Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοια κείμενα. Όχι γιατί δε μπορώ, αλλά γιατί δε θεωρώ ότι αλλάζουν κάτι. Οι άνθρωποι έχουν τη τάση να κάνουν του κεφαλιού τους, ό,τι συμβουλή και αν πάρουν. Είναι ξεροκεφαλιά, και ως ένα βαθμό ευθύνεται για το πώς διαμορφώνουμε το χαρακτήρα μας σε βάθος χρόνου.
Γράφει ο Μιχάλης Μαρκόνης
Είναι και εγωισμός, είναι και πείσμα.
Ο Ευθύμης τις προάλλες είπε κάτι σοφό. «Είμαστε όλα τα μηνύματα που δε θα στείλουμε ποτέ»
Εγώ θα σου πω το εξής όμως. Αν δεν τα πεις όλα, ποτέ δε θα βρεις την ηρεμία που σου αξίζει. Θα σε τρώνε οι τύψεις, και λίγο-λίγο θα σε κάνουν κάποιον άλλο.
Ξεκίνα από αυτά που σε ενοχλούν. Βάλε όρια σε αυτούς που χαλάνε τη ζωή σου. Πραγματικά όρια. Αν ζούσες μόνο για τους άλλους, ζήσε και για σένα. Το έχεις ανάγκη. Βγάλε τα όλα από μέσα σου.
Ο Αγγελάκας το είχε πει καλύτερα εξάλλου. «Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή…»
Ζήσε το σήμερα και ζήσε το έντονα. Ταξίδεψε, γνώρισε κόσμο, κάνε πράγματα που δεν θα έκανες. Μην κοιτάξεις ποτέ τί περιμένουν γονείς συγγενείς και φίλοι από σένα, αλλά μόνο να είσαι καλά.
Είμαστε σε μια εποχή που το μέλλον είναι αβέβαιο, που δεν ξέρεις που θα μας βρει η μέρα αύριο, άρα κάνε αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά, να έχεις τις λιγότερες τύψεις.
Μόνο ένα να θυμάσαι.
Πρόσεχε αυτούς που σ’αγαπάνε.
Δεν είναι πολλοί, δεν φαίνονται εύκολα, και καμιά φορά ίσως να νιώθεις να σε πνίγουν.
Κοίταξε γύρω σου. Κοίτα τους ανθρώπους που περπατάνε στους δρόμους κάθε μέρα. Σταμάτα μερικούς τυχαία. Και ρώτα τους κοιτώντας τους βαθιά στα μάτια.
«Τί θα δίνατε για να έχετε κάποιον να σας αγαπάει αληθινά;»
Θα δεις δάκρυα, σκοτεινιασμένα πρόσωπα, και ίσως μία στο τόσο ένα χαμόγελο, που θα σου λέει ότι έχουν κάποιον και δεν τους λείπει τίποτα, και ας είναι άνεργοι, και ας είναι σε δύσκολη κατάσταση, και ας είναι σε μια γενική κατάθλιψη. Όπως όλοι στην Ελλάδα..
Σου γράφω από τις μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν φύγω δεν είπα στο άτομο που έπρεπε πόσο την αγαπάω, πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της και πόσο θα μου λείπει κάθε μέρα.
Είναι το μήνυμα που δεν έστειλα. Ο έρωτας που δεν είναι εφήμερος, αυτό το βαθύ πράγμα που σε κάνει να χαμογελάς όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες της ημέρας χτυπάνε στο κοιμισμένο πρόσωπο του αγαπημένου σου ενώ κοιμάται δίπλα σου, και εσύ έχεις ξυπνήσει από νωρίς για να το δεις.
Αυτό που δεν είπα ξεχείλισε, και τα ημερολόγια δεν φτάνουν πλέον για να κόβω μέρες μέχρι να την ξαναδώ.
