Όμως, ο εορτασμός των 200 ετών από το 1821 ΔΕΝ είναι Ολυμπιάδα!ΔΕΝ απευθύνεται σε δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, απευθύνεται στους Έλληνες - και στη Διασπορά (κυρίως)!
Δεν έχει glamour, δεν έχει εμπορευματοποίηση, δεν χρειάζεται top-notch δημόσιες σχέσεις, δεν έχει δικτυακά connections με μια παγκόσμια ελίτ διαχείρισης εικόνας-προϊόντος.
Τι γιορτάζουμε, λέμε;;;
ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ;;;
ΜΗΠΩΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΜΑΣ;;;
Μας εξαπατούν με πρόσωπα...πουράτα (βάλτε κι εσείς, ότι επίθετο θέλετε)
Καλλιόπη Σουφλή
(Ανανεωμένο) Δεν ήθελα να γράψω απολύτως ΤΙΠΟΤΕ για τον διορισμό της κας Γιάννας Αγγελοπούλου, ως Προέδρου της Επιτροπής για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Παλιγγενεσία.
Τίποτε απολύτως!
- Πρώτον, γιατί, ακόμα κι αν υπήρξε ατυχέστατη ως επιλογή – που μεταξύ μας υπήρξε – δεν μπορεί να αμαυρώνει την πολύ καλή εικόνα που έχει δημιουργήσει η νέα κυβέρνηση…
- Δεύτερον, γιατί ΔΕΝ συμφωνώ με τη γκρίνια που άρχισε κι όλα να υφέρπει γύρω τριγύρω, για «προσλήψεις» από τη νέα κυβέρνηση, προσώπων που ΔΕΝ προέρχονται από τη ΝΔ…
--Κι ακόμα υπήρξαν διάφορες προσλήψεις από εξαιρετικές (π.χ. Μενδώνη) ως δοκιμασμένες και καλές (π.χ, Χρυσοχοίδης), αλλά και ατυχέστατες (π.χ. Μαυρωτάς). Δεν είναι όλοι το ίδιο…
--Χώρια που υπάρχουν και υπουργοποιήσεις αυθεντικών Νεοδημοκρατών επίσης ατυχέστατες (ονόματα δεν λέμε…)
Ο Μητσοτάκης ορθώς επέλεξε να χρησιμοποιήσει πρόσωπα απ’ όλο το φάσμα. Αλλού έκανε καλές επιλογές, αλλού όχι – κι αυτό αφορά ακόμα και επιλογές από το κόμμα του – και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
«Δέκα στα δέκα» δεν πετυχαίνει κανείς…
- Τρίτον, γιατί, ενώ έγιναν και πολύ σωστά πράγματα (π.χ. Νόμος για το άσυλο πιο προχωρημένος κι από εκείνο της Διαμαντοπούλου), αν είχα πράγματι να κάνω κάποια κριτική ουσίας, θα μίλαγα για αυτό που ουσιαστικά δεν μίλησε ΚΑΝΕΙΣ: για το νομοσχέδιο «περί Επιτελικού κράτους».
Δεν είναι αναδιοργάνωση bottom up (που δεν θα έπρεπε και δεν θα μπορούσε να είναι)
δεν είναι ούτε top down (όπως έπρεπε να είναι),
δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως structural reform (πράγμα ανέφικτο τώρα, έτσι κι αλλιώς),
δεν οδηγεί ούτε σε administration by project (όπως θα έπρεπε στις σημερινές συνθήκες),
γενικά όποιος έχει στοιχειώδη σχέση με Operational Research (Επιχειρησιακή Έρευνα) το κοιτάει και δεν καταλαβαίνει που αρχίζει και που τελειώνει το… χάος.
Μαζί και οι βαρύγδουπες εξαγγελίες περί… από-κομματικοποίησης του κράτους: Και ξεκινάει η «από-κομματικοποίηση»… διατηρώντας τα στελέχη που είχε τοποθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση (Τσίπρα), την οποία κατηγορούσαν όλοι – και δικαίως - ότι κομματικοποιούσε τα πάντα!
Ξεκίνησαν την «από-κομματικοποίηση» διατηρώντας τους πιο «κομματικοποιημένους»!
