Ο Χρήστος Κιούσης περιγράφει μια δική του ημέρα στην Θεσσαλονίκη στην εποχή του κορονοϊού.
Ξανά σε σκληρό lockdown λένε οι σε βαθύ κόκκινο περιοχές, ξανά κλειστή η αγορά, ξανά κλειστά τα σχολεία. Οδηγώντας προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης μποτιλιαρισμένη η οδός Τσιμισκή στο φανάρι της ΧΑΝΘ, νωρίτερα πυκνή η ροή των αυτοκινήτων στην Περιφερειακή Οδό, με τις μεγάλες σύγχρονες πινακίδες να προβάλλουν την οδηγία “wear a mask”. Θα μπορούσαν να ενημερώνουν βέβαια τους οδηγούς για το επερχόμενο μποτιλιάρισμα λόγω καραμπόλας, μάλλον κρίθηκε πιο επείγον το μήνυμα “wear a mask”.
Παρκάρω κοντά στην Πλατεία Αριστοτέλους και με το backpack στην πλάτη περπατώ προς το γραφείο έχοντας μέσα στην τσάντα μου τρεις βεβαιώσεις κυκλοφορίας, που έχει εκδώσει για μένα το λογιστήριο της εταιρίας. Δυο βεβαιώσεις από το Εργάνη, εκτυπωμένες από το σύστημα και μια παλιότερη χειρόγραφη, όπου αναγράφονται τα στοιχεία μου, το ωράριό μου και η θέση μου, ενώ μαζί έχω εκτυπώσει και τη σελίδα από την εγκύκλιο όπου έχω υπογραμμίσει τη σχετική διάταξη, σε περίπτωση που δεν την γνωρίζει ο αστυνομικός που θα με ελέγξει.
Στο γωνιακό καφέ σταματώ για να πάρω τον δεύτερο espresso της ημέρας φορώντας τη μάσκα μου τύπου FFP2, οι οποίες ακούγεται ότι είναι οι πιο αποτελεσματικές και αγόρασα online σε καλύτερη τιμή. Δίπλα μου παλικάρι με χειρουργική μάσκα φορεμένη έτσι, που η μπλε πλευρά είναι προς τα έξω, πιο πίσω περιμένει κυρία με επίσης χειρουργική μάσκα φορεμένη με τη λευκή πλευρά εμφανή. Μέσα στο καφέ ο ένας υπάλληλος καλύπτει το πρόσωπό του με μπαφ του σκι, ο άλλος φοράει διπλή μάσκα, μια ιατρική και μια διαφημιστική εταιρίας καφέ.
Περπατώντας μπροστά από τις τράπεζες της Αριστοτέλους βλέπω μεγάλες τις ουρές συνταξιούχων, που συνωστίζονται για τα ΑΤΜ, για την είσοδο της Εθνικής και της Πειραιώς και για τα γραφεία του ΕΦΚΑ προφανώς για κάποιο θέμα περί ενσήμων και συντάξεων. Έχει ξεκινήσει κι ένας ψιλοκαυγάς μεταξύ δύο γερόντων, ο ένας έχει κατεβάσει τη μάσκα και καπνίζει, ο άλλος του κάνει παρατήρηση κι αρχίζουν τα γαλλικά.
Πιο πάνω στον ποδηλατόδρομο δυο γυναίκες διαφωνούν, γιατί η μια φορά ασπίδα προσώπου αντί για μάσκα και η άλλη της κάνει παρατήρηση και την απειλεί με καταγγελία. «Πείτε μου που λέει ο νόμος ότι απαγορεύεται, ποια διάταξη το ορίζει» απαντά η ασπιδοφορούσα, «το είπαν στην τηλεόραση ξεκάθαρα, ότι δεν επιτρέπονται οι ασπίδες κυρία μου». Προσπερνώ χαμογελώντας, όπως χαμογελώ κάθε φορά που ακούω την φράση «το είπαν ξεκάθαρα στην τηλεόραση» ξέροντας από πρώτο χέρι, ότι σπάνια η τηλεόραση επιθυμεί να ξεκαθαρίσει πράγματα.
