*** Το «Open» είναι καινούργιο κανάλι με υψηλές βλέψεις·
έχει ήδη κάνει αρκετές ηχηρές προσθήκες στο πρόγραμμά του,
με ονόματα που σε παρελθόντα χρόνια κάναν’ πρωταθλητισμό στον τομέα τους
και υπάρχει η προσδοκία να συνεχίσουν να το πράττουν και τώρα.
Όμως,
η διαφορά ανάμεσα στον Πρωταθλητισμό και στον Διασυρμό
ενίοτε δεν είναι τόσο μεγάλη·
στον μεν πρώτο, όλα πηγαίνουν «ρολόϊ»,
ενώ, στον δεύτερο, όλα πηγαίνουν σαν σταματημένο ρολόϊ.
Ε, λοιπόν,
στο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ»,
ο χρόνος δείχνει να έχει κολλήσει σε περασμένα μεγαλεία,
που μαζί με τα καραμπινάτα συμπτώματα προχειρότητας
τα οποία εμφανίζει ο σταθμός σε πολλές επιλογές του,
συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα αποτυχίας.
Προσωπικώς, εκτιμώ απεριόριστα την ιδιοφυΐα τού Λάκη Λαζόπουλου·
εκτίμηση που εξέφρασα με τον πλέον σαφή τρόπο
στο άρθρο μου με τίτλο «Λάκη, μάς έλειψες»
που έγραψα μετά την πρόσφατη πρεμιέρα του.
Όμως, τα -εν’ μέρει δικαιολογημένα- λάθη τής πρεμιέρας,
έγιναν ακόμη περισσότερα στη δεύτερη εκπομπή
και το μέλλον δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.
Πάμε να δούμε με τη σειρά τις ευθύνες για αυτήν την εικόνα...
*** Το γεγονός ότι το «Open» είναι νέο κανάλι,
δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη συνθήκη
θα αποτελεί μία διαρκή ασυλία για κάθε ατέλεια·
ο ιδιοκτήτης τού σταθμού, ο κύριος Ιβάν Σαββίδης,
φαντάζομαι ότι δεν αμείβει ικανοποιητικότατα τούς εργαζομένους του
για να περιπίπτουν διαρκώς σε αβλεψίες και γκάφες πρωτοαπασχολούμενου εφήβου.
Και όμως,
όπως συνέβη και στην άρτι αφιχθείσα εκπομπή τού Πέτρου Κωστόπουλου
(με την τραγική σκαλέτα,
με την ανυπόφορη και διαρκώς επαναλαμβανόμενη χασμωδία,
με την κάκιστη σκηνοθεσία, αρχισυνταξία, και εν’ γένει παραγωγή),
τα ίδια είχαμε και στο «Αλ Τσαντίρι».
Το concept τής εκπομπής τού Λάκη είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια.
Για να λειτουργήσει σωστά και να παραγάγει το επιθυμητό αποτέλεσμα
(δηλαδή,
πρωτευόντως το Γέλιο
και -σε επόμενο επίπεδο- την Κοινωνική και Πολιτική Σκέψη),
πρέπει όλα να κυλούν άψογα·
είναι απαραίτητο να υπάρχει εξαιρετισμός χειρισμός τού «auto-cue»,
να μπαίνουν με τη σωστή σειρά τα βίντεο,
να αντιλαμβάνονται αστραπιαία ο σκηνοθέτης και ο αρχισυντάκτης
πώς θα βοηθήσουν το εξαιρετικά δύσκολο έργο τού ανθρώπου
που εκείνην την ώρα εκτίθεται μπροστά απ’ τις κάμερες.
Όμως, αντί να συμβούν αυτά,
συνέβησαν στη δεύτερη εκπομπή τα ακριβώς αντίθετα.
Η λειτουργία τού «auto-cue» παρεκώλυε την αβίαστη ροή τού λόγου,
τα κείμενα ήταν μετριότατα,
βιντεάκια παίζαν’ σε λούπα,
μπαίναν’ σε λανθασμένο χρονικό σημείο ή δεν μπαίναν’ καν,
ο Λάκης να είναι πελαγωμένος
και να απολογείται-δικαιολογείται ενημερώνοντάς μας,
ότι το πρωΐ είχε κοπεί το ρεύμα
και είχε χαθεί προσωρινώς το υλικό τής εκπομπής·
ένα υλικό που ουδέποτε απεκατεστάθη απόλυτα
και γι’ αυτό υπήρχαν τα προβλήματα...
(προφανώς, στο νέο «Αλ Τσαντίρι»,
ο όρος «back-up» δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη).
Βεβαίως,
η κορύφωση τού decadence ήρθε,
όταν ο παρουσιαστής εζήτησε από την παραγωγή
να δοθεί ένα μικρόφωνο στον κόσμο·
εμπειρότατος όπως είναι ο Λάκης,
ήθελε με τη διάδραση να γεμίσει όσο πιο ανώδυνα γινόταν τον «νεκρό χρόνο».
Ε, λοιπόν,
χρειάστηκε να περάσουν περίπου δύο λεπτά
και να απευθυνθεί τρεις φορές προς τα άτομα τής παραγωγής,
ώστε να βρεθεί ένα μικρόφωνο.
Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός τού τηλεοπτικού σορολόπ,
τότε ποιος είναι;
Εν’ κατακλείδι,
έως τώρα οι συντελεστές τής εκπομπής εκθέτουν τον Λάκη Λαζόπουλο.
Τον εκθέτουν και εκτίθεται·
αυτός είναι ο άνθρωπος που βγαίνει μπροστά
και συνεπαγωγικά είναι αυτός που θα πάρει τη «μερίδα τού λέοντος» στη Δόξα,
αλλά και στη Λέζα.
Η Λεζάντα και η Λέζα
άλλοτε απέχουν έτη φωτός και άλλοτε γίνονται συνώνυμες.
Όμως, ο Λάκης εκτίθεται και με δική του ευθύνη.
Ένας άνθρωπος που απετέλεσε ορόσημο μίας ολόκληρης τηλεοπτικής εποχής,
αρνείται να αναπροσαρμοστεί και να ανανεωθεί,
με αποτέλεσμα να παράγει προϊόν προηγούμενης δεκαετίας.
Ναι μεν στη δεύτερη εκπομπή
οι σιχαμερές και δύσοσμες αναφορές περιορίστηκαν
(δεν απουσίασαν, όμως έστω έγινε ένα βήμα),
αλλά με ανόητα αυτοσχέδια βιντεάκια δεν μπορεί να περπατήσει το πράγμα.
Αυτή η «μιουζικαλοποίηση» με τα πλάνα από ταινίες τού «Μπόλιγουντ»,
όπου μπαίνουν υπότιτλοι διακωμώδησης τής ελληνικής πολιτικής σκηνής,
είναι μία ανέμπνευστη φλυαρία χωρίς την παραμικρή χρησιμότητα.
Ποιος θα γελάσει με αυτές τις μπούρδες; Ποιος;
Βάλε ένα τέτοιο βίντεο ανά εκπομπή, να το δεχθώ.
Όμως, όταν βλέπω τρία-τέσσερα κάθε φορά,
αυτό μού δείχνει την απεγνωσμένη προσπάθεια
να γεμίσουμε τον χρόνο τής εκπομπής,
να βγει η υποχρέωση,
και να πάμε σπίτια μας.
*** Λάκη,
ο λόγος που επιλέγουμε να παρακολουθήσουμε την εκπομπή σου
όσοι σε γουστάρουμε και όσοι τη γουστάρουμε,
είναι το σχόλιό σου·
το «Αλ Τσαντίρι», Λάκη, είναι το σχόλιό σου,
είναι το χιούμορ σου, η ευστροφία σου,
ο ιδιαίτερος τρόπος που προσεγγίζεις τα πράγματα.
Ατυχώς για εσένα, Λάκη,
εγκλωβίστηκες στον λαϊκισμό και στη φτηνιάρικη πρόκληση χάχανου
που ερχόταν μέσα από τον εξαερισμό τής γριάς
και από αντίστοιχες αναφορές σε αστειάκια τού κώλου
(κυριολεκτικώς «τού κώλου» και όχι μεταφορικώς).
Έτσι,
έφτασες στο σημείο να αναζητάς απελπισμένα
ένα νευρικό γέλιο κάποιας θεάτριάς σου,
ώστε η εξάπλωσή του να σκεπάζει την εμφανή αμηχανία τής εκπομπής.
Επίσης, Λάκη,
θέλω να σού πω μία εξαιρετική φράση τού Μίμη Ανδρου-λάκη,
η οποία θα είναι χρήσιμη για να φτάσω στο επιμύθιό μας..:
«Τον Ηγέτη η Ιστορία μπορεί να τον ζητήσει, αλλά μπορεί και όχι.»!
Εσύ, Λάκη, είχες την ευτυχία να σε ζητήσει η Ιστορία,
αλλά το μέγιστο σφάλμα σου ήταν
ότι μετέτρεψες την Ιστορία σε συνώνυμη τής Στασιμότητας και τού Βάλτου.
Η «Ιστορία τού Βάλτου» είναι τροφή για τούς βαλτούς, Λάκη.
Και κάπως έτσι, τείνεις πλέον να γίνεις η χαρά των εχθρών σου.
Ναι, η ήττα δεν είναι οριστική και το παιχνίδι γυρίζει ακόμα,
αλλά πλέον τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει.
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο ανησυχητικό, ρε Λάκη..;
Ότι τα χρονικά περιθώρια στενέψαν’ από τη δεύτερη κιόλας εκπομπή.
Κάκιστος οιωνός.
Συμπληρωματική Σημείωση:
Το «Αλ Σιχτίρι» είναι το κερασάκι στην τούρτα τής φετινής αποτυχίας.
Το «Γιατί;» θα το εξηγήσουμε αύριο...
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω...
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα...
*** Τα λέμε αύριο...
Ο Υπο-Κοσμικός