Μύθος 1ος : Η ελληνική οικονομία παρουσίαζε πάντα αναιμική οικονομική ανάπτυξη
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική τουλάχιστον για όλη τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι την ένταξή μας στην ευρωζώνη τον Ιανουάριο του 2002. Με διάφορες αυξομειώσεις, η ελληνική οικονομία σημειώνει ικανοποιητική ή και εντυπωσιακή πορεία σε όλη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου μέχρι την ένταξή της στην ευρωζώνη. Μετά την ένταξη και ειδικότερα μετά το 2008, το ΑΕΠ καταρρέει κατά 25% και η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική καταστροφή, τεράστια ανεργία και φτωχοποίηση που δεν είχε ζήσει ποτέ στο παρελθόν, εκτός σε πολεμικές περιόδους.
Μύθος 2ος : Η ευρωζώνη είναι ισχυρή και μόνο η Ελλάδα παραπαίει
Η αλήθεια είναι ότι, η ευρωζώνη βρίσκεται στον πάτο της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, με την Ελλάδα να σέρνει το χορό του Ζαλόγκου και να την ακολουθούν οι άλλες περιφεριακές ευρωζωνικές χώρες, οι λεγόμενες GIPSI ( Greece, Italy,Portugal,Spain.Ireland). Στο Ιστόγραμμα 4, απεικονίζεται η μέση ετήσια ανάπτυξη μεταξύ των ετών 2010-2015 του ΑΕΠ στις ακόλουθες περιπτώσεις :
α) Ελλάδα
β) χώρες GIPSI ( (Ελλάδα,Ιταλία,Πορτογαλία,Ισπανία),
γ) χώρες της ευρωζώνης στο σύνολό τους,
δ) όλες οι χώρες διεθνώς και
στ) όλες οι χώρες διεθνώς χωρίς αυτές της ευρωζώνης.
Στο Ιστόγραμμα αυτό αναδεικνύεται η καταστροφική πορεία της Ελλάδας και των άλλων χωρών της περιφέρειας, αλλά και η αναιμική πορεία ολόκληρης της ευρωζώνης σε σχέση με την τρέχουσα διεθνή ανάπτυξη. Την ώρα που χώρες όπως η Αιθιοπία, η Μογγολία, το Τουρκμενιστάν κ.ά., αναπτύσσονται με ρυθμούς άνω του 10%, η Ελλάδα κάθε χρόνο τραβάει την κατηφόρα.
Μέση ετήσια πορεία ΑΕΠ Ελλάδας, GIPSI, ευρωζώνης, χωρών εκτός ευρωζώνης και υπόλοιπου κόσμου διεθνώς
Πηγή : World Bank, The Global Outlook, 2015.
Μύθος 3ος : Η εικονική αισιοδοξία
Ακολουθώντας την παράδοση του success story, οι υποστηρικτές της ευρωκατοχής κάθε χρόνο προβλέπουν ότι έρχεται σύντομα η ανάπτυξη. Πάντοτε διαψεύδονται. Η ανάκαμψη σε μια χώρα που έχει περιπέσει σε κώμα ύφεσης είναι αδύνατη. Η ύφεση δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα μεγαλύτερης ύφεσης. Αυτό αποτελεί βασικό οικονομικό αξίωμα και δεν υπάρχει κανένας σοβαρός οικονομολόγος ή ανάλογη περίπτωση στην πράξη που να υποστηρίζει ή να αποδεικνύει το αντίθετο. Μια χώρα που βρίσκεται σε ορμητικό σπιράλ ύφεσης, δεν μπορεί θα ανακάμψει με περιοριστικές οικονομικές πολιτικές και όταν τα τοκοχρεωλύσια για το χρέος απαιτούν ετήσιες εκταμιεύσεις τουλάχιστον το 15-20% του ΑΕΠ. Είναι σα να λέμε ότι πέντε και πέντε κάνουν δεκατρία. Οι εκάστοτε κυβερνητικές προβλέψεις όπως και αυτές διεθνών οργανισμών, ΔΝΤ, Eurostat,δημιουργούν μια εικονική αισιοδοξία, η οποία εδώ και οκτώ χρόνια ανατρέπονται με την έλευση του χρόνου. Οι κυβερνώντες και οι φορείς δεν πτοούνται. Επιμένουν στο success story χωρίς ντροπή. Και αγοράζουν χρόνο.
Μύθος 4ος : Το χρέος το κληρονομήσαμε από το παρελθόν και ειδικότερα από τη δεκαετία του 1980
Το χρέος της χώρας μας σε αναλογία του ΑΕΠ, κατά μέσο όρο στη δεκαετία του 1980, όπως και στη δεκαετία του 1970, ήταν κάτω από το 50%. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 αυξήθηκε στο 60% , μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 σε 75% και περίπου σε 100% ύστερα από τα μέσα της ίδιας δεκαετίας. Όμως, το μεγάλο άλμα του χρέους σε επίπεδα του 180% γίνεται μέσα στην ευρωζώνη ύστερα από το 2008 και σήμερα ξεπερνάει αισίως το 210% του ΑΕΠ.
Πορεία του ελληνικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 1970 μέχρι σήμερα
Πηγή : Eurostat and the European Comission
Όσο και αν ακούγεται εξωφρενικό, μέσα στον «παράδεισο» της ευρωζώνης, το χρέος υπερδιπλασιάστηκε, σχεδόν τριπλασιάστηκε. Τα στοιχεία είναι αμήλικτα. Το 2002 ύστερα από 180 χρόνια ζωής του σύγχρονου ελληνικού κράτους το χρεός ανερχόταςν σε 158 δις ευρώ. Σήμερα ξεπερνά τα 330 δις και αν προστεθεί το κούρεμα του PSI το 2012 που έγινε κυρίως σε βάρος ελληνικών ομολόγων ιδιωτών και του δημοσίου, ανέρχεται σε 380 δις. Αν επιπλέον προστεθούν και τα 220 περίπου δις του εσωτερικού χρέους που σχεδόν στο σύνολό τους δημιουργήθηαν μέσα στην ευρωζώνη, τότε το συνολικό εξωτερικό και εσωτερικό χρέος αγγίζει τα 500 δις.
Όλα αυτά φαίνονται ξεκάθαρα από το ιστόγραμμα που παρουσιάζεται εδώ σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Eurostat. Με άλλα λόγια, το χρέος που δημιουργήθηκε μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια της ευρωζώνης, μεταξύ 2008-2016, είναι πολύ μεγαλύτερο από το χρέος που δημιουργήθηκε στο ελληνικό κράτος για τα τελευταία εκατόν ογδόντα χρόνια.
Εκτός από εξωτερικό χρέος, το εσωτερικό χρέος των πολιτών και επιχειρηματιών προς τις τράπεζες και το ελληνικό δημόσιο, εφορεία, ασφαλιστικά ταμεία κλπ., έχει φτάσει στα 220 δις. Και το χρέος του κράτους προς τους πολίτες και τους επιχειρηματίες ανέρχεται σε δεκάδες εκατομμύρια.
Και ένα ζήτημα κοινής λογικής. Αν το ελληνικό χρέος το κληρονομήσαμε από το παρελθόν, ήταν δηλ. ήδη πολύ μεγάλο πριν την ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2002, τότε πως επιτράπηκε αυτή η ένταξη, όταν βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι μια χώρα να μην έχει ιδιαίτερα υψηλό χρέος; Υπήρχε τότε μη βιώσιμο χρέος ή όχι ; Ιδού η απορία.
Μύθος 5ος : Οι διαρθρωτικές αλλαγές που επιβάλλονται θα μας βγάλουν από την κρίση.
Το κεντρικό επιχείρημα των υποστηρικτών του ευρώ είναι ότι, το πρόβλημα της χώρας θα λυθεί αν προχωρήσουμε σε διοικητικές μεταρρυθμίσεις με την προώθηση του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, την κατάργηση επαγγελματικών προνομίων, μονοπωλίων και όποιων εργασιακών προνομίων έχουν παραμείνει, με την ορθολογική λειτουργία και αποτελεσματική διαχείριση του ευρύτερου κράτους. Αναμφίβολα, ο εξορθολογισμός της δημόσιας διοίκησης είναι αναγκαίος για την πρόοδο της χώρας.
Όμως, ακόμα και με τις πλέον επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις για διοικητικό εκσυγχρονισμό, και πάλι δεν σώζεται η χώρα αν δεν λυθεί το πρόβλημα του χρέους και της ακραίας υφεσιακής πολιτικής με ένα υπερτιμημένο νόμισμα όπως είναι το ευρώ. Και σε τελευταία ανάλυση, αν δεν υπάρχει έλεγχος στην ασκούμενη νομισματική πολιτική προς όφελος της χώρας. Έχει απόλυτα και αναμφισβήτητα τεκμηριωθεί από σοβαρές επιστημονικές μελέτες και ειδικότερα από τον ΟΟΣΑ ότι, οι όποιες μεγαλύτερες δυνατές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις επιτευχθούν όπως αυτές που αναφέρθηκαν ποιο πάνω, μπορούν να επιτύχουν ετήσια ανάπτυξη μόλις 1% του ΑΕΠ.