Το πιο σημαντικό ίσως: Δεν μπορεί να γίνει ΚΑΜΙΑ «δομική» μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης, αν δεν προηγηθεί η πλήρης εφαρμογή της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης». Αν δεν «μιλάνε» μεταξύ τους – και on line – οι εφτά διαφορετικοί servers που πρέπει να στηθούν στα πιο κομβικά σημεία…
Μόνο έτσι θα υπάρχει πλήρης εποπτεία για το τι ακριβώς «οργανόγραμμα» χρειάζεται κάθε υπουργείο (και πόσα υπουργεία χρειάζονται). Μόνο έτσι θα καταργηθούν οι δαιδαλώδεις επικαλύψεις αρμοδιοτήτων. Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί πλήρης παρακολούθηση του διοικητικού έργου από τα πάνω, και πλήρης διαφάνεια του κυβερνητικού έργου από τα κάτω…
Αλλά η ηλεκτρονική διακυβέρνηση θέλει καμία διετία για να εφαρμοστεί (θα χρειαζόταν πολύ περισσότερο, αν δεν είχε προχωρήσει αρκετά η προετοιμασία και ο σχεδιασμός την τριετία 2012-15. (Που η κυβέρνηση Τσίπρα τα σταμάτησε όλα και τα καταχώνιασε όλα μετά…)
Άρα, πραγματική θεσμοθέτηση του «επιτελικού κράτους» ως τότε είναι πολύ δύσκολο να γίνει.
Αυτά όλα θα ήταν, όντως, αφορμή για χρήσιμη κριτική ουσίας (Και όχι η επιλογή της …Γιάννας).
Αλλά μήπως είναι κάπως νωρίς να κρίνουμε το «επιτελικό κράτος»;
Στο κάτω κάτω, αν φανεί πως έγινε κάποιο λάθος στην αρχή, η κυβέρνηση λίγο πιο κάτω θα το διορθώσει.
Και δεν είναι από τα λάθη που δεν διορθώνονται, εδώ που τα λέμε…
- Τέταρτον δεν θέλω να ασχοληθώ με τη Γιάννα και για ένα λόγο ακόμα: Γιατί είναι δύσκολο να αγγίξεις το θέμα χωρίς να γίνει «προσωπικό». Λυπάμαι, αλλά οι ενστάσεις μου είναι και επί προσωπικού!
Αναγκάζομαι όμως να ασχοληθώ με το θέμα, όχι ευθέως, αλλά «δια της εφαπτομένης». Δηλαδή για να απαντήσω σε διάφορους «κόλακες» (είτε του Μητσοτάκη είτε της Γιάννας) που επικαλέστηκαν πάσης φύσεως σαθρά επιχειρήματα για να υπερασπιστούν την επιλογή αυτή.
Νομίζω ότι τα επιχειρήματα αυτά είναι χειρότερα και από αυτό που τελικώς υπερασπίζονται…
--Πρώτον, το επιχείρημα ότι η Γιάννα τα κατάφερε στην διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2004, άρα είναι η «ενδεδειγμένη» να τα καταφέρει και στην Γιορτή των 200 χρόνων της Παλιγγενεσίας! Καμία σύγκριση, καμία σχέση.
Η διοργάνωση των Ολυμπιακών είναι ένα τεράστιο διεθνές project, που κοστίζει δισεκατομμύρια, που θα το παρακολουθήσουν δισεκατομμύρια τηλεθεατών απ’ όλο τον κόσμο, όπου οι δημόσιες σχέσεις παίζουν σπουδαίο ρόλο και η οικονομική επιφάνεια όσων αναμιγνύονται το ίδιο.
Και με την ευκαιρία, οι υπέρογκες δαπάνες για την Ολυμπιάδα του 2004 ΔΕΝ οφείλονται στην Γιάννα! Άλλοι τις έκαναν…
Μπορεί η ίδια να επέδειξε ενίοτε και νεοπλουτίστικο στιλ και αλαζονεία, αλλά τα όποια «κουσούρια» της δεν επιβάρυναν τελικά τον προϋπολογισμό. Άλλοι τον επιβάρυναν εκείνη την εποχή…
Η Γιάννα λοιπόν, για το project της Ολυμπιάδας μπορεί και να ήταν το «ενδεδειγμένο» πρόσωπο. Και πάντως οργανωτικά στέφθηκαν με επιτυχία…
Για να είμαστε δίκαιοι…
Όμως, ο εορτασμός των 200 ετών από το 1821 ΔΕΝ είναι Ολυμπιάδα!
ΔΕΝ απευθύνεται σε δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, απευθύνεται στους Έλληνες - και στη Διασπορά (κυρίως)!
Δεν έχει glamour, δεν έχει εμπορευματοποίηση, δεν χρειάζεται top-notch δημόσιες σχέσεις, δεν έχει δικτυακά connections με μια παγκόσμια ελίτ διαχείρισης εικόνας-προϊόντος.
