Παρασκευή, Φεβρουαρίου 15

Το μεγαλύτερο έγκλημα...

Του Κώστα Στούπα 
Ένα από τα πεδία που κάνουν την κυβέρνηση Τσίπρα αποσυνάγωγη του ευρωπαϊκού προοδευτικού τόξου και καθιστούν τη διείσδυσή της στην εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά απαγορευτική, είναι το διαρκές  έγκλημα που διαπράττει στην παιδεία για χάρη της συντεχνίας των εκπαιδευτικών, που αποτελούν και τον σκληρό πυρήνα της εκλογικής της βάσης αλλά και του κομματικού μηχανισμού.
Η προαγωγή της συζύγου του πρωθυπουργού από δασκάλα πληροφορικής
στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο είναι μεν γελοίο και υποβιβάζει την εικόνα της χώρας και των ιδίων, αλλά σαν  ζημιά είναι ελέγξιμη.

Η λαθροχειρία αυτή περισσότερο πλήττει την πλάνη ενός μέρους του κόσμου της αριστεράς για την ύπαρξη κάποιου ηθικού πλεονεκτήματος έναντι του παλαιού πολιτικού συστήματος που ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας, παρά  το επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων.  
Η Ελλάδα το 2018 ήταν στις 50 πλουσιότερες χώρες από άποψη ΑΕΠ και δεν έχει κανένα πανεπιστήμιο στα 300 καλύτερα του κόσμου εν αντιθέσει με χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία ή έστω η Τουρκία...
To 2008 η Ελλάδα ήταν στις 30 πλουσιότερες χώρες, το 2018 έχει πέσει στην 52η θέση και αυτό έχει τη σημασία του αν λάβουμε υπόψη την κατάταξη σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την οικονομική ελευθερία αλλά και το επίπεδο της παιδείας, της δικαιοσύνης κλπ. 
Στη λίστα της Παγκόσμιας Ακαδημαϊκής Κατάταξης για το 2019 με βάση τα "Times Higher Education World University Rankings" την υψηλότερη θέση από ελληνική πλευράς κατέλαβε το πανεπιστήμιο Κρήτης με  θέση κατάταξης 351-400 και ακολουθεί το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας, το οποίο διατηρεί την θέση 501-600.

Η άρνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να συμπεριλάβει στις διατάξεις προς αναθεώρηση του συντάγματος το άρθρο 16, που αφορά την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων παγιδεύει την παιδεία στην ίδια κατάσταση για την επόμενη δεκαετία.
Ο μοναδικός λόγος που το κάνει η κυβέρνηση είναι για να διαφυλάξει τα κεκτημένα της συνδικαλιστοκρατίας της πανεπιστημιακής κοινότητας μέσω του μονοπωλίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης χωρίς δυνατότητες επιλογών και αξιολόγησης. Όταν το αριστερό Βιετνάμ έχει καμιά 10αριά ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν υπάρχει λόγος να μην έχει η Ελλάδα.
Η λειτουργία  μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα θα γλίτωνε χιλιάδες οικογένειες από τη χρηματοδότηση σπουδών στο εξωτερικό με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις εκροές από την ελληνική οικονομία.
Τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα λειτουργούσαν ανταγωνιστικά και θα ανέβαζαν  τον πήχη και για τα κρατικά πανεπιστήμια που θα αναγκάζονταν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Ο αντιπαραγωγικός τρόπος που λειτουργούν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια βοηθά μεν μια μικρή μερίδα φοιτητών που καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις ακραίες συνθήκες να διακριθούν διεθνώς, αλλά καταδικάζει τη μεγάλη πλειοψηφία στην επιδίωξη κάποιων πτυχίων χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Το μοντέλο αυτό είναι βαθιά ταξικό, καθώς οι οικογένειες που δεν διαθέτουν εισόδημα για να στηρίξουν σπουδές στο εξωτερικό δεν έχουν πρόσβαση σε  πτυχία με αξία και αντίκρισμα στην αγορά.
Η εμμονή αυτή στη μονοπωλιακή δήθεν* δωρεάν παιδεία σαν αριστερή επιλογή είναι βαθιά υποκριτική καθώς οι περισσότεροι των στελεχών της αριστεράς που διαφημίζουν τη δημόσια δωρεάν παιδεία στέλνουν τα παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία και στη συνέχεια στο εξωτερικό.
*Πρόκειται για δήθεν δωρεάν παιδεία γιατί είναι δομημένη έτσι ώστε να συντηρεί την παραπαιδεία.
.capital.gr