Ξαφνικά βρέθηκα να αιωρούμαι σε κενό χρόνου....Δεν αντέχω την απουσία σου...Δε μπορώ να διαχειριστώ τις στοιχειωμένες σκέψεις που κατακλύζουν τους διαδρόμους του μυαλού μου. Πνίγομαι, νιώθω να μη με χωρά το σπίτι, δεν μπορώ να ανασάνω, και βγαίνω στους δρόμους
χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Αποφεύγω συναντήσεις με γνωστούς όσο γίνεται, δεν μπορώ
να μιλώ για όλα εκείνα που ρήμαξαν την ζωή μου, γι’ αυτό και επιδιώκω να μη συναντώ γνωστούς για να αποφύγω ερωτήσεις, και καθετί που θα μου θυμίσει εσένα...
Μαρίζα Τσιτμή