Του Γιώργου Κράλογλου
Στη δική μας Βουλή βάλαμε και Εξάρχεια. ΣΥΡΙΖΑ θέλαμε, καλά να πάθουμε. Η κακομοιριά μας όμως έγινε και "εξαγωγή". Καραγκιόζηδες και στην Ευρωβουλή.
Ποιος ο λόγος της σημερινής γκρίνιας της στήλης; Ας πάρουμε μόνο δύο στοιχεία της ραχοκοκαλιάς της νέας οικονομικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά που αποτελούν το άλφα και το ωμέγα για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας εκτός μνημονίου (ας ελπίσουμε) και εκτός κρίσης. Πολιτικές της Ε.Ε., για την πενταετία 2020-2025, που συμπίπτουν, χρονικά, με την θητεία του νεοεκλεγέντος Ευρωκοινοβουλίου.
Η Ε.Ε. στοχεύει με κάθε τρόπο σε "επιθετική" εξωστρέφεια με τεχνολογία και καινοτομία. Και σε "απάντηση" στην 4η βιομηχανική επανάσταση με αύξηση
της συμμετοχής της βιομηχανίας στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ από το 15% στο 20%.
της συμμετοχής της βιομηχανίας στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ από το 15% στο 20%.
Κάνουμε μόνο αυτές τις δύο αναφορές (ανάμεσα στα πολλά της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Ε.Ε.) γιατί είναι καθορισμένοι στόχοι και πάνω σε αυτούς βαδίζουν ήδη συγκεκριμένες στρατηγικές μαζί με προγράμματα χρηματοδότησης και κινήτρων.
Και να το μοιραίο για την Ελλάδα ερώτημα που ζητάει απάντηση από χθες αλλά πολύ φοβόμαστε πως δεν θα δοθεί.
Όταν τα κομματικά επιτελεία, κομμάτων και κομματιδίων, κατάρτιζαν τα ψηφοδέλτια των Ευρωβουλευτών τους αισθάνθηκαν καλυμμένοι πολιτικά… από όσους επέλεξαν ως "διαχειριστές" των συμφερόντων της Ελλάδας στο Κοινοβούλιο της Ευρώπης, με δεδομένη και την εξής πραγματικότητα;
Ότι η συμμετοχή της δικής μας βιομηχανίας στο ΑΕΠ φθάνει, με το ζόρι, το 8%. Και για να αυξηθεί πρέπει να γίνουν χίλια δυο.
Ότι η εξωστρέφεια της Ελλάδας είναι συγκυριακή και ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με το πόσο στοιχίζει στις επιχειρήσεις η εισαγωγή πρώτων υλών και πόσο το κράτος θα συνεχίσει "κλέβει" τον ΦΠΑ από τις εξαγωγές.
Ότι έχουμε αποεπένδυση που δεν πρόκειται να ανατραπεί χωρίς σχέδιο, πρόγραμμα, πολιτική σταθερότητα και οικονομικό πλαίσιο εγγυημένης 10ετούς διάρκειας.
Ότι έχουμε απολυμένους 500.000 από τις 800.000 θέσεις εργασίας που προσέφερε η ελληνική βιομηχανία μετά την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ χωρίς προοπτική προσλήψεων μέχρι τις επόμενες Ευρωεκλογές.
Να μας επιτραπεί, ευθύς εξ αρχής το δικαίωμα να υποστηρίξουμε πως αρνούμαστε να δεχτούμε (ως απάντηση βέβαια) το "επιχείρημα" ότι στην Ελλάδα (αντίθετα με την Ευρώπη) είχαμε εσωτερική πολιτική αναμέτρηση, πόλωση και "κόντρες" των διεκδικητών της εξουσίας.
Δεν το δεχόμαστε γιατί επιβεβαιώνει τη μιζέρια μας. Είναι έλλειψη γνώσης της ιστορίας μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και πίσω από τέτοια βλακώδη πολιτικά τερτίπια... κρύβεται η μεγάλη πολιτική μας γύμνια. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε με ονόματα. Δεν κάνουμε κουτσομπολιό.
Οι συγκεκριμένες περίεργες φιγούρες στα ευρωψηφοδέλτια των κάθε μορφής παρατάξεων αλλά και κομμάτων που αναζητούν εξουσία μίλησαν από μόνες τους.
Έδειξαν ότι δεν είχαν καλύτερους από αυτούς. Δεν μπορούσαν να βρουν άτομα ανάμεσα σε εκείνα που κάνουν καριέρα εντός ή εκτός Ελλάδος και γνωρίζουν να συμπεριφέρονται ως Ευρωπαϊστές.
Έδειξαν ακόμη πως αναζητήθηκαν άτομα τα οποία (ανάμεσα σε σοβαρούς) γύρευαν την καρέκλα του Ευρωβουλευτή σαν γερή κονομισιά... Η καρέκλα αυτή προσφέρει 18.000 ευρώ και πολλά άλλα που ανεβάζουν το μηνιάτικο στα 25.000 ευρώ.
Κονομισιά... πολύ καλύτερη από τα 7.500 ευρώ της ελληνικής Βουλής που φτάνει και περισσεύει... μόνο στους "διανοούμενους" των Εξαρχείων.
Δεν φταίνε όμως τα περιθωριακά μαζώματα που εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια, μαζί με τους, ομολογουμένως, πολλούς αξιόλογους επιστήμονες και γνώστες της Ευρωπαϊκής Πολιτικής και των στόχων της, μέσα και στους κλυδωνισμούς που θα περάσει.
Φταίει, όπως προείπαμε, η πολιτική μας γύμνια. Η αδιαφορία κομμάτων και πάνω απ' όλα του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ό,τι χρειάζεται η οικονομία μας. Και παράλληλα η κοινωνία μας από την προσαρμογή μας στην ευρωπαϊκή οικονομική και κοινωνική πολιτική. Από τις δυνατότητες άντλησης ανταγωνιστικότητας για την οικονομία της Ελλάδας με τις στρατηγικές ανάπτυξης και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τραγική πολιτική γύμνια. Ειδικά σήμερα με τις πολύπλευρες ανάγκες της Ελλάδας, βεβαίως εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντίθετα λοιπόν, ακόμη και προς την ιστορική μας υποχρέωσή μας να είμαστε συνεχιστές πολιτικών προσωπικοτήτων της Ελλάδας που στείλαμε στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες, μετά το 1980, τι συναντήσαμε (στα περισσότερα από τα μισά) υποψήφια ονόματα; Φουκαράδες, πραματευτάδες, περιθωριακούς διασκεδαστές, αφισοκολλητές, κομματικούς κράχτες των καφενείων, γελοία κομματόσκυλα. Και ανόητες κυριούλες που ίσως βλέπουν το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λαϊκή αγορά στην οποία κυκλοφορούν λινάτσες... και φρόκαλα.