Γράφει ο
Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Με τον όρο "σαλαμοποίηση" εννοεί κάποιος την συνεχή άλωση μιας κοινωνίας από όσους διεκδικούν και επιδιώκουν τον μετασχηματισμό της, σε κάτι ομιχλώδες και δυσδιάκριτο όχι με απότομο τρόπο που ενδεχομένως θα προκαλούσε αντιδράσεις, αλλά βάση ενός σχεδίου που μεσομακροπρόθεσμα αλλοιώνει το κοινωνικό αισθητήριο του τι είναι ορθόν και τι όχι μέσα στην μεγάλη κοινωνία.
Το φαινόμενο δε αυτό βρίσκεται σε όξυνση όταν αυτή η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση και αποτελεί αίτιο και αιτιατό ταυτόχρονα, συντελώντας σε αυτήν την τελευταία, διαφθείροντας παντοιοτρόπως τις δομές και την σύσταση αυτών, που δεν είναι άλλες από τα ίδια τα άτομα, έτσι διαφθείροντας τα δομικά υλικά γίνεται εφικτή και η αλλοίωση του όλου οικοδομήματος και ο μετασχηματισμός του σε κάτι που καμία σχέση δεν έχει με το παρελθόν.
Στην σημερινή κατάσταση μιας χώρας που έφτασε εδώ που έφτασε εξαιτίας της οκνηρίας την οποία επέδειξε όσον αφορά τις "κόκκινες" γραμμές της κουρασμένη το δίχως άλλο από ψεύτικα οράματα και αγώνες που κάποιοι καρπώθηκαν προς ίδιον όφελος, τούτο το φαινόμενο έχει καταστεί τόσο αρρωστημένο ώστε τα όρια μεταξύ του ορθού και του ανώμαλου στέκουν δυσδιάκριτα για την μεγάλη πλειοψηφία η οποία έχει αφεθεί όπως άλλως τε και τον καιρό των "παχέων αγελάδων" στην τύχη της, μια τύχη την οποία πολλές φορές διαμορφώνει η ίδια αλλά και διαμορφώνεται από αυτήν, μιας και όπως γράφω αλλού, η αλυσίδα φαντάζει ωραιότερη όταν την περνά ο ίδιος ο σκλάβος στον λαιμό του.
Ό,τι θίγεται στο παρόν βρίσκεται δίπλα μας κάθε μέρα και σε κάθε επίπεδο, απο την πολιτική ζωή και ένα πολιτικό σύστημα σε σήψη, έναν πολιτισμό και μία τέχνη που αποπνέει νηνεμία θανάτου, μέχρι και την καθημερινότητα των πολιτών μιας κοινωνίας η οποία ποτέ της δεν μπήκε στην δύσκολη ατραπό της αυτοκριτικής και κρύβεται πάντα πίσω από μια σοβαροφανή μάσκα, αποφεύγοντας να θίξει τα καίρια ζητήματα όπως το που βαδίζει τόσο αυτή η ίδια, αλλά και ο κόσμος μας και πάνω σε ποιές θεμελιώδεις αρχές καλείται να αντιμετωπίσει το δικό της μέλλον επάνω στον πλανήτη.
Θα φανώ επικριτικός μα νιώθω πως έτσι πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα για καλό του συνόλου, έχουμε φτάσει να μην μας συγκινεί πλέον καν η μυρωδιά του αίματος που χύνεται άφθονο συνήθως διά ασήμαντον αφορμή όπως οι πολιτικές πεποιθήσεις και ο οπαδισμός που φέρνουν στα κοινά ή η εγκληματικότητα που εκτρέφεται από την φτώχεια και τις πολιτικές φτωχοποίησης όπως η λαθρομετανάστευση, να θεωρούμε "ανθρώπινο δικαίωμα" την παρά φύσιν σεξουαλική επιλογή ενώ παραβλέπουμε κατά το δοκούν μύρια όσα πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα χάριν ενός "υπερανθρωπισμού", όπου τα ανθρώπινα δήθεν δικαιώματα τίθενται παραπάνω από το σύνολο, ανεχόμεθα την πολιτισμική αλλοίωση που μας επιβάλουν "ντε φάκτο" διότι "τι μπορεί να κάνει κανείς" και εκ των συνθηκών με τον απύθμενο φόβο του να μην μας χαρακτηρίσουν "φασίστες" και "ναζί" που καμία σχέση τούτο δεν έχει με την αγάπη για αυτό που λέμε πατρίδα αγάπη και τιμή στο ένδοξο παρελθόν ενός λαού που εμείς δεν αποτελούμε παρά έναν και μόνον μοναδικό και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας αδύναμο κρίκο έρμαιο των φόβων που εκτρέφονται στο κοινωνικό ασυνείδητο.
