«Ο κ.Τσίπρας έχει γίνει επικίνδυνος επειδή φαίνεται να ζει σε ένα άλλο σύμπαν». Αυτά έγραφε χθες ο Θανάσης Μαυρίδης στο Liberal.
Το ότι ζει στον κόσμο του, αυτό φαίνεται με την πρώτη ματιά. Ποιος όμως είναι αυτός ο κόσμος του πρωθυπουργού; Από ποιους κατοικείται το σύμπαν του;
Ο Α. Τσίπρας μεγάλωσε πολιτικά μέσα στο ρευστό περιβάλλον της δεκαετίας του 90. Όταν από την Παπανδρεϊκή εποχή μεταβαίναμε στην εποχή του «εκσυγχρονισμού»
και όταν μετά την πτώση του σοσιαλισμού οι αριστεροί βάδιζαν προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Πρωταγωνίστησε στις καταλήψεις, βρέθηκε στο ΕΜΠ κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες - κάτι πρωτοφανές για ένα δημόσιο πρόσωπο - έκανε μεταπτυχιακές σπουδές μέσα σε ένα κομματικά προστατευμένο πανεπιστημιακό περιβάλλον και ουδέποτε έζησε στο εξωτερικό.
Δεν βίωσε έναν άλλον τρόπο ζωής, δεν συναντήθηκε η σκέψη του με άλλους τρόπους σκέψης, δεν είδε πώς είναι οργανωμένες οι ανεπτυγμένες κοινωνίες, δεν έμαθε καμιά ξένη γλώσσα. Ο ορίζοντας του ήταν το παρεάκι της γνωστής φωτογραφίας που όλοι σήμερα έχουν διορισθεί στο δημόσιο.
Ο χώρος του ήταν τα γραφεία του κόμματος και ειδικότητα του η ραδιουργία. Κλασσικό επαγγελματικό στέλεχος –παλαιάς κοπής μάλιστα—της Αριστεράς.
Με αυτές τις παραστάσεις κλήθηκε να κυβερνήσει την Ελλάδα. Ήταν λογικό να μην τα καταφέρει. Γιατί όταν δεν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργούν και τα τελευταία γρανάζια της παγκόσμιας οικονομίας, είναι λογικό να πιστεύει πως αυτός θα βαρά το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν.
Γιατί όταν-- λόγω περιορισμένου αντιληπτικού ορίζοντα—δεν κατανόησε με τι εργαλεία αντιμετωπίστηκε η παγκόσμια κρίση του 2008, τότε ήταν λογικό να πιστεύει πως με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος την Παρασκευή, τα χρηματιστήρια την Δευτέρα το πρωί θα κατέρρεαν.
Η σκέψη του Α.Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένη στα αριστερά στερεότυπα. Δεν αντιλήφθηκαν αυτοί οι άνθρωποι πως το 2015 ο Ελληνικός λαός δεν τους ψήφισε για να φέρουν τον σοσιαλισμό ούτε για να πάρουν την ρεβάνς του εμφυλίου, αλλά για κάτι πιο πεζό: να σκίσουν τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο.
Και όταν οι πολίτες διαπίστωσαν πως αυτό δεν γίνεται, άρχισαν να τους γυρνούν την πλάτη. Τους εγκατέλειψαν.
Σήμερα, δεν μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να κατανοήσουν αυτό που βλέπει όλος ο κόσμος. Πως φεύγουν. Πιστεύουν ακόμα πως τον «Κούλη, τον έχουμε για breakfast».
Πάντα η Αριστερά προσδοκούσε το θαύμα. Είναι μέσα στην τελετουργία της δικής της πίστης.
Ο Α. Τσίπρας μεγάλωσε πολιτικά μέσα στο ρευστό περιβάλλον της δεκαετίας του 90. Όταν από την Παπανδρεϊκή εποχή μεταβαίναμε στην εποχή του «εκσυγχρονισμού»
και όταν μετά την πτώση του σοσιαλισμού οι αριστεροί βάδιζαν προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Πρωταγωνίστησε στις καταλήψεις, βρέθηκε στο ΕΜΠ κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες - κάτι πρωτοφανές για ένα δημόσιο πρόσωπο - έκανε μεταπτυχιακές σπουδές μέσα σε ένα κομματικά προστατευμένο πανεπιστημιακό περιβάλλον και ουδέποτε έζησε στο εξωτερικό.
Δεν βίωσε έναν άλλον τρόπο ζωής, δεν συναντήθηκε η σκέψη του με άλλους τρόπους σκέψης, δεν είδε πώς είναι οργανωμένες οι ανεπτυγμένες κοινωνίες, δεν έμαθε καμιά ξένη γλώσσα. Ο ορίζοντας του ήταν το παρεάκι της γνωστής φωτογραφίας που όλοι σήμερα έχουν διορισθεί στο δημόσιο.
Ο χώρος του ήταν τα γραφεία του κόμματος και ειδικότητα του η ραδιουργία. Κλασσικό επαγγελματικό στέλεχος –παλαιάς κοπής μάλιστα—της Αριστεράς.
Με αυτές τις παραστάσεις κλήθηκε να κυβερνήσει την Ελλάδα. Ήταν λογικό να μην τα καταφέρει. Γιατί όταν δεν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργούν και τα τελευταία γρανάζια της παγκόσμιας οικονομίας, είναι λογικό να πιστεύει πως αυτός θα βαρά το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν.
Γιατί όταν-- λόγω περιορισμένου αντιληπτικού ορίζοντα—δεν κατανόησε με τι εργαλεία αντιμετωπίστηκε η παγκόσμια κρίση του 2008, τότε ήταν λογικό να πιστεύει πως με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος την Παρασκευή, τα χρηματιστήρια την Δευτέρα το πρωί θα κατέρρεαν.
Η σκέψη του Α.Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένη στα αριστερά στερεότυπα. Δεν αντιλήφθηκαν αυτοί οι άνθρωποι πως το 2015 ο Ελληνικός λαός δεν τους ψήφισε για να φέρουν τον σοσιαλισμό ούτε για να πάρουν την ρεβάνς του εμφυλίου, αλλά για κάτι πιο πεζό: να σκίσουν τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο.
Και όταν οι πολίτες διαπίστωσαν πως αυτό δεν γίνεται, άρχισαν να τους γυρνούν την πλάτη. Τους εγκατέλειψαν.
Σήμερα, δεν μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να κατανοήσουν αυτό που βλέπει όλος ο κόσμος. Πως φεύγουν. Πιστεύουν ακόμα πως τον «Κούλη, τον έχουμε για breakfast».
Πάντα η Αριστερά προσδοκούσε το θαύμα. Είναι μέσα στην τελετουργία της δικής της πίστης.
Γιατί οι αριστεροί έχουν μια θεολογική σχέση με την ιδεολογία τους. Είναι πιστοί. Έτσι λοιπόν περιμένουν, μετά βεβαιότητος, να συμβεί κάποιο απρόβλεπτο γεγονός που θα αλλάξει την φορά των πραγμάτων.
Όταν όμως ένας ηγέτης χαράσσει την τακτική του πάνω στην προσμονή του θαύματος, μοιραία αποκόπτεται από την πραγματικότητα. Έχει εγκαταλείψει όλα τα αναλυτικά εργαλεία με τα οποία θα την προσεγγίσει και περιμένει το τζόκερ.
Ο πρωθυπουργός, δύο μήνες πριν τις εκλογές, βαδίζει προς την ήττα, αδυνατώντας να σχεδιάσει την επόμενη ημέρα, τόσο για τον ίδιο όσο και για το κόμμα του.
Αν δεν συμβεί το «θαύμα», ο Οκτώβριος θα φέρει, πρόωρα, βαρύ χειμώνα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
politika-gr.
Όταν όμως ένας ηγέτης χαράσσει την τακτική του πάνω στην προσμονή του θαύματος, μοιραία αποκόπτεται από την πραγματικότητα. Έχει εγκαταλείψει όλα τα αναλυτικά εργαλεία με τα οποία θα την προσεγγίσει και περιμένει το τζόκερ.
Ο πρωθυπουργός, δύο μήνες πριν τις εκλογές, βαδίζει προς την ήττα, αδυνατώντας να σχεδιάσει την επόμενη ημέρα, τόσο για τον ίδιο όσο και για το κόμμα του.
Αν δεν συμβεί το «θαύμα», ο Οκτώβριος θα φέρει, πρόωρα, βαρύ χειμώνα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
politika-gr.