Σε νοστάλγησε η ψυχή μου ..σε πεθύμησαν οι
αισθήσεις μου... Πάει καιρός, πολύ καιρός που πέρασες στη σκιά της αιώνιας
σιωπής...στη ρωγμή του άχρονου χρόνου...Μου 'λειψες, δε φαντάζεσαι πόσο... Μου 'λειψε η ανάσα σου, η ηχώ της φωνής σου, το ζεστό άγγιγμά σου...Πάει καιρός...πάνε χρόνια που έφυγες....
Σε πεθύμησα, σε λαχτάρησε το είναι μου , νοστάλγησα το χάδι σου...μου 'λειψε η αύρα της παρουσίας σου ....Απόψε σ' έχω ανάγκη, έχω ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά να σε νιώσω κοντά μου... απόψε έχω ανάγκη να βρω κάποιο τρόπο να συνδεθώ μαζί σου, να νιώσω την παρουσία σου...θέλω να νιώσω ότι κάπου υπάρχεις και ότι μ' ακούς...σε χρειάζομαι... μ' ακούς; Σε χρειάζομαι. Σ' αναζητώ σα τρελή, σε φως και σκοτάδι, σε χειμώνες και καλοκαίρια που ζήσαμε μαζί, σε ταξιδιάρικες πνοές ανέμων....Ψάχνω να σε βρω σε 'κείνα τα δικά μας μαβιά ηλιοβασιλέματα, σε εκείνα τα δικά μας απόβραδα....που μιλούσαμε με τις ώρες κάνοντας χιλιάδες όνειρα για το μέλλον...όνειρα που ορφάνεψαν, όνειρα που δεν προλάβαμε να τα ζήσουμε...Έψαξα εκεί που θα 'θελα να ήσουν, εκεί που θα 'θελα να είμασταν μαζί... Διασχίζοντας όπως πάντα τον ίδιο δρόμο, το ίδιο επίπονο ματωμένο μονοπάτι που έγινε ναρκοπέδιο αναμνήσεων..... Ανιχνεύοντας ανάσα-ανάσα χνάρια της περασιάς σου, οι φόνισσες θύμισες με κάνουν σκόνη κάθε φορά που πασχίζω να ενώσω κομμάτια μνήμης για να σε συναντήσω εκεί...εκεί που ο χρόνος ρίχνει αλάτι στις ανοιχτές πληγές και σε κάνει να ουρλιάζεις από πόνο.....
Μαρίζα Τσιτμή