Σε μια φυσιολογική χώρα που χρεοκόπησε πριν λίγα χρόνια, το πλέον φυσικό θα ήταν κοινωνία και πολιτική ηγεσία να έχουν καταλήξει στα αίτια της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας της μεταπολίτευσης και τις δομικές αλλαγές που χρειάζονται (και στο Σύνταγμα) προκειμένου η χώρα να απομακρύνει αγκυλώσεις και εστίες της παθογένειας.
Η αναζήτηση των αιτίων της χρεοκοπίας μετά το 2010 περιορίστηκε σε μια άτυπη Επιτροπή για το χρέος από περιθωριακούς διεθνείς ακτιβιστές γνωστούς για τις επιστημονικές και κοινωνικές ιδιορρυθμίες τους και όχι για την επιστημονική επάρκεια και αντικειμενικότητα να χειριστούν μια τέτοια υπόθεση.
Το αποκορύφωμα της παρωδίας της συνταγματικής μεταρρύθμισης που χαρακτηρίζει και τη σοβαρότητα με την οποία εκλαμβάνει η κυβέρνηση τη διαδικασία, περικλείεται στην πρότασή της για πρόβλεψη δημοψηφισμάτων για "ψύλλου πήδημα".
Ο κ. Τσίπρας το 2015 οδήγησε τη χώρα σε ένα "θολό" δημοψήφισμα για την αποδοχή ή την άρνηση ενός μνημονίου, στο οποίο κέρδισε το ΟΧΙ με ποσοστό άνω του 60%.
Μια εβδομάδα αργότερα ο ίδιος είχε μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ και ζητούσε από τους ηγέτες των κομμάτων που στήριξαν το ΝΑΙ να μεσολαβήσουν σε Ευρωπαίους ομολόγους να μην αφήσουν τη χώρα να πέσει στα βράχια που ο ίδιος οδήγησε.
Ο ίδιος άνθρωπος που ξεφτίλισε κάθε έννοια σεβασμού στην απόφαση ενός δημοψηφίσματος θέτει σαν μια από τις προτεραιότητες της συνταγματικής αναθεώρησης την πρόβλεψη δημοψηφισμάτων.
Η παντελής απουσία ενδοιασμών και αιδούς σε συνδυασμό με την υποκρισία και ανηθικότητα χαρακτηρίζουν το βραχύ μέχρι τούδε πολιτικό βίο του σημερινού πρωθυπουργού, όπως είθισται άλλωστε με τους περισσότερους δημαγωγούς στην ιστορία οι οποίοι έχουν άσχημη κατάληξη.
Η ανάδειξη προσώπων με εμφανή αυτά τα χαρακτηριστικά σε καίριες θέσεις ισχύος κατά ιστορικές περιόδους δεν είναι άσχετη της γενικότερης κατάστασης που υπάρχει στην κοινωνία.
Η συνταγματική αναθεώρηση δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί κάπως αλλιώς και να αποτελέσει την αφετηρία για ανασύνταξη της χώρας καθώς η κοινωνία μας νοσεί βαρύτατα.
Χρόνο με τον χρόνο οι άνθρωποι "παρατράγουδα" καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες θέσεις στο Κοινοβούλιο και τον κρατικό μηχανισμό. Πάντα υπήρχαν γραφικές φιγούρες πολιτευτών στο περιθώριο των κομμάτων. Υπήρχαν "φίλτρα" όμως που τους περιόριζαν εκεί. Τώρα έχουν ξεχυθεί στο προσκήνιο και παίζουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Έχουμε φτάσει στο σημείο της ανάδυσης από το περιθώριο και της εκτόξευσης κομμάτων "παρατράγουδων".
Καίριες θέσεις ισχύος δίνονται εύκολα πλέον χωρίς καμιά αξιολόγηση σε αφισοκολλητές και "ομπρελλοκρατητές" της κομματοκρατίας.
Όπως έχουμε εξηγήσει "παρατράγουδα" στη νεοελληνική σκουπιδοτηλεοπτική πραγματικότητα χαρακτηρίζονται τα διάφορα ναυάγια της ζωής που αρέσκονται να επιδεικνύουν στον τηλεοπτικό φακό τη δυστυχία τους, επιβραβευόμενοι γι’ αυτό με νοσηρή αναγνώριση.
Δυστυχείς παλαβοί που δεν έχουν επίγνωση της δυστυχίας τους διασκεδάζουν μια αυξανόμενη μερίδα του κοινού, όπως στις προτηλεοπτικές τοπικές κοινωνίες κάποιοι διασκέδαζαν την πλήξη και τη διανοητική και συναισθηματική τους έρημο κρεμώντας κουδούνια ή βάζοντας καρφιά στο κάθισμα του τρελού του χωριού.
Ένα μείγμα αδιαφορίας και αντισυστημικότητας που διευρύνεται στην κοινωνία στέλνει όλο και περισσότερα "παρατράγουδα" να διαχειριστούν καίριες θέσεις του δημοσίου βίου. Τα αποτελέσματα κάθε μέρα που περνά γίνονται όλο και περισσότερο εμφανή.
Οι σοβαροί και ικανοί άνθρωποι απομακρύνονται από την πολιτική και από τη χώρα όπως κατά τη διάρκεια πολέμου οι κάτοικοι απομακρύνονται άρον-άρον από πόλεις που αποτελούν στόχους βομβαρδισμών.
Η συνταγματική αναθεώρηση έθαψε μια ευκαιρία να αλλάξουν κάποιες αγκυλώσεις που ταλανίζουν τη χώρα και επιβεβαίωσε το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει.
Η δε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα κατέγραψε και επιβεβαίωσε το πολιτικό της DNA και τα όρια της όποιας πολιτικής της μετεξέλιξης. Δηλαδή, τα όρια που περικλείουν τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές του προέδρου ενός 15μελούς μαθητικού συμβουλίου ή έστω ενός κομματικού φοιτητικού συλλόγου.
Αν σε κάτι έχουν εκπαιδευτεί καλά οι καταληψίες των σχολείων και των πανεπιστημίων είναι πώς μικρές μειοψηφίες να κωλυσιεργούν και να κερδίζουν τις συνελεύσεις.
Κάθε φορά που διαπίστωναν πως στη συνέλευση κάποιου φοιτητικού συλλόγου συμμετείχαν αρκετοί και δεν μπορούσαν να κερδίσουν την πλειοψηφία, παράτειναν τη συνέλευση για ώρες ή και για μέρες, μέχρι που οι περισσότεροι αποχωρούσαν. Τότε έβαζαν τις μειοψηφικές απόψεις τους σε ψηφοφορία και κέρδιζαν τις αποφάσεις που επεδίωκαν.
Έτσι σε ένα σύνολο 2.000 μιας σχολής συμμετείχαν αρχικά στη συνέλευση 200.
Οι αποφάσεις στο τέλος λαμβάνονταν από 50 άτομα με μια πλειοψηφία 30 ατόμων. Δηλαδή, το 1,5% με τις κατάλληλες μεθοδεύσεις αποφάσιζε για το 98,5%.
Τις ίδιες τακτικές ακολούθησε η κυβέρνηση και στην αναθεώρηση του Συντάγματος.
Κανένας εχέφρων σ' αυτή τη χώρα δεν περίμενε τίποτα πετισσότερο, ούτε από τον κ. Τσίπρα, ούτε από τον Κοτζιά, ούτε από τον κ. Ζουράρι, ούτε από την κ. Μεγαλοοικονόμου ή έστω τον κ. Βαρουφάκη και την κα Κωνσταντοπούλου...
Το τέλμα εκτός από τραγικότητα εκλύει και γελοιότητα...
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
politika-gr.