Και ίσως να είναι αργά. Γιατί όσα δεν είπα, με έκαναν να φαίνομαι κάποιος άλλος. Ένα βαρίδι, μια κακή συνήθεια που πρέπει να κοπεί στα μάτια του άλλου. Ένα εμπόδιο στην ευτυχία, ανυπέρβλητο από την απόσταση.
Τα μηνύματα που δεν έστειλα ποτέ, το γράμμα που δεν έγραψα, με έκαναν ένα κρύο πράγμα, ένα ψυχρό ρομπότ. Όλα εκείνα τα συναισθήματα, οι μικρές στιγμές που κάνουν έναν άνθρωπο να νιώθει ευλογημένος που γεννήθηκε και υπάρχει, ήταν σαν να μην έγιναν.
Ξέρεις ότι σου λείπει κάποιος όταν ψάχνεις τη μορφή του στα πρόσωπα γύρω σου. Όταν μοιάζουν άνθρωποι μόνο όσοι έχουν τη δική του μορφή.
Όταν όλα όσα δεν έχεις πει είναι αιτία να χάσεις ίσως αυτόν που αγαπάς.
Μίλα του.
Μίλα της.
Πάντα να μιλάς.
Όταν πεις δυνατά αυτά που σκέφτεσαι, καταλαβαίνεις αμέσως τι λάθη έχεις κάνει. Τι λάθος προτεραιότητες έχεις βάλει στη ζωή. Και μπορεί να αποφύγεις τα χειρότερα.
Δε θα ψάχνεις για θαύματα στο και πέντε.
Και ίσως να είναι αργά ναι. Ίσως το τρένο να έφυγε, είτε αυτό είναι ένας άνθρωπος, είτε μια ευκαιρία ζωής. Αλλά τουλάχιστον δε θα έχεις τύψεις μετά ότι δε προσπάθησες.
Τα μηνύματα που δε στείλαμε, τα γράμματα που δε γράψαμε, αυτά είναι ο πραγματικός μας εαυτός. Είναι πολύ τυχεροί όσοι/ες βρουν κάποιον/α που θα τολμήσει να τα πει όλα.
Που δε θα σκεφτεί 2 φορές πριν στείλει το μήνυμα.
Που θα ανοίξει όλα τα φύλλα του, ξέροντας ότι είναι πολύ πιθανόν να έχει το πιο αδύναμο «χέρι».
Για αυτό σου λέω. Άρπαξε το κινητό, άνοιξε τον υπολογιστή, πιάσε μια κόλλα χαρτί. Πάρε τηλέφωνο, πήγαινε από κει, φίλα τον, φίλα την.
Μόνο να μην μετανιώνεις για όσα πεις, για όσα στείλεις. Ποτέ μην μετανιώσεις.
Αν είναι φίλος, θα σου σταθεί στα δύσκολα και δε θα τον νοιάζει τίποτα, θα δει πραγματικά μέσα σου πώς είσαι και θα σε στηρίξει. Αυτή είναι η μαγεία της φιλίας άλλωστε. Της πραγματικής, όχι το ψεύτικο που βλέπεις γύρω σου.
Αν σ’αγαπάει πάλι, θα μείνει μαζί σου και στις χειρότερες στιγμές σας. Και θα αξίζει και τις καλύτερες στιγμές που περάσατε ή θα περάσετε..
Εσύ μόνο μην διώξεις μακριά σου μόνος σου αυτούς που αγαπάς και σ’αγαπάνε. Μην θυσιάσεις του ανθρώπους για πράγματα..
Γιατί όταν όλα θα πάνε στραβά, και κάποτε θα πάνε, είναι νομοτελειακό, θα γυρίσεις δίπλα σου και δε θα δεις κανέναν ή θα δεις κάτι που είναι «περίπου αλλά όχι ακριβώς..».
Θα έχεις συμβιβαστεί.
Μην φτάσεις να περιμένεις μια συλλαβή, ένα θαύμα, μία της λέξη.
Μια παρουσία σε ένα αεροδρόμιο μια μέρα του Μάη, ένα χαμόγελο και ένα φιλί..