Μακριά από μένα, απατεώνα. Στα τσακίδια. Χάσου και ξεχάσου. Χρόνε τρισάθλιε, απαίσιε, φαρμακωμένε. Τέρας με τα τριακόσια εξήντα τόσα δύσμορφα κεφάλια. Λερναία ύδρα, καταβόθρα. Που είχε το θράσος το πρώτο-πρώτο σου κεφάλι να με κοροϊδέψει. "Να, κέρδισες το φλουρί", μου χαμογέλασε. Στη βασιλόπιτα. Και πίστεψα στην τύχη μου, o ξύπνιος. Θα πάει καλά λέει η χρονιά. Ουστ από δω, κακοχρονιά συφοριασμένη. Στο πυρ το εξώτερο.
Ψεύτη, τροϊκανέ, μαγκούφη, φορομπήχτη, ροπαλοφόρε, κοστουμάκια, λαοπλάνε, μοχθηρέ, αδίστακτε, αριβίστα. Τι μου έφερες αχρείε καραγκιόζη; Ένα χρόνο παραπάνω μου έφερες συν άλλους τρεις τουλάχιστον που έφαγε από τη ζωή μου το άγχος. Σχέδια στην καραντίνα κι όνειρα στην κατάψυξη, λεχρίτη. Χρέη, φόροι, τέλη, εισφορές . Στον αγύριστο. Μη σε πετύχω πουθενά, θα σε μαδήσω μήνα μήνα. Εξαφανίσου πάραυτα, εσύ και το φλουρί σου. Φύγε και κλείσε πίσω σου την πόρτα. Κι αν σε αντικαταστήσει κάποιος σαν τα μούτρα σου, πες του καλύτερα να μη τολμήσει να φανεί μπροστά μου. Καλύτερα έχω να παγώσω εδώ, να μείνω στήλη άλατος όταν γυρίσω να χαρώ που οι λεπτοδείκτες σου θα σταματούν καθώς ψοφάς, παρά να δω ξανά ένα αγύρτη σαν και σένα να στέκει στο κατώφλι μου. Με το φλουρί του και τις μαλακίες του.
(Η Χριστουγεννιάτικη κάρτα είναι του Terry Gilliam)