Απόψε γράφω πάλι για ‘σένα. Πάει καιρός. Έχασα το μέτρημα πια,μα δεν κουράζομαι να σου γράφω. Είναι ήσυχο βράδυ απόψε ,αλλά μέσα μου επικρατεί χάος,όπως καθημερινά άλλωστε. Ένα χάος φτιαγμένο από ‘σένα,απ’το ανεκπλήρωτο του έρωτα σου.Λόγια που δεν πρόλαβα να σου πω,στιγμές που δεν πρόλαβα να ζήσω μαζί σου,ένα σ’αγαπώ που άργησε να έρθει,μια καρδιά κομμάτια,και μια ζωή που έμεινε μισή.
Αναρωτιέμαι που να είσαι και τι να κάνεις. Είσαι ευτυχισμένος;ποια σε κάνει να γελάς τώρα;σε προσέχουν;σου δίνουν την αγάπη που αξίζεις; Έπρεπε να ήσουν εδώ. Θα μπορούσα αν ήθελα να μάθαινα νέα σου κάθε μέρα.Αλλά επιλέγω να μένω με ερωτήματα.Προσπαθώ να κλείσω την πληγή που μ’άφησες. Εύχομαι συνέχεια να είσαι ευτυχισμένος. Όταν έφυγες απ’την ζωή μου σου φόρεσα την καρδιά μου να την έχεις να σε προσέχει σε κάθε βήμα σου. Και ξέρω καλά πως αν πάθεις κάτι ,θα διαλυθώ εντελώς,πως να ζήσει άλλωστε κανείς όταν η καρδιά του πάψει να χτυπά;Μπορεί να μην είσαι εδώ αλλά θα το μάθω.
Τις νύχτες μ’αρέσει να κοιτάζω το φεγγάρι με την ελπίδα πως το κοιτάζεις και εσύ,και κάπου εκεί ψηλά συναντιούνται τα βλέμματα μας.Μιλάω στα αστέρια για ‘σένα και κάθε ένα που πέφτει του ζητάω να σε προσέχει,αυτή είναι η ευχή μου.Δεν κοιμάμαι τις νύχτες πια,προτιμώ να κάθομαι στην ησυχία τους,και να σε σκέφτομαι.Κι’αν καμιά φορά τύχει και κοιμηθώ ,στοιχειώνεις τα όνειρα μου ,σε βλέπω είσαι εκεί,απλώνω το χέρι να σε πιάσω,προσπαθώ να σου μιλήσω,να πω όσα δεν πρόλαβα.Μα πετάγομαι ξυπνάω αμέσως ,και μόλις ξυπνήσω έχεις χαθεί,σε έχει πάρει το όνειρο μακριά μου.Με ρωτάνε όλοι γιατί δεν βγαίνω πολύ πια,και γιατί έχω κλειστεί στον εαυτό μου.
Μα να βγω να κάνω τι; Φοβάμαι μήπως σε πετύχω κάπου τυχαία.Δεν θα το άντεχα αυτό. Σίγουρα θα χαμογελούσα και θα έφευγα αμέσως μην με δεις να κλαίω.Γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου λοιπόν; Προσπαθώ να ενώσω τα κομμάτια μου,μήπως καταφέρω να συνεχίσω την ζωή μου. Κι’αν σε έβλεπα ξανά θα ήταν η αυτοκαταστροφή μου. Που και που πίνω ίσα να ζαλιστώ λίγο ,και με αυτό τον τρόπο ξεγελάω την σκέψη μου και για λίγο σε ξεχνάω.Για λίγο ζω ξανά.
Είναι στιγμές που θέλω να ξεσπάσω σε κλάματα ,να τα βγάλω όλα από μέσα μου,ότι έχει να κάνει με εσένα,όχι με λόγια,αλλά με δάκρυα.Να βρω κάποιον να κλάψω και να του πω πως νιώθω.Κι’ύστερα να πιω μέχρι να ζαλιστώ πολύ,και να μην θυμάμαι τίποτα. Ποια είμαι, ποιος ήσουν εσύ,και γιατί έπαψα να ελπίζω στον έρωτα, γιατί έχασα την ζωή μου, και τον εαυτό μου. Θέλω να χαμογελάσω ξανά,και να το εννοώ. Να κάνω κάτι και να μην σε σκέφτομαι. Να είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Θέλω να ζήσω από την αρχή ..
