Ξυπνάς ένα πρωί και κοιτάς τις αλυσίδες στα πόδια σου… Κάποτε ΕΣΥ άφησες να σου τις φορέσουν…Για να σε «προστατέψουν» σου είπαν, για να νιώθεις «ασφαλής» σου είπαν, για να σε «σώσουν» σου είπαν… Και εσύ τους πίστεψες…
Θυμάσαι τότε…πάει καιρός, στην αρχή σου φαινόταν σαν ψέμα δεν το πίστευες ..χαμογελούσες !
ΔΕΝ αντιστάθηκες, ΔΕΝ αντέδρασες, ΔΕΝ επαναστάτησες ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΤΙΠΟΤΑ ! ! ΓΙΑΤΙ ;
Τις συνήθισες…είδες γύρω σου ότι φορούσαν κι άλλοι…πολλοί! και αφού δεν αντέδρασαν οι άλλοι, σιώπησες κι εσύ! Άλλωστε είδες αρχικά πως δεν σε εμπόδιζαν και πολύ στα δικά σου ταξίδια. Ήθελες να αντισταθείς, αλλά μέσα σου ένιωθες μια παράξενη φοβία . Αναρωτιόσουν, αν αντιδράσω, αν μιλήσω ,αν φωνάξω και μου σφίξουν περισσότερο τις αλυσίδες και πονέσω; Και στη σκέψη αυτή σταματούσες…Κάποιες φορές σκεφτόσουν και αναπολούσες τις μέρες που στα πόδια σου δεν υπήρχε αλυσίδα και έκανες τα ταξίδια που εσύ ήθελες .Γιατί τότε δεν άκουγες το βαρύ σύρσιμο της…. δεν ένιωθες το ασήκωτο βάρος της , δεν αισθανόσουν αυτό το σφίξιμο στα πόδια που τώρα νιώθεις
Και …μόλις σήμερα είδες και τα σημάδια…μόλις σήμερα πρόσεξες το αίμα που τρέχει από τα πληγωμένα σου πόδια …μόλις σήμερα παρατήρησες ότι μέρα με τη μέρα η αλυσίδα μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα στο δέρμα σου. Σ’έκανε να το προσέξεις ο πόνος που νιώθεις στις πληγές σου..και που σιγά σιγά αυτός ο ανυπόφορος πόνος φτάνει ως τη ψυχή σου…
Γιατί τους άφησες να σου βάλουν αλυσίδες;
Αρχίζεις να αισθάνεσαι πως δεν έχεις άλλες δυνάμεις… τα δεσμά σου βαραίνουν, έγιναν ασήκωτα . Σκέφτεσαι ότι τώρα πλέον δε μπορείς ούτε μικρές αποστάσεις να διανύσεις…δε μπορείς να κάνεις τίποτα, τα άφησες όλα στη μέση…άφησες τη ζωή σου στη μέση του δρόμου…άφησες να σου τη πάρουν άλλοι…σου την πήραν άλλοι…
Γιατί τους άφησες να σου τη πάρουν;
Τώρα δε τολμάς ούτε όνειρα πια να κάνεις γιατί κι αυτά φεύγουν τρέχοντας σα κυνηγημένα από το ασφυκτικό κελί της φυλακής σου …
Και τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις ;
Αν θέλεις μπορείς να σπάσεις τα δεσμά σου , ΜΠΟΡΕΙΣ ! Αρκεί ΕΣΥ να το αποφασίσεις Καμιά αλυσίδα δεν ειναι τόσο δυνατή όσο είναι η δύναμη της ψυχής σου…
Μαρίζα Τσιτμή
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε τι ύψη μπορείτε να πετάξετε. Ούτε και εσείς οι ίδιοι δεν θα το μάθετε, αν δεν ανοίξετε τα φτερά σας.
Μια σκέψη σχετικά μέ το “Γιατί τους άφησες ;”
Οι αγανακτισμένοι ,χωρίς σαφείς προτάσεις,κατευθυντήριες ιδέες,ηγεσία,οργάνωση, υπέκυψαν στους βανδαλισμούς των κουκουλοφόρων του κατεστημένου.Τα αντιμνημονιακά κόμματα υπονομεύουν και κατηγορούν άλληλα.Ποιόν να ακολουθήση ο δύσμοιρος πολίτης;Οι αιρετοί ,που ψηφίζει,κατά κανόνα ενδιαφέρονται για την πολιτική τους καρριέρα,την αρπαχτή,τον εμπαιγμό των ψηφοφόρων,την υφαρπαγή της ψήφου.Επαναστάσεις -εθνικές η κοινωνικές -δεν γίνονται ανοργάνωτα.Ο φτωχός λαός έχει πράγματι δυνάμεις(Αρχές της Γαλλικής,Οκτωβριανή,Εθνική Αντίσταση).Ομονοεί όμως;Η πάλη των τάξεων θα επιτρέψη την μέχρις επικρατήσεως ενότητα;Ο ξένος αδηφάγος παράγων θα μείνη αδρανής;(Ξένη επέμβαση 1918-1919 στη Ρωσία,εισβολή των μοναρχών 1794 στη Γαλλία)Θα βρεθή ένας Λένιν η θα καταλήξη στον Βοναπάρτη;Ο μέσος πολίτης φοβάται την αναρχία,την δικτατορία,την πτώχευση,τις απολύσεις.Δεν κατάλαβε ακόμη τί είναι οι «αλυσσίδες»=παγκοσμιοποίηση,συγκρητισμός θρησκειών και πολιτισμών ,χωνευτήρι λαών,παγκόσμια διακυβέρνηση,κατάργηση συνόρων,666,ηλεκτρονική παρακολούθηση,σατανισμός.Ποιός θα μας λυτρώση;