Ο Μίκης Θεοδωράκης, ως γνωστόν, είχε από παλιά οικοδομήσει μια στενή σχέση, προσωπική και πολιτική, με τον αείμνηστο, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, του οποίου άλλωστε έγινε και υπουργός.
Αίφνης ο Μίκης ζητάει «συνεταιρισμό» με την Τουρκία
Γιατί ο
Μίκης ξαφνικά κόπτεται για τα ελληνοτουρκικά και την Κύπρο; Και γιατί
θέλει να τα «βρούμε» με την Τουρκία; Ο μέχρι πρόσφατα «Μακεδονομάχος»,
μεγάλος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, με σημαντικά προβλήματα υγείας, ωστόσο,
και αρκετά μεγάλης ηλικίας, αίφνης, εμφανίστηκε με άρθρο του στα «Νέα»
που έφερε τίτλο: «Τελευταία ευκαιρία. Να μετατρέψουμε την Τουρκία από
ανταγωνιστή σε συνεταίρο».
Άκρως
ενδιαφέρον είναι ότι η παρέμβαση Μίκη έρχεται σε μια περίοδο πειρατικών
ενεργειών της Τουρκίας εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης (ΑΟΖ) και γύρω από αυτήν, απειλές για έρευνες στο Καστελόριζο, και
βέβαια για μοίρασμα του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Χρονική
συγκυρία που δεν μπορεί παρά να γεννά πλήθος ερωτηματικών γύρω από την
σκοπιμότητα που εξυπηρετεί μια τέτοια τοποθέτηση.
Ταχυδρόμος μετά μουσικής
Ο Μίκης
Θεοδωράκης, ως γνωστόν, είχε από παλιά οικοδομήσει μια στενή σχέση,
προσωπική και πολιτική, με τον αείμνηστο, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, του
οποίου άλλωστε έγινε και υπουργός. Γενικότερα, κοινό μυστικό είναι οι
καλές σχέσεις του με την οικογένεια Μητσοτάκη. Εξάλλου, στο κείμενο της
παρέμβασής του στα «Νέα», παραπέμπει στην εποχή που ο άλλοτε
πρωθυπουργός τον έστειλε ως «ταχυδρόμο» του, όπως ο ίδιος περιγράφει,
στην Άγκυρα, και στον Τουρκούτ Οζάλ. Εκείνη την περίοδο, ο Μ.Θεοδωράκης
έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσέγγιση Ελλάδας -Τουρκίας, μέσω της
Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας.
«Αμέσως μετά
τον Ανδρέα Παπανδρέου - γράφει στο κείμενό του - έγινε πρωθυπουργός ο
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που μου ανέθεσε κι αυτός να μεταφέρω το δικό του
μήνυμα φιλίας και συνεργασίας στον Οζάλ που στο μεταξύ είχε γίνει
Πρόεδρος της Τουρκίας». Προηγουμένως, ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης αναφέρει
ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου του είχε ζητήσει να μεταφέρει σχετικά
μηνύματά του προς την τουρκική ηγεσία.
Όλα ωραία
και καλά με την εξιστόρηση παλαιών - αν και πασίγνωστων - γεγονότων.
Τώρα, πως του ήρθε του Μίκη Θεοδωράκη να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό
και να του πει ότι η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να τα «βρει» με την
Τουρκία, και, μάλιστα, πως πρόκειται για την «τελευταία ευκαιρία»;
Πρόκειται, άραγε, για αποκλειστικά δική του πρωτοβουλία, ή και αυτή τη
φορά λειτουργεί ως «ταχυδρόμος» μηνυμάτων; Και, αν ναι, ποίων μηνύματα
μεταφέρει;
Μακεδονικές μεταμορφώσεις
Η ουσία της
τοποθέτησης του Έλληνα μουσικοσυνθέτη για Κύπρο και ελληνοτουρκικά,
βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με όσα έλεγε για τις διαπραγματεύσεις
σχετικά με το ονοματολογικό των Σκοπίων. Διότι, δεν είναι δυνατόν, τη
μεν Συμφωνία των Πρεσπών να την χαρακτηρίζει προδοτική, και από την άλλη
να καλεί, ουσιαστικά, σε συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση με την
Τουρκία. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, να επικρίνει τη Λευκωσία διότι δεν
θέλει στην παρούσα τη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων στην ΑΟΖ
της!
Να σημειωθεί
ότι το Κυπριακό διάγει μια ακόμη κρίσιμη περίοδο, όχι μόνο εξαιτίας της
προκλητικής τουρκικής παρουσίας στη θαλάσσια περιοχή, αλλά και επειδή
δρομολογούνται εξελίξεις για να ξανανοίξει η διαδικασία της επίλυσής
του, και να οδηγηθεί και πάλι το θέμα σε μια νέα Διεθνή Διάσκεψη.
Ενδιαφέρον, επίσης, είναι ότι τις τελευταίες ημέρες στα «Νέα» έχουν
κάνει την εμφάνισή τους και άλλα δημοσιεύματα και κυρίως άρθρα «ειδικών»
και αναλύσεις που καλούν στην εδώ και τώρα επίλυση του Κυπριακού.
Τι λέει, λοιπόν, ο κ.Θεοδωράκης; Ιδού τα βασικά σημεία της τοποθέτησής του:
Όχι στην οριοθέτηση της ΑΟΖ
1.Καλεί,
ουσιαστικά, την ελληνική κυβέρνηση να μην ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ.
Εκφράζοντας τον προβληματισμό του για τα αγκάθια που υπάρχουν στην
περιοχή μας, προκειμένου να τα «βρουν» η Ελλάδα με την Τουρκία, ο
κ.Θεοδωράκης γράφει: «Συμφωνώ ότι υπάρχει και η τουρκική απειλή ως
εμπόδιο. Εμπόδιο που θα μπορούσε ίσως να αρθεί αν, πριν κάνουμε αυτό το
βήμα (σ.σ. ανακήρυξη ΑΟΖ) προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την Τουρκία.
Γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ
και η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι πολύπλοκη
υπόθεση».
Άρα, ο
μουσικοσυνθέτης καλεί, πρώτα να τα «βρούμε» με την Τουρκία - η οποία,
εξάλλου, φημίζεται για την «διαλλακτικότητά» της και για την «πίστη» της
στο διεθνές Δίκαιο - και μετά να χαραχτεί η ελληνική ΑΟΖ. Πάλι καλά,
βέβαια, που συμφωνεί ότι ένα από τα «εμπόδια» για την εξομάλυνση της
κατάστασης στην περιοχή μας είναι η Τουρκία.
Κόπτεται για την Τουρκία που… «ασφυκτιά»
2.Ζητάει από
τους Έλληνες και τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας να συμμεριστούν
λιγουλάκι την «κακομοίρα» την Τουρκία, η οποία «ασφυκτιά» στα… στενά
σύνορα που έχει! «Η δική μου άποψη -γράφει - είναι ότι η Τουρκία
περιβάλλεται από τη θάλασσα και αισθάνεται ασφυξία όταν για τον άλφα ή
βήτα λόγο υπάρχουν ουσιαστικά εμπόδια όπως είναι τα νησιά μας (σ.σ. τα
ελληνικά) που ακυρώνουν τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση του
υποθαλάσσιου πλούτου πράγμα που θα επιθυμούσε ως χώρα περιβαλλόμενη από
θάλασσα».
Να θυμίσουμε
στον κ.Θεοδωράκη ότι η Τουρκία «ασφυκτιά», όχι μόνον προς την
κατεύθυνση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και προς τις
κατευθύνσεις της Συρίας, του Ιράκ, κ.ο.κ. Με τη λογική του
μουσικοσυνθέτη, και το 1974, ασφυκτιούσε το ίδιο, και γι’ αυτό ο Αττίλας
έκανε ντου στην Κύπρο. Και, εν πάση περιπτώσει, η Τουρκία αποτελεί
καραμπινάτη αναθεωρητική δύναμη που ζητάει ακόμα και την αναθεώρηση της
Συνθήκης της Λωζάννης. Θα περιμέναμε από τον μουσικοσυνθέτη, ο οποίος
πλείστες φορές έχει κάνει πολιτικές παρεμβάσεις, να μην αναφέρεται με
τόση ελαφρότητα σε τόσο βαρυσήμαντα ζητήματα. Ειδάλλως, καλύτερα να
περιοριστεί στη μεγάλη μουσική κληρονομιά του.
3.Προτείνει
να πάμε σε συνεκμετάλλευση, επειδή η Τουρκία … ασφυκτιά. «Θεωρώ λοιπόν –
προσθέτει ο ίδιος - ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της
Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση,
σε μια συμφωνία των δυο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να
λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί με
αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος».
Καλλιεργεί ατμόσφαιρα πολεμικής απειλής
4.Αν δεν
γίνουν τα παραπάνω, που ο ίδιος (;) θεωρεί αναγκαία, τότε αφήνει να
αιωρείται η απειλή ότι θα πάμε σε πόλεμο. «Άλλωστε - γράφει - ο πλούτος
αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να
μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο. Όσο για τα ποσοστά
του ενός και του άλλου, αυτά θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων
που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο αλλά και την κοινή λογική που
θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης όσο και από τον ωμό
ρεαλισμό. Αυτό το θεωρώ πολύ προτιμότερο για τα ελληνικά συμφέροντα από
τη δημιουργία μετώπου εναντίον της Τουρκίας με κίνδυνο μια πολεμική
σύρραξη που θα την πληρώσουν οι λαοί και από τις δυο όχθες του Αιγαίου».
Εξωραΐζει τις τουρκικές προκλήσεις
5.Υποβαθμίζει
τις πειρατικές - διόλου επιπόλαιες, αλλά με στρατηγικούς στόχους για
δημιουργία τετελεσμένων - ενέργειες της Τουρκίας στην Κύπρο,
χαρακτηρίζοντάς τες απλώς ως δείγμα… σύγχυσης της Άγκυρας. Φανταστείτε
να μην βρισκόταν σε σύγχυση η Τουρκία, τι θα έκανε!
«Η παρουσία
των τουρκικών ειδικών πλοίων που δείχνει τον βαθμό σύγχυσης της
τουρκικής πλευράς δεν αντιμετωπίζεται με την παρουσία των ξένων
εταιρειών και του στόλου των ΗΠΑ», γράφει. Και προσθέτει: «Όλα αυτά
είναι εφήμερα, ενώ η γειτονία με την Τουρκία είναι γεγονός που δεν
αλλάζει. Οι ιαχές για τη δήθεν πλεονεκτική θέση της χώρας μας στη
συγκεκριμένη συγκυρία, λόγω των μετώπων κατά της Τουρκίας και της
υποστήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, είναι επικίνδυνοι
ακροβατισμοί».
Όσον αφορά
το τελευταίο σκέλος που αφορά την παρουσία αμερικανικών ναυτικών
δυνάμεων και εταιρειών στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να πει κανείς ότι
έχει σε μεγάλο βαθμό δίκιο ο Μ.Θεοδωράκης. Αν και ο μουσικοσυνθέτης μας
καλεί να εγκρίνουμε έναν ελληνοτουρκικό «συνεταιρισμό», στον αντίποδα
των «κακών» Αμερικανών, όπως άλλωστε θέλουν άλλες ξένες δυνάμεις που
έχουν συμφέρον από τη μη εδραίωση μιας σταθερής και βάσει αξιών και
συμφερόντων σχέσης της Ελλάδας με τις ΗΠΑ.
Ουδείς
τρέφει ψευδαισθήσεις ως προς το ότι ο «μήνας του μέλιτος» Ελλάδας - ΗΠΑ
μπορεί να σταματήσει. Και ειδικά από το Antinews, έχουμε αναδείξει το
θέμα επανειλημμένως. Ωστόσο, στην παρούσα, τα ελληνικά με τα αμερικανικά
συμφέροντα συμπίπτουν. Και αυτό είναι προς όφελος των ελληνικών
συμφερόντων, όσο καιρό διαρκέσει αυτός ο «μήνας του μέλιτος». Κακό θα
ήταν να προσδεθεί η Ελλάδα αβλεπί στο αμερικανικό άρμα και να μην
λειτουργεί ως αυτόνομος παίκτης στην περιοχή. Από αυτού του σημείου,
όμως, μέχρι να τα κάνει πλακάκια η Ελλάδα με την Άγκυρα, η οποία θέλει
να επιβάλλει λύσεις από θέσεις ισχύος, η απόσταση είναι… ωκεανός.
Κατά της Λευκωσίας
6.Επιτίθεται
ανοικτά κατά της κυπριακής ηγεσίας. «Όσον αφορά τον Πρόεδρο
κ.Αναστασιάδη -αναφέρει ο μουσικοσυνθέτης - απορώ γιατί, όταν ξεκίνησε
την οριοθέτηση των ζωνών της Κυπριακής ΑΟΖ, πράγμα απολύτως σωστό, δεν
θεώρησε ως πολύ θετικό στοιχείο τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων που θα
ήταν ένα μεγάλο βήμα προς την ουσιαστική ειρήνευση της Μεγαλονήσου. Στο
κάτω-κάτω είναι κι αυτοί κάτοικοι της ίδιας χώρας και το γεγονός ότι
είναι μειοψηφία κάνει ακόμα μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου την ευθύνη της
πλειοψηφίας, όταν μάλιστα πρόκειται για την αναγκαία γαλήνη που
χρειάζονται όλοι οι λαοί για να πάνε μπροστά».
Δεν μπορεί
να μην γνωρίζει ο κ.Θεοδωράκης (κι αν λόγω ηλικίας ξεχνάει, να του το
θυμίσουν) ότι ήδη από την εποχή Χριστόφια - Ταλάτ, Λευκωσία και
κατεχόμενα είχαν συμφωνήσει ότι πρώτα θα λυθεί το Κυπριακό και μετά θα
μοιραστούν τα έσοδα από τους ενεργειακούς πόρους, όταν και αν υπάρξουν.
Έτσι, είχε συμφωνηθεί να δημιουργηθεί ένα Ταμείο, όπου θα μπαίνουν αυτά
τα έσοδα. Και ήδη, η Λευκωσία προ μηνών ψήφισε σχετικό νόμο. Δεν μπορεί,
επίσης, να μην ξέρει ότι η Άγκυρα, που ανέκαθεν σαμπόταρε την επίλυση
του προβλήματος, για ευνόητους δικούς της λόγους, ζητούσε εδώ και τώρα
συμμετοχή των κατεχομένων στα έσοδα και στους ενεργειακούς πόρους προτού
λυθεί το Κυπριακό. Ο μουσικοσυνθέτης, στην προκειμένη, με αυτά που
γράφει, απλά αναπαράγει τους τουρκικούς προπαγανδιστικούς μύθους, και
επιχειρεί να στριμώξει τη Λευκωσία σε μια δύσκολη συγκυρία γι’ αυτήν.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα
Η παρέμβαση
Θεοδωράκη γεννά ερωτηματικά, όχι μόνον ως προς τη χρονική συγκυρία που
γίνεται, αλλά και διότι, εκτός των άλλων, συχνά πυκνά το τελευταίο
διάστημα στην Αθήνα συζητείται κεκλεισμένων των υπουργικών θυρών η
πιθανότητα δρομολόγησης εξελίξεων στο Κυπριακό και ποια τακτική πρέπει
να ακολουθήσει η Αθήνα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Εξελίξεις που
αναμφισβήτητα επιταχύνει η εξεύρεση ενεργειακών πόρων στην περιοχή.
Είναι γνωστό
ότι ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια θεωρείτο βέβαιον ότι, αργά ή γρήγορα,
το Κυπριακό και το Καστελόριζο θα άνοιγαν με ραγδαίους ρυθμούς και ότι
γι’ αυτό η Ελλάδα έπρεπε να καλύψει τα νότα της στα Βαλκάνια. Πολύ
περισσότερο να συσσωρεύσει διπλωματικό, πολιτικό και στρατιωτικό
κεφάλαιο για τις σοβαρές εξελίξεις που εκτιμάται ότι θα υπάρξουν στο
μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή μας, και θα «αγγίζει» τα
ελληνοτουρκικά και την Κύπρο.
Ελπίζουμε
ότι τις απόψεις του κ.Θεοδωράκη δεν τις συμμερίζονται και οι αρμόδιοι
«κύκλοι» της σημερινής κυβέρνησης, αν και δεν είναι λίγοι εκείνοι που
σπεύδουν να θυμίσουν ότι πρόσωπα και «κύκλοι» που βρίσκονται στη
σημερινή κυβέρνηση είχαν ταχθεί στο παρελθόν ανοικτά υπέρ του σχεδίου
Ανάν. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι επίσης πληροφορίες, σύμφωνα με τις
οποίες «κύκλοι» με αρμοδιότητα στην εξωτερική πολιτική που αναφέρονται
απευθείας στο μέγαρο Μαξίμου, αντιμετωπίζουν με αρκετή «χαλαρότητα» και
«διαλλακτικότητα» την κατάσταση στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.
Όπως και να’
χει, αν μη τι άλλο, ας υπερασπιστούν τουλάχιστον το κεκτημένο του Κράνς
Μοντανά, όπου χάρις στον πρώην υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, στάθηκε
δυνατόν να μπει στις θέσεις του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, ως κόκκινη
γραμμή, η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και η κατάργηση του
καθεστώτος των «εγγυήσεων».
Μπορεί να πλήγωσε την πατρίδα με την συμφωνία των Πρεσπών, αλλά στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό κράτησε την σημαία ψηλά.
Ασχέτως αν διαφωνούμε κάθετα με την επαίσχυντη συμφωνία, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι κινήθηκε στρατηγικά.
«Θυσιάζουμε το ήσσον για να διασώσουμε το μείζον».
Από τις
ίδιες τις εξελίξεις, καθίσταται άλλωστε εμφανές ότι μπροστά στα
ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό που είναι το μείζον γεωπολιτικό
διακύβευμα για την Ελλάδα, το Σκοπιανό - αντικειμενικά - ήταν το ήσσον.