και στη θέση της μ' άφησαν πέτρινα περιστέρια
έκοψαν απ' τον κήπο μου όλα τα λουλούδια
και για μουσική μου έβαλαν πένθιμα τραγούδια
Στα δύσβατα μονοπάτια του πουθενά
η σκέψη και η ψυχή μου θα πλανούνται παντοτινά
μια απουσία κρατά της χαράς το κλειδί
μου κλέψανε τον ήλιο, και η ζωή μου έγινε σκοτεινή
Μου απαγόρευσαν να ρωτάω το πως το και γιατί
κι απόμεινα σα πέτρινο άγαλμα που δεν έχει φωνή
τα μάτια μου δυο λίμνες που συνεχώς ξεχειλίζουν
τούτο τον άδικο κόσμο, ποια μοίρα, ποιος Θεός, ποιοι τον ορίζουν;
Μαρίζα Τσιτμή