Σε τούτη την κοινωνία η προσωπική ευθύνη αντικαταστάθηκε από το έωλο ευφυολόγημα περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" (που είναι σαφώς προϊόν ενός τεχνηέντως εκτρεφόμενου λαϊκισμού) τα οποία ουκ ολίγες φορές χρησιμοποιούνται ως ο πολιορκητικός κριός μιας κοινωνίας με τείχη ετοιμόρροπα που ούτως ή άλλως στέκουν αδύναμα στην θύελλα όσων μας θέλουν, ένα συνονθύλευμα άβουλων όντων χωρίς πατρίδα, θεό και χωρίς το κυριότερο κριτική σκέψη που να ξεδιαλέγει το κακό από το καλό και το θετικό από το αρνητικό, που να αποδέχονται τα πάντα από τον φόβο και μόνον του κατατρεγμού από τους άλλους που ακολουθούν τα της "μοδός".
Τούτος ο λαός έχει στις πλάτες του μια τεράστια ευθύνη την οποία όσοι την βλέπουν οφείλουν να την καταδεικνύουν με κάθε ευκαιρία, που όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο αμφιβάλω εάν είναι σε θέση να αντέξουν οι πλάτες του και αυτή έχει να κάνει με την διατήρηση του πραγματικώς ορθού και όχι του "πολιτικώς ορθού", εναντίον όλων.
Αυτός ο λαός υπό τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικοιστορικές συνθήκες, έχει μια δύσκολη αποστολή ίσως την δυσκολότερη της ιστορίας του, το να κρατήσει με στιβαρό χέρι το τιμόνι της δικής του τύχης και να μην σπάσει ως προανέφερα ως ένας αδύναμος κρίκος μιας αλυσίδας χιλιάδων ετών ιστορικού γίγνεσθαι αναμεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, αλλά και διατηρώντας αυτή την φλόγα άσβεστη να καταστεί ο κυμματοθραύστης του "παλιού" που δεν είναι πάντοτε κακό σε σχέση με το "νέο" που δεν είναι πάντοτε καλό, ο πανδαμάτωρ χρόνος το μόνο σίγουρο είναι πως θα σαρώσει τα πάντα αφήνοντας τα σχέδια κάποιων απλά σχέδια και επιβάλλοντας την φυσική επιλογή που γνωρίζει λες κι από ένα αδιόρατο ένστικτο το καλό και το κακό, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, μα ας μην ξεχνά ποτέ κανείς πως η ιστορία διαμορφώνεται όχι μόνον από την παρουσία αλλά και την απουσία η οποία και δρα καταλυτικά στο αποτέλεσμα.
Ο δε εθισμός ή η αντίσταση στο φαινόμενο της "σαλαμοποίησης" η οποία συντελείται καθημερινά, αποτελεί και το κλειδί της δικής μας συμμετοχής ή αποχής σε όλα αυτά, ας μάθουμε επιτέλους από μόνοι μας να ξεχωρίζουμε το δέντρο από το δάσος σταματώντας τον αρρωστημένο μεσσιανισμό που βολεύει συνειδησιακά τους περισσότερους εξ ημών και ας θυμόμαστε άπαντες πως μια κοινωνία που συνήθισε στο αίμα και την κάθε είδους ανωμαλία που σε αυτήν εμπίπτει και το γεγονός της αδυναμίας του να ξεχωρίσει κάποιος το ορθό από το ανώμαλο το ίδιο, με μόνο να την συνδέει το κακό της το χάλι, είναι ήδη νεκρή.
elzoni.gr