« Σ’ αυτόν τον κόσμο γίνεσαι ότι έχεις αγαπήσει.» λέει μια κρητική μαντινάδα! Αγαπήστε (!) θέλω να τους πω, δεν είναι εύκολο θα μου πεις… πως ν΄ αγαπήσουν κι αυτοί κι εγώ, εύκολο(;) θέλει θυσίες… γιατί όλα έχουν κόπο και… λίγη ανταμοιβή ή… καθόλου ανταμοιβή, και οι άνθρωποι και οι τέχνες θέλουν αφοσίωση, μεράκι, εκτίμηση, επίγνωση, αλήθειες που καίνε
… που πληγώνουν που σε κάνουν να πονάς αλλά και να βρίσκεις τον εαυτό σου μετά τον πόνο, και να τον κάνεις φίλο και να μην φοβάσαι, ούτε τον πόνο, ούτε τον κόπο! Η διαδικασία της αγάπης για τον άνθρωπο είναι δύσκολη(!) δεν είναι κι ο άλλος όπως εσύ, δεν μπορείς να τον «φτάσεις» να τον κάνεις να σε καταλάβει εάν εκείνος μόνος του δεν το θέλει και δεν προσπαθήσει. «Η αγάπη είναι το ίδιο (!)» έλεγε ο πατέρας μου. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία «δούναι» και «λαβείν» αλλά, και χωρίς «λαβείν» και τότε, χωρίς το «λαβείν» είναι μεγάλη (!) όπως είπε ένας ποιητής, όχι όταν την έχεις, όταν τη χάνεις είναι μεγάλη(!) και τίποτε δεν σου δίνει, σ’ έχει ξεχάσει δεν νοιάζεται για σένα… καμιά φορά ούτε για τον εαυτό της δεν νοιάζεται ή νοιάζεται για άλλους- δεν είσαι εσύ ο τυχερός, άλλοι είναι!
Και περπατάς στου κόσμου τη βουή στα άγρια κύματά του κολυμπάς δέρνεσαι με τους ανέμους του και σου λέει: δεν με νοιάζει για σένα αν ζεις αν πέθανες αν υπάρχεις αν υποφέρεις… τι να πει η λέξη αλληλεγγύη από μόνη της, στα ξανάπα… καμιά λέξη μόνη της δεν έχει σημασία, εμείς της δίνουμε τη σημασία που παίρνει, τη σημασία που της ανήκει. Επαναπροσδιορισμός! Καινούργια σύμβαση με το χρόνο κάνουμε, ανανέωση της ζωής, νέο συμβόλαιο, οι όροι γνωστοί… τους τηρείς απαρέγκλιτα κι όταν δεν σε νοιάζουν τα συμβόλαια- κανενός είδους συμβόλαιο- τότε πετάς ελεύθερος μοναχικός καβαλάρης, ευτυχισμένος, να ρουφήξεις το μεδούλι της ζωής σου, της στιγμής σου, της χαράς σου που σου ανήκει ολοκληρωτικά σαν τον πιο ερωτευμένο άνθρωπο του κόσμου! Σε ερωτεύεται παράφορα η στιγμή σου και την ερωτεύεσαι κι εσύ! Αυτός ο έρωτας… είναι ο πιο μεγάλος της ζωής σου! Ο καινούργιος σου (!)- ο πάντα καινούργιος- ο μεγάλος έρωτας που προδίδει όλα τα συμβόλαια που κάθε χρόνο ανανεώνονται απαραιτήτως. Εκείνος δεν τηρεί κανέναν όρο γιατί με το «έτσι θέλω» έγινε αυτό το συμβόλαιο κι όλα τα επόμενα- σε ανάγκασαν να το υπογράψεις από την αρχή αφού πρώτα πούλησες την ψυχή σου στο διάολο-που δεν τον ενδιαφέρει ο χρόνος, ο ουσιαστικός χρόνος! Ποιος είναι; Καλή χρονιά! Μια καινούργια υπενθύμιση του συμβολαίου που ταυτόχρονα για μένα είναι υπενθύμιση της στιγμής μου και υπάρχει αυτή η άγια στιγμή μου, η μοναδική στιγμή της χαράς που είμαι καλά! Καλή χρονιά σημαίνει μόνο ένα πράγμα… να συνεχίσεις να έχεις την μεγαλύτερη περιουσία που δεν χρειάζεται να μοχθήσεις και να χάσεις τη μισή σου ζωή γι’ αυτή, την υγεία σου!
Μακάρι να «μοχθήσεις αλλιώς» γι’ αυτήν… «λίγα» πράγματα χρειάζονται(!) -παραδοχές, αλήθειες, αποφάσεις, επιλογές και… είπαμε… κόπο και χρόνο και θυσίες- λίγα τα λες αυτά… όχι, δεν είναι λίγα, πολλά είναι, και δύσκολα! Ποιος να τα κάνει αυτά; Μακάρι λοιπόν να μοχθήσεις γι’ αυτήν –από μόνη της πάντως δεν έρχεται, χάνεται-πως θα υπάρχει πώς θα υπάρχουμε κι εμείς; Έτσι; Χωρίς θυσίες; Τι λες; Τίποτα δεν μας ανήκει χωρίς κόπο… ούτε κι αυτή! Όταν την «τιμούμε» μας «τιμά» τώρα… άλλο θέμα όταν την «χάνουμε» χωρίς να φταίμε-φταίμε τότε που δεν μιλάμε, που δεν αγωνιζόμαστε αλλά, συνομιλούμε με τη σιωπή μας! Το πρόβλημα είναι να μπορώ να κάνω γι’ αυτήν κάτι, και να μην το κάνω.
Το συμβόλαιο σε αγχώνει- να τηρήσεις τους όρους του- τις τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες του που αντιστοιχούν σε τριακόσιες εξήντα πέντε επιλογές σωστές ή λάθος, για σένα, ή εις βάρος σου- άγχος, δουλειά που δεν έχεις αγαπήσει ούτε μπορείς ν’ αγαπήσεις «εφιάλτης το χρήμα» αυτοσκοπός (!) ανταγωνισμός επικράτησης… κοινωνικής, επαγγελματικής- το χρήμα(!) ο Θεός με τους περισσότερους πιστούς! «Τυφλή υποταγή!» σ’ αυτόν… αλλοτρίωση, αλαζονεία, απανθρωπιά, απάθεια, παλιανθρωπιά… (!) «Ο Θεός σου» σου ζητάει τυφλή υποταγή λοιπόν… Ο «χρόνος» είναι το συμβόλαιο που σε κάνει να τον υπηρετείς καλύτερα…. έλα, μετράς τα χρόνια να το μαζέψεις, να αγοράσεις, να πλουτύνεις να κάνεις να δείξεις- χάνεις τον ύπνο σου- όλα, για το «Θεό σου» πουλάς την ψυχή σου, το κορμί σου, τα θέλω σου, τα «είσαι σου» πουλάς το πολυτιμότερο (!) τη στιγμή σου! Το συμβόλαιο του «Χρόνου» του ψεύτικου, του φτιαχτού… αυτού που ονομάσαμε 2020 χα, χα… το λέει καθαρά… «Μίσησε τη στιγμή» κάνε άπειρα σχέδια για το μέλλον, υλικούς στόχους, επαγγελματικούς, επιχειρηματικούς, επενδυτικούς… ο χρόνος ανήκει σ’ αυτούς και τρέχει… τρέχει… τρέχει…, δεν αφιερώνεις τίποτα στη στιγμή… την «ασήμαντη» στιγμή- σιγά τώρα μη δώσεις σημασία στη στιγμή, στον άνθρωπο- δεν προλαβαίνεις… βιάζεσαι άρα υπάρχεις… το ένα το άλλο το παράλλο, βιάζεσαι… άρα υπάρχεις- έτσι νομίζεις- όχι τον άνθρωπο (!) όχι τη στιγμή δεν υπάρχεις εσύ όμως έτσι νομίζεις ότι υπάρχεις… αλλά… δεν υπάρχεις!
Η παρουσία σου στη στιγμή η παρουσία σου στον άνθρωπο σε κάνει άνθρωπο άλλα εσύ δεν θέλεις να προδίδεις το Θεό σου! Το Χρήμα! Το τυραννικό Χρήμα σε βασανίζει… μα δεν γίνεται χωρίς αυτό! Μα μπορείς και με λίγα-το ξέρεις- μα θέλεις τα πολλά! Τι κρίμα(!)πια… δεν γίνεται αλλιώς… νοιάζεσαι για τα παιδιά σου να τους εξασφαλίσεις το άνετο μέλλον, το αύριο… το σήμερα; Το σήμερα δεν σε νοιάζει… το θυσιάζεις… η στιγμή δεν σε νοιάζει… τη θυσιάζεις, ο άνθρωπος δεν σε νοιάζει… τον θυσιάζεις! Φεύγει η ζωή κι εσύ τρέχεις για να εξασφαλίσεις… το αύριο! Το τώρα; Χωρίς το τώρα πως θα υπάρξει αύριο; Οι άνθρωποι; Η στιγμή; Μα το τώρα… με το «τώρα» θα ασχολείσαι; Έχεις σχέδια! Έχεις… μα, δεν είσαι… και φεύγει το τώρα και φεύγει η στιγμή και φεύγει ο χρόνος και φεύγουν τα χρόνια και φεύγουν οι άνθρωποι και φεύγεις κι εσύ… δίχως να προλάβεις να ζήσεις! Δεν έμεινες να κοιτάξεις καν… δεν έδωσες κάτι αληθινό- μη υλικό, έργο δηλαδή του κόπου του χρόνου των χεριών σου- δεν «δόθηκες» δεν αγάπησες κάτι… κάποιον… Καλά λέει η κρητική μαντινάδα… «σ’ αυτόν τον κόσμο γίνεσαι ότι έχεις αγαπήσει…» αλλιώς… τίποτα! Τι έγινες; Τι έδωσες; Τι; Την παρουσία σου; Την έδωσες; Να είσαι εδώ, να μην είσαι αλλού, να ακούς, να βλέπεις, να συμπαραστέκεσαι, να παλεύεις, να «δίνεις…» Τι; Την παρουσία σου… εσένα! Αυτό θέλει ο άνθρωπος… έναν άλλο άνθρωπο ν’ ανταμώσει ειλικρινά, να νιώσει, να τον νιώσουν, ν’ αγαπήσει, ν’ αγαπηθεί, να είναι παρών(!) γαλήνιος, εδώ, τώρα, κι ο άλλος παρών εδώ τώρα! Στη στιγμή του να είναι δοσμένος, εδώ (!)- όχι αλλού- τώρα (!) -όχι μετά- τώρα! Εδώ! Αυτή τη στιγμή!
Το συμβόλαιο δεν τηρείται; Τριακόσιες εξήντα πέντε δεσμεύσεις είναι αυτές… μπορείς ν’ αδιαφορήσεις; Όχι! Προσδοκίες… τριακόσιες εξήντα πέντε… και έπειτα κι άλλες, κι άλλες… και τα χρόνια περνούν, κι οι άνθρωποι φεύγουν… όταν καταλάβεις ότι τα χρόνια φεύγουν… μείνε τότε, τουλάχιστον εδώ, τώρα-δεν είναι αργά- στη στιγμή σου! Ζήσε την! Ποτέ δεν είναι αργά… Μια στιγμή αξίζει μια αιωνιότητα!
Μείνε εδώ με τους ανθρώπους σου… σε χρειάζονται! Όταν αφήσεις τη στιγμή να φύγει χωρίς να τη ζήσεις… δεν είναι κρίμα; Τραγικό! Γι’ αυτό ζήσε (!)αγάπησε! Ένας μόνο τρόπος υπάρχει ν’ αγαπήσεις… ν’ αγαπήσεις εσένα! Να «δώσεις» στον άνθρωπο στη στιγμή στον εαυτό σου, σ’ ότι αγαπάς… να γαληνεύεις, να είσαι χαρούμενος- τότε μπορείς ν’ αγαπάς- κι αυτή τη γαλήνη σου τη χαρά σου να τη μοιράζεις στους ανθρώπους που αγαπάς! Εσένα μοιράζεις… τον εαυτό σου, τον καλό! Άσε που γίνεσαι και το καλό παράδειγμα! Αξίζει έναν τέτοιο εαυτό να «σκάψεις» να γεννήσεις, έναν τέτοιο εαυτό να «χτίσεις» έναν τέτοιο εαυτό να δώσεις! Εκεί! Όχι αλλού… όπου δεν χωράς δεν ανήκεις… φύγε (!)από όπου δεν αξίζει… όχι όπου δεν αξίζει… μην είσαι, να χαθείς και να χάσεις τον εαυτό σου, τη ζωή έτσι… άδικα! Να περάσει «άπραγη» «θλιμμένη» «φτωχή» «άδεια» «μόνη» «πικρή» «ψεύτικη» «πουλημένη» η στιγμή σου… χωρίς να τη ζήσεις! Και είναι μία (!)άλλη δεν έχει… δηλαδή, πολύτιμη! Όταν φεύγει μπορεί να μην ξανάρθει… δηλαδή πολλές (!)… γιατί πολλές είναι οι ευκαιρίες… σκέψου… πόσες ευκαιρίες χαμένες! Είναι «μια» «ακριβή» κι εσύ «ένας είσαι» γιατί να μην είσαι αυτό που είσαι, αυτό που εσύ θέλεις να είσαι και όχι κάτι άλλο που δεν είσαι εσύ! Το θέμα τώρα είναι να ξέρεις τι θέλεις… αν αυτό που θέλεις είσαι εσύ… το ξέρεις; Είσαι; Η σου μάθανε να θέλεις άλλα απ’ αυτά που είσαι για να εντυπωσιάσεις για να σε παραδεχτούν για να δείξεις ότι μετράς… να κάνεις άλλα απ’ αυτά που θέλεις; Γιατί; Τι είσαι; Δεν είσαι εσύ; Είσαι;
Μαρία Π. Κρόντη
.logotypos.gr