Διήγημα: “Ανεκπλήρωτος έρωτας”

Του Νίκου Τσούλια // *

      «Γράφω στον εαυτό μου. Γράφω για να αποφορτίσω κατ’ ολίγον την ένταση και το πάθος, την τρέλα και την ιερή μανία του έρωτα. Γράφω και για έναν πιθανό μελλοντικό αναγνώστη – γιατί δεν τολμώ να πω τίποτα τώρα όσο ζω -, για να ακούσει κάποιος τον βαρύ καημό ενός ανθρώπου, το νόημα και τη θυσία μιας ζωής, για να σκεφτεί έστω ένα ξένο προς εμένα πνεύμα το τι μπορεί να σημαίνει η ζωή.

      Εν αρχή ην το φτερούγισμα. Το φτερούγισμα που νιώθεις ότι σε ανυψώνει πάνω από καθετί γήινο και τετριμμένο, σού ανοίγει άγνωστους ορίζοντες και σε πηγαίνει σε τόπους άβατους και ιερούς για τους ανθρώπους, για όλους τους ανθρώπους. Η ύπαρξή σου διαστέλλεται σε ένα μικρό Σύμπαν και διασκορπίζεται σε έναν ιστό, στον ιστό του έρωτα. Και είναι ο έρωτας διεγερμένη κατάσταση που συνενώνει δύο ανθρώπους αίροντας την προσωπική αυτοτέλεια δημιουργώντας ένα δίδυμο και ενιαίο ον, το ζευγάρι του αιώνιου πόθου.

      Το ερωτικό φτερούγισμα είναι μέθη πάθους, είναι ποίημα ζωής, είναι έκρηξη ονείρου. Πώς να το διαχειριστείς; Πώς να σηκώσεις το ιερό φορτίο της γένεσης της ζωής; Πώς να συναντηθείς με την αρχέγονη θεότητα κουβαλώντας την θνητή ανθρώπινη ύπαρξή σου; Από την αρχή νιώθεις το χάος, τον στροβιλισμό όλων όσων στους άλλους είναι σταθερά σημεία και ακλόνητα σώματα. Εσύ βλέπεις την ουσία των πραγμάτων, νιώθεις τον συνεκτικό ιστό τους, αντιλαμβάνεσαι την θνητότητα των μορφών και την αιωνιότητα του Είναι και της ουσίας που συνέχει το φαίνεσθαικαι τα όντα.

      Ένα σκίρτημα είναι το άνοιγμα της πύλης προς την ομορφιά. Ένα βλέμμα σε οδηγεί σε τόπους ιερούς, σε καιρούς άχρονους. Μια φλόγα σε εξαϋλώνει για να μετέχεις στου θείου το βωμό. Ο έρωτας είναι πριν από όλα μια θυσία, μια θυσία ζωής, μια θυσία του συμβατικού και γενικού τρόπου ζωής, μια θυσία του εαυτού σου˙ αλλιώς δεν μετέχεις στο διασκορπισμό του και στο μεγαλείο του. Μετά η ματιά σου χάνει τα όποια σημάδια ανεξαρτησίας, τα πάντα μετασχηματίζονται, οι μορφές και τα σχήματα έχουν άλλες εικόνες, άλλο κόσμο. Ό,τι βλέπεις το βλέπεις μέσα από τα μάτια της. Οι αισθήσεις σου γεύονται την ουσία, το διαφορετικό από ό,τι ορίζεται ως πραγματικότητα. Έχεις μια δική σου πραγματικότητα. Ανοίγεις τη δυνατότητα για ένα άλλο σύμπαν. Εκεί δεν μπορείς να είσαι φυσιολογικός. Ή μετέχεις στον ιερό χορό του έρωτα χάνοντας κάθε σημείο κανονισμένης ζωής ή γυρίζεις πίσω και απλώς υπάρχεις.

      Και θα κάνεις λάθη, γιατί δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την ιερή φλόγα. Ο έρωτας σε τυφλώνει, για να μπορείς να δεις το δικό του μεγαλείο, σε απαλλάσσει από καθετί τα γήινο. Ο έρωτας δεν δέχεται καμιά σκιά στην απολυτότητά του. Ο ιερός έρωτας είναι εξιδανικευμένος, δεν δέχεται καμιά αίρεση. Είναι τρελός έρωτας ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Ή του δίνεσαι ολοκληρωτικά και χάνεσαι στους τόπους της απόλυτης ευτυχίας ή δεν τον αγγίζεις και ερμηνεύεις τη ζωή σου με τις τυπικές συνθήκες και τις συνηθισμένες συμβάσεις της.

      Αλλά δεν μπορείς να πας μόνος. Την ίδια στιγμή που εσύ διαλύεσαι για να συναντήσεις τους ιερότοπους, την ίδια στιγμή πρέπει να διαλυθεί και εκείνη. Αν συμβεί άλλη στιγμή, έχει χαθεί η δυνατότητα εξόδου από τον κόσμο του «φαίνεσθαι». Γιατί ο έρωτας, ο τρελός έρωτας είναι μια έξοδος, μια δίδυμη έξοδος. Αν μετεωρίζεσαι ανάμεσα στο να δοθείς στο σύμπλεγμα «καταστροφής – δημιουργίας» και στο να ακολουθήσεις τα ίχνη των άλλων, έχεις χάσει τον παράδεισο ενώ τον έχεις συναντήσει. Και αυτό είναι το μεγάλο μαρτύριο. Γιατί αν δεν έχεις γευθείς τα όρια της απόλυτης ευτυχίας, της απόλυτης ομορφιάς, δεν φοβάσαι να μετανιώσεις για τίποτα. Αλλά αν τα βιώσεις έστω και προσωρινά χωρίς να τα κατακτήσεις, τότε η ζωή σου θυσιάζεται και σού μένει μόνο η ανάμνηση, η νοσταλγία, η διαρκής νοσταλγία για εκείνη. Η απόφαση ή είναι ολοκληρωτική ή απλά δεν υπάρχει. Και μετά θα ακολουθήσεις το μύθο του Προμηθέα και του Σίσυφου, γιατί πήρες την φλόγα αλλά δεν την κράτησες και θα πετάς το βράχο προς τα πάνω συνέχεια και το νόημα της ζωής σου θα είναι το μέτρημα των ημερών σου, το μέτρημα της ζωής σου.

      Γλυκιά μου Μαίρη, η αγάπη μου για Σένα ήθελε το απόλυτο. Δεν μπορούσα να δεχθώ τη μετρίαση του απόλυτου. Από τη στιγμή που η σχετικότητα των γεγονότων απομείωνε την τελειότητα της αγάπης μου για Σένα, επέλεξα το μοναχικό δρόμο. Είσαι η Μούσα μου. Είσαι η ζωή μου. Το φιλί σου με πήγε σε άλλους κόσμους. Το βλέμμα σου είναι η ζωή μου. Δεν έχω καταλάβει ποιοι ακριβώς είμαστε και πού βρισκόμαστε; Σε τι συνίσταται η ζωή μας; Γνώρισα τον Παράδεισο. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι ο Παράδεισος! Μπορεί αιωνιότητα να είναι ο έρωτας. Θα περπατήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με τη σκέψη μου σε Σένα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή μου παρά μόνο η απλή ύπαρξή μου. Η ζωή μου, ο κόσμος μου είναι μόνο για Σένα».

      Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι ο Πάνος που όλη του η ζωή ήταν το μπακάλικό του θα άφηνε ένα τέτοιο σημείωμα. Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι η δύναμη του έρωτα δίνει τέτοια φτερά στη γλώσσα και στη σκέψη του ανθρώπου. Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι ο Πάνος θα είχε μελετήσει με τόση εμβρίθεια το θέμα του έρωτα στη ζωή του, ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα θυσίαζε την τυπική ζωή του στο βωμό του ανεκπλήρωτου έρωτα. Χαίρομαι, ωστόσο, που εμπιστεύτηκε εμένα για τη φανέρωση του πόθου της ζωής του τώρα που δεν υπάρχει στη ζωή. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι … εκεί που πάει ο Πάνος δεν δικαιούται να γευθεί την ιερότητα του έρωτα, στην οποία πρόσφερε τη ζωή του; Αμήν.

Στις φωτογραφίες η θρυλική Τζίλντα!

 * Ο Νίκος Τσούλιας είναι καθηγητής σε λύκειο. Έχει εκλεγεί πρόεδρος της ΟΛΜΕ τέσσερις φορές (1996 – 2003). Διδακτορικό στην Ειδική Αγωγή. Δύο βιβλία: “Σε πρώτο πρόσωπο” και «Παιδείας εγκώμιον».  Συνεργάστηκε με: «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» (1980 – 1986), «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» (1988 – 1996) και “ΤΟ ΑΡΘΡΟ” (2010- σήμερα) καθώς και με αρκετά περιοδικά. (https://anthologio.wordpress.com/)

 https://www.fractalart.gr/diigima-anekplirotos-erotas/