Παρασκευή, Ιουλίου 5

Συνέντευξη Τάσος Χαλκιάς: «Κάνουμε θέατρο για να γίνουμε καλύτεροι Άνθρωποι»

Συνέντευξη Τάσος Χαλκιάς:«Κάνουμε θέατρο για να γίνουμε καλύτεροι Άνθρωποι». 

Το greekaffair.gr  και ο δημοσιογράφος Κυριάκος Τσικορδάνος συνάντησαν το γνωστό ηθοποιό Τάσο Χαλκιά κάπου στο Γκάζι, για να πραγματοποιήσουν μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1974 με άριστα. Δάσκαλοί του ο Άγγελος Τερζάκης, ο Γιάννης Σιδέρης,
η Μαρία Χορς, η Μαίρη Αρώνη, η Κατερίνα και η Ελένη Χατζηαργύρη. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1970 ενώ από το 1978 έως το 1990 είναι μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες καθώς και θεατρικές παραστάσεις. Είναι ιδρυτής της Ανώτερης Σχολής Υποκριτικής «Πρώτη Πράξη».


ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ


Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο και με μια πλειάδα Ελλήνων ηθοποιών, με τους οποίους ανέβασε παραστάσεις στην Επίδαυρο αλλά και πραγματοποίησε περιοδείες σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Απόσπασμα 

Κ. Χαλκιά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα σας γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω και θα σας ρωτήσω: Το θέατρο υπήρχε στη ζωή σας από τα παιδικά σας  χρόνια ή είναι κάτι που ήρθε αργότερα;

Όχι, καθόλου δεν υπήρχε από τα παιδικά μου χρόνια. Ήμουν εντελώς ανυποψίαστος για το θέατρο τότε αλλά στα χρόνια του γυμνασίου προς το λύκειο, ασχολήθηκα με το θέμα μέσω των εθνικών εορτών κτλ από επιλογές κάποιων δασκάλων και καθηγητών μου που κάτι είδαν επάνω μου και νόμιζαν ότι μπορώ να πω ένα ποίημα, να οργανώσω μια γιορτή ή να ανεβάσουμε μια θεατρική παράσταση και μου έδωσαν αυτή την πρωτοβουλία. Γιατί και πού το είδανε δεν έχω καμιά ιδέα. Τα κατάφερα πάντως σε αυτό κι άρχισα να έχω ένα ενδιαφέρον προς αυτή τη κατεύθυνση.

Πάμε λίγο στην οικογένεια σας; Πόσο αυστηροί ήταν μαζί σας; Πως αντέδρασαν όταν έμαθαν ότι θα ασχοληθείτε με το θέατρο και την υποκριτική, στήριξαν την απόφαση σας;