Με απλά λόγια, με δεδομένη την παραμονή μας μέσα στην ευρωζώνη, αν υποτίθεται ότι καταφέρουμε ως δια μαγείας να γίνουμε από την μια μέρα στην άλλη, κράτος τύπου Ελβετίας ή Σουηδίας, και πάλι το μόνο που θα πετύχουμε είναι ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 1% ετησίως ! Για του λόγου το αληθές παραπέμπουμε στην ακόλουθη έκθεση του ΟΟΣΑ : Buis,R., Duval,R.( 2011). Raising potential growth after the crisis : A quantitative assessment of the potential gains from structural reforms in the OECD area and beyond. OECD Economic Department. Working paper No 35), καθώς και στο πρόσφατο βιβλίο με επικεφαλής τον διαπρεπή οικονομολόγο Dany Rodrik : Rodrik D, McMillan Μ, Sepulveda C ed . Διαρθρωτική Αλλαγή. Θεμελιώδη Στοιχεία και Ανάπτυξη: Πλαίσιο και Μελέτες Περιπτώσεων .Washington, DC: Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Επισιτιστική Πολιτική. 2017. PDF
Αυτό ως απάντηση και στους διάφορους «σωτήρες» που προβάλουν την δήθεν προσωπική τους εξυπνάδα,ικανότητα, γενναιότητα, γοητεία και καπατσοσύνη ως το ελιξίριο για τη σωτηρία της
Μύθος 6ος : Αν πάμε στη δραχμή δε θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα κλπ.
Οι υποστηρικτές του ευρώ πρέπει να αποφασίσουν τι τους συμφέρει να μεταφέρουν για να χειραγωγούν το ζαλισμένο πλήθος. Ότι το γενικό ισοζύγιο πληρωμών είναι σήμερα ελλειματικό ή πλεονασματικό; Δεν μπορούν να λένε και τα δύο ανάλογα με την περίσταση. Γεγονός είναι πως, όπως αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και ο κρατικός προϋπολογισμός του 2015 και 2016, το γενικό ισοζύγιο πληρωμών της χώρας μας είναι ελαφρώς έστω πλεονασματικό, σε επίπεδα της τάξης των 2 δις. Αυτό οφείλεται κυρίως στην κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου, του οποίου το κόστος αντιπροσωπεύει περίπου το 1/3 του εμπορικού μας ελλείμματος, αλλά και στις τεράστιες περικοπές και γενικότερα στις πολιτικές λιτότητας που επικρατούν στη χώρα. Εδώ τερματίζεται όποια σχετική τρομοκρατία με τις γνωστές έωλες φοβίες ότι, με τη δραχμή δε θα έχουμε να φάμε, θα μας λείψουν τα φάρμακα, τα καύσιμα κλπ.!
Η αλήθεια είναι ότι, όσον αφορά τα τρόφιμα το ισοζύγιό εισαγωγών – εξαγωγών τροφίμων είναι ισοσκελισμένο, γεγονός που έχει αποδειχτεί και από διάφορες μελέτες και ειδικότερα αυτές της ΠΑΣΕΓΕΣ. Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, παρ’ όλη την συρρίκνωση της τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συμπίεση που υφίσταται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των πολυεθνικών και την κοινοτική και κυβερνητική πολιτική που προωθεί τον αφανισμό της, μπορεί να καλύψει το 60% των φαρμακευτικών σκευασμάτων και περίπου το 90% των ασθενειών. Για ορισμένα σπάνια νέα φάρμακα υπάρχει φυσικά επαρκές συνάλλαγμα.
Το παράδοξο είναι ότι, τώρα με το ευρώ και όχι παλαιότερα με τη δραχμή, εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια Έλληνες πολίτες, πένονται, δεν έχουν ηλεκτρικό και θέρμανση, δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γιατί αδυνατούν να καταβάλουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, ή γιατί δεν έχουν τα απαιτούμενα χρήματα ή γιατί απλώς δεν υπάρχουν πλέον τα αναγκαία φάρμακα στα φαρμακεία και στα νοσοκομεία. Όσον αφορά τα καύσιμα, το μεγαλύτερο μέρος τους καλύπτεται από τα ελληνικά διυλιστήρια που διαθέτουν ίδιους πόρους και έχουν συνάψει μακροχρόνιες συμφωνίες με πετρελαιοπαραγωγικές χώρες, στις οποίες μάλιστα εξάγουν διυλισμένο πετρέλαιο.
