Συναντηθήκαμε μια μέρα τυχαία, σε πολυσύχναστο δρόμο της πόλης... για μερικά λεπτά παγώσαμε, κοιταζόμασταν στα μάτια χωρίς να μιλάμε... έσπασα τη σιωπή πρώτη εγώ, σε ρώτησα πως τα πας, και μου 'πες καλά...
με κοίταξες βαθιά μέσα στα μάτια, σα να 'θελες να μου κάνεις ενδοσκόπηση συναισθημάτων με κείνο το φλύαρο βλέμμα.
Είπαμε πολλά, και πόσα δεν είπαμε...Είπαμε τόσα, όσα ποτέ δεν ειπώθηκαν απ' τα χείλη μας...κι όταν χαιρετιστήκαμε, γύρισα σε κοίταξα, κι ένοιωσα την ανάγκη να σου πω μόνο, πόσο πολύ μου λείπεις...μα σκέφτηκα πως τώρα πια δεν μου ανήκεις... Επιτάχυνα το βήμα μου και χάθηκα μέσα στο ανώνυμο πλήθος, για να μη δεις τα δάκρυα στα μάτια μου..
Μαρίζα Τσιτμή