Μεγάλη μας ντροπή Έλληνες!

Γράφει: ο Ιάκωβος Ιωάννου

 Το να ειρωνευόμαστε τον πρόεδρο της Βολιβίας, μία χώρας που ενώ είναι μικρή και πάμπτωχη, χωρίς τη δική μας ιστορία και πολιτισμό, κατάφερε να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία από μία πολύ μεγαλύτερη δύναμη σε σχέση με τη Γερμανία, από τις Η.Π.Α., δεν είναι καθόλου εύλογο – πόσο μάλλον όταν ξεπουλάμε τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές, διώχνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό και ανεχόμαστε να μας κυβερνούν ή/και να θέλουν να μας κυβερνήσουν εκείνα τα κόμματα που μας κατέστρεψαν.

.

«Όπως είπε ο πρόεδρος της Βολιβίας, ο λαός αποφάσισε πως δεν μπορούσε να παραμένει κάνοντας αντίσταση 500 χρόνια, αποφάσισε να ξεπεράσει το στάδιο της αντίστασης και να ανακτήσει τον πλούτο της γης του. Σημείωσε ότι, η χώρα για πάρα πολλά χρόνια ήταν υποταγμένη στα ξένα συμφέροντα και τα εκπαιδευμένα στελέχη δεν χρησίμευαν για την προκοπή της, αλλά υπηρετούσαν εκείνους που για ενενήντα χρόνια διαιώνιζαν τον νεοφιλελευθερισμό, που γεννούσε διαφθορά και διακρίσεις στη χώρα. «Μας διαιρούσαν προκειμένου να μας έχουν καταπιεσμένους, να κυριαρχούν πάνω μας και να μας εκμεταλλεύονται οικονομικά» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, με την εκλογή της κυβέρνησης που εξέφραζε τη φωνή των αγροτών και των ιθαγενών, υπήρξε μία δημοκρατική επανάσταση, όπως ακριβώς πριν 200 χρόνια μία τέτοια επανάσταση γέννησε το κράτος της Βολιβίας. Σε αυτή την επανάσταση στις δυνάμεις των χωρικών και των ιθαγενών ενώθηκαν και οι άλλες κοινωνικές τάξεις της χώρας, για να αποτινάξουν τη δεσποτεία των ΗΠΑ. «Η Βολιβία υπήρξε δέσμια στην πολιτική των Η.Π.Α. που προωθούσαν την ιδιωτικοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, το νερό και το ηλεκτρικό. Αλλά τώρα είμαστε εμείς εκείνοι που αποφασίζουμε και ελέγχουμε για τις πηγές μας» δήλωσε, λέγοντας πως «είμαστε ένα ελεύθερο κράτος που έχει προχωρήσει στην αναδιανομή του πλούτου».

«Από την πρώτη στιγμή δεν δίστασα να προχωρήσω στην εθνικοποίηση των μεγάλων εθνικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών» συνέχισε, κάνοντας έναν απολογισμό όσων αποκόμισε η οικονομία του κράτους του από την επιστροφή των μεγάλων επιχειρήσεων, των τηλεπικοινωνιών και των διυλιστηρίων στον έλεγχό της. Πόσο αύξησαν τα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό και οδήγησαν στην αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, ώστε κάποιος σήμερα να αναρωτιέται πόσα χρήματα είχαν λεηλατήσει επί χρόνια οι ξένες εταιρείες που λυμαίνονταν τον εθνικό πλούτο.

«Εάν δεν υπάρχει οικονομική ελευθερία, δεν μπορεί κανείς να εξασφαλίσει την κοινωνική και προσωπική ελευθερία» τόνισε, αναφερόμενος με στατιστικά στοιχεία στη μείωση του επίπεδου φτώχειας που επιτεύχθηκε στη χώρα του. Μίλησε και για τη δημιουργία μικρών προγραμμάτων για τις οικογένειες και τις μικρές κοινότητες, μέσω επιδότησης κατά 80% του από το κράτος. Όσον αφορά τον τομέα της κατοικίας, ανέφερε πως από τελευταία χώρα στη Λατινική Αμερική, η Βολιβία έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει στέγαση σε πολλούς. Ο ίδιος τόνισε πως αν και δεν έχει ανώτατη εκπαίδευση, στην πολιτική τον βοήθησαν να προκόψει δύο αξίες: Η αλήθεια και η τιμιότητα.