Ο γιορτασμός των 200 ετών της Παλιγγενεσίας θα είναι μια εσωτερική διαδικασία αυτοσυνειδησίας των Ελλήνων! Να θυμηθούμε από πού ξεκινήσαμε, τι περάσαμε, πόσο προχωρήσαμε, τι καταφέραμε και τι δοκιμασίες έχουμε ακόμα μπροστά μας.
Δεν λέω κάτι καινούργιο: Αυτό ακριβώς ήταν το περιεχόμενο των Παναμερικανικών εορτασμών για τα 200 χρόνια της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας του 1776 - που έγιναν μια χρονιά μετά την ταπεινωτική αποχώρησή τους από το Βιετνάμ (1975), την πρώτη ήττα στην Ιστορία τους…
--Αξίζει τον κόπο να μελετήσει κανείς τι έκαναν οι Αμερικανοί με το Bicentennial of American Independence το 1976 (επί Προεδρίας Φόρντ). Δέκα χρόνια το συζητούσαν (από το 1966), δύο φορές άλλαξαν γνώμη, τελικά έκαναν κάτι «πανηγυρικό», αλλά όχι εντελώς «φαντασμαγορικό». Και τους απασχολούσε κυρίως να ανεβάσουν το ηθικό του Αμερικανικού λαού εκείνη τη στιγμή…
--Αξίζει τον κόπο να δει κανείς πως γιόρτασαν και οι πιο «πομπώδεις» Γάλλοι την αντίστοιχη επέτειο των 200 χρόνων από τον Γαλλική Επανάσταση (1789). Το 1989 λοιπόν (επί Προεδρίας Μιτεράν), έγιναν τοπικά φεστιβάλ σε όλη τη Γαλλία, ο κόσμος χόρεψε στους δρόμους, γλέντησε, έγιναν και κάποιες εκδόσεις (όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες) εκφωνήθηκαν και κάποιοι πανηγυρικοί από πολιτικούς και… τέλος!
Και οι δύο επέτειοι ήταν εσωτερικά γεγονότα, πανηγυρικές εκδηλώσεις, με αυθόρμητη λαϊκή συμμετοχή και με κάποια παραγωγή πνευματικού έργου (όχι σπουδαίου πάντως).
Αν αυτό θέλουμε να κάνουμε κι εδώ – και μπορούμε, ίσως να το κάνουμε και λίγο καλύτερα - πού ακριβώς κολλάει ένα πρόσωπο όπως η Γιάννα;
Έλα μου ντε;
- Πέμπτον, κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για το rebranding της Ελλάδας στο εξωτερικό!
H επέτειος της Παλιγγενεσίας, ΔΕΝ έχει σχέση ούτε με marketing ούτε με διεθνές ακροατήριο. Είναι πάντα μια εσωτερική διεργασία που απευθύνεται σε Έλληνες. Και αυτό υπήρξε σε κάθε άλλη χώρα, όπου έγινε κάτι αντίστοιχο!
Μερικοί μάθανε το rebranding πρόσφατα και το μεταχειρίζονται σαν το …πιπέρι. Τώρα που το μάθανε, το βάζουν παντού - ακόμα και στο… καταίφι!!
- Έκτον, ακούω και τους άλλους, τους «ψευτομοντέρνους»;
Το λένε και γεμίζει το στόμα τους, σαν να βρήκαν την ατάκα να κατατροπώσουν τους… ακροδεξιούς Ελληναράδες…
Ηρεμήστε παλληκάρια. Θυμηθείτε τι είπε κάποιος, που δεν ήταν ούτε «Ελληναράς» ούτε ακροδεξιός: ο Σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος Φρασνουά Μιτεράν.
--Πολιτική, είχε πει ο Μιτεράν, είναι η διαχείριση των συμβόλων!
Ε λοιπόν, το 1821 υπήρξε η πρώτη Επανάσταση Εθνικής απελευθέρωσης στην Ευρώπη (μετά τη Σερβική ίσως, που όμως δεν ολοκληρώθηκε με ανεξαρτησία, παρά πολλές δεκαετίες αργότερα), την οποία διεξήγαν οι πιο απροσδόκητοι «τύποι»: κάτι πεινασμένοι, ρακένδυτοι, αγράμματοι, άοπλοι, ανοργάνωτοι και συχνά διχασμένοι! Με όλους τους «συσχετισμούς» εναντίον τους τότε!
