Πέμπτη, Απριλίου 16

Μια βουβή αγωνία


Γράφει ο Γεράσιμος Γραμματικόπουλος
“Σταματήστε την γκρίνια”, “μην κάνετε κριτική εν μέσω υγειονομικής κρίσης”, “υποχρεωμένοι είστε να κάνετε το καθήκον σας”, “κάνετε λειτούργημα”… Φράσεις που μπούχτησα να διαβάζω κάθε μέρα στα social, τυπικά γραμμένες από ανθρώπους καλά χουχουλιασμένους στο σπίτι τους, πιθανά αφού
εξάντλησαν όλες τις σειρές του netflix, που φέρουν ίσως βαρέως ότι πρέπει να πάνε super-market με 4 ζευγάρια γάντια, 2 μάσκες και μισό λίτρο αντισηπτικό. Φράσεις που με εκνευρίζουν.

Στις 7 του Απρίλη οι γιατροί του ΕΣΥ ζητούν να ενώσουμε τις φωνές μας – ναι, να “γκρινιάξουμε” – για την προστασία την δική τους και την δική μας, όλων των πολιτών.  Γιατί αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή κινδυνεύουν για όλους μας. Και αν δεν τους προστατεύσουμε δεν θα έχουμε κανέναν να προστατεύσει εμάς τους ίδιους. Γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, καθαριστές, όλοι όσοι συνεισφέρουν στην λειτουργία των νοσοκομείων μας δεν θέλουν χειροκρότημα, ούτε ονειρεύονται τιμητικές πλακέτες: θέλουν να μπορούν να κάνουν την δουλειά τους με ασφάλεια για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και τους ασθενείς τους. Εμείς θα είμαστε στο πλευρό τους.
Κι αν στο ΕΣΥ κάποιοι μπορούν ακόμα να “γκρινιάξουν” και πολύ καλά κάνουν, παρά τις “ενστάσεις” των δαχτύλων που κινούνται από απόσταση ασφαλείας, υπάρχει κι ένας βουβός πόνος, μια άφωνη αγωνία διάχυτη στην ιδιωτική Πρωτοβάθμια Υγεία. Είναι ένας ψίθυρος πικρός, ανθρώπων που παλεύουν για την υγεία των άλλων, χωρίς τα δέοντα μέτρα ατομικής προστασίας είτε γιατί αδυνατούν να τα προμηθευτούν οι ίδιοι, είτε γιατί ο εργοδότης – και είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις, ω τόσες πολλές! – απλά δεν τα παρέχει γιατί “σιγά μωρέ, μην γίνεστε μυγιάγγιχτοι” και “αν δεν θες μην έρθεις, θα βρούμε άλλον”. Είναι ένας ψίθυρος με φόβο, αν θα υπάρξει αύριο στην δουλειά, αν θα βγουν τα έξοδα αν κάτι σου συμβεί. Είναι ένας ψίθυρος με πίκρα, γιατί κανείς δεν θα σε καταλάβει – “γιατρός είσαι, τι ανάγκη έχεις;” – ούτε και θα σε συμπονέσει. Για κάποιον αδιόρατο λόγο τα δικά σου διαβάσματα, τα ξενύχτια, οι αγωνίες σου σε καθιστούν παρία, το ζεις όλο αυτό μόνος στην σκοτεινή σου γωνίτσα.
Για τον Γιάννη που κόλλησε εξετάζοντας ατέλειωτες σειρές ανθρώπων σε ανάγκη, για τον Κώστα που φοβάται να διαμαρτυρηθεί ανοιχτά ο ίδιος, για τον Γιώργο που σκέφτεται αν θα έχει να ψωνίσει στο S/M για τα παιδιά του μεθαύριο, για όλους μας, θα φωνάξω εγώ, ο ήδη “χαρακτηρισμένος”, ο “γνωστός γκρινιάρης”, ο “αγενής φωνακλάς”. Γιατί τους νοιάζομαι σαν αδερφούς, γιατί ξέρω τον πόνο, τον φόβο και την αγωνία τους.
Να προσέχετε αδέρφια, και να είστε σιδερένιοι!
από antapocrisis