Απόβραδο μόνη στον άδειο σταθμό
ξέρω δε θα 'ρθεις , όμως εγώ είμαι πάλι εδώ
ψευδαισθήσεις σκιές, και φωνές που μου λένε
θα σε βρω στο σταθμό , απόβραδο πάλι
και τα μάτια μου κλαίνε
Σβησμένα όνειρα και τρένα βουβά
δρομολόγια απουσίας κι εσύ πουθενά
σίγησε το γέλιο σου , σιώπησε η ζωή
πόσο ανυπόφορη Θε μου, έγινε τούτη η σιωπή
Στα απομεινάρια της ύπαρξης μου κάθε απόβραδο ταξιδεύω
σε μια αστραπή χρόνου έζησα μαζί σου, κι εκεί ξενιτεύω
ξεγελώ σαν παιδί την αίσθηση, υπάρχεις, σε νιώθω.. σ' αγγίζω
υπάρχω εκεί που υπάρχεις , σε ψεύτικη πλάνη ζω και δακρύζω
Είπες, μαζί θα διαβούμε το όνειρο, το ταξίδι μαζί
κι ο χρόνος που κρυφάκουγε γελούσε πολύ
από τότε ξεγελώ τον εαυτό μου ότι τάχατες ζω...
είμαι νεκρή εδώ, και το ξέρω, εκεί που είσαι είμαι,
εκεί υπάρχω, μ' ακούς ; σου μιλώ...
Μαρίζα Τσιτμή