς οι γιατροί-….
Γελούσε ακατάπαυστα. Σαν μικρό παιδί. Δεν του ξέφευγε τίποτα. Ηταν- πως να το γράψω- σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νιρο. Που προχωρά αγέρωχος προς τις κάμερες ,λέει τα λόγια κοφτά, υποδύεται ή οχι το ρόλο του και φεύγει ακαταμάχητος.
Ο Θεμος μας ηταν μια ψυχούλα. Μέσα σε εναν ωκεανό θύελλας.
Ανταμώσαμε πρώτη φορά εκείνος οικονομικός συντάκτης στη «Βραδυνή» του Τζωρτζη Αθανασιαδη, εγώ νεαρός ρεπόρτερ στην άλλη άκρη της μεγάλης αίθουσας.
Με παρέες φίλων δειπνούσαμε κάποια βραδιά στο παλιό σπιτι του Γιώργου Τράγκα στην οδό Τεμπών. Αστειρευτο χιούμορ-σε επανέφερε σε μια γλυκειά νιρβάνα- εγκρατής, λουσμένος απο καλοσύνη μα και με μια απροσδιόριστη λύπη που την έκρυβε το προσωπείο του ποιοτικού χαβαλέ.
Τοτε, είχε ενα Fiat 126 personal βαθύ μπλε. Κάποια νύχτα μετά την εφημεριδα μάθαμε πως κάτι έπαθε και το αυτοκινητάκι βρέθηκε στην άκρη ενός δρόμου. Με ενα παπάκι έφθασα πρώτος κοντά του. Η κούραση, η ένταση της δουλειάς, οι ευαισθησίες του….Είχε λιποθυμήσει. Ποτέ δεν είπαμε γι αυτο το περιστατικό. Το είχα ξεχάσει. Σήμερα, το θυμήθηκα.
Οπως θυμήθηκα την έμφυτη ευγένεια του. Σηκωνόταν να σε χαιρετίσει, σαν ευπατρίδης, έχοντας τους καλούς τρόπους μιας άλλης εποχής…Σε αποτελείωνε, μετά, με ριπές καλοσύνης!!
Τα τελευταία χρονια έπινε το κώνειο της πιο βασανιστικές βροχής, σχεδόν εξόριστος απ την Ελλάδα. Κι όμως ποτέ δεν σήκωσε άσπρη σημαία στη ζωή του.
Κι ας φοβόταν την παλιαρρώστια κι ας έκανε φόκους σε περιστατικά πότε με τον μακαριστό Χριστόδουλο, πότε με έναν ανώνυμο πατέρα που έβλεπε να αργοσβήνει ο γιος του…
Αυτός ηταν ο Θέμος.
Οντως ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε απ τη μέση τον πιο ισχυρό του αντίπαλο στα media οπως πιστεύει ακράδαντα ο Μπόνιος.
Ο Θέμος Αναστασιάδης ηταν ένας σταρ. Δεν ξέρω αν η ζωή του ήταν μια Αργοναυτική εκστρατεία.
Αυτο που γνωρίζω ,είναι , πως η θωριά του έμοιαζε με μια στιλπνή, καλογυαλισμένη Πορσε που πηγαίνει με 250 χιλιόμετρα στο αντίθετο ρεύμα της Εθνικής οδού!!…