Υπήρξα ένα παιδί, γόνος ενός εργάτη πατέρα, ο οποίος με το δικό του το σπαθί έγινε αργότερα εργοδηγός και αργότερα αφεντικό γιατί έφτιαξε μαγαζί δικό του. Ο τομέας του ήτανε η ψυκτική. Ήτανε εμπειρικός ψυκτικός μηχανικός κι όχι εκπαιδευμένος σε σχολεία. Έφτιαξε ένα δικό του μαγαζί και κατάφερε να δουλεύει ως πρώτος εργοδηγός λαμβάνοντας δικές του δουλειές σε μεγάλη εταιρεία του Χανδρή μέσω του Γιάννη Αλεξανδράκη, (πρωτοξάδερφος του Αλέκου Αλεξανδράκη). Εκείνος ήταν πτυχιούχος ψυκτικός μηχανικός που για την εποχή εκείνη της δεκαετίας του ’60 ήταν πολύ μεγάλη σπουδή. Σπουδασμένος στο Λονδίνο, ο άνθρωπος εμπιστεύτηκε τον πατέρα μου όταν τον γνώρισε και του έδωσε δουλειές σε μεγάλα υπερωκεάνια… Πατρίς, Ολυμπία, Ελληνίς, που τα πήρε τότε η εταιρεία του Χανδρή από το δρομολόγιο Southampton-New York και τα έκανε κρουαζιερόπλοια. Αυτές ήταν οι πρώτες δουλειές του πατέρα μου στον τομέα της ψυκτικής. Εκεί δούλευα και εγώ από πιτσιρικάς, όταν δούλευα κοντά στον πατέρα μου. Τότε ήμουνα μέσα στη μουτζούρα γιατί ήταν το ανακάτεμα με τη λαμαρίνα η δουλειά του πατέρα μου, στα καρβουνιάρικα του Πειραιά, από την μεριά του Χατζηκυριάκιου. Όταν ο πατέρας μου έμαθε ότι, αυτός ο εργατάκος που έμαθε την τέχνη, που δούλεψε μέσα στην μουτζούρα, θα γίνει ηθοποιός, δεν ήθελε να ακούσει ότι εγώ είμαι παιδί του. Δεν δέχτηκα ιδιαίτερη πολεμική, όχι, μην το κάνεις «Σου κόβω το χαρτζιλίκι» και τέτοια πράγματα, προς Θεού, γιατί ήμασταν πιο σοβαροί στο θέμα του βιοπορισμού της οικογένειας, αλλά υπήρξε πραγματικά αντίρρηση. Οφείλω να πω ότι η μανούλα μου, στάθηκε πιο πολύ κοντά μου, ψυχολογικά με στήριξε κτλ αλλά και ο πατέρας μου πολύ σύντομα αποφάσισε ότι δεν έχει κανένα νόημα να μου πηγαίνει κόντρα και όταν ήρθε και είδε την πρώτη μου δουλειά ως σπουδαστής της σχολής στις εξετάσεις μου, άρχισε να γίνεται και υπερήφανος.

Με ποιο τρόπο θεωρείτε σας έχουν επηρεάσει το θέατρο, η τηλεόραση και το σινεμά μετά από τόσα χρόνια υποκριτικής πορείας;

Ο κινηματογράφος και το θέατρο με έχουν επηρεάσει όλως ιδιαιτέρως με πάρα πολλούς τρόπους. Η τηλεόραση δεν με έχει επηρεάσει καθόλου και λέω δεν με έχει επηρεάσει χωρίς να την υποτιμώ ή να την θεωρώ πάρεργο. Η τηλεόραση είναι μια τεχνική μορφή της δουλειάς μας στην οποία προσαρμόζεσαι ή δεν προσαρμόζεσαι και έχεις και τη τύχη να είσαι μέσα σε αυτήν ή να μην είσαι, γιατί μέχρι ένα σημείο το θεωρώ τύχη. Από ένα σημείο και μετά μπορεί να είναι και επιλογή σου ή να είναι και επιλογή κάποιων άλλων να σε καλούν στην τηλεόραση. Από το θέατρο όμως και από τον κινηματογράφο από μικρό παιδί ανεξαρτήτως των δικών μου ορέξεων, έχω διδαχθεί πάρα πολλά πράγματα: να θαυμάζω ηθοποιούς και ταινίες, να έχουμε την τρέλα μιας περιόδου της παιδικής ως την εφηβική ηλικία, όπου αρχίσαμε να ασχολούμαστε με πράγματα εξωσχολικά τα οποία είχαν να κάνουνε με πειρατικά ραδιόφωνα, με εκπομπές ας πούμε, κι άλλα συναφή.

..είχατε σταθμό;

..ναι, αλλά δεν είχαμε ποτέ πειρατικό σταθμό. Τάχα μου είχαμε, αλλά κάναμε εκπομπές κάθε βράδυ νομίζοντας ότι κάποιος κόσμος μας ακούει. Με μία παρέα φίλων είχαμε την όρεξη και την τάση να πιστεύουμε ότι μας ακούει κάποιος κόσμος. Λέγαμε τα δικά μας νομίζοντας ότι μας ακούνε, αρχίσαμε να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας γύρω από το Film noir, τον Γαλλικό κινηματογράφο, τον Ιταλικό νεορεαλισμό, τον Ελληνικό νεορεαλισμό με τις ωραιότατες ταινίες του Τζαβέλλα εκείνης της εποχής, με ηθοποιούς όπως την Λαμπέτη, τον Χόρν, με τον Βέγγο, με τον Ηλιόπουλο, που μας τρελένανε με αυτές τις ερμηνείες, με σκηνοθέτες όπως τον Κούνδουρο όπως τον… είναι πάρα πολλοί που τώρα πρέπει να τους θυμηθώ… τον Δημόπουλο, πολύ σημαντικούς ανθρώπους.
Μέσα από αυτούς όλους εγώ διδάχτηκα, ανδρώθηκα, πίστεψα, άρεσα, μου αρέσανε, πήρα γνώσεις, πήρα πληροφορίες που αργότερα χωρίς να το γνωρίζω τότε, στην δουλειά μου, αποδείχθηκαν πάρα πολύ χρήσιμες. Ας πούμε ο θαυμασμός μου προς τον Μάρλον Μπράντο. Χωρίς να γνωρίζω καν τι είναι υποκριτική τέχνη, γιατί αυτός είναι ηθοποιός; Τι θα πει είναι όμορφος ή είναι καλός ηθοποιός; Δεν μπορούσα να το ξεχωρίσω αλλά κάποτε με βοήθησε πάρα πολύ το να έχω δει τον Μάρλον Μπράντο στο «Λεωφορείο ο πόθος».

Ποιος υπήρξε μέντορας για τον Τάσο Χαλκιά στην υποκριτική;

Θα έλεγα όλοι μου οι δάσκαλοι στη δραματική σχολή, επειδή εγώ έπαθα μία μετάλλαξη, ως άνθρωπος, πηγαίνοντας στη δραματική σχολή, με την έννοια ότι μέχρι τότε ήμουν αδιάβαστος, δεν είχα ιδέα ούτε τι είναι το θέατρο, ούτε τον κινηματογράφο, θεωρητικά εννοώ. Μπορεί να είχα μια άλλη πιο χονδροειδή άποψη και πληροφορία για το όλο θέμα αλλά ουσιαστικά δεν είχα ιδέα. ‘Όμως η σχολή μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ. Οι δάσκαλοι μου, ένας προς έναν – γιατί ήταν οι καλύτεροι και είναι μεγάλη μου τιμή που τους είχα δασκάλους – όπως τον Τερζάκη, τον Βόκοβιτζ, την Χατζηαργύρη, την Αρώνη, τον Τζόγια, τον Μουζενίδη, τον Στρατή Καρρά και τον Μάνο Κατράκη. Ήτανε  άνθρωποι πάρα πολύ σπουδαίοι και τρανοί μέσα στην σχολή του εθνικού θεάτρου από τους οποίους έχω την μεγάλη υπερηφάνεια ότι διδάχτηκα το θέατρο. Αυτοί όλοι υπήρξαν οι μέντορες μου.

Πριν ασχοληθείτε επαγγελματικά με το θέατρο και την υποκριτική σπουδάσατε κάτι άλλο; Είχατε σκεφτεί αλλιώς το μέλλον στο πίσω μέρος του μυαλού σας;

