Βασίλης Βιλιάρδος
Οι Ιταλοί, πριν την είσοδο τους στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, έλεγαν τα εξής: «Μόνο η Ευρώπη μπορεί να μας σώσει από τη Μαφία, από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, από το νεποτισμό (οικογενειοκρατία) στο δημόσιο και από την υψηλή ανεργία των νέων».
Τότε δεν απαιτούσαν λιγότερη, αλλά περισσότερη Ευρώπη. Εκείνη την εποχή όμως η Ευρώπη δεν ήταν το άντρο του χρηματοπιστωτικού κτήνους, αλλά το συνώνυμο της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ποικιλομορφίας - της ισορροπημένης αναδιανομής εισοδημάτων και της ευημερίας.
Η μεγάλη αλλαγή, αν και προϋπήρχε, φάνηκε με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους το 2010 - όπου οι ιταλικές τράπεζες χρηματοδοτούσαν όλο και λιγότερο την πραγματική οικονομία, η ΕΚΤ ανέτρεπε κυβερνήσεις και η γερμανική ελίτ επέβαλλε την πολιτική λιτότητας - με αποτέλεσμα αμέτρητες μικρομεσαίες ιταλικές επιχειρήσεις, η σπονδυλική στήλη της οικονομίας της χώρας, να κλείσουν ή να πέσουν στα χέρια μαφιόζικων τοκογλύφων.
Το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης του 1997, το οποίο υιοθετήθηκε από την Ευρωζώνη για να εξασφαλίσει τη χρηματοοικονομική και πολιτική σταθερότητα της, χρησιμοποιήθηκε από την τότε ιταλική κυβέρνηση ως δικαιολογία για την ιδιωτικοποίηση όχι μόνο των πολιτισμικών μνημείων της χώρας, αλλά ακόμη και των υποδομών της.
Ως εκ τούτου, όλα όσα ανήκαν κάποτε σε ολόκληρη την κοινωνία, στους πολλούς, κατέληξαν σταδιακά στην ιδιοκτησία και στις τσέπες των ελίτ, των λίγων. Με απλά λόγια, η πολιτική λιτότητας των περασμένων δεκαετιών έκανε τους Ιταλούς φτωχότερους και τη Μαφία που ξεπλένει τα χρήματα της στη Γερμανία πλουσιότερη.
Το ηθικό δίδαγμα για την Ελλάδα; Εάν δεν υπάρξει μαζική, συλλογική αντίδραση, η χώρα μας θα αλλάξει σύντομα ιδιοκτησιακό καθεστώς και θα αναπτύσσεται - αλλά το 99% των Ελλήνων θα μετατραπούν σε φθηνούς, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους της γερμανικής κυρίως βιομηχανικής και επιχειρηματικής ελίτ, σε μία πληθυσμιακά αλλοιωμένη και εύκολα ελεγχόμενη περιοχή που θα ανήκει πλέον σε άλλους.
Τότε δεν απαιτούσαν λιγότερη, αλλά περισσότερη Ευρώπη. Εκείνη την εποχή όμως η Ευρώπη δεν ήταν το άντρο του χρηματοπιστωτικού κτήνους, αλλά το συνώνυμο της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ποικιλομορφίας - της ισορροπημένης αναδιανομής εισοδημάτων και της ευημερίας.
Η μεγάλη αλλαγή, αν και προϋπήρχε, φάνηκε με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους το 2010 - όπου οι ιταλικές τράπεζες χρηματοδοτούσαν όλο και λιγότερο την πραγματική οικονομία, η ΕΚΤ ανέτρεπε κυβερνήσεις και η γερμανική ελίτ επέβαλλε την πολιτική λιτότητας - με αποτέλεσμα αμέτρητες μικρομεσαίες ιταλικές επιχειρήσεις, η σπονδυλική στήλη της οικονομίας της χώρας, να κλείσουν ή να πέσουν στα χέρια μαφιόζικων τοκογλύφων.
Το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης του 1997, το οποίο υιοθετήθηκε από την Ευρωζώνη για να εξασφαλίσει τη χρηματοοικονομική και πολιτική σταθερότητα της, χρησιμοποιήθηκε από την τότε ιταλική κυβέρνηση ως δικαιολογία για την ιδιωτικοποίηση όχι μόνο των πολιτισμικών μνημείων της χώρας, αλλά ακόμη και των υποδομών της.
Ως εκ τούτου, όλα όσα ανήκαν κάποτε σε ολόκληρη την κοινωνία, στους πολλούς, κατέληξαν σταδιακά στην ιδιοκτησία και στις τσέπες των ελίτ, των λίγων. Με απλά λόγια, η πολιτική λιτότητας των περασμένων δεκαετιών έκανε τους Ιταλούς φτωχότερους και τη Μαφία που ξεπλένει τα χρήματα της στη Γερμανία πλουσιότερη.
Το ηθικό δίδαγμα για την Ελλάδα; Εάν δεν υπάρξει μαζική, συλλογική αντίδραση, η χώρα μας θα αλλάξει σύντομα ιδιοκτησιακό καθεστώς και θα αναπτύσσεται - αλλά το 99% των Ελλήνων θα μετατραπούν σε φθηνούς, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους της γερμανικής κυρίως βιομηχανικής και επιχειρηματικής ελίτ, σε μία πληθυσμιακά αλλοιωμένη και εύκολα ελεγχόμενη περιοχή που θα ανήκει πλέον σε άλλους.