ένα περιφερόμενο κοινωνικό στρώμα, συντετριμμένο και αγανακτισμένο από την κρίση την οποία είχε υποστεί, το οποίο επέλεξε τον Τσίπρα περισσότερο ως αρχηγό που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην έξοδο και πολύ λιγότερο πίστεψε στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δυναμική του.
Θα έπρεπε από τότε ο Τσίπρας να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το καινούργιο κοινωνικό στρώμα του 32%, ήταν το κόμμα που τον ανέδειξε κι αυτό το κόμμα είχε δικά του χαρακτηριστικά. Απαιτούσε ξεχωριστή ανάγνωση και κυρίως απαιτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% να αφομοιωθεί χωρίς να χάσει το χρώμα του στο καινούργιο υπό διαμόρφωση κόμμα.
Ήταν πολλοί από το παλιό ΠΑΣΟΚ εκεί, αλλά ήταν και πολλοί δεξιοί της μεσαίας τάξης.
Ξαφνικά οι ΣΥΡΙΖΑίοι αισθάνθηκαν ότι μπορούν να γίνουν οι καβαλάρηδες του νέου αυτού κοινωνικού κόμματος, το οποίο έμοιαζε σαν βράχος που αποκολλήθηκε από την παλιά μεταπολίτευση και ζητούσε την ένταξη του σε ένα καινούργιο μέλλον.
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι θεώρησαν ότι το κοινωνικό αυτό στρώμα ασπάστηκε πλήρως την ιδεολογία τους και έτσι έσπευσαν να τρομάξουν μία κοινωνία με αλλαγές, οι οποίες ήθελαν χρόνο αφομοίωσης και κατανόησης. Ήθελαν εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Το επείγον για το κοινωνικό αυτό στρώμα ήταν να αποκατασταθούν οι πληγές που έφεραν τα μνημόνια, να αποκτήσει ο Έλληνας την αξιοπρέπεια του και να ορθώσει ανάστημα στην Ευρώπη. Δεν ήταν το επείγον στους ανθρώπους αυτούς η ανάγκη να συμβεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτή τη συμφωνία όφειλαν να την αφήσουν στη Δεξιά που είχε οδηγήσει την ιστορία μέχρι εκεί. Όμως οι δεξιοί διά της Μέρκελ οδήγησαν τον Τσίπρα στη βιαστική Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έμοιαζε να γίνεται ερήμην ενός λαού. Ένας λαός που αγκομαχούσε ήδη από τους τεράστιους φόρους του Τσακαλώτου. Ένας λαός ο όποιος κάθε μέρα στένευε ακόμα περισσότερο τη ζωή του για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις εξωφρενικές απαιτήσεις.
Έφτασαν οι επιχειρήσεις να χρειάζονται να δανείζονται από τα κέρδη του επόμενου χρόνου για να πληρώσουν το προηγούμενο. Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε αντιληπτό από το οικονομικό επιτελείο και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν διάβασε ο εγκατεστημένος στο Μαξίμου κύριος Βερναρδάκης.
Αντιθέτως διάβασε ότι ο θυμός είναι μικρός που μάλιστα θα μπορούσε να υπάρξει και μία οριακή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε σε αυτές τις εκλογές. Απέμειναν ελάχιστοι ΣΥΡΙΖΑίοι όρθιοι.
Άλλοι πήγαν με τον νάρκισσο δραχμομανή κύριο Βαρουφάκη που επιθυμεί, λέει, να οικοδομηθεί το ευρώ με τους δικούς του όρους, άλλοι διάλεξαν το δρόμο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, της αναμφίβολα έντιμης, ηθικής και βαθειά μορφωμένης γυναίκας που κυκλοφορεί όμως με μεγεθυντικό φακό της πραγματικότητας και αυτοακυρώνεται με την εμμονική ώρες ώρες σχολαστικότητά της.
Άλλοι ακολούθησαν τον Λαφαζάνη σ’ έναν δρόμο που ισχυριζόταν ανεύθυνες προσδοκίες και προσπαθούσε να διασώσει την αριστερότητα του, απομακρυνόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι ανήκουν στους «53» που συγκροτούν τη συνιστώσα Τσακαλώτου που διέλυσε τη μεσαία τάξη κι ακόμα να καταλάβει.
Υπάρχουν κι άλλοι που θεώρησαν ότι είναι τόσο αριστεροί και τόσο έξυπνοι που θα ξεπερνούσαν τον Μαρξ και τον Λένιν.
Όλοι αυτοί, δηλαδή το 4%, έχασαν.
Απέμεινε το μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού στρώματος του 32%, το όποιο αναζητεί να ανάβει στο μέλλον.
Είναι αυτό το 24% που καταγράφηκε σαν δυναμική στις ευρωεκλογές. Αυτό το 24% περιμένει το πρόγραμμα και βάσει αυτού ή θα μεγαλώσει ή και θα μικρύνει. Το 24% είναι η Προοδευτική Συμμαχία.
Μέσα σε αυτό το 24% οι λιγότεροι είναι οι ΣΥΡΙΖΑίοι.
Όμως ο βυθός έχει ξυπνήσει και ζητάει να καταπιεί ολόκληρο το καράβι της προόδου. Ο Τσίπρας πρέπει να καταλάβει ότι ίσως είναι αρχηγός ενός νέου κόμματος, τους ανθρώπους του οποίου δε γνωρίζει, και επίσης δεν τους έχει δίπλα του.
Καιρός να αναγνωρίσει την καινούργια του ταυτότητα.
Με τους συνετούς της Αριστεράς, με τους ανθρώπους που ενέπνευσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τους ανέντακτους και κοινωνικά ευαίσθητους ας προχωρήσει και ας σκιαγραφήσει το καινούργιο πρόσωπο της ιστορίας.
Κι ένας καλός επικοινωνιολόγος δεν βλάπτει.
Δες πόσο ήρεμος κάθεται στα πάνελ ο Άδωνις Γεωργιάδης. Σαν φιλοσοφημένος μαρξιστής. Ωσάν η Χούντα να βρίσκεται μακριά στον Βόρειο Πόλο. Κι όμως είναι εκεί, μέσα του.
Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια.
Και η Νέα Δημοκρατία στον τομέα αυτόν υπερέχει.
Στο να φαίνεται.
Χωρίς να είναι.
Να πούμε την αλήθεια.
Ο καιρός της περισυλλογής τέλειωσε.
Έξω ακούγονται τουφεκιά.
Καιρός να σταματήσει να μιλάει κάνεις με συνιστώσες της γκρίνιας, της κλάψας και της απραξίας.
Μια είναι η συνιστώσα.
Το μέλλον της χωράς.
Και η αναγνώριση των λαθών είναι η πρωταρχική αρετή όσων ηγούνται.
altsantiri.gr