τα φύλλα των δέντρων παρασύρει σε τρελό χορό
τα πουλιά φεύγουν γι’ άλλες χώρες σα κυνηγημένα
και γενικά το τοπίο μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής μελαγχολικό
Όλα αυτά μου θυμίζουν εκείνη τη αποφράδα μέρα του χειμώνα
που έφυγες απ' τη ζωή μου τόσο ξαφνικά
φυλάκισα στη σκέψη μου τον χρόνο και την ώρα
κι έμεινα στον μήνα Γενάρη του ενενήντα εννιά
Φύσαγε και τότε θυμάμαι ο αγέρας σαν και τώρα
κι εγώ χαμένη σε μονοπάτια του αφόρητου πόνου
αναρωτιόμουν μήπως είχα βρεθεί σε λάθος τόπο και ώρα
ή μήπως ζούσα μια στημένη φάρσα του παραλόγου
Όσο μακραίνει ο χρόνος την απουσία σου απ' τη ζωή μου λυπάμαι
γιατί σε παίρνει από μένα όλο και πιο μακριά
όταν ακούω το κλάμα του ανέμου, Θεέ μου,φοβάμαι
νιώθω στη ψυχή μου όλο και πιο έντονη φοβερή μοναξιά..
Μαρίζα Τσιτμή