Τετάρτη, Μαΐου 8

Όλα θυμίζουν στις αναμνήσεις σου που θέλω να ξεχάσω

αναμνήσειςΚαθημερινά ζούμε πράγματα και δημιουργούμε αναμνήσεις. Ξεκινώντας από τον αστείο τύπο που πετύχαμε στο λεωφορείο να μιλάει στον σκύλο του μέχρι και τα περιστατικά που μας σημάδεψαν για πάντα. Το μυαλό θυμάται το γέλιο και το κλάμα. Μια χαρούμενη καρδιά είναι εξίσου «σημαδεμένη» με μια ραγισμένη. Μικρά πράγματα που κάθε φορά «ξύνουν» παλιές πληγές. Πληγές που κάποτε δεν ήταν τίποτα, παρά όμορφες στιγμές.

Δεν τα θυμόμαστε όλα ξέρετε! Μόνο εκείνα που ακόμη κι αν εμείς δεν θεωρούμε σημαντικά το υποσυνείδητο αποφασίζει να τα κρατήσει.
Απ’ τη στιγμή που σε γνώρισα το ήξερα πως θα μείνεις στη ζωή μου. Όχι απαραίτητα σαν παρουσία, μα σίγουρα σαν ανάμνηση. Συνεχώς προσπαθούσα να καταλάβω το λόγο που ένιωθα κάτι τέτοιο, χωρίς όμως να μπορώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Ήξερα όμως μέσα μου πως σίγουρα θα τελειώσει. Έτσι αποφάσισα να το ζήσω όσο ακόμα σε είχα κοντά μου.
Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, μα ταυτόχρονα τόσο ίδιοι. Λίγες φορές όσο ζω δεν μπορούσα να καταλάβω κάποιον. Εσύ όμως μπορούσες και κατόρθωνες συνεχώς το ίδιο πράγμα. Αποφάσεις, πράξεις και λόγια χωρίς καμιά λογική με έφερναν σε σημείο που δεν ήξερα γιατί θέλω να είμαστε μαζί. Κάτι όμως με κρατούσε! Με έκανε να παραβλέπω κάθε παράνοια μπροστά σ’ εκείνο το βλέμμα που δήλωνε πως μετάνιωσες.
Αναλογίζομαι το όσα ζήσαμε και καταλαβαίνω πως η ζυγαριά κλίνει προς τα άσχημα. Κλάμα, νεύρα και υποσχέσεις χωρισμού. Τότε είναι που επανέρχομαι στην ίδια σκέψη. Δεν γίνεται να είμαστε μαζί!Πως μπορείς όμως να σκεφτείς λογικά όταν αγαπάς; Έχει σημασία το πλήθος απ’τις αναμνήσεις ή η δύναμη των λίγων ισχυρών και καλών;
Σε ξεπέρασα, αυτό το ξέρω! Σε ξεπέρασα όμως με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Έναν τρόπο που σίγουρα δεν μπορώ να προσδιορίσω, ωστόσο με κάνει να σε σκέφτομαι αρκετά. Μετά από τόσο καιρό εμφανίζεσαι στο μυαλό μου σε ώρες που δεν έχουν λογική. Στη δουλειά, στην έξοδο, ακόμη και όταν περνάω χρόνο με την παρέα μου.
Δεν θα πω ψέματα! Πολλές φορές σκέφτηκα μια δεύτερη ευκαιρία που τόσες φορές σου έδωσα. Εκεί είναι που τα «κακά« επανέρχονται. Κάτι όμως με κρατάει πίσω. Θέλω να είμαι γύρω σου, παρά το γεγονός πως ξέρω ότι δεν με βοηθάς. Με στενοχωρείς με πράξεις και πράγματα που κανονικά ούτε θα σκεφτόμουν πως θα με επηρέαζαν.
Αναλογίζομαι πως πρέπει να συνέλθω. Να ξεφύγω απ’ το παρελθόν μας, μιας και τίποτα δεν με κρατάει πια. Δεν είναι όμως όλα τα δεσμά μας ορατά. Ψάχνω εν τέλει λογική μεταξύ δυο ανθρώπων που σκέφτονταν εξ αρχής με άλλα μέτρα και σταθμά! Δεν θέλω να γίνεις κάτι για εμένα, ούτε εγώ για εσένα. Θέλω να είμαστε «για εμάς» πέρα από κάθε διαφορά. Ένα πράγμα που γνωρίζω πως είναι λογικά ακατόρθωτο…
Πότε υπήρχε όμως λογική ανάμεσα μας;
 maxmag.gr