Τρίτη, Οκτωβρίου 27

Έδώ έχουν μείνει όλα όπως τ' άφησες...--Εκδόσεις Οσελότος


Εδώ έχουν μείνει όλα όπως τ' άφησες, σου γράφω για να ξέρεις...

Όλα είναι όπως τα άφησες... Ο κόσμος ίδιος, παραμένει το ίδιο ακαταλαβίστικος, αχαρακτήριστος,  όσο και να προσπάθησα ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους, άλλα σκέφτονται ,  άλλα σου λένε ...κι άλλα πράττουν...

Εδώ, έχουν μείνει  όλα όπως τ' άφησες. Μόνο που  ο αγέρας του σπιτιού μας πάλιωσε, και μυρίζει  έντονα  βαριά αρρωστημένη νοσταλγία , έρχονται στιγμές που πνίγομαι  και δεν μπορώ να ανασάνω...

Κι όμως , εδώ όλα είναι όπως τ' άφησες. Ο ουρανός εξακολουθεί το ίδιο να  ρίχνει δάκρυα βροχής  για να ξεπλένει τα βάσανα όλων των πονεμένων , μόνο που τώρα το κάνει πολύ πιο συχνά απ' ότι το έκανε στο παρελθόν, γιατί πλήθυναν στη γη οι δυστυχισμένοι άνθρωποι...

Κι  ο ήλιος, ίδιος έμεινε, δίνει καθημερινά το παρόν του όπως και τότε, μόνο που τώρα ζεσταίνει όλο και πιο λίγους ανθρώπους, στους πολλούς δεν φτάνουν ποτέ οι αχτίδες του... αυτοί εξακολουθούν να ξεπαγιάζουν ...

Σου γράφω για να ξέρεις... 

Εδώ, είναι όλα όπως τ' άφησες.  Μόνο που τώρα η πόλη ερήμωσε από ζωντανές ανθρώπινες φιγούρες, περπατάς και βλέπεις στους δρόμους ζωντανούς-νεκρούς... μάσκες αγέλαστες, άνθρωποι ζόμπι ...μια χώρα ζωντανών- νεκρών.. 

Κι όμως εδώ, είναι όλα όπως τ' άφησες. Τα μικρά πετούμενα τ ‘ουρανού λιγόστεψαν επικίνδυνα, αντιθέτως με τα αρπαχτικά που πλήθυναν και σκέπασαν τον καταγάλανο ουρανό της Ελλάδας...  Σύννεφο τα όρνια με τα γαμψά νύχια πάνω απ' την χώρα μας,  αρπακτικά που τρέφονται με  σάρκες και αίμα...ανθρώπων

Εδώ, είναι όλα όπως τ' άφησες. Μόνο που η ανθρώπινη ζωή φτήνυνε...και φτήνυνε υπερβολικά, ευτελίστηκε, έχασε την αξία της τελείως....τώρα πια  οι άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά, όμως αυτό δεν αγγίζει κανέναν, γιατί την αξία της ζωής την κατάντησαν κουρελόχαρτο όπως τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου έτσι υποβάθμισαν και  κουρέλιασαν και την ανθρώπινη ζωή...τώρα πια δεν έχει καμιά αξία.... κι αυτό έγινε από τότε που τα μεγάλα μαύρα κοράκια ...πολιόρκησαν την Χώρα μας...

Εδώ, είναι όλα όπως τ' άφησες.. Σου γράφω για να ξέρεις από εδώ που είμαι, απ' το παρελθόν, γιατί εγώ, εκεί έμεινα. Ξέμεινα, δεν έφυγα ποτέ από 'κει... το παρόν είναι όπως ακριβώς σου το περιέγραψα...δάκρυα, πόνος, μαυρίλα... Εσύ πρόλαβες και δραπέτευσες...εγώ  έμεινα εκεί που μ ‘άφησες , ποτέ δεν έφυγα ...ευτυχώς δεν μετακόμισα ποτέ στο παρόν ...γιατί έτσι που το'χουν κάνει τώρα πίστεψέ με...  δεν θα το άντεχα....

 

ΕΔΩ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΑΦΗΣΕΣ .σου γράφω για να ξέρεις. 

Μαρίζα  Τσιτμή