Ο εγκέφαλος και το σώμα των ατόμων που περπατάνε αργά είναι πιο γερασμένοι σε ηλικία 45 ετών, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση "JAMA Network Open", έδειξε ότι εκείνοι που περπατούν πιο αργά "γερνούν γρηγορότερα" και οι πνεύμονες, τα δόντια και το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι σε χειρότερη κατάσταση συγκριτικά με εκείνους που περπατούν πιο γρήγορα.
Η ίδια επίσης προσθέτει ότι είναι εκπληκτικό το γεγονός πως οι επιδόσεις των συμμετεχόντων σε νευροψυχολογικά τεστ στα οποία υποβλήθηκαν κατά την παιδική ηλικία αποτελούσαν καλούς προβλεπτικούς παράγοντες της μελλοντικής ταχύτητας βηματισμού.
Η Τέρι Μόφιτ, επικεφαλής συντάκτρια της μελέτης, εξηγεί ότι προηγούμενες έρευνες έχουν ήδη δείξει ότι οι άνθρωποι ηλικίας 70 έως 80 ετών που περπατάνε πιο αργά τείνουν να πεθαίνουν νωρίτερα συγκριτικά με αυτούς που περπατάνε πιο γρήγορα.
Η ίδια προσθέτει ότι η έρευνα αυτή κάλυψε τη χρονική περίοδο από την παιδική ηλικία έως τη μέση ενήλικη ζωή και βρήκε ότι το αργό βάδισμα είναι σημάδι προβλημάτων και σε αυτές τις ηλικίες.
Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου και διαπιστώθηκε ότι αυτοί που περπατούσαν πιο αργά παρουσίαζαν μειωμένο όγκο εγκεφάλου, χαμηλότερο μέσο πάχος φλοιού, μικρότερη συνολική έκταση του εγκεφαλικού φλοιού και υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης εντάσεων λευκής ουσίας (σ.σ: τραύματα εγκεφάλου που απεικονίζονται στη μαγνητική τομογραφία ως πολύ φωτεινές περιοχές). Συνοπτικά, ο εγκέφαλός τους φαινόταν αρκετά πιο γερασμένος.
"Είναι κρίμα που δεν μετρήσαμε την ταχύτητα βαδίσματος και δεν κάναμε μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου κατά την παιδική ηλικία αυτών των συμμετεχόντων", δήλωσε η Ράσμουσεν.
Παίζουν, φυσικά, ρόλο και οι παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής των συμμετεχόντων, αλλά ήδη από την παιδική ηλικία φάνηκε ποιος θα εμφάνιζε πιο αργό βηματισμό στη μετέπειτα ζωή του.
Στην έρευνα αυτή έλαβαν μέρος 904 άτομα από τη Νέα Ζηλανδία οι οποίοι παρατηρήθηκαν από τον Απρίλιο του 2017 έως τον Απρίλιο του 2019, όταν ήταν 45 ετών.
Το να έχει ο άνθρωπος ένα σταθερό σκοπό στη ζωή του, μπορεί να τον προστατεύσει καλύτερα από την άνοια και το Αλτσχάιμερ όσο περνάνε τα χρόνια, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να μην έχουν απάθεια και κατάθλιψη, αλλά, αντίθετα, να αισθάνονται ότι ζουν για κάποιο σκοπό.
Οι ερευνητές, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ψυχιατρικό περιοδικό «Archives of General Psychiatry» του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, διαπίστωσαν ότι, για κάποιο λόγο, όσοι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο από τους άλλους ότι έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους, είναι αυτοί που, ακόμα κι αν έχουν στον εγκέφαλό τους τα φυσικά σημάδια της άνοιας και του Αλτσχάιμερ, τα καταφέρνουν καλύτερα να μην επηρεάζονται αρνητικά από αυτά, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Οι ερευνητές μελέτησαν τα τεστ που είχαν δοθεί σε περίπου 250 ηλικιωμένους, οι οποίοι αργότερα πέθαναν και οι εγκέφαλοί τους ελέγχθηκαν μέσω νεκροψίας για να διαπιστωθεί σε ποιό βαθμό ήταν προχωρημένη η εξάπλωση των σημαδιών της άνοιας. Προτού οι συμμετέχοντες πεθάνουν, οι ερευνητές τους είχαν ζητήσει να προσδιορίσουν κατά πόσο αισθάνονται ότι έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους και αν βρίσκουν συγκεκριμένο νόημα σε αυτήν. Η ύπαρξη στόχου θεωρείται από τους ψυχολόγους δείκτης ψυχικής υγείας και ικανοποίησης στην προσωπική ζωή.
Εδωσαν ένα ψυχολογικό τεστ στους ηλικιωμένους από το οποίο αξιολόγησαν σε ποιό βαθμό οι τελευταίοι όντως αισθάνονταν ότι ζουν για κάποιο σκοπό. Η μεταθανάτια μελέτη του εγκεφάλου των ατόμων αυτών επέτρεψε στους επιστήμονες να συσχετίσουν το ψυχικό βίωμα καθενός, όσον αφορά το σκοπό και την αξία της ζωής του, με την μεταθανάτια κατάσταση του εγκεφάλου του.
Όπως διαπιστώθηκε, ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους τους ηλικιωμένους που είχαν πολλά σημάδια άνοιας (τις χαρακτηριστικές «πλάκες» που προκαλούν το θάνατο των νευρωνικών εγκεφαλικών κυττάρων), όσοι, όσο ζούσαν, αισθάνονταν ότι είχαν ένα σκοπό, ήσαν αυτοί που επηρεάζονταν λιγότερο αρνητικά από την πρόοδο της νευροεκφυλιστικής νόσου και τη σταδιακή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών τους.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι, κατά μέσο όρο, τα άτομα μ’ ένα σκοπό στη ζωή τους είχαν περίπου 30% βραδύτερη επιδείνωση των νοητικών λειτουργιών τους σε σχέση με όσους σε μικρό μόνο βαθμό θεωρούσαν ότι ζούσαν για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό.
Δεν είναι ακόμα σαφές για ποιό λόγο και μέσα από ποιό βιολογικό μηχανισμό ο σκοπός στη ζωή συσχετίζεται με την καλύτερη υγεία του εγκεφάλου στα γεράματα. Εξάλλου, από την μελέτη προκύπτει ότι οι πιο μορφωμένοι φαίνεται να είναι πιο ικανοί στο να επιβραδύνουν την άνοια.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