Παρ’ όλη τη κατακόρυφη πτώση της τιμής των καυσίμων διεθνώς, η αγοραία τιμή τους έχει μειωθεί πολύ λιγότερο, προφανώς για λόγους υψηλής φορολόγησης. Και υπενθυμίζεται ότι, με τη δραχμή, ποτέ δε μας έλειψαν τα τρόφιμα ή τα φάρμακα. Ούτε είχαμε πρόβλημα ενεργειακής επάρκειας, όπως δεν έχουν και όλες οι άλλες χώρες εκτός Ευρωζώνης ή και εκτός της Ευρώπης, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Αίγυπτος, τα Σκόπια, η Αλβανία, κλπ. Αναρωτιέται κανείς πως επιβιώνουν οι 220 από τις 250 περίπου χώρες που υπάρχουν στον κόσμο που συναλλάσσονται με το εθνικό τους νόμισμα; Κα σε τελευταία ανάλυση, στην ευρωζώνη υποτίθεται ότι ενταχθήκαμε για να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Και συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα βιώνουμε μια οικονομική καταστροφή και φτωχοποίηση που δεν έχει ζήσει η χώρα μας ποτέ στο παρελθόν, εκτός σε περιόδους πολέμων.
Μύθος 7ος : Με τη δραχμή θα μειωθεί κατακόρυφα η αγοραστική μας δύναμη λόγω του πληθωρισμο
Η πραγματικότητα είναι ότι με την ένταξή μας στο ευρώ και τις μετέπειτα εξελίξεις, η αγοραστική μας δύναμη συρρικνώθηκε κατακόρυφα λόγω της απότομης εκτίναξης των τιμών και της βουτιάς των εισοδημάτων. Πολλοί συμπολίτες μας σήμερα ψάχνουν τρόφιμα στα σκουπίδια, η φτώχεια βρίσκονται σε πρωτοφανή επίπεδα που ποτέ δεν είχαμε ζήσει στο παρελθόν με τη δραχμή. Η Ελλάδα αναγορεύεται σε πρωταθλήτρια της ανεργίας στην Ευρώπη. Από 7,8% το 2008, η ανεργία εκτοξεύθηκε στ 23-26 % το 2015, ενώ στους νέους ξεπερνά το 50%. (βλ. σχετικό ιστόγραμμα).Τα τελευταία οχτώ χρόνια περισσότεροι από 700.000 συμπολίτες μας, οι περισσότεροι νέοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας.
Η ανεργία στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης
Πηγή : Eurostat
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η απέρνατη φτωχοποίηση, η κλοπή της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η υφαρπαγή των τραπεζών από ξένους Γύπες κλπ.
Σχετικά με τον πληθωρισμό, σημειώνεται ότι, οι τιμές καταναλωτή εκτινάχθηκαν στα ύψη αμέσως με την ένταξή μας στην ευρωζώνη τον Ιανουάριο του 2002. Επισημαίνεται εδώ ότι, ο πληθωρισμός που αποτελεί τον μοναδικό ορατό κίνδυνο της μετάβασης στη δραχμή, μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με σύνεση και συντεταγμένο σχέδιο. Αυτό είναι εφικτό να γίνει κυρίως με τον έλεγχο της κυκλοφορίας του χρήματος που δεν πρέπει να υπερβαίνει ένα όριο του γνωστού στα οικονομικά δείκτη Μ2. Ο δείκτης αυτός με τις σημερινές συνθήκες αποπληθωρισμού, ανενεργού οικονομικού δυναμικού και εκτεταμένης ανεργίας, μπορεί να αντιστοιχεί περίπου σε 20% του ΑΕΠ, δηλ. σε 37 δις ευρώ ετησίως. Για τη συγκράτηση του πληθωρισμού και ειδικότερα των πληθωριστικών προσδοκιών, αναγκαία είναι παράλληλα η συνετή δημοσιονομική πολιτική, με αυξήσεις στα εισοδήματα που δε θα προηγούνται αλλά θα ακολουθούν την άνοδο του ΑΕΠ και της παραγωγικότητας.
Η κυβέρνηση μπορεί να ελέγχει κερδοσκοπικές καταστάσεις, να αντισταθεί σε πιέσεις συντεχνιών, επιχειρηματιών και ομάδων πίεσης, να δώσει την εικόνα σοβαρού διαχειριστή και όχι εύπλαστου πολιτικάντη. Σύμφωνα με μελέτες μας και με βάση ότι οι εισαγωγές προϊόντων αναλογούν στο 25,5% του ΑΕΠ, η μέση-σταθμισμένη αύξηση στις τιμές καταναλωτή, υπολογίζεται ότι θα ανέρχεται περίπου σε 8-10% στην αρχική φάση μιας συντεταγμένης μετάβασης στη δραχμή. Αυτό θα λειτουργήσει θετικά για την αναγκαία θέρμανση και αναπτυξιακή ώθηση της ελληνικής οικονομίας ενώ αργότερα, μπορεί να συγκρατηθεί σε επίπεδα κάτω του 6%. Σήμερα ο πληθωρισμός κινείται σε αρνητικά επίπεδα της τάξης του 1-2%, γεγονός που αποδυναμώνει την οικονομία συμβάλλοντας στο σπειροειδή κύκλο της ανακυκλούμενης ύφεσης.
