Επιχειρούν δια της λαθρομετανάστευσης, με προσωπείο το «προσφυγικό»
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Τα τελευταία κύματα λαθρομεταναστών, αναμεμιγμένων με πρόσφυγες, στην Ευρώπη, συνιστούν θανατηφόρο κίνδυνο της κουλτούρας μας και της Χριστιανοσύνης, με την εγκαθίδρυση Ισλαμικού κράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. O σκοπός του Ισλάμ από την εμφάνισή του τον 7ον μ.χ. αιώνα, ήταν να εξαφανίσουν τους «άπιστους» δηλαδή τους χριστιανούς και να επικρατήσουν οι «πιστοί», δηλαδή οι μουσουλμάνοι. Η ορμητικότητα αυτή του Αραβικού κράτους, δεν ήταν απλά πολιτική αλλά και θρησκευτική και συγχρόνως
και στρατιωτική. Οι στρατιώτες του Ισλάμ ήταν μαχητές και απόστολοι της νέας θρησκείας, στους οποίους επικρατούσε θρησκευτικός φανατισμός.
Κάθε στρατιώτης του Ισλάμ θεωρούσε τον υπέρ πίστεως πόλεμο, ύψιστο θρησκευτικό του καθήκον. Με τον θάνατόν του στον πόλεμο, έβλεπε να του ανοίγονται οι πύλες του Παραδείσου, ενώ αν επιζούσε, επέστρεφε δοξασμένος, αλλά και με λάφυρα από τον πόλεμο. Ο Μουσουλμάνος επομένως περιφρονούσε απολύτως τον θάνατο. Συγχρόνως η πίστη του, του επιβάλει την ιδέα του πεπρωμένου (καδέρ), δηλαδή ότι η ζωή του καθενός ή ο θάνατος, είναι προκαθορισμένα από τον Θεό και καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να μεταβάλει την ειμαρμένη. Έτσι στη μάχη οι αρχηγοί τους αναφωνούσαν, «μπροστά μας ο παράδεισος, πίσω μας η κόλαση». Είναι επομένως εύληπτο πόσο επικίνδυνοι μπορεί να καταστούν οι μουσουλμάνοι, όσο ήσυχοι και ειρηνικοί να παρουσιάζονται στην καθημερινή τους ζωή.
Όταν γεννήθηκε η Σύγχρονη Ευρώπη το 732 μ.χ., οι μουσουλμάνοι εισβολείς, 100 χρόνια μετά το θάνατο του Προφήτη τους, είχαν ήδη σαρώσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, όλη την Βόρειο Αφρική, ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο, είχαν περάσει τα Πυρηναία και προέλασαν προς βορρά, μέχρι να τους σταματήσει ο Κάρολος Μαρτέλ στο Πουατιέ. Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία, από την πρώτη απόβαση των Μαυριτανών στην Ισπανία ως τη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (1683) από τους Οθωμανούς. Η επόμενη στιγμή της Ευρωπαϊκής Ιστορίας είναι το 1492 με την ολοκλήρωση της «Ρικονκίστα», που έγινε η ανακατάληψη της Ιβηρικής Χερσονήσου με την οριστική εκδίωξη των Μαυριτανών Μουσουλμάνων.
Η επόμενη προσπάθεια των μουσουλμάνων είναι το 1529, όταν οι ορδές του Οθωμανού ηγεμόνα Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, θέλησαν να κατακτήσουν την Κεντρική Ευρώπη, αλλά αποκρούστηκαν στη Βιέννη και έτσι ανακόπηκε η επέλασή τους. Στην Τρίτη επιχείρηση των μουσουλμάνων να επεκταθούν στη δυτική Μεσόγειο το 1571, οι Ενωμένοι Ευρωπαϊκοί στόλοι κατέστρεψαν το Οθωμανικό ναυτικό στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Επειδή οι επιδιώξεις αυτές των Μουσουλμάνων ήταν ιερό καθήκον τους, για να τελειώσουν όλους τους «απίστους», δεν αποθαρρύνθηκαν από τις ήττες τους. «Η Δύση είναι ο εχθρός μας ως την Ημέρα της Κρίσεως», υποστηρίζουν οι φανατικοί ισλαμιστές, που ερμηνεύουν το Κοράνι αποσπασματικά επιδιώκοντας τη δαιμονοποίηση της Δύσης. Χρησιμοποιώντας φράσεις του Κορανίου όπως «…για τους απίστους έχουμε ετοιμάσει οδυνηρή τιμωρία», οι φονταμενταλιστές επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την επιθετική αντίδρασή τους βαπτίζοντας την «ιερό πόλεμο» (Τζιχάντ).
Έτσι επιχείρησαν την τέταρτη και τελευταία προσπάθειά τους το 1683 να κατακτήσουν την Βιέννη, την οποία πολιόρκησαν, με εμφανή κίνδυνο να την καταλάβουν. Τότε η αναδυόμενη Σύγχρονη Ευρώπη, ζήτησε την βοήθεια των Πολωνών, οι οποίοι θα ήταν ο επόμενος στόχος των Οθωμανών και έτσι η επέλαση του επίλεκτου Πολωνικού ιππικού, σώζει την απελπιστική κατάσταση των πολιορκημένων . Η αντιπαλότητα Δύσης-Ισλάμ πηγάζει κι από το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ακράδαντα για την ανωτερότητα της κουλτούρας τους, ενώ ταυτόχρονα βασανίζονται από έμμονες ιδέες για την κατωτερότητα της δύναμής τους. Μισούν, αλλά ταυτόχρονα φοβούνται τη Δύση, που τη βλέπουν ως την πηγή του υλισμού, της διαφθοράς και της ανηθικότητας. Από την άλλη η Δύση πιστεύει όχι μόνον στην ανωτερότητα του πολιτισμού της αλλά και στην παγκοσμιότητά του και γι’ αυτό χρησιμοποιεί τη δύναμή της για την εξάπλωση αυτού του πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ένας ακήρυχτος πόλεμος Ισλάμ – Δύσης όμως κυριαρχεί συνεχώς και οι μόνιμες και διαχρονικές βλέψεις των μουσουλμάνων, ως θεϊκή εντολή, είναι να αλώσουν κυριολεκτικά την δύση, να εξαφανίσουν δηλαδή τους απίστους στους οποίους ανήκουν όλοι οι χριστιανοί. Δεν το κατόρθωσαν αλλά δεν εξέλειψε η ιδέα όπως τους την επιβάλει η θρησκεία τους. Από τη στιγμή λοιπόν που η αποτυχία τους να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη με τα όπλα απέτυχε, η προσπάθειά τους πλέον επικεντρώθηκε να το επιτύχουν με ειρηνικά μέσα.
Με όπλο την ευαισθησία και φιλανθρωπία των χριστιανών της Δύσης, και μέσον το προσφυγικό και την λαθρομετανάστευση, αισθάνονται βέβαιοι ότι θα καταλάβουν την Ευρώπη. Οι ορδές μουσουλμάνων που εισέβαλαν από τη δική μας θάλασσα, όταν ανοίξαμε τα σύνορά μας, λόγω ευαισθησίας, όπως έλεγαν τότε οι κυβερνώντες, καταλήγοντας στα κολαστήρια των νησιών μας του ανατολικού Αιγαίου, είναι απλά μια έξαρση της εισβολής και όχι το πρόβλημα, διότι η εισβολή κατά τα άλλα γίνεται καθημερινά με ήπιο αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Η έξαρση αυτή των ορδών μουσουλμάνων, θα έπρεπε να λειτουργήσει ως έναυσμα, ως ένα ξυπνητήρι, έναν κώδωνα κινδύνου, για να αντιληφθούμε οι Ευρωπαίοι «ανθρωπιστές» κατά τα άλλα, ότι κυοφορείται ένας μεγάλος κίνδυνος. Ο κίνδυνος του εξισλαμισμού της χριστιανικής Ευρώπης και του αφανισμού της κουλτούρας και ταυτότητάς μας και να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα, αποτροπής μεν του κινδύνου αυτού, χωρίς την απεμπόληση της φιλανθρωπίας δε.
Δυστυχώς τούτο δεν έχει γίνει αντιληπτό από τους «καλλιεργημένους» και «ευαίσθητους» Ευρωπαίους και τουλάχιστον μέχρις ώρας, το κεντρικό και απώτερο σχέδιο κατάκτησης της Ευρώπης από μουσουλμάνους, προχωρεί με μεγάλη επιτυχία. Είναι απλά θέμα χρόνου να ολοκληρωθεί η άλωση. Οι δυτικές κοινωνίες είναι «καταδικασμένες να σαρωθούν» από ανεξέλεγκτα κύματα μεταναστών, αφού οι ίδιες δημογραφικά μαραζώνουν, ενώ ο μουσουλμανικός κόσμος αυξάνεται αλματωδώς. Αντί λοιπόν η «πολιτισμένη» Ευρώπη να λάβει τα κατάλληλα μέτρα αποτροπής του κινδύνου, κατηγορούν τον Όρμπαν της Ουγγαρίας και γενικότερα την ομάδα των «Βίσενγκραντ», οι οποίοι αμυνόμενοι αρνούνται να δεχθούν τους λαθρομετανάστες μουσουλμάνους ση χώρα τους. Αλήθεια δεν διερωτόμαστε τους λόγους για τους οποίους οι «φτωχοί» ή «διωκόμενοι» πρόσφυγες, δεν μεταναστεύουν στις πλούσιες αραβικές ομόθρησκες τους χώρες και να κατηγορήσουμε αυτούς αν δεν τους δέχονται αντί τον Όρμπαν;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η λύση, όχι και τόσο εύκολη αλλά επιβεβλημένη, δεδομένου ότι δεν ενσωματώνεται ποτέ σε «δυτική» κοινωνία, είναι όποιος μουσουλμάνος επιθυμεί να εισέλθει σε ευρωπαϊκή χώρα, για να του επιτραπεί, θα πρέπει να βαπτίζεται χριστιανός! Έχει να επιλέξει ή να βαπτιστεί χριστιανός ή να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ενδεχομένως θα πρέπει να του επεξηγηθεί ο λόγος που οφείλει να σεβαστεί, αν θέλει να σεβαστούμε εμείς τη δική του κατάσταση. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι ο Μουσουλμάνος παραμένει μουσουλμάνος. «Όμως πιστεύω ότι μετά τη δεύτερη γενιά οι εκχριστιανισμένοι μουσουλμάνοι, δεν θα είναι ενδεχομένως επικίνδυνοι, πόσω μάλλον την Τρίτη γενιά! Ας μη μας διαφεύγει όμως το μακελειό στην καφετέρια του Παρισιού, που προκάλεσε ένα ήσυχο παιδί (τρίτης γενιάς) από το Αλγέρι, αλλά το φανάτισαν στη Μέση Ανατολή και γύρισε δολοφόνος. Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύουμε μεν τον ανθρωπισμό μας, αποτρέπουμε δε το μελλοντικό κίνδυνο! Ας το επιχειρήσουμε! Χρειάζεται όμως αποφασιστικότητα και συνέπεια!!!
Νίκος Αναγνωστάτος
e-mail:nanagnostatos@gmail.com
thiakos.blogspot.com.