Σάββατο, Ιουνίου 15

Γιατί σιωπούν τα πρόβατα;

Πρόβατα-αγριεμένα Γιατί σιωπούν τα πρόβατα;
Οι Έλληνες, παρά το ότι φάνηκε πως όποιο κόμμα και αν επέλεγαν πια, δεν θα απέφευγαν τα μνημόνια, τη λεηλασία, και τη σκλαβιά τους, έχουν χειραγωγούμενοι την ψευδαίσθηση ότι, μπορούν δημοκρατικά να μην αφελληνισθούν

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
«Τόλμησε να χρησιμοποιήσεις τη δική σου λογική. Μόνο εάν αποφασίσουμε να θέσουμε το μυαλό μας στην υπηρεσία μας, να υπερβούμε αυτά που προκαλούν την ηθική μας απάθεια, να μην είμαστε πλέον πρόθυμοι να αποδεχθούμε την ψευδαίσθηση της γνώσης και της ορθολογικής πληροφόρησης, την ουτοπία της Δημοκρατίας, καθώς επίσης την φαντασίωση της ελευθερίας, τότε και μόνο τότε έχουμε μία κάποια ευκαιρία να αποφύγουμε τις τεχνικές χειρισμού και χειραγώγησης μας. Δεν είναι φυσικά ένα εύκολο έργο ή μία απλή διαδικασία, αλλά δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή – η απόφαση βέβαια να ανακτήσουμε την ελευθερία μας είναι δική μας» (Kant, με μικρές παρεμβάσεις).
.

Άποψη

Όταν το Μάιο του 2010 η Ελλάδα οδηγήθηκε σκόπιμα στο ΔΝΤ (σενάριο), μέσω της παραποίησης των στοιχείων για το έλλειμμα (από το 6,5% το 2007 στο 15,6% το 2009) και το δημόσιο χρέος (από το 107,2% του ΑΕΠ το 2007 στο 129,7%), σε συνδυασμό με την απίστευτη δυσφήμιση της παγκοσμίως από την τότε κυβέρνηση, οι Έλληνες δεν σιώπησαν ούτε λεπτόγεμίζοντας τους δρόμους και τις πλατείες, διαδηλώνοντας μαζικά, καθώς επίσης δημιουργώντας το κίνημα των αγανακτισμένων.
Όλα αυτά σε μία εποχή που το ΑΕΠ της χώρας ξεπερνούσε τα 230 δις € (173 δις € το 2015), οι μισθοί των Ελλήνων ήταν ακόμη υψηλοί, οι συντάξεις επίσης, το κοινωνικό κράτος άθικτο, τα ακίνητα τους κατά 2 τρις € ακριβότερα, ενώ το προσδόκιμο ζωής κατά 3,5 χρόνια μεγαλύτερο – με ένα συνολικό χρέος από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (γράφημα, πηγή), καθώς επίσης με ένα δημόσιο χρέος μικρότερο από τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους, τα οποία υπερέβαιναν τα 300 δις € κατ’ εκτίμηση τότε του ΔΝΤ.
.
Κόσμος, χρέος – η «σύνθεση» του χρέους σε διάφορες χώρες.2
.
