Πόσο θα ήθελα να σβησω τη λύπη από των ανθρώπων την ματια..Να είχα εκείνο το μαγικό κρυσταλλο που είναι χαμένο βαθεια στη χώρα του πουθενά....στη χώρα των δακρύων.
Εκεί που κανείς τον δρομο δεν γνωρίζει.
Πάνω από τα σύννεφα πως να πετάξεις...είναι πολύ ψηλά για τις μοναχικες νεράιδες.
Κι εκείνο...το μοναδικό νυχτολουλουδο μαραθηκε.δίχως μία σταλα αγάπης...
Παντού καταχνια...
Έσβησε τα ίχνη του γυρισμού....
Με κούρασε η αδιαφορια αυτου του κόσμου ....
Κάτω από τον ίσκιο του δέντρου της ληθης ....θα αποκοιμηθω................. ..
rain11november