"ο χρόνος και η απουσία.."
//Άκου να σου πω, είπε ο χρόνος στην απουσία, σε βλέπω πάντα λυπημένη κι αυτό με στεναχωρεί. Γι αυτό αποφάσισα να σε λέω "ανάμνηση" και θα σε κάνω πιο όμορφη κι απ' τη παρουσία!
- "Δεν θέλω να με κάνεις πιο όμορφη..κάνε με πιο χαρούμενη αν μπορείς.."
κι ο χρόνος ακόμα... προσπαθεί...//
Έγιναν πολλά στα χρόνια της απουσίας, στα πέτρινα χρόνια της σιωπής.
Αν έκανα έναν υπολογισμό θα έλεγα: Δάκρυα πολλά, χαμόγελα σπάνια...οι μεγάλες και ατέρμονες σιωπές κυριάρχησαν στα χρόνια που άφησαν τον ίσκιο τους στον τοίχο της ραγισμένης μου ψυχής ..
Θύμησες που ανάβουν τα βράδια ανελλιπώς τα φώτα σαν φάροι, σε ρωγμές χρόνου
μην τύχει και χάσω τον δρόμο της επιστροφής, στις άγονες γραμμές των παραισθήσεων...
Κανείς και τίποτα, δε μπόρεσε να βοηθήσει την επούλωση της πληγής μου, ούτε καν ο χρόνος.
Ο πόνος της απώλειας δεν περνά ποτέ, συνεχίζει να είναι το ίδιο δυνατός, το ίδιο οξύς. Σε καμιά λογική δεν υπακούει , δεν υπάρχει ίαμα να επουλώνει ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν από απώλεια δικού σου ανθρώπου...
Δεν βοηθά η λογική, αλλά ούτε και τα λόγια είναι ικανά να απαλύνουν τον ατίθασο πόνο που γίνεται ένα με την ανάσα . Ο πόνος γίνεται ανάσα, και αναπνέεις πόνο..
Οι μνήμες των στιγμών που μας έδεσαν σε μια ταυτότητα που σκίστηκε σε χίλια κομμάτια , αυτές οι μνήμες λεηλατούν ανελέητα τις ημέρες μου, και με συνθλίβουν...
Αναδύονται απαιτητικά, απ' το πουθενά προκαλώντας οξύ πόνο που δεν ημερεύει με τον καιρό..
το αντίθετο θα 'λεγα, μεγαλώνει, θεριεύει, άλλωστε πως μπορείς να ημερέψεις συναισθήματα με άηχες λέξεις..
Πως μπορείς, όταν οι λέξεις είναι τόσο φτωχές, και οι σκέψεις τόσο δυνατές που οδηγούν στη παράνοια...Στα βάθη της καρδιάς καμιά λογική ποτέ δεν φτάνει.. ακροβατείς συνεχώς πάνω σε σπασμένο καθρέφτη κυνηγώντας σκιές...
Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή, έμαθα να διαβάζω το σκοτάδι..
Όσο περνάει ο καιρός, γεννιέται μέσα μου η αίσθηση πως τα όρια της γης, όλο και στενεύουν.. όλο και μικραίνουν, στενεύουν επικίνδυνα , ασφυκτιώ...νιώθω το οξυγόνο να τελειώνει ..κι όλο να τελειώνει..
Κι αυτή η έρημος , η ατέλειωτη έρημος ...δεν περπατιέται με τίποτα σα ξέρεις πως σε καμιά γωνιά της γης δεν υπάρχει για σένα μέρος για να ξαποστάσεις...σα ξέρεις πως σε κανένα μέρος τούτου του κόσμου δεν θα ξαναβρείς τον ίσκιο που ακουμπούσες κι έπαιρνες ζωή και ανάσα...
Μαρίζα Τσιτμή