Κάτι περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, αφού οι Έλληνες είχαν τοποθετηθεί «στο κρεβάτι του Προκρούστη», επικράτησε η «σιωπή των αμνών» – όπως είχαμε γράψει τότε (άρθρο), όπου η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων Ελλήνων Πολιτών φαντασιώνονταν μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλούσε ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός».
Έκτοτε η σιωπή αυτή κλιμακωνόταν συνεχώς, ευθέως ανάλογα με τα εκάστοτε μνημόνια που τους επιβάλλονταν, φτάνοντας στο σημερινό ζενίθ της – σε μία πραγματικά εκκωφαντική σιγή, η οποία θυμίζει μία συλλογική αποχαύνωση: μία πλήρη αδιαφορία των Ελλήνων για τον εαυτό τους, για τα παιδιά τους και για την πατρίδα τους, στην  οποία συντελείται μία πραγματική γενοκτονία (άρθρο).
Επί πλέον στα παραπάνω, μία από τις μεγαλύτερες απορίες μας ήταν γιατί οι Έλληνες δεν αναζήτησαν ποτέ μόνοι τους έναν τρόπο, για να μπορούν να εξυπηρετούν το δημόσιο χρέος τους – αφού καμία χώρα δεν το εξοφλεί, όλες είναι χρεωμένες και απλά ανακυκλώνουν τα δάνεια τους.
Εναλλακτικά βέβαια να χρεοκοπήσουν, επιλέγοντας ένα οδυνηρό τέλος έναντι μίας οδύνης δίχως τέλος. Αντί να θεωρούν ανόητα πως αυτοί ευθύνονται για την πτώχευση της χώρας τους, επειδή είναι διεφθαρμένοι, όπως τονίζει συνεχώς ο εντιμότατος επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης – ή φοροφυγάδες, τεμπέληδες και σπάταλοι, κατά τις κατηγορίες της περισσότερο διεφθαρμένης χώρας του πλανήτη, της Γερμανίας (άρθρο).
Για ποιό λόγο λοιπόν προτίμησαν ανόητα να χάσουν 1.000.000.000.000 € από την ακίνητη περιουσία τους, καθώς επίσης να καταρρεύσουν τα εισοδήματα τους, να κλείσουν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, να εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη, να εξευτελισθούν παγκοσμίως, να απολέσουν ολοσχερώς την εθνική τους κυριαρχία κοκ. – έναντι δυο αμφιλεγόμενων δανείων της τάξης των 230 δις €, με κυριολεκτικά δρακόντειες εγγυήσεις (αγγλικό δίκαιο), τα οποία συμπληρώθηκαν με τα 86 δις € σήμερα.
Εύλογα λοιπόν αναζητήσαμε ερμηνείες από την επιστήμη της εφαρμοσμένης ψυχολογίας (R.Mausfeld), επιθυμώντας εν πρώτοις να δώσουμε απάντηση στο εξής ερώτημα: «Γιατί σιωπούν τα πρόβατα, γιατί δεν αντιδρούν και δεν δραστηριοποιούνται, όταν οδηγούνται νομοτελειακά στη σφαγή τους;« – μέσα από τις οποίες οδηγηθήκαμε στα παρακάτω:
.

Το παράδοξο της Δημοκρατίας

Στις πολιτικές συζητήσεις της παγκόσμιας ελίτ, ο λαός παρομοιάζεται συχνά με μία αγέλη προβάτων, η οποία διακρίνεται από την έντονη τάση της προς τις παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις – από έναν ανορθόδοξο παρορμητισμό, ο οποίος οφείλει να ελέγχεται.
Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για την ηγεσία ενός κράτους να ερμηνεύει τη «σιωπή της αγέλης», σαν μία έγκριση της πολιτικής της δράσης – όπως στο παράδειγμα του Νίξον, ο οποίος ισχυρίσθηκε πως η σιωπή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Αμερικανών σήμαινε ότι, συμφωνούσαν με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ανάλογα βέβαια ερμηνεύεται και η σημερινή σιωπή των Ελλήνων – ως η συμφωνία τους δηλαδή με την πολιτική των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της υποδούλωσης της χώρας τους.
Περαιτέρω, πρώτος ο Θουκυδίδης είχε αναφέρει ότι, ο όχλος διακρίνεται από το πάθος εις βάρος της λογικής, πως ο λαός είναι ασταθής και άστατος, ενώ καθιστά υπεύθυνους τους άλλους για τα δικά του λάθη – όταν, από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί κατευθύνονται κυρίως από την τάση τους για δύναμη, με στόχο να ικανοποιήσουν τις κυριαρχικές τους βλέψεις, καθώς επίσης τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
Αναγνώρισε επομένως ότι, η κάθε σωστή μορφή οργάνωσης μίας κοινωνίας θα έπρεπε να λαμβάνει υπ’ όψιν τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, όπως είναι οι παραπάνω – κάτι που, κατά την άποψη του, δεν ήταν δυνατόν να εξασφαλισθεί από τη Δημοκρατία. Θεώρησε λοιπόν, κρίνοντας από το παράδειγμα του Περικλή στην Αθήνα, πως η ιδανική μορφή διακυβέρνησης μίας χώρας είναι η ηγεσία ενός ανδρός, στο όνομα όμως της Δημοκρατίας – κάτι με το οποίο συμφώνησε και ο Αριστοτέλης.
Σε μία τέτοια κυβερνητική μορφή (Τιμοκρατία, όπου διοικούν οι πλέον σεβαστοί στο λαό και οικονομικά ανεξάρτητοι), όφειλαν να ισορροπούν μεταξύ τους τόσο τα ολιγαρχικά, όσο και τα δημοκρατικά στοιχεία – με έναν τέτοιον τρόπο, ώστε ούτε η μάζα και οι φτωχοί, ούτε η ελίτ και οι πλούσιοι να έχουν την εξουσία.
Ειδικά ο Αριστοτέλης θεωρούσε τη Δημοκρατία ως μία «ληγμένη» Τιμοκρατία – επειδή στη Δημοκρατία εμπερικλείεται η δυνατότητα να μοιράσουν μεταξύ τους οι μάζες τις περιουσίες των πλουσίων, εφόσον αποτελούν την πλειοψηφία, γεγονός που κατά το φιλόσοφο ήταν άδικο.
Κάτι ανάλογο ουσιαστικά έχει υιοθετηθεί από το αμερικανικό σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο κάθε μορφή κυβερνητικής οργάνωσης πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να προστατεύει τη μειοψηφία των πλουσίων από την πλειοψηφία των φτωχών. Η λύση που δόθηκε εν προκειμένω από τον ιδρυτή του αμερικανικού συντάγματος (J. Madison), ήταν η «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία», η οποία συναντάται σήμερα και στην Ελλάδα – όπου εκ των πραγμάτων πρόκειται για μία καλυμμένη μορφή της Ολιγαρχίας (η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα ήταν άμεση, αφού κυριαρχούσε πλήρως ο λαός – οι Αθηναίοι Πολίτες βέβαια και όχι οι δούλοι).
Συνεχίζοντας, η Δημοκρατία στη Δύση σήμερα δεν είναι πλέον μία από τις πολλές δυνατές μορφές διακυβέρνησης – αλλά η μοναδική, μέσω της οποία νομιμοποιείται η εκάστοτε πολιτική εξουσία. Ταυτόχρονα, οι κυριαρχούσες ελίτ αντιμετωπίζουν τη Δημοκρατία ως μία απολύτως απαραίτητη ψευδαίσθηση – προσπαθώντας, πίσω από τη ρητορική της Δημοκρατίας, να εξασφαλίσουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα, στηρίζοντας τις ολιγαρχικές δομές που θεωρούν ως τις πλέον κατάλληλες.
Επί πλέον, κάνουν ότι μπορούν για να διαβρώσουν τις δημοκρατικές δομές – με τέτοιον τρόπο όμως, ώστε οι ενέργειες τους αυτές να μην είναι εύκολα ορατές στον πληθυσμό. Η συγκεκριμένη διαδικασία έχει επιταχυνθεί σήμερα, με έναν εξαιρετικά ανησυχητικό ρυθμό – με τη βοήθεια των χρεών, καθώς επίσης Θεσμών του τύπου της ΕΕ, της Τρόικας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, της TTIP (άρθρο) κοκ.
Με απλά λόγια, οι εγκατεστημένες ολιγαρχικές δομές κάτω από το μανδύα της Δημοκρατίας, έχουν καταφέρει τον εντυπωσιακό άθλο να μετατρέψουν τις Δημοκρατίες της Δύσης σε Ολιγαρχίες, χωρίς να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες από τους λαούς – με αφετηρία τις Η.Π.Α., στις οποίες υπάρχουν πολλά εγχειρίδια που αναφέρονται στη «διαχείριση» της Δημοκρατίας προς όφελος της ελίτ.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
https://analyst.gr/2015/10/10/giati-siopoun-ta-provata