Κι όμως τα κατάφεραν…
Αλλού νίκησαν απροσδόκητους θριάμβους, αλλού υπέστησαν δεινές ήττες, αλλού έβγαλαν μόνοι τους τα μάτια τους, αλλά άντεξαν. Και τα κατάφεραν…
Και όλη η Ευρώπη - οι κυβερνήσεις της οποίας ήταν εχθρικές εναντίον τους, αρχικά - τελικά τους θαύμασε και τους λάτρεψε και τους αγκάλιασε και τους στήριξε…
Για την αρετή τους! Για την αυταπάρνησή τους! Για τον ηρωισμό τους.
Για τα δεινά που υπέστησαν αγόγγυστα…
Για την υπομονή και την επιμονή τους…
Για την ευκολία που θυσίαζαν τη ζωή και την περιουσία τους για την Πατρίδα (που ακόμα δεν είχαν - απλώς την ονειρεύονταν).
Με συγχωρείτε, τι σχέση έχει με όλα αυτά, η …Γιάννα;
Με τον ήρωα Νικηταρά (Ν. Σταματελόπουλο), που μετά την απελευθέρωση, αυτός, το «λιοντάρι της νίκης» στα Δερβενάκια, βρέθηκε πάμφτωχος να ζητιανεύει έξω από μια Εκκλησία στο Ναύπλιο.
Τον είδε ένα ξένος πρέσβης, τον λυπήθηκε, και του έριξε ένα χρυσό νόμισμα.
Κι ο Νικηταράς τον φώναξε καθώς έφευγε:
--Με συγχωρείτε εξοχότατε, κάτι σας έπεσε – και του το επέστρεψε.
--Μα δεν μαζεύεις νομίσματα από τους περαστικούς, τον ρώτησε ο πρέσβης αμήχανος…
--Όχι, πώς σας πέρασε τέτοια ιδέα. Απλά κουράστηκα και κάθισα λίγο να ξαποστάσω, του απάντησε αγέρωχος ο γέρο Νικηταράς.
Αυτά μας έχουν μείνει από το 1821!
Τι σχέση έχει με τέτοιους συμβολισμούς η Γιάννα;
Το 1821 υποκίνησε ένα πανευρωπαϊκό κίνημα Φιλελληνισμού που λίγο αργότερα μετεξελίχθηκε σε παγκόσμιο κίνημα Ρομαντισμού. Με αρχική έμπνευση την ιστορική Ελλάδα και τη μυθική «Αρκαδία»…
Τι σχέση έχει με όλους αυτούς του συμβολισμούς η Γιάννα;
- Έβδομον, οι Αμερικανοί που πολεμούσαν για την Ανεξαρτησία τους αυτό-αποκαλούνταν Πατριώτες! (εξ ου και το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο)
Πάντα και παντού, στις επιτυχίες και στις αποτυχίες, George Washington and the Patriots!
Αλλά και οι Γάλλοι συνέθεσαν ως ύμνο της δικής τους Επανάστασης, τη πασίγνωστη Μασσαλιώτιδα, που ξεκινά με τον γνωστό στίχο:
--Εμπρός Παιδιά της Πατρίδας! Έφτασε η Μέρα της Δόξας!
(Allons enfants de la Patrie! Le jour de gloire est arrive)
Προσέξτε: δύο άλλοι λαοί, χρησιμοποίησαν για την κορυφαία στιγμή της γέννησης ή της αναγέννησής τους, τις λέξεις: Πατριώτης Πατρίδα!
Τις Ελληνικές λέξεις: Πατριώτης, Πατρίδα….
Αμετάφραστες!
Κανονίστε στο δικό μας εορτασμό, για τα 200 χρόνια της δικής μας Παλιγγενεσίας, να βγουν διάφορα μορμολύκεια και να μιλάνε μειωτικά για τους Πατριώτες και την… Πατρίδα!
Και να ξερνοβολάνε ό,τι έχουν μέσα τους, για να αμαυρώσουν μια ιερή ελληνική λέξη παγκόσμιας ακτινοβολίας.
Που όλοι οι ελεύθεροι λαοί, σε όλο τον κόσμο δικαιούνται να την προφέρουν με υπερηφάνεια και μόνον εμάς θέλουν να μας κάνουν να… «ντρεπόμαστε».
Κανονίστε, να γίνουν τέτοια «παρατράγουδα» εδώ…
Να δείτε για πότε τους παίρνει ο διάολος και τους σηκώνει….
(και σε αυτό, βέβαια, δεν θα έχει καμία ευθύνη και καμία ανάμιξη, η Γιάννα…)
Πηγήhttps://attikanea.blogspot.com/2019/08/blog-post_99.html