Μύθος 8ος : Οι Έλληνες είμαστε τεμπέληδες και ευθυνόμαστε για την καταστροφή μας
Οι Έλληνες όχι μόνο δεν είναι τεμπέληδες αλλά εργάζονται τις περισσότερες ώρες σε όλη την Ευρώπη όπως φαίνεται από το ιστόγραμμα που παρουσιάζεται εδώ και η εργατικότητά τους αναγνωρίζεται στο εξωτερικό όπου ζουν πολλοί συμπατριώτες, εργάζονται σκληρά και διαπρέπουν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι Έλληνες δουλεύουν και βρίσκονται τρίτοι στη σειρά του σχετικού πίνακα με 2.060 ώρες το χρόνο έναντι 1.363 των Γερμανών που βρίσκονται στον πάτο του ίδιου πίνακα.( βλ. σχετικό ιστόγραμμα)
Συνολικές ώρες ετήσιας απασχόλησης σε διάφορες χώρες διεθνώς
Πηγή : ΟΟΣΑ
Είναι αλήθεια ότι, υπήρχαν πολλές στρεβλώσεις ως συνέπεια του πελατειακού κράτους με τη ράθυμη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, το πολλές φορές παράλογο, άδικο και πολυέξοδο ασφαλιστικό σύστημα, τις υπέρογκες δαπάνες για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις μίζες από τις κρατικές προμήθειες κλπ. Αλλά όλα αυτά και άλλα τόσα, δε δικαιολογούν την τεράστια οικονομική κατάρρευση της χώρας μας, όπως και των άλλων χωρών, κυρίως αυτών της νότιας ευρωζώνης.
Και ενώ οι εδώ καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες αναλυτές, μας βομβαρδίζουν συνεχώς για τα σφάλματα ή εγκλήματα που έχουμε διαπράξει σε βάρος μας και μας καλούν να αυτομαστιγωνόμαστε γι’ αυτό, ξεχνούν τις τεράστιες δαπάνες για αγορά εξοπλισμών-μετά μιζών- από τους καλούς μας τους Εταίρους, για να προστατευτούμε από τη «σύμμαχο» και υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ Τουρκία. Όπως λησμονείται από τους Εταίρους ότι, στη Γερμανία που αιματοκύλισε την Ευρώπη χαρίστηκαν τα τεράστια χρέη της από δύο παγκόσμιους πολέμους. Και στο χάρισμα αυτό το 1953 συμμετείχε και η μικρή πλην έντιμη και γαλαντόμα Ελλάδα. Για να μη μιλήσουμε για τις πολεμικές αποζημιώσεις τις οποίες οι Εταίροι, οι Γερμανοί δηλ., ούτε που τις συζητούν. Τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας δικά τους.
Μύθος 9ος : Μήπως θα δικαιωθούν όσοι έχουν έστειλαν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό και με την επιστροφή στη δραχμή θα κερδίσουν πολλά ;
Ο έλεγχος της μαζικής εκροής αφορολόγητου συναλλάγματος χωρίς έλεγχο του «πόθεν έσχες», θα έπρεπε να είχε γίνει και να είχαν επιβληθεί κυρώσεις για μη σύννομες συναλλαγματικές μετακινήσεις κεφαλαίων. Όμως, η διεθνής ασυδοσία των αγορών και η δεδομένη ατιμωρησία της ελληνικής πολιτείας, έχει επιτρέψει τέτοια φαινόμενα. Γεγονός είναι ότι, το μεγάλο ειδικά κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και κινείται εκεί όπου υπάρχει κέρδος και ασφάλεια των καταθέσεων. Αν η επιστροφή κεφαλαίων στην Ελλάδα με σκοπό το κέρδος, αποτελέσει μια συνέπεια αυτής της προοπτικής, τόσο το καλύτερο για τη χώρα μας. Αλλά, αυτό δε θα γίνει πριν αποκτηθεί η εμπιστοσύνη στη σταθερότητα και την αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας.
Μύθος 11ος : Θα υποχρεωθούμε να πληρώσουμε μεγαλύτερα ποσά για χρέη λόγω της υποτίμησης του νομίσματός μας και με δεδομένο ότι έχουμε υπογράψει συμφωνίες σε Αγγλικό δίκαιο
Η ελεγχόμενη έκδοση στο εθνικού νομίσματος μας απεγκλωβίζει άμεσα από την ανάγκη νέου δανεισμού για να πληρώσουμε παλαιότερα χρέη και να καταβάλλουμε μισθούς, συντάξεις, κλπ. Με το Grexit, η χώρα θα δηλώσει προσωρινή στάση πληρωμών για τα χρέη της και με την έκδοση προσωρινού ανταλλάξιμου χρήματος σε αναλογία 1: 1 προς το ευρώ, θα διαπραγματευτεί χωρίς «το πιστόλι στον κρόταφο». Αυτό συμβαίνει σήμερα,αφού οι δανειστές σταματούν την παροχή ρευστότητας σε ευρώ και απαιτούν συνεχώς βαρύτερα μέτρα για την αποπληρωμή χρεών που συνεχώς αυξάνονται λόγω των επιτοκίων.
Με τη στάση πληρωμών, η χώρα μας μπορεί να διαπραγματευτεί κούρεμα του χρέους, περίοδο χάριτος, επιμήκυνση και αποπληρωμή του υπολοίπου χρέους με ευνοϊκότερους όρους από σήμερα. Αυτή είναι μια κλασική πρακτική που έχει εφαρμοστεί σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις διεθνώς, με πιο χαρακτηριστική την ευνοϊκή ρύθμιση των τεράστιων χρεών της Γερμανίας με τη συμφωνία του Λονδίνου το 1953. Μέσα στην ευρωζώνη, το Βερολίνο δε δέχεται ευνοϊκές ρυθμίσεις γιατί τότε θα πρέπει να γίνει το ίδιο και για άλλες χώρες όπως η Ιταλία,η Ισπανία,Πορτογαλία κλπ. και έτσι θα τιναχτεί στον αέρα το όλο οικοδόμημα του σκληρού ευρώ.
Η διαπραγμάτευση για την αποπληρωμή των χρεών θα γίνει στην αρχή της συντεταγμένης μετάβασης στη δραχμή που δε θα διαρκέσει περισσότερο από ένα μήνα. Όσον αφορά τις συμφωνίες που έχουμε υπογράψει και μάλιστα σε Αγγλικό δίκαιο, σε περιπτώσει χρεοκοπίας, παρόμοιες συμφωνίες και ρήτρες υπόκεινται σε διαπραγματεύσεις πολιτικού χαρακτήρα. Η πολιτική βούληση είναι αυτή που διαμορφώνει τους νόμους και τις διεθνείς συμφωνίες. Γι΄αυτό άλλωστε αλλάζουν οι νόμοι και συμφωνίες κατά περίπτωση. Μια ικανή και έμπειρη ελληνική κυβέρνηση, μπορεί να διαπραγματευτεί όλα τα σχετικά ζητήματα, όπως έχει γίνει και σε άλλες περιπτώσεις.
Αν βέβαια οι «σύμμαχοί μας» στείλουν κανονιοφόρους για να μας βομβαρδίσουν, τότε μπαίνουν ζητήματα αναζήτησης διεθνών ερεισμάτων και προς άλλες γεωπολιτικές κατευθύνσεις. Για καλή μας τύχη, οι σημερινές γεωπολιτικές ισορροπίες με την ορατή αντιπαλότητα του νέου Προέδρου των ΗΠΑ με τη Γερμανία των Μέρκελ-Σόϊμπλε, δεν ευνοούν κάτι τέτοιο. Οι δανειστές μας, ενδιαφέρονται να εισπράξουν αν μη τι άλλο, μέρος των δανείων τους. Και αυτό θα το πετύχουν μόνο αν δώσουν τη δυνατότητα στην ελληνική οικονομία να συνέλθει από το κώμα της ύφεσης στο οποίο βρίσκεται σήμερα, από το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει υπό τις συνθήκες του Μνημονίου. Που εκτός από εξοντωτικές για τον ελληνικό λαό, είναι και αυτοκαταστροφικές, αφού έχουν διαλύσει την εγχώρια παραγωγική δυναμικότητα, με προοπτική να χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο η τραγική σημερινή μας κατάσταση. Αλλά μετά την καταστροφή, μπορεί να καρπίσει η γη αν καλλιεργηθεί σωστά η γη.
Μύθος 12ος : Οι Γερμανοί φοβούνται το Grexit και θα υποχωρήσουν στις απαιτήσεις μας
Αυτός είναι ίσως ο μεγαλύτερος μύθος που κατέρρευσε από μόνος του ύστερα από τη μαραθώνια του διαδικασία διαπραγμάτευσης διάρκειας έξι μηνών και ένα ιστορικό δημοψήφισμα που έδινε το πράσινο φως στην κυβέρνηση για να φτάσει μέχρι και την έξοδο από το ευρώ. Όμως, το παρανοϊκό ευρωταμπού παρέμεινε σε αντίθεση με την κοινή λογική και τους βασικούς οικονομικούς κανόνες αλλά στη βάση επιβολής πολιτικών επιλογών. Η χείριστη διεθνώς διαπραγμάτευση του έτους, όπως χαρακτηρίστηκε με σχετικό βραβείο τύπου βατόμουρου από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ,όχι μόνο δεν μας απάλλαξε από μέρος των μνημονιακών βαρών, αλλά φόρτωσε τη χώρα με περίπου 70-80 δις επί πλέον χρέος σε δανεικά. Και οδήγησε στον αφελληνισμό και κλοπή των ελληνικών τραπεζών από ξένους οίκους αρπακτικών, την καταλήστευση του ελληνικού δημοσίου με τη δημιουργία του νέου υπερταμίου υπό τον έλεγχο των δανειστών, την περαιτέρω μνημονιακή επέλαση σε συντάξεις, μισθούς, υπερφολόγηση κλπ.
Τελικά οι ξένοι «βαράνε τον ζουρνά και εμείς χορεύουμε πεντοζάλι», αντί να γίνει το αντίθετο, όπως μας είχε δηλώσει περιπεκτικά ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Και θα συνεχίσουμε να χορεύουμε με την σε αναμονή κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία ακολουθεί το ίδιο ευρωμνημονιακό αδιέξοδο μονοπάτι. Η βελούδινη κατοχή που έχει επιβληθεί στη χώρα αναδεικνύεται και από το γεγονός ότι στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν υπάρχει εκπροσώπηση αν όχι της πλειοψηφίας, τουλάχιστον του 40-50% του ελληνικού λαού που σύμφωνα με τις συστημικές δημοσκοπήσεις υποστηρίζει το Grexit και την μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα.
Το παράλογο του θέματος είναι ότι, το Βερολίνο που κρατά τον κουμπαρά της ευρωζώνης και παραγγέλλει τη μουσική, όχι μόνο φοβάται ή απεύχεται το Grexit αλλά το επεδίωξε και το επιδιώκει. Και αυτό γιατί προωθεί τη δημιουργία μιας περιχαρακωμένης πανίσχυρης γερμανικής ευρωζώνης με αυστηρούς κανόνες και υπερτιμημένο νόμισμα, με στόχο την απόλυτη κυριαρχία και επεκτατική δυναμική του Βερολίνου. Στα σχέδιά του αυτά δε χωράει σήμερα η Ελλάδα. Οι καταστατικές διατάξεις της ευρωζώνης, δεν επιτρέπουν τη ρύθμιση χρεών μέσα στο ευρώ. Αν ανατραπούν οι αυστηροί της κανόνες για την Ελλάδα, κάτι εντελώς απίθανο τουλάχιστον σήμερα, τότε θα πρέπει να γίνει το ίδιο για την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την ίδια τη Γαλλία. Και οι φιλοδοξίες για τη γερμανική υπερκυριαρχία, που τώρα γίνεται με το υπερόπλο το ευρώ και όχι με ερπυστριοφόρα όπως στο παρελθόν, θα ανατραπούν. Αφού θέλετε το «ευρώ πάση θυσία», θα υποστείτε και όλες τις βαριές θυσίες που απαιτούνται γι’ αυτό μας λέει ο Βόλφαγκ Σόϊμπλε. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον του Μπαράκ Ομπάμα με τη συνηγορία της Γαλλίας, επέμενε και πέτυχε την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, γιατί ήθελε μεν μια αρκετά ισχυρή Γερμανία ως ανάχωμα απέναντι στη Ρωσία, αλλά όχι πανίσχυρη, σε βαθμό που θα αμφισβητήσει τη διεθνή πρωτοκαθεδρία της στο δυτικό κόσμο[1].
Στη βάση αυτού του σκηνικού βρίσκεται ο εμπορικός πόλεμος και ο πόλεμος νομισμάτων ανάμεσα στο δολάριο και το ευρώ, όπου συμμετέχει και το Κινέζικο γουάν. Και η Ελλάδα όπως και οι άλλες χώρες της νότιας ευρωζώνης κυρίως είναι τα θύματα στη μάχη αυτή των θηρίων. Όπως γράφει ο James Rickards στο αποκαλυπτικό βιβλίο του Currency wars, σήμερα βιώνουμε ένα νέο πόλεμο νομισμάτων με πολύ χειρότερες επιπτώσεις απ’ αυτές που αντιμετωπίστηκαν ως συνέπεια της επιβολής του χρυσού κανόνα ( gold standard), με ορισμένες χώρες να κλέβουν από την ανάπτυξη άλλων χωρών μέσω της υποτίμησης των νομισμάτων τους.
Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα όπου η υψηλή ισοτιμία του ευρώ στην οποία επιμένει το Βερολίνο, μαζί με άλλους παράγοντες κόστους όπως η μεγάλη διαφορά των επιτοκίων κλπ., καταστρέφει τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Μέσα στην παραζάλη του νομισματικού αυτού πολέμου, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη χειρότερη επιλογή για τη χώρα μας, υπακούοντας στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης Ομπάμα στις ΗΠΑ, η οποία προσέφερε αόριστες υποσχέσεις υποστήριξης. Γι΄αυτό και το Αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ, πιέζει τη Γερμανία για μερική αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι δηλ. σαν τη χορήγηση ασπιρίνης στον άρρωστο.
Φτάσαμε στο σημείο όπου το ΔΝΤ,το Πρυτανείο του νεοφιλελευθερισμού, να εγκαλεί το Βερολίνο από τα αριστερά ! Η αντίθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, μεταβάλλεται σε ανοικτή σύγκρουση, ύστερα από την απρόσμενη εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στο Λευκό Οίκο. Ο τελευταίος έχει δηλώσει ότι, η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ και το πρόβλημα του χρέους να το λύσει η Γερμανία. Αυτή η ξεκάθαρη δήλωση του νέου πλανητάρχη και όχι μόνο, ανοίγει νέες προοπτικές για δυνατότητες για τη χώρα μας. Η έξοδος από την ευρωζώνη, προσωρινή ή μόνιμη, με στήριξη για το νέο εθνικό νόμισμα από τους δανειστές, όπως προτάθηκε από το Βερολίνο, με προίκα 50 δις και κλείδωμα της ισοτιμία της νέας δραχμής με υποτίμησής της κατά 25%, μπορεί να μην είναι η άριστη λύση, αλλά ήταν και είναι αναμφίβολα μια πολύ καλύτερη εναλλακτική διέξοδος απ’ αυτήν που υποχρεώθηκε να επιλέξει το εγχώριο κατεστημένο που υποτάσσεται στο ιερό δόγμα του «πάση θυσία στο ευρώ». ¨Ένα παράλογο και αδιανόητο φετίχ που προδικάζει μια πορεία απόλυτης φτωχοποίησης και υποτέλειας της χώρας.
Η μισή αλήθεια : Με το άναρχο Grexit υπάρχουν σοβαροί γεωπολιτικοί κίνδυνοι για τη χώρα μας
Αυτό δυστυχώς είναι μια πραγματική μισή αλήθεια. Και ενώ κάθε άλλο παρά πρέπει να φοβόμαστε το συντεταγμένο Grexit, το άναρχο και μονομερές Grexit μπορεί να μας κοστίσει πολύ ακριβά, με δεδομένο ότι, στα ανατολικά σύνορα παραμονεύει ένας επίβουλος γείτονας. Οφείλουμε να είμαστε συνετοί και να μην υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας απέναντι στην πολιτική και οικονομική υπεροπλία των δανειστών. Αν το παρακάνουμε και τραβήξουμε τα πράγματα στα άκρα όπως συμβουλεύουν ορισμένοι αντάρτες του σαλονιού, αν νομίζουμε ότι θα «χτυπάμε τον ζουρνά και οι δανειστές θα χορεύουν πεντοζάλι», τότε μπορεί να οδηγήσουμε τη χώρα σε νέα Μικρασιατική καταστροφή.
Γι’ αυτό απαιτείται σύνεση και συντεταγμένο σχέδιο μετάβασης στη δραχμή. Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε και να ελιχθούμε ανάμεσα στις αντιθέσεις των ισχυρών της γης, να διασφαλίσουμε από πριν στήριξη από διάφορες ισχυρές πλευρές, σε δύση και ανατολή για διάφορα εναλλακτικά σενάρια. Και να προχωρήσουμε σε σκληρές και όχι κούφιες διαπραγματεύσεις, μεγαλόστομους ψευτοηρωϊσμούς και πιστολιές στον αέρα. Στη μισή αυτή αλήθεια, πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι, η δοκιμασία ή πιο σωστά η τραγωδία που έχουμε υποστεί ως λαός ήταν και ένα χρήσιμο μάθημα να μην εμπιστευόμαστε του ξένους ..και «δώρα φέροντας». Αλλά επιπλέον να διδαχτούμε από τα λάθη μας από την εποχή της άκοπης ευημερίας, του εύκολου πλουτισμού, της ατιμωρησίας, της κατανάλωσης περισσότερων από όσων παράγουμε, της ανοχής στο λαϊκισμό και τον πολιτικαντισμό, και πολλά άλλα σχετικά, που οφείλουμε να διαγράψουμε στο μέλλον. Το σκληρό μάθημα που πήραμε, δεν μπορεί παρά να μας άφησε και χρήσιμα διδάγματα. ……………………….
………………………………………………………………
[1] Για το σχετικό θέμα βλ. Katsanevas,Th.(2016).The modern Greek tragedy and the necessary Grexit.Lambert Academic Bublicatios.Berlin.
https://odosdrachmis.gr/?p=13684