Δεν σπούδασα, δεν πρόλαβα να σπουδάσω… αλλά ήθελα να σπουδάσω καπετάνιος. Ήθελα να γίνω καπετάνιος στο εμπορικό ναυτικό, όχι στο πολεμικό ναυτικό γιατί μου άρεσαν τα ταξίδια πάρα πολύ, αλλά δεν μου άρεσε η στρατοκρατική πλευρά του πράγματος. Δεν την υποτιμώ, απλά δεν ήταν μέσα στο δικό μου ζητούμενο και έτσι πήγα προς στο εμπορικό ναυτικό αλλά κάποια συγκυρία με πέρασε έξω από την οδό Μενάνδρου το καλοκαίρι του ’70 και είδα πάρα πολλούς νέους ανθρώπους μαζεμένους έξω από ένα οίκημα.
Δεν είχα ιδέα τι ήτανε, πληροφορήθηκα αργότερα ότι ήτανε η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ήταν κάποιοι υποψήφιοι ηθοποιοί που δίνανε εξετάσεις. Όπως κοιτούσα σαν χαμένο κορμί εκεί πέρα από έξω όλον αυτό το κόσμο και κοίταγα τι κάνανε, τι διαβάζανε, παρατήρησα μέσα από ένα παράθυρο έναν άνθρωπο να με κοιτάει και να με παρατηρεί και μου είπε: «Έλα πάνω» και μου κάνει ένα νόημα με το χέρι και λέω «εμένα κοιτάει», το κατάλαβα και πήγα επάνω. Αυτός ήτανε ο κυριολεκτικά μετέπειτα μέντορας μου, Στέλιος Βόκοβιτζ. Ήτανε ένας πρωταγωνιστής του θεάτρου. Τότε δεν είχα ιδέα ποιος είναι κι εκείνος μου λέει: ‘Τι θες εσύ εδώ ρε… τι κοιτάς σαν χαμένο;’
του λέω, ‘Δεν ξέρω τι είναι όλοι αυτοί εδώ πέρα’..
μου λέει: ‘Εσύ τι θες εδώ;’
‘Είμαι περαστικός’ του λέω κτλ..
‘Και τι θες τώρα, σου αρέσει τίποτα από εδώ;’
Τον ρωτάω, ‘Τι κάνουν αυτοί εδώ;’
και μου λέει ‘Είναι ηθοποιοί’
‘Και πώς γίνεσαι ηθοποιός;’
Με έκατσε κάτω και μου είπε: ‘Εσύ πρέπει να μάθεις πως γίνεσαι ηθοποιός γιατί εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός’…το και το….
‘Ετοίμασε αυτά και έλα του χρόνου να δώσεις γιατί τώρα δεν προλαβαίνεις. Έχουν αρχίσει οι εξετάσεις’…
και την επόμενη χρονιά πήγα και έδωσα εξετάσεις σύμφωνα με τις συμβουλές αυτού του ανθρώπου και άλλαξε η ζωή μου, άλλαξε το μυαλό μου, άλλαξε το πνεύμα μου, αλλάξανε όλα, άρχισα να μελετάω, να διαβάζω και η μαγεία του θεάτρου και των ανθρώπων του θεάτρου πίσω και μπροστά από τη σκηνή με κέρδισε για όλη μου τη ζωή.

Το υπόλοιπο της συνέντευξης με τον ηθοποιό Τάσο Χαλκιά  που σίγουρα θα προκαλέσει σχόλια και θα κρατήσει έντονο το ενδιαφέρον σας  μέχρι το τέλος με τα όσα μας εξομολογήθηκε. Ακούστε την εδώ.  



Φωτογραφία Βαγγέλης Σταύρακας 

Καριέρα

Το 1977 συνεργάστηκε με το Άρμα Θέσπιδος (Κρατική Κινητή Θεατρική Μονάδα), υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, όπου για έναν χρόνο περιόδευσε στην Ελλάδα με τα έργα ׃ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Ποπολάρος» του Γ. Ξενόπουλου, «Χάανς Κολχάας» του Τζον Σώντερς, «Το τάβλι» του Δ. Κεχαΐδη και «Το γαϊτανάκι» της Ζ. Σαρρή.
Το 1978 ξεκίνησε την συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο στο οποίο διένυσε μία θεατρική πορεία δεκατριών χρόνων, συμμετέχοντας σε περισσότερες από εξήντα παραγωγές κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ελληνικού και ξένου, σε όλες της σκηνές του Εθνικού καθώς και στην Επίδαυρο.
Το Φθινόπωρο του 1990 αποχώρησε από το Εθνικό Θέατρο και συνεργάστηκε με την Σύγχρονη Ελληνική Σκηνή της Κατερίνας Μαραγκού στην «Νόρα» του Ίψεν στο Θέατρο «Αθηνών», ερμηνεύοντας τον ρόλο του Κρόκστα.
Το καλοκαίρι και τον χειμώνα του 1991-1992 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην επιθεώρηση, ανεβάζοντας το «Έκτο Πάτωμα» και το «Κλειδί για δυο», στο Θέατρο Περοκέ και στο Θέατρο Διάνα αντίστοιχα.
Το 1993 συνεργάστηκε με τον Πέτρο Φιλιππίδη στο Θέατρο «Αθηνά», όπου ανέβασαν το «Αταίριαστο ζευγάρι» του Νήλ Σάιμον.
Το 1994 συνεργάστηκε με την Μιμή Ντενίση και τον Χρήστο Πολίτη στο Θέατρο «Ακροπόλ», ερμηνεύοντας τον ρόλο του Τολστόι στην «Άννα Καρένινα».
Το καλοκαίρι του 1995, συνθιασάρχες για πρώτη φορά με τον Γιώργο Παρτσαλάκη, ανέβασαν στο θέατρο Μετροπόλιταν την κωμωδία «Απιστίες» των Ν. Τσιφόρου – Π. Βασιλειάδη. Συνεχίζοντας την συνεργασία τους τον χειμώνα του 95-96, αποτόλμησαν το ανέβασμα των «Άθλιων» του Β. Ουγκώ στο Θέατρο «Καλουτά» σε θεατρική διασκευή του Π. Μάρκαρη και σκηνοθεσία του Κ. Δαμάτη.
Τον χειμώνα του 1996-1997, επιχείρησαν την πρώτη τους θεατρική τουρνέ στην επαρχία με την κωμωδία «Απιστίες», σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του κοινού της ελληνικής περιφέρειας.
Το καλοκαίρι του 1997 δημιούργησε μαζί με την Πένυ Παπουτσή, την Πολιτιστική εταιρία Θ.Ε.Ρ.Ο.Σ (Θεατρική, έκφραση, Ρεπερτόριο, Όραμα, Στόχος), με σκοπό την δική του πρόταση για το θέατρο. Τον χειμώνα της ίδιας χρονιάς, ανέβασαν στο θέατρο Σταθμός το «Ενυδρείο» του Κώστα Μουρσελά.
Το καλοκαίρι του 1998 συνεργάστηκε με την Θεατρική διαδρομή των Κ. Πολυτόπουλου και Κ. Μπάλα, όπου με επικεφαλής τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ανέβασαν τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, περιοδεύοντας σε όλα τα θέατρα της Ελλάδας.
Τον χειμώνα του 1998-1999 συνεργάστηκε με θίασο πρωταγωνιστών και πάλι μαζί με τον Γιώργο Παρτσαλάκη, ανεβάζοντας στο θέατρο Βεάκη την «Αυλή των Θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλλη.
Το καλοκαίρι του 1999, συνεχίζοντας την επιτυχημένη συνεργασία τους με τον Γιώργο Παρτσαλάκη αλλά και με άλλους πρωταγωνιστές, ανέβασαν στο θέατρο Αθήναιον την σατιρική κωμωδία του Άλαν Μπλίνσντειλ «Σάλτο Μορτάλε».
Τον χειμώνα του 1999-2000 ανέβασε μαζί με τον Γιώργο Παρτσαλάκη το έργο «Μπαμπάδες με ρούμι», των Ρέππα-Παπαθανασίου, σε πανελλήνια περιοδεία.
Τον χειμώνα του 2000-2001 μαζί με την Άννα Παναγιωτοπούλου, ανέβασε στο θέατρο «Αλίκη» το έργο της Έλενας Ακρίτα «Η δίαιτα του αστροναύτη».
Το καλοκαίρι του 2001 σε συνεργασία με την Θεατρική Διαδρομή ανέβασαν στην Επίδαυρο και σε περιοδεία τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη, μαζί με τον Γιώργο Παρτσαλάκη.
Το καλοκαίρι του 2002, πάλι συνεργαζόμενος με την Θεατρική Διαδρομή, ανέβασαν στην Επίδαυρο και σε περιοδεία την «Λυσσιστράτη» του Αριστοφάνη ενώ την ίδια χρονιά ανέβασε στο Θέατρο Αμιράλ το πολυβραβευμένο έργο του Άντονυ Σάφερ, Sleuth, σε παραγωγή Βαγγέλη Λειβαδά.