Στην είσοδο της Σχολής ο Παντελής με καλημερίζει χαμογελαστός όπως κάθε μέρα και περιπαικτικά αναφωνεί, «καλημέρα κύριε Διευθυντά» φορώντας την υφασμάτινη μάσκα του Ηρακλή με καμάρι! «Καλημέρα κύριε Πρόεδρε» ανταπαντώ τηρώντας το καθημερινό μας τελετουργικό, «χίλια χρόνια Ηρακλής – γήπεδο στον Ηρακλή». Θα πούμε τα πρωινά μας νέα, λίγο για τις ομάδες, λίγο για αυτοκίνητα – μοτοσυκλέτες και θα αρχίσουμε την ημέρα μας.
Κάποια στιγμή το μεσημέρι θα βγω να πάρω και τον τρίτο καφέ της ημέρας παρατηρώντας την Αριστοτέλους να «φορτώνει» όλο και περισσότερο κόσμο, ασυνήθιστη κίνηση ακόμα και υπό φυσιολογικές συνθήκες, πόσο μάλλον για περίοδο σκληρού lockdown. Ακούω φωνές και συνθήματα να πλησιάζουν μαζί με έντονη κινητικότητα μπροστά στο αστυνομικό τμήμα . «Είναι συγκέντρωση για στήριξη στον Κουφοντίνα», μου λέει ο περιπτεράς. «Θα συγκεντρωθούν στο άγαλμα του Βενιζέλου μαζί με αυτούς που κάνουν κατάληψη στο Εργατικό Κέντρο». Πάνω που αναλογίζομαι την έντονη αντίθεση «διαδήλωση Vs lockdown», έρχεται και η επόμενη χρηστική πληροφορία. «Πρόσεχε από που θα φύγεις το απόγευμα με το αυτοκίνητο, γιατί θα μαζευτούν στην Καμάρα προς τα Πανεπιστήμια και οι φοιτητές για τον νέο νόμο».
Στο κινητό μου χτυπούν οι ειδοποιήσεις, αντιφατικού περιεχομένου πράγματα. «Αισιοδοξία για τους εμβολιασμούς, φτάσαμε στο 1 εκατομμύριο ανακοίνωσε ο Υπουργός Υγείας» ξεχνώντας βέβαια ότι δε μιλάμε για 1 εκατομμύριο εμβολιασμένων Ελλήνων αλλά αθροίζοντας πρώτη και δεύτερη δόση εμβολιασμών. Επόμενη ειδοποίηση στο κινητό μου: «Νεαροί στην Θεσσαλονίκη τραμπούκισαν κλιμάκιο του ΕΟΔΥ: «Με μολότοφ θα έρθουμε!» Δε θα την έλεγες και απολύτως αρμονική τη στάση μας απέναντι στην υγειονομική κρίση, δε συζούσαμε βέβαια και ποτέ αρμονικά ως ελληνική κοινωνία, δεν μας άλλαξε ο κίνδυνος, ο φόβος, δε θα μας αλλάξει πιθανώς τίποτα και στο μέλλον.
Συνάδελφος έρχεται και κάθεται στο γραφείο μου ξεφυσώντας. «Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Δεν αντέχω άλλο! Στην Κίνα που ξεκίνησαν όλα αυτά πως τα κατάφεραν δηλαδή και είναι ήδη έξω στους δρόμους, στα σχολεία, στις δουλειές τους, στα μαγαζιά, τρώνε και πίνουν;» «Στην Κίνα εφάρμοσαν για δυόμιση μήνες αυστηρό lockdown», απάντησα συνεχίζοντας να πληκτρολογώ στον υπολογιστή μου. «Ε κι εμείς έναν χρόνο τώρα τραβιόμαστε με τα lockdown! Και τώρα ακόμα δεν μπορούμε να κουνηθούμε», διαμαρτυρήθηκε.
Σκέφτηκα προς στιγμή να υπογραμμίσω τη διαφορά μεταξύ ενός αυστηρού lockdown ορισμένου χρόνου στην Κίνα κι ενός αέναου υβριδικού γιαλαντζί περιορισμού αναποτελεσματικού και αντιπαραγωγικού ταυτόχρονα στην Ελλάδα, αλλά πήρα την απόφαση να αυτολογοκριθώ. Έφτιαξα στο πρόσωπό μου την προβλεπόμενη FFP2 μάσκα μου και συνέχισα να πληκτρολογώ ακριβώς τη στιγμή που γινόταν ο σεισμός στην Ελασσόνα κι εγώ νόμιζα ότι ζαλίζομαι από την υποξία της μάσκας!
Υ.Γ. Ο τίτλος του blog είναι «κλεμμένος» από το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου «Αύγουστος». Θεσσαλονίκη αφού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .