Πριν από αρκετά χρόνια,
σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος διεθνολόγος, είχε πει ότι
θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη, μετά τις ΗΠΑ, τη
Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι
«υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατο της
σημασίας χώρο της Αν. Μεσογείου και του Αιγαίου. Κι αυτό, γιατί αυτός ο
χώρος αναβαθμίζεται. Είναι δεδομένο ότι η Τουρκία θα επιχειρήσει (ήδη το
κάνει)
να ακρωτηριάσει γεωπολιτικά την Ελλάδα και να εξαφανίσει γεωπολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι ΗΠΑ επαναδιατυπώνουν τη στρατηγική τους. Θέλουν να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της Κίνας, κατανοούν ότι δεν μπορούν να τα βάλουν με τους πάντες και θέλουν να αφήσουν τοποτηρητές στον πλανήτη και να αποσυρθούν από όπου δεν έχουν άμεσο συμφέρον. Γι’ αυτό η Τουρκία δηλώνει επιδεικτικά ότι κάνει ό,τι θέλει και αγνοεί τις εντολές τόσο από τους Αμερικανούς και φυσικά από τους Ευρωπαίους, που δεν έχουν στρατηγική για την περιοχή.
Έχουμε έναν αποσαθρωμένο κόσμο, όπως θα έλεγε και ο Κίσινγκερ, μέσα στον οποίο έχουμε μία τρομακτικά φιλόδοξη Τουρκία. Ανεξαρτήτως αν θα τα καταφέρει στρατιωτικά στη Συρία (στοχοθέτησή της είναι να κάνει μία μαζικής κλίμακας εθνοκάθαρση, το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τη σφαγή των Τούτσι από τους Χούτου στη δεκαετία του ’90), έχει ήδη καταφέρει να προβάλλει τον εαυτό της ως αυτόφωτο και αυτόνομο πόλο ισχύος πρώτης γραμμής στο διεθνές Σύστημα, ταπεινώνοντας τις ΗΠΑ.
Τα τελευταία χρόνια, ολόκληρη η καρικατούρα …εθνικής στρατηγικής που υπάρχει στην Ελλάδα, θεωρούσε ότι το σύστημα στην περιοχή μας ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Άρα, ότι έχουμε εξασφαλισμένο τον πυροσβεστικό ρόλο των ΗΠΑ σε περίπτωση που συμβεί μία στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Κι επειδή η Τουρκία γίνεται το «κακό παιδί» της περιοχής, οι ΗΠΑ ή κάποιος άλλος παίκτης θα την τιμωρήσουν. Με βάση αυτή τη λογική φτάσαμε να εγκλωβιστούμε, επειδή το ελληνικό σύστημα εξουσίας έχει μείνει σ’ έναν παρελθόντα χρόνο, όπου τα πάντα ελέγχονταν από τις ΗΠΑ.
Έχουμε εγκλωβιστεί σε μία εθνική στρατηγική ανάλυση η οποία προέβλεπε και ακόμα προβλέπει την αυτοεξάλειψη της Ελλάδας. Είναι η λογική του αυτοεξαφανισμού μας ως γεωπολιτικός δρων στην περιοχή και φαντασιωνόμαστε ότι θα εμφανιστεί κάποιος μεγάλος παράγοντας για να αναχαιτίσει την επεκτατική Τουρκία, ότι θα έρθουν π.χ. οι εξωγήινοι να μας βοηθήσουν.
Έχουμε ενώπιόν μας μία νέα Τουρκία, που συνεχώς αποδεικνύει ότι είναι πολύ φιλόδοξη και επιθετική και λειτουργεί μέσα σε ένα πολύ πιο αργό διεθνές σύστημα, με πυρήνα της εξωτερικής της πολιτικής τη στρατιωτική προβολή ισχύος. Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν πολύ εχθρικό κόσμο με έναν πολύ φιλόδοξο εχθρικό γείτονα, και είμαστε εντελώς μόνοι μας. Η ανύπαρκτη διεθνής κοινότητα, οι υποτιθέμενοι μεγάλοι παίκτες του διεθνούς συστήματος είτε κάνουν κάποιες ρητορικές καταδίκες ή δεν μιλούν καθόλου.
Υπάρχει λοιπόν κανείς που πιστεύει ακόμα, ότι σε μία κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ο οποιοσδήποτε θα εκφέρει ακόμα και έναν λόγο συμπάθειας για την ΑΟΖ του Καστελόριζου; Αυτά είναι εκτός πραγματικότητας… Για να μπορέσεις δε να κάνεις συμμαχίες και συνεργασίες, πρέπει πρωτίστως να υπάρχεις εσύ. Κανείς δεν πρόκειται να συμμαχήσει με ένα γεωπολιτικό φάντασμα χωρίς γεωπολιτική ταυτότητα που δεν θέλει συμμάχους, αλλά προστάτες.
ΔΕΝ θέλουμε να ξεκινήσουμε μία ρεαλιστική αντιμετώπιση της Τουρκίας, επειδή οι ελληνικές …ηγετικές πολιτικές δυνάμεις παθαίνουν αναφυλαξία, όταν τους λες ότι πρέπει να λειτουργήσουν εθνικά και ανεξάρτητα. Επειδή θέλουν να έχουν πάντα κάποιον πάνω από το κεφάλι τους. Δυστυχώς, το επόμενο στάδιο στην αμερικανολαγνία είναι η τουρκολαγνία. Θα φτάσουν στο σημείο να μας πουν, ότι αφού η Τουρκία είναι ο φυσικός ηγεμόνας της περιοχής, να ακολουθήσουμε αυτούς, αφού δώσουμε ως αντάλλαγμα ένα κομμάτι της χώρας. Αν δεν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τότε ο δρόμος που μας μένει είναι η επιλογή των προγόνων μας: «Ελευθερία ή Θάνατος».
Λύσεις υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η διάθεση για επιβίωση και αντίσταση. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα: Θέλουμε να αντισταθούμε ή όχι; Θέλει ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τον εαυτό του; Γιατί πλέον βλέπουμε πολλαπλά «μηδενιστικά φαινόμενα».
Άρα, το τελικό ερώτημα που πρέπει να το απευθύνουμε στους εαυτούς μας, είναι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, αν η Ελλάδα θέλει να διεκδικήσει τον εαυτό της. Αναμφιβόλως, δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε ούτε από τη γεωγραφία, ούτε από την ιστορία, ούτε να μετακινηθούμε στο μέλλον ή στο παρελθόν. Εδώ βρισκόμαστε και εδώ πρέπει να δράσουμε.http://www.makeleio.gr
να ακρωτηριάσει γεωπολιτικά την Ελλάδα και να εξαφανίσει γεωπολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι ΗΠΑ επαναδιατυπώνουν τη στρατηγική τους. Θέλουν να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της Κίνας, κατανοούν ότι δεν μπορούν να τα βάλουν με τους πάντες και θέλουν να αφήσουν τοποτηρητές στον πλανήτη και να αποσυρθούν από όπου δεν έχουν άμεσο συμφέρον. Γι’ αυτό η Τουρκία δηλώνει επιδεικτικά ότι κάνει ό,τι θέλει και αγνοεί τις εντολές τόσο από τους Αμερικανούς και φυσικά από τους Ευρωπαίους, που δεν έχουν στρατηγική για την περιοχή.
Έχουμε έναν αποσαθρωμένο κόσμο, όπως θα έλεγε και ο Κίσινγκερ, μέσα στον οποίο έχουμε μία τρομακτικά φιλόδοξη Τουρκία. Ανεξαρτήτως αν θα τα καταφέρει στρατιωτικά στη Συρία (στοχοθέτησή της είναι να κάνει μία μαζικής κλίμακας εθνοκάθαρση, το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τη σφαγή των Τούτσι από τους Χούτου στη δεκαετία του ’90), έχει ήδη καταφέρει να προβάλλει τον εαυτό της ως αυτόφωτο και αυτόνομο πόλο ισχύος πρώτης γραμμής στο διεθνές Σύστημα, ταπεινώνοντας τις ΗΠΑ.
Τα τελευταία χρόνια, ολόκληρη η καρικατούρα …εθνικής στρατηγικής που υπάρχει στην Ελλάδα, θεωρούσε ότι το σύστημα στην περιοχή μας ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Άρα, ότι έχουμε εξασφαλισμένο τον πυροσβεστικό ρόλο των ΗΠΑ σε περίπτωση που συμβεί μία στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Κι επειδή η Τουρκία γίνεται το «κακό παιδί» της περιοχής, οι ΗΠΑ ή κάποιος άλλος παίκτης θα την τιμωρήσουν. Με βάση αυτή τη λογική φτάσαμε να εγκλωβιστούμε, επειδή το ελληνικό σύστημα εξουσίας έχει μείνει σ’ έναν παρελθόντα χρόνο, όπου τα πάντα ελέγχονταν από τις ΗΠΑ.
Έχουμε εγκλωβιστεί σε μία εθνική στρατηγική ανάλυση η οποία προέβλεπε και ακόμα προβλέπει την αυτοεξάλειψη της Ελλάδας. Είναι η λογική του αυτοεξαφανισμού μας ως γεωπολιτικός δρων στην περιοχή και φαντασιωνόμαστε ότι θα εμφανιστεί κάποιος μεγάλος παράγοντας για να αναχαιτίσει την επεκτατική Τουρκία, ότι θα έρθουν π.χ. οι εξωγήινοι να μας βοηθήσουν.
Έχουμε ενώπιόν μας μία νέα Τουρκία, που συνεχώς αποδεικνύει ότι είναι πολύ φιλόδοξη και επιθετική και λειτουργεί μέσα σε ένα πολύ πιο αργό διεθνές σύστημα, με πυρήνα της εξωτερικής της πολιτικής τη στρατιωτική προβολή ισχύος. Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν πολύ εχθρικό κόσμο με έναν πολύ φιλόδοξο εχθρικό γείτονα, και είμαστε εντελώς μόνοι μας. Η ανύπαρκτη διεθνής κοινότητα, οι υποτιθέμενοι μεγάλοι παίκτες του διεθνούς συστήματος είτε κάνουν κάποιες ρητορικές καταδίκες ή δεν μιλούν καθόλου.
Υπάρχει λοιπόν κανείς που πιστεύει ακόμα, ότι σε μία κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ο οποιοσδήποτε θα εκφέρει ακόμα και έναν λόγο συμπάθειας για την ΑΟΖ του Καστελόριζου; Αυτά είναι εκτός πραγματικότητας… Για να μπορέσεις δε να κάνεις συμμαχίες και συνεργασίες, πρέπει πρωτίστως να υπάρχεις εσύ. Κανείς δεν πρόκειται να συμμαχήσει με ένα γεωπολιτικό φάντασμα χωρίς γεωπολιτική ταυτότητα που δεν θέλει συμμάχους, αλλά προστάτες.
ΔΕΝ θέλουμε να ξεκινήσουμε μία ρεαλιστική αντιμετώπιση της Τουρκίας, επειδή οι ελληνικές …ηγετικές πολιτικές δυνάμεις παθαίνουν αναφυλαξία, όταν τους λες ότι πρέπει να λειτουργήσουν εθνικά και ανεξάρτητα. Επειδή θέλουν να έχουν πάντα κάποιον πάνω από το κεφάλι τους. Δυστυχώς, το επόμενο στάδιο στην αμερικανολαγνία είναι η τουρκολαγνία. Θα φτάσουν στο σημείο να μας πουν, ότι αφού η Τουρκία είναι ο φυσικός ηγεμόνας της περιοχής, να ακολουθήσουμε αυτούς, αφού δώσουμε ως αντάλλαγμα ένα κομμάτι της χώρας. Αν δεν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τότε ο δρόμος που μας μένει είναι η επιλογή των προγόνων μας: «Ελευθερία ή Θάνατος».
Λύσεις υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η διάθεση για επιβίωση και αντίσταση. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα: Θέλουμε να αντισταθούμε ή όχι; Θέλει ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τον εαυτό του; Γιατί πλέον βλέπουμε πολλαπλά «μηδενιστικά φαινόμενα».
Άρα, το τελικό ερώτημα που πρέπει να το απευθύνουμε στους εαυτούς μας, είναι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, αν η Ελλάδα θέλει να διεκδικήσει τον εαυτό της. Αναμφιβόλως, δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε ούτε από τη γεωγραφία, ούτε από την ιστορία, ούτε να μετακινηθούμε στο μέλλον ή στο παρελθόν. Εδώ βρισκόμαστε και εδώ πρέπει να δράσουμε.http://www.makeleio.gr