Νατάσα Δανιήλ
Η μνήμη είναι σαν μία λίμνη αναμνήσεων. Άλλες τις ψαρεύουμε -όταν θέλουμε- άλλες βγαίνουν στην επιφάνεια από μόνες τους με κάποια αφορμή και κάποιες άλλες είναι πάντα στην επιφάνεια σα φυσαλίδες που δε σπάνε ποτέ. Τέτοιες φυσαλίδες είναι οι αναμνήσεις συναισθημάτων μου. Αναμνήσεις που δεν εστιάζουν στα πρόσωπα, στα χρώματα, στους ήχους ή στις εικόνες, αλλά στο πώς ένιωσα, ακόμη και πολλά πολλά χρόνια πριν...
Στο νηπιαγωγείο μας είχε βάλει η κυρία να χρωματίσουμε κάτι χελιδόνια. Αφού όλοι συμφωνήσαμε ότι τα χελιδόνια είναι μαύρα, με έπιασε πανικός ψάχνοντας στην κασετίνα και μη βρίσκοντας μαύρη ξυλομπογιά. Τότε έπεσε το μάτι μου στη μοβ. Μα πόσο έξυπνη ήμουν; Ήταν τόσο σκούρα που η κυρία από μακριά θα την έβλεπε σαν μαύρη, κι έτσι, με ύφος θριάμβου και περηφάνιας άρχισα να ζωγραφίζω μοβ χελιδόνια. Χαρά..., ικανοποίηση... Την είχα κοροϊδέψει... Όταν όμως ήρθε πάνω από το κεφάλι μου, κατεδαφίστηκε ο μύθος της εξυπνάδας μου. Και φάνηκα αντιθέτως χαζή που στην επίμονη ερώτηση «τι χρώμα είναι τα χελιδόνια σου», απαντούσα «μαύρα», ενώ και εκείνα τα σκασμένα ήταν μοβ και εκείνη την «έσκασα»... Ντροπή και αμηχανία...
Στην α’ δημοτικού ένιωσα έναν καταιγισμό συναισθημάτων μέσα σε λίγα λεπτά. Η Αντιγόνη, με την οποία μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο, άρχισε να ρίχνει κομματάκια γόμας μέσα στην μπλούζα της μπροστινής μας. Νευρικό γέλιο, χαρά και τρέλα! Όταν όμως ο Βαγγέλης μας μαρτύρησε στην κυρία Θεοπίστη, μας κόπηκε το γέλιο στην κυριολεξία. Κι όταν η κυρία ρώτησε την Αντιγόνη τι είχε μόλις πει, θυμάμαι τη φωνούλα μέσα μου: «Ας απαντήσει, ας απαντήσει, ας απαντήσει», όπως και τη σιγουριά που ένιωθα πως δε θα απαντούσε... Κι όταν ρώτησε μετά εμένα η δασκάλα, ένιωσα «λουσμένη» από το φως χιλιάδων προβολέων και από τον κρύο ιδρώτα μου, κατέβασα το κεφάλι και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί... Ντροπή, ντροπή, ντροπή...
Ενώ απαιτώ από την κόρη μου να παραδέχεται τις ζημιές της, εγώ δεν το έκανα ποτέ. Όταν στα οχτώ μου έσπασα ένα μανό της μαμάς μου και πασάλειψα όλο το μπάνιο στην αποτυχημένη προσπάθειά μου να καθαρίσω, δεν παραδέχτηκα ότι ήμουν εγώ που το έκανα. Ακόμη κι όταν εξοργισμένη μας έβαζε να ορκιστούμε ότι δεν το κάναμε, θυμάμαι το αίσθημα απάθειας που ένιωθα και την φράση που έλεγα μέσα μου «Ο κόσμος να χαλάσει, δεν ομολογώ» Κι έτσι έγινε... Αποφασιστικότητα και απάθεια...
Πώς γίνεται να μη θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά τόσο βαθιά χαραγμένα να είναι τα συναισθήματα που ένιωσα;
Πώς να ξεχάσω τον μικρό μου αδερφό να μου λέει «άνοιξε το στόμα να δω κάτι», και να φτύνει μέσα στο στόμα μου; Σιχαμάρα, αηδία και θυμός...
Ή την αδερφή μου να προσπαθεί να με πνίξει, επειδή κατα τη γνώμη της έλεγα ψέματα ότι δε βλέπω καθαρά, για να βάλω γυαλιά; Νεύρα, νεύρα, νεύρα...
Πώς να ξεχάσω που, όταν ο πατέρας μου τόλμησε να μου κάνει πλάκα ότι εγώ δε θα έτρωγα γλυκό, γιατί ήταν μόνο για τους άλλους, κλείστηκα σε μια ντουλάπα και δεν έβγαινα για ώρες; Θυμός και πείσμα...
Και τέλος δε θα ξεχασω ποτέ το αίσθημα που ένιωσα τότε που κόλλησε μια τσίχλα στα μαλλιά του μικρού μου αδερφού στο αυτοκίνητο. Ενώ η μαμά από τη θέση του συνοδηγού μας φώναζε να τον βοηθήσουμε κι εκείνος έκλαιγε και χτυπιόταν, με είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο τρομερό. Το αυτοκίνητο σταμάτησε και η μαμά ξεχνώντας την εντελώς κολλημένη τσίχλα με έβγαλε έξω και με κατσάδιασε κι εγώ, ενώ ήξερα ότι δεν πρέπει, συνέχιζα να γελάω... Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Αντιφατικά συναισθήματα, κυρίως αμηχανία...
Τελικά είναι τόσο έντονο το συναίσθημα κάποιες φορές που, ενώ «αφαιρούμε το περιτύλιγμα», αυτό -το συναίσθημα- μένει στη μνήμη για πάντα. Παίζει ρόλο η ένταση με την οποία το βιώσαμε, αλλά και το ότι ίσως ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε κάτι τέτοιο. Έτσι, ακόμα κι αν έχουν περάσει άπειρα χρόνια, δεν ξεθωριάζει ποτέ. Δε θυμόμαστε αυτόν τον συμμαθητή που συναντήσαμε τυχαία αν τον είχαμε στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, θυμόμαστε όμως μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του συναισθήματος εκείνου που βιώσαμε στα 4, στα 5, στα 8, στα 10...
Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι. [Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές]tempo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .