Όσο πιο ώριμη είναι η επιθυμία μας, συνειδητοποιούμε ότι εκείνο που μας κινεί στον άνθρωπο που μας ελκύει είναι ο ερωτικός πόθος, ο οποίος διαφοροποιείται από το ερωτικό πάθος.
Όταν ποθούμε έναν άνθρωπο, τον επιθυμούμε γιατί αυτό που συναντάμε σε εκείνον μοιάζει με τη δική μας πληρότητα. Είναι τόσο ισχυρές οι ομοιότητες στον τρόπο που αγαπάμε, που οι διαφορετικότητες στις συμπεριφορές μας, στις αντιλήψεις μας, στα ενδιαφέροντά μας δεν μπορούν
να κλυδωνίσουν τη σχέση.
Στο ερωτικό πάθος εξαρτόμαστε από το άλλο πρόσωπο σε μια εναγώνια προσπάθεια να συγκολλήσουμε ό,τι έχει ραγίσει, να ολοκληρώσουμε ό,τι έμεινε ελλιπές, να ενώσουμε ό,τι παρέμεινε διάσπαρτο μέσα μας να περιφέρεται, εκλιπαρώντας σε μια νέα ματιά από μας ώστε να εκτιμηθεί και να πάρει τη θέση που του αξίζει. Επιλέγουμε λοιπόν ένα πρόσωπο και του δίνουμε αυτό το ρόλο. Το έργο διαρκεί όσο καλύπτονται οι ανάγκες μας, προσκολλημένοι ο ένας στον άλλον και εκείνο που μας συνδέει είναι η εξάρτηση και όχι η επιθυμία του ενός για τον άλλον.
Το ερωτικό πάθος ξεκινάει από την εγωιστική μας ανάγκη μας για ολοκλήρωση μέσα από τον άλλον και αυτό που μας έλκει είναι η αυταπάτη ότι θα ικανοποιηθεί με ένα μαγικό τρόπο και για αυτό οργιζόμαστε κάθε φορά που ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στην απαίτησή μας.
Ο πόθος όμως μας οδηγεί στον άνθρωπο που η ολοκλήρωση, που «βλέπουμε» με τα μάτια των συναισθημάτων μας σε εκείνον, μοιάζει με αυτό που έχουμε κατακτήσει μέσα μας. Εκείνο που μας έλκει είναι ότι η επιθυμία μας για συναισθηματικό μοίρασμα και για αποδοχή της σεξουαλικότητάς μας βρίσκει ανταπόκριση και για αυτό νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα δώρα που χαιρόμαστε μαζί, αλλά και για εκείνα που κρατάμε εάν η σχέση τελειώσει.