Επιπλέον, υπογράμμισε ότι η κρίση του πετρελαίου έχει επηρεάσει πολύ την ανάπτυξη της οικονομίας στην περιοχή, αλλά όλοι οι λαοί ζητούν να επικρατήσει η ειρήνη. «Αν δεν υπάρχει η εθνική κυριαρχία, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, ούτε κοινωνική γαλήνη», είπε, κάνοντας αναφορά στα γεγονότα της Βενεζουέλας. Τέλος, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στον ασφυκτικό έλεγχο του ΔΝΤ που άμεσα ήλεγχε από το ίδιο το προεδρικό μέγαρο την οικονομία της χώρας. «Πλέον είμαστε χώρα που εξάγει υπηρεσίες και πλούτο και δεν εισάγουμε, ούτε μας λεηλατούν τον δικό μας», είπε χαρακτηριστικά.

.

Επικαιρότητα

Έχουμε αναφερθεί στο θέμα της Βολιβίας στο παρελθόν, ειδικά όσον αφορά την προσπάθεια υφαρπαγής των υδάτινων αποθεμάτων της εκ μέρους των πολυεθνικών – στον παγκόσμιο πόλεμο του νερού που διεξάγεται (ανάλυση). Εκτός αυτού έχουμε τονίσει πως όποιος θέλει να αποκτήσει μία πραγματική εικόνα της ιδιωτικοποίησης του νερού, η οποία δρομολογείται από την κυβέρνηση κατ’ εντολή των δανειστών (όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές, μετά το 2010 η Ελλάδα κυβερνάται απολυταρχικά από την Τρόικα –  κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο μέλλον, ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα θα βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία), δεν χρειάζεται να ανατρέξει σε αυτά που συνέβησαν στη Βολιβία – αφού αρκεί να ενημερωθεί για τις εμπειρίες της Μ. Βρετανίας, η οποία ιδιωτικοποίησε το νερό στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αμέσως μετά την επικράτηση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

Ως αποτέλεσμα αυτής της ιδιωτικοποίησης, οι τιμές του νερού στη Βρετανία αυξήθηκαν καθαρά (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) κατά περίπου 46%, εντός των επομένων δέκα ετών – ενώ τα κέρδη των εταιρειών που εξαγόρασαν το σύστημα ύδρευσης εκτοξεύθηκαν την ίδια χρονική περίοδο κατά 142%. Ορισμένες δε από αυτές τις επιχειρήσεις πλήρωναν μερίσματα στους μετόχους τους, τα οποία έφταναν στο 25% των ετησίων εσόδων – μία επενδυτική απόδοση που πολύ σπάνια συναντάται στον πλανήτη.

Τα μερίσματα βέβαια αυτά δεν πληρωνόντουσαν μόνο επειδή τα κέρδη είχαν αυξηθεί, εξ αιτίας της ανόδου της τιμής του νερού – αλλά, κυρίως, λόγω του ότι οι επιχειρήσεις επένδυαν ελάχιστα στο δίκτυο ύδρευσης, εξοικονομώντας τεράστια ποσά. Έτσι όμως το δίκτυο σε πολλές περιοχές της Βρετανίας θύμιζε αντίστοιχα των χωρών του τρίτου κόσμου – ενώ στο Λονδίνο είχε φτάσει σε τέτοια εξαθλίωση, ώστε να υπάρχουν απώλειες νερού που υπερέβαιναν το 40%. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να εξασφαλισθεί η απαραίτητη πίεση – με αποτέλεσμα πολλές περιοχές του Λονδίνου να μένουν χωρίς νερό.

Στη συνέχεια, μετά από τις μαζικές διαμαρτυρίες των Βρετανών, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να ψηφίσει νέους νόμους, οι οποίοι επέβαλλαν τις επενδύσεις στο δίκτυο – οπότε οι ιδιώτες εγκατέλειψαν σε μεγάλο βαθμό το «παιχνίδι», με αποτέλεσμα να εθνικοποιηθεί ξανά η ύδρευση και να διενεργηθούν επενδύσεις πολλών δις, εις βάρος βέβαια των φορολογουμένων. Κάτι σχετικά ανάλογο συνέβη με το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, ενώ είναι σε όλους μας γνωστό το σκάνδαλο της Enron στην Καλιφόρνια, μετά την ιδιωτικοποίηση της παροχής ηλεκτρισμού.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών εταιρειών του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένης της Παιδείας, της Υγείας κοκ., δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – ενώ η μυστική συμφωνία TiSA είναι αυτή που τις προωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη (ανάλυση). Επίσης πως δεν είμαστε καθόλου εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων – αρκεί να μην πρόκειται για επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, μονοπωλιακές κερδοφόρες και στρατηγικές (ανάλυση).

Περαιτέρω τα παραδείγματα της Βολιβίας και της Βρετανίας τεκμηριώνουν ότι, η λεηλασία μίας χώρας δεν εμποδίζεται ποτέ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της – πόσο μάλλον όταν είναι εντελώς αδύναμες και εξαρτώνται απόλυτα από τους δανειστές, όπως στην περίπτωση της χρεοκοπημένης πλέον Ελλάδας. Εμποδίζεται μόνο από τους Πολίτες της, εφόσον βέβαια δεν είναι δειλοί, αλλά θαρραλέοι και ώριμοι – μη αρνούμενοι να πληρώσουν για τα λάθη τους ακόμη και χρεοκοπώντας, καθώς επίσης μη διστάζοντας να αγωνισθούν ή/και να υποφέρουν για την πατρίδα τους, για το μέλλον τους, ιδίως δε για το μέλλον των παιδιών τους.

Στα πλαίσια αυτά το να θεωρεί κανείς ότι, κάνει το καθήκον του ως Πολίτης απλά και μόνο κατακρίνοντας τις υφιστάμενες κυβερνήσεις ή εκλέγοντας συνεχώς νέες, όταν γνωρίζει πολύ καλά πως δεν είναι αυτές που κυβερνούν, είναι το λιγότερο υποκριτικό – πόσο μάλλον όταν με την ανοχή που επιδεικνύει, παραμένοντας σιωπηλός όπως τα πρόβατα, δίνει την εντύπωση στους δανειστές πως αντέχει πολλές ακόμη επιβαρύνσεις, ενώ δεν έχει αντίρρηση να μετατραπεί σε εξαθλιωμένο δουλοπάροικο.

Αυτό το συνειδητοποίησαν ακόμη και οι κάτοικοι της Βολιβίας, οι οποίοι πολέμησαν για τα δικαιώματα τους – οπότε είναι αδύνατον να μην το καταλαβαίνουμε εμείς οι Έλληνες, με μία ιστορία που υπερβαίνει τις τέσσερις χιλιετίες. Επομένως, κάτι άλλο συμβαίνει, το οποίο δεν μπορούμε να υποθέσουμε – αρνούμενοι να αποδεχτούμε πως έχουμε σε τέτοιο βαθμό «εκφυλισθεί» ή/και αποχαυνωθεί, ώστε να μην κατανοούμε ούτε καν το συλλογικό και ατομικό μας συμφέρον.

Υπενθυμίζουμε δε ότι, «κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό» – ενώ μετά από δέκα χρόνια κρίσης, ούτε ένας Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως έχει άγνοια όλων όσων συμβαίνουν στην πατρίδα του, γνωρίζοντας απόλυτα πως οι ευθύνες δεν είναι πια της κυβέρνησης του, αλλά αποκλειστικά και μόνο δικές του.

Στα πλαίσια αυτά, το να ειρωνευόμαστε τον πρόεδρο της Βολιβίας, μία χώρας που ενώ είναι μικρή όσο η Ελλάδα (πληθυσμός 11 εκ.) και πάμπτωχη (ΑΕΠ 37,5 δις $, γράφημα), χωρίς τη δική μας ιστορία και πολιτισμό, κατάφερε να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία από μία πολύ μεγαλύτερη δύναμη σε σχέση με τη Γερμανία, από τις Η.Π.Α., δεν είναι καθόλου εύλογο – πόσο μάλλον όταν ξεπουλάμε τα πάντα (ανάλυση) σε εξευτελιστικές τιμές, διώχνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό και ανεχόμαστε να μας κυβερνούν ή/και να θέλουν να μας κυβερνήσουν εκείνα τα κόμματα που μας κατέστρεψαν, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, αφού η Ελλάδα το 2009 ήταν χίλιες φορές σε καλύτερη θέση από ότι σήμερα, έχοντας το χαμηλότερο συνολικό χρέος από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Όχι μόνο δεν είναι εύλογο λοιπόν αλλά, αντίθετα, είναι μεγάλη μας ντροπή – ακόμη χειρότερα, δείγμα πως έχουμε αποχαυνωθεί εντελώς, αφού σκύβουμε συνεχώς το κεφάλι, αδιαφορώντας για την πατρίδα μας και κυρίως για τα παιδιά μας.analyst.gr