Η παγκοσμιοποίηση μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Είναι ένα φαινόμενο που κινείται πλέον ανεξέλεγκτα και κανείς δεν γνωρίζει πως θα καταλήξει. Ξεκίνησε ως ένα οικονομικό φαινόμενο απελευθέρωσης των αγορών διεθνώς και δημιουργίας ενιαίων κανόνων στο εμπόριο και γενικότερα στην οικονομική ζωή. Όπως ήταν επόμενο παρασύρει πλέον τα πολιτικά συστήματα και μέσω αυτών τα εθνικά κράτη. Βιώνουμε λοιπόν μια νέα μεταβατική φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου όλα τα ισχύοντα πρότυπα θα αλλάξουν.
Η πορεία αυτή που καθορίζεται από την τεχνολογία και τις παγκοσμιοποιημένες οικονομικές συνθήκες, δεν μπορεί να ανακοπεί ή να αλλάξει πορεία, παρά μόνο σε περίπτωση ενός καταστροφικού παγκοσμίου πολέμου, μετά από μία εκκωφαντική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Επομένως, θα πρέπει να ευθυγραμμιστούμε στη νέα κατάσταση και να δούμε πως θα προστατευθούμε ως κοινωνίες.
Πίσω λοιπόν από την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας λειτουργούν εκείνες οι διεθνείς (Νεοταξίτικες) ελίτ που θέλουν περισσότερη δύναμη και έλεγχο στον πλανήτη, εκμεταλλευόμενες τη νέα κατάσταση για να δημιουργήσουν τη δική τους Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Εμπόδιο στη Νέα Τάξη είναι το Εθνικό Κράτος. Είμαστε μάρτυρες του εξής φαινομένου, της ακόλουθης ασύμμετρης πραγματικής κατάστασης. Ενώ η οικονομία (δηλαδή η βάση της ζωής και της ιστορίας) έχει ξεφύγει πλέον από τα κλειστά όρια του Εθνικού Κράτους και κινείται δυναμικά και «ανεξέλεγκτα» διεθνώς, την ίδια στιγμή τα πολιτικά συστήματα παραμένουν «παλαιολιθικά», δηλαδή στενά εθνικά, εγκλωβισμένα στα κλειστά όρια των Εθνικών Κρατών. Έτσι, λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις για εσωτερική κατανάλωση και εσωτερική διευθέτηση υποθέσεων, χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν τη διεθνή οικονομική σκηνή και διεθνή δυναμική, στην οποία πλέον έχουν καταστεί υποτελή και μαζί τους και οι λαοί που εξουσιάζονται από αυτά τα συστήματα.
Όμως, οι νεοταξίτες παγκοσμιοποιητές και η παγκοσμιοποίηση που κινούν, δεν έρχονται από το διάστημα. Δεν μπορούν να μείνουν ξεκομμένοι έξω από τα όρια του Εθνικού Κράτους. Αναγκαστικά εδράζονται πάνω σε τοπικές κοινωνίες, από όπου προέρχονται. Κάποια στιγμή, οι εθνικές ολιγαρχίες βρήκαν μεταξύ τους κοινά σημεία επικοινωνίας και συνεργασίας και ήταν εκείνες που δημιούργησαν την παγκοσμιοποίηση ώστε να διακινούν πιο εύκολα παγκοσμίως τα συμφέροντά τους σε βάρος των ανήμπορων λαών. Επομένως η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη μέσα στα κράτη και τα διαπερνά οριζόντια. Στην πράξη είναι οι εθνικές κοινωνικοοικονομικές ελίτ που αισθάνονται ενοχλημένες από τις απαιτήσεις των κοινωνιών για περισσότερη δημοκρατία που θα περιόριζε την ελευθερία των κινήσεών τους. Δεν νοείται λοιπόν η ύπαρξη της παγκοσμιοποίησης έξω και πέρα από τα εθνικά κράτη.
Το γεγονός αυτό γεννά την ανάγκη για πιο ισχυρή εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) η οποία θα ελέγχεται από τις ελίτ και η οποία θα πρέπει να παίρνει τις γρήγορες και δύσκολες σε βάρος του λαού αποφάσεις που απαιτεί η δυναμική της παγκοσμιοποίησης. Η ανάγκη όμως αυτή για ισχυρή εκτελεστική εξουσία, έχει ως συνέπεια την υποβάθμιση του Εθνικού Κοινοβουλίου, δηλαδή της λαϊκής αντιπροσωπείας, η οποία μετατρέπεται ήδη σε διακοσμητικό θεσμό. Για περαιτέρω δημοκρατία ούτε λόγος. Γι’ αυτό βλέπουμε μειοψηφικές κυβερνήσεις να κυβερνούν παρακάμπτοντας το Κοινοβούλιο, με τη δικαιολογία της κυβερνησιμότητας. Αντίθετα, πολιτική δύναμη πλέον αποκτούν (το νέο φρούτο της παγκοσμιοποίησης δηλαδή) οι νεοταξίτικες δήθεν «Ανεξάρτητες Αρχές», οι ΜΚΟ, οι κεντρικές τράπεζες που ανήκουν πλέον όχι στα κράτη αλλά στους διεθνείς ολιγάρχες, ενώ τα κράτη υποχρεώνονται να δανείζονται από ιδιώτες και οι κυβερνήσεις είτε θα εκτελούν τα κελεύσματα της Νέας Τάξης, είτε θα πηγαίνουν στα σπίτια τους.
Δυστυχώς, αυτή η υποβάθμιση του αντιπροσωπευτικού θεσμού του Κοινοβουλίου, έχει ως συνέπεια την απευθείας επίθεση των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης πάνω στους λαούς, με όργανά της τις αντίστοιχες κυβερνήσεις (εκτελεστική εξουσία), χωρίς έστω την ενδιάμεση προστασία (το μαξιλαράκι) της λαϊκής αντιπροσωπείας. Οι Έλληνες, ως τα πρώτα θύματα και «πειραματόζωα» της παγκοσμιοποίησης, το βιώνουμε αυτό σήμερα.
Τι θα γίνει στο μέλλον;
Πέραν των νέων διεθνών οργάνων που θα αναπτυχθούν (επιπρόσθετα σε αυτά που ήδη υπάρχουν) για τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης, θα υπάρξουν και στο εσωτερικό των Εθνικών Κρατών σημαντικές εξελίξεις. Η ανάγκη της παγκοσμιοποίησης για περισσότερο έλεγχο πάνω στα εθνικά πολιτικά συστήματα, έχει αρχίσει ήδη και θα συνεχίσει να οδηγεί σε πιο ισχυρή κεντρική εκτελεστική εξουσία. Θα μετατρέψει δηλαδή τις ήδη ολιγαρχικές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες σε πιο συγκεντρωτικές έως ολοκληρωτικές, με μια ισχυρή μειοψηφική κυβέρνηση στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. Η ίδια ανάγκη όμως, θα προσελκύσει και ήδη δυναμώνει:
1) Νεοαριστερά κινήματα (όπως π.χ. σε μας ο ΣΥΡΙΖΑ) στα οποία ο πυρήνας της ιδεολογίας τους είναι ο συγκεντρωτισμός και επομένως τώρα θα τους δοθεί η ευκαιρία άνετης λειτουργίας τους εντός ενός έτοιμου συγκεντρωτικού συστήματος. Επειδή είναι φυσικά δύσκολη η επικράτηση αριστερών κινημάτων, λόγω της προηγουμένης αποτυχίας του κομμουνισμού στην πράξη, τα νεοαριστερά κινήματα, εμφανίζονται ως «προστάτες» μειοψηφιών, μειονοτήτων και διαφόρων κοινωνικών αποκλίσεων, για την εξασφάλιση εκλογικής πελατείας, με τη σύμφωνη γνώμη και οικονομική ενίσχυση της νεοταξίτικης διεθνούς ελίτ.
2) Φασιστικά κινήματα (όπως σε μας η ΧΑ) που επίσης λειτουργούν με βάση την απόλυτη εκτελεστική εξουσία και φυσικά θα επιδιώξουν να αρπάξουν αυτή την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενα την οργή των πολιτών και την ανάγκη για την ύπαρξη μιας στιβαρής εξουσίας που θα τους προστατέψει (έτσι δυστυχώς νομίζουν πολλοί αφελείς πολίτες) και
3) Εθνικιστικά κινήματα, κυρίως σήμερα με στόχο την άμυνα του Εθνικού Κράτους έναντι της επίθεσης της παγκοσμιοποίησης, εκμεταλλευόμενα την εθνική ανασφάλεια και τις φοβίες των πολιτών από την παρατηρούμενη κατάρρευση της μεσαίας τάξης και την οφθαλμοφανή μετακίνηση μεταναστών από τις νεοταξίτικες ελίτ για φθηνή εργασία και εθνοτική μίξη, που επίσης θα επιδιώξουν να καταλάβουν και να χρησιμοποιήσουν για το στόχο αυτό την ισχυρή εκτελεστική εξουσία.
Βλέπουμε λοιπόν πως η ανάγκη της παγκοσμιοποίησης για ισχυρή εκτελεστική κεντρική εξουσία εντός των εθνικών κρατών, θα τραβήξει σαν μαγνήτης τέτοια κινήματα, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν μεν το μοντέλο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά στην ουσία θα το καταλύσουν εντελώς, με τις ευλογίες και την ενίσχυση της νεοταξικής διεθνούς ελίτ.
Κανένα φυσικά από τα πιο πάνω πολιτικά κινήματα δεν πρόκειται να προσφέρει το παραμικρό όφελος στους αντίστοιχους λαούς. Στην πραγματικότητα θα πρόκειται για αδύναμες, χωρίς λαϊκή στήριξη κυβερνήσεις, οι οποίες, θέλοντας και μη, θα στηρίζονται απόλυτα και θα ελέγχονται από τις διεθνείς ελίτ που ελέγχουν την παγκοσμιοποίηση. Έτσι γρήγορα θα καταλήγουν να γίνονται άμεσοι συνεργοί των διεθνών ελίτ, εναντίον των λαών τους, ακόμα και αν έχουν αγνές προθέσεις, διαφορετικά θα καταρρέουν. Ενδεχομένως δε να εμπλέξουν τους λαούς τους και σε αιματηρούς πολέμους στην προσπάθειά τους για μεγαλύτερη επίτευξη κερδών των αφεντικών τους και κατανομή της ισχύος μεταξύ των.
Η μόνη Λύση
Η μόνη λύση και αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα, είναι η αλλαγή του ξεπερασμένου από τα πράγματα μοντέλου της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και η ανάπτυξη ενός μοντέλου πραγματικής δημοκρατίας στη βάση των κοινωνιών των Εθνικών Κρατών, που ακόμα διατηρούνται ως οντότητες, αν και αλλοιώνονται με ταχύτητα, ώστε μόνοι τους οι λαοί να βρουν τους μεταξύ τους δίαυλους επικοινωνίας και συνεργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς τις διάφορες ελίτ ως μεσάζοντες. Και αυτός ο αγώνας θα πρέπει να ξεκινήσει από τον κάθε λαό στο εσωτερικό του. Είναι ο μόνος τρόπος για πραγματική παγκόσμια οικονομική συνεργασία με στόχο την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία των λαών και φυσικά την εξασφάλιση παγκόσμιας ειρήνης. Οι Έλληνες πρέπει να δείξουμε και πάλι το δρόμο.
Συμπέρασμα:
Δεν είναι ούτε η ολοκληρωτική αριστερά, ούτε ο ολοκληρωτικός φασισμός, ούτε ο αμυντικός εθνικισμός, ούτε φυσικά ο νεοταξίτικος νεοφιλελευθερισμός τα αντίδοτα στην εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης σε βάρος των λαών. Νομοτελειακά η μελλοντική σύγκρουση θα είναι εκείνη, μεταξύ παγκοσμιοποίησης και τοπικότητας. Μεταξύ μιας ολοκληρωτικής απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης και ενός δημοκρατικού ανθρώπινου τοπικισμού. Μεταξύ ελίτ και κοινωνίας. Εν τέλει μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας, όπου θα μπορεί να γεννηθεί και να ολοκληρωθεί η ανθρώπινη προσωπικότητα, η ανθρώπινη ασφάλεια, η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η ανθρώπινη ευτυχία.
Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ας ενισχύσουμε τα διάφορα σχετικά πολιτικά κινήματα ή κόμματα, πριν να είναι πολύ αργά.
odosdrachmis.gr