Πέμπτη, Οκτωβρίου 15

Την ζωή να την μετράς σε στιγμές, όχι σε χρόνια..


Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης

Τι να φταίξω; Μήπως το ζήτησα; Αν είχα τον έλεγχο του χρόνου, θα τον πάγωνα στα 15 και θα ζούσα παντοτινά μέσα στην ανέμελη φούσκα της εφηβείας των 90s – εγώ, οι φίλοι μου, τα τσιγάρα και οι αναπτήρες μας. Εμείς κι οι έρωτες μας, και ένα χιλιοφορεμένο, ξεβαμμένο μπλου τζην, παντιέρα της εφηβικής μας επανάστασης, η οποία διεξάγεται με ή χωρίς αιτία, κυρίως χωρίς.

Δεν φταίω λοιπόν που μεγαλώνω. Δεν φταίω, γιατί δεν θέλω να μεγαλώσω. Θέλω τα χρόνια μου να κινούνται σε αργή κίνηση, μα εγώ μέσα σ’ εκείνα σαν αστραπή. Θέλω να χωρέσω όσες πιο πολλές εμπειρίες μπορώ μέσα σ’ αυτή την τόσο όμορφη ζωή. Θέλω να κάνω όλα τα ‘θέλω’ μου πράξη, να τα μετουσιώσω, να τα βροντοφωνάξω στο σύμπαν για να μου απαντήσει το τελευταίο πίσω, και να μην τα αφήσω σαν ασθενικούς ψίθυρους προς αυτό.
Θέλω χρόνο για όλα αυτά.

Κανένα αγαθό στον κόσμο δεν έχει τόση αξία όσο ο χρόνος. Κι όμως, η πλειονότητα του κόσμου τοποθετεί την έννοια της αξίας αλλού – στο χρήμα και στα αγαθά που αυτό τους εξασφαλίζει. Νιώθουν ευτυχισμένοι βλέποντας το τραπεζικό τους υπόλοιπο να γεννάει ψηφία, το σπίτι τους να μεγαλώνει σε τετραγωνικά, και το αμάξι τους σε κυβισμό. Εκείνο όμως που δεν γνωρίζουν, είναι ότι θυσιάζουν κάτι ανεκτίμητο για να αποκτήσουν όλα αυτά τα, κατά τη γνώμη τους, πολύτιμα αγαθά – τον χρόνο τους. Παρερμηνεύουν το ρητό ‘ο χρόνος είναι χρήμα’ διαβάζοντας το σαν ‘ο χρόνος παράγει χρήμα’. Έλα όμως που ο χρόνος Ο ΙΔΙΟΣ είναι χρήμα – χρήμα για την καρδιά και την ψυχή.

Ο πλούτος ο πραγματικός δεν ορίζεται από ένα παχουλό πορτοφόλι μα από μια εύπορη καρδιά.

Μπορεί να μην έχουμε την επιλογή να μη μεγαλώσουμε, μα έχουμε μια άλλη επιλογή, εξίσου καίρια – τι να κάνουμε με τον περιορισμένο χρόνο που μας δώρισε ο Θεός. Αν αξιοποιήσουμε σωστά αυτόν τον χρόνο, αν σταματήσουμε να τον μετράμε με τις συμβατικές μονάδες μέτρησης – λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια – και αρχίσουμε να τον βλέπουμε σαν ένα μεγάλο ανθολόγιο στιγμών, τότε η ζωή θα αρχίσει να μας φαίνεται πιο μεγάλη, αφού η καρδιά μας θα έχει συντονιστεί στη συχνότητα του αιώνιου παιδιού. Όσο μικρά κι αν προσπαθήσεις να κάνεις τα κομμάτια του χρόνου στην προσπάθεια σου να τον επιβραδύνεις, να θυμάσαι πως η στιγμή διαρκεί πιο λίγο κι από nanosecond, και είναι πιο μικρή ακόμη κι από κόκκο άμμου σε κλεψύδρα, πιο μικρή κι από έναν κόκκο χρόνου. Ζώντας τη ζωή σου σε στιγμές παρά σε συμβατικές μονάδες χρόνου, σου εξασφαλίζει μια αγέραστη καρδιά.

Βιβλία, ταινίες, μουσική, έρωτας, εκδρομές, κρασί, φίλοι, μια βόλτα στο πάρκο ένα ανοιξιάτικο απόγευμα – όλα τους αντιγηραντικά συμπληρώματα για την καρδιά, ιδανικά συστατικά για όμορφες στιγμές.

Υπερβολική δουλειά, άγχος, ρουτίνα, νεύρα, γκρίνια – όλα τους εχθροί της στιγμής. Η ζωή είναι μια υπεραγορά συναισθημάτων κι εμείς καθημερινοί καταναλωτές των τελευταίων, οπόταν η επιλογή είναι στο χέρι μας, ή μάλλον, στην καρδιά μας. Είμαστε ό,τι βιώνουμε, κι αυτό που ακριβώς βιώνουμε, είτε μας κάνει να νιώθουμε νέοι και ζωντανοί, είτε γερασμένοι και κουρασμένοι, γι’ αυτό πρέπει να βιώνουμε όμορφες κι ευτυχισμένες στιγμές, για να παγώνουμε τον χρόνο και, μαζί του, και τα νιάτα μας.

Δεν φταίμε εμείς που μεγαλώνουμε, γιατί είναι αναπόφευκτο. Θα φταίμε όμως αν δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό, αν παραδοθούμε στον χρόνο χωρίς μάχη, αν αφήσουμε τις γκρίζες τρίχες και τις ρυτίδες να μας κάνουν να νιώθουμε πως μεγαλώσαμε. Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε γερασμένοι αν δεν το αφήσουμε, αν κάνουμε την καρδιά μας αιχμή του συναισθηματικού μας δόρατος και πολεμήσουμε όλα εκείνα που διαβρώνουν καθημερινά τη ζωή και τον χρόνο μας, όλα εκείνα τα αχρείαστα, τα περιττά, τα πολύ μικρά που δεν αξίζουν τη σημασία μας και δεν ανήκουν στις στιγμές μας, μα που αναπόφευκτα κάποιες φορές πέφτουμε στην παγίδα να ασχοληθούμε μαζί τους και, έτσι, να χάσουμε χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Ανεκτίμητο χρόνο. Στιγμές.

Δεν φταίω εγώ, φταίει η ζωή που είναι μικρή. Έτσι λέμε. Μπορεί η διάρκεια της ζωής να είναι συγκεκριμένη, το μέγεθος της όμως είναι υποκειμενικό. Η ζωή είναι μικρή ΜΟΝΟ αν την εκλάβουμε έτσι. Ο καθένας μας βλέπει κι ερμηνεύει τη ζωή μέσα από τον δικό του, ξεχωριστό φακό, γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν οι οπτιμιστές, οι πεσιμιστές, και οι πραγματιστές – κάθε ένας από αυτούς ερμηνεύει τον χάρτη που ονομάζεται ‘ζωή’ με διαφορετικά εργαλεία. Εκείνοι που τείνουν να βλέπουν τη ζωή ως μεγάλη παρά ως μικρή, είναι οι οπτιμιστές. Ξέρεις πως το καταφέρνουν; Ζουν! Ναι, έτσι απλά – ζουν, στ’ αλήθεια! Κάνουν πράγματα που τους ξυπνάνε σαν ανθρώπους, κι όταν είσαι ξύπνιος στη ζωή, αντιλαμβάνεσαι κάθε της χτυποκάρδι, κάθε παλμό, κάθε στιγμή. Όταν είσαι ξύπνιος, ζεις, κι όταν ζεις, ο χρόνος αντιλαμβάνεται πως τον σέβεσαι, κι αυτός με τη σειρά του σταματά να τρέχει τόσο γρήγορα, ρίχνει ταχύτητα, περπατά, μπουσουλά και, στο τέλος, μένει σχεδόν ακίνητος, ακίνητος για σένα, για να εντρυφήσεις στις όμορφες στιγμές που κρύβονται μέσα του. Το να είσαι ξύπνιος στη ζωή κερδίζεται, δεν χαρίζεται – πρέπει να παλέψεις για να ξυπνήσεις, για να νιώσεις ζωντανός.

ΝΤΡΙΓΚ, ΝΤΡΙΓΚ – ώρα να ζήσεις!

 http